verlegenheid met leeftijdgenootjes

Mijn zoontje (2,5 jaar) is echt verlegen met leeftijdgenootjes.Hij gaat een keer per week naar een kinderopvang. Hij was 1,5 toen hij de eerste keer daarheen ging, na 2-3 wendagen ging het daar gelijk goed. In de kleinschalige babygroep vond hij makkelijk zijn draai, naar ons idee. Dat zeiden de leidsters ook. Ik zag hem vaak met andere kindjes spelen en hij noemde thuis ook de andere kindjes bij naam. Ongeveer 4 maanden geleden ging hij door naar de peutergroep. De verplaatsing vond soepel plaats, geen problemen, hij was trots dat hij naar de grote peuters mocht, hij deed het daar ook goed. Dat hoorde ik altijd van de leidsters ook. Wat mij echter wel opviel: als ik hem ophaal, zie ik hem altijd in zijn eentje spelen, ver weg van de andere kindjes. Thuis praat hij enthousiast over de opvang en wat ze daar allemaal doen, maar kan geen enkele namen roepen. Hij noemt weleens de ene leidster, meer niet. Toen ik hierover de leidsters vroeg, gaven ze wel aan dat mijn zoon inderdaad altijd (!) alleen speelt en dat hij de anderen alleen meer op afstand toekijkt. Op mijn vraag wat we hiermee kunnen, kreeg ik niet echt antwoorden. Het komt wel, de andere kindjes hebben andere interesses (zij spelen graag rolspellen en rennen veel, mijn zoon houdt van puzzels, boeken etc.) en zijn ook wat ouder. Deze antwoorden stelden mij niet echt tevreden. En ook dat vond ik jammer dat dit fenomeen nooit eerder van ze genoemd was, dat ik altijd alleen maar hoorde dat het goed gaat.
In onze omgeving zijn er geen kinderen van zijn leeftijd, juist met dit reden stuurden we hem naar de opvang. We zien wel ook dat hij in andere situaties wel heel erg verlegen is met kinderen, als een kind hem in een kinderboerderij, in een speeltuin aanspreekt, dan verstijft hij gewoon, zegt niks, wil weglopen, achter mij verstoppen, maar wel altijd met grote ogen/open mond op afstand toekijken net als hij gehypnotiseerd is. Kortom, hij vermijdt elke contact maar toch trekken kinderen van zijn leeftijd enorm zijn aandacht. Met (vreemde) volwassenen is hij opener en in huiselijke omgeving is hij gewoon een kletsmajoor.
Dus mijn vraag is: komt het inderdaad vanzelf of moeten/kunnen we iets ermee? (Het doet me pijn als ik hem elke keer alleen zie spelen!) Zouden hieromtrent de leidsters niet een actievere rol moeten spelen? Hem meer betrekken, aan kindjes “koppelen” die wat rustiger zijn bijvoorbeeld? Helaas ken ik zelf niet de andere kindjes en ik kom bij halen en brengen ook niet vaak andere ouders tegen...
Op dit moment bezoekt hij de kinderopvang een ochtend per week (+2 volle oppasdagen bij opa en oma). Ons idee is om dit uit te breiden met een extra dag. Maar wat is wijs: een extra ochtend in een grote groep van de kinderopvang? Of eventueel een extra dag bij een gastouder met een kleine groep kinderen? Alle tips en ideeën zijn welkom.