Toch een test ondergaan voor diagnose ADHD?
Ik weet dat er hier een paar volwassen AD(H)D ers zijn en heel eerlijk gezegd denk ik dat ik al een hele tijd geleden deze vraag ook eens gesteld hebt.
Ik heb misschien ADH(H)D. Kwam een paar jaar geleden met flinke PTSD en een depressie terug van een buitenlandmissie en tijdens die missie vroeg een psycholoog collega of ik die diagnose ADHD had. Toen niets mee gedaan eerst omdat de depressie beter moest worden en daarna omdat ik me na flink inlezen opeens een stuk better redde. Pomodoro timer, accepteren dat ik niet dom of stom ben maar dat iets opstarten of stoppen soms moeilijker voor mij is, alle pinpassen op mijn telefoon, AirTag aan mijn sleutels en werk ID etc.
Nu 41 zonder depressie of PTSD loop ik toch weer wat vast, ook omdat ik om verder te komen op mijn werk wat examens moet maken waar ik verschrikkelijk tegen aanhik. Huisgenoot heeft misschien niet zo heel toevallig een paar weken geleden diagnose ADD gekregen nadat zij ook vastliep in haar examens (wij hebben hetzelfde vakgebied).
Met mijn hoofd weet ik dat het misschien veel zou kunnen brengen en zeker niet eng hoeft te zijn. Met mijn emoties vind ik het vreselijk. Vind mezelf een aansteller dat ik niet gewoon even diep adem haal en mijn opruimen en financiën in de hand hou en gewoon even ga studeren bijvoorbeeld.
Ervaringen met dit traject zijn dus heel welkom, ook omdat het een klap geld gaat kosten (waar ik woon wordt dit niet vergoed).
Hi MelMel, wat doe je toch een boel dingen! 😱 Respect hoor! 😊
Zo’n diagnose traject is ook eng en ik kreeg hem vrij jong en had er niets over te zeggen verder, dus eigenlijk kan ik er niet al teveel over zeggen, behalve dat m’n AuDHD echt van mij is en ik mezelf er een stuk beter heb door leren kennen en accepteren
Dus misschien kan ik je wel wat vertellen over het einde van zo’n traject
Zo’n diagnose kan heel zwaar zijn, absoluut!
En ook eng
En frustrerend en ook nog eens verdrietig
Je moet leren accepteren dat bepaalde dingen, die je graag zou willen kunnen, nooit makkelijk zou kunnen
Ook word je wereldbeeld een beetje door dewar geschud, ruzies die geweest zijn, hadden misschien niet geweest hoeven te zijn
Woorden als “dom” en “stom” hadden niet aangehoord hoeven te worden, terwijl ze wel onterecht gezegd zijn (dat spijt me voor je, dat je dat hebt moeten aanhoren, je bent verre van dom en stom! 
)
En daar zit voor mij de crux dat ik blij ben dat ik het weet
Ik weet dat ik niet dom en stom ben, ik weet wel dat ik niet in dit schoolsysteem pas, maar met upside down leren ook arts kan worden
Ik heb geleerd dat ik m’n eigen grote criticaster ben, het is niet goed, het is nooit goed
En omdat ik dat weet, kan ik bewust opzoek gaan naar zelfliefde, was het écht mijn schuld? 🤷♀️
Ik kan mensen uitleggen dat stilzitten geen optie is, maar dat als ze mij laten spelen met een stimagz zodat ik naar hartelust kan stimmen, dan is de beweging een stuk minder
Hetzelfde geldt voor aankijken en bijv. in en uit gesprekken vallen
En dat geeft zoveel meer rust dan het weten dat ik een rondwandelend spectrum ben 😁
Wat gek is, want er is nooit rust en daarom is het fijn om juist daar wél rust te hebben
Maar goed, als het voor nu nog spannend en eng voelt, lees er eerst rustig over
Kijk of er herkenningspunten zijn, dat kan ook al helpen terwijl je ondertussen inderdaad verhalen leest van ervaringsdeskundigen
Deze stap zetten is al een hele grote waar je best trots op mag zijn 😊 De volgende volgt vanzelf
Je doet het goed en je bent goed voor wie je bent
Niet vergeten!