Single en ouder worden
Een van mijn zonen begon van de week over hoe het allemaal moest als ik ziek of oud zou worden. Nou ben ik 52 en is dat nog niet echt actueel maar ik heb hem beloofde er over na te denken.
Zoon is bang dat hij veel voor mij zal moeten zorgen en dan niet meer aan zijn eigen dingen toekomt. Dat voorbeeld heeft hij van dichtbij meegemaakt namelijk.
Als jij single bent, en dat dan nog steeds bent, hoe stel jij je je oude dag voor? Wat regel jij nu al?
Zoon is bang dat hij veel voor mij zal moeten zorgen en dan niet meer aan zijn eigen dingen toekomt.
Empatische knul.
Dan brengt hij jou toch naar een verzorgingshuis? Hoeft hij jou zelf niet te verzorgen.
Als jij single bent, en dat dan nog steeds bent, hoe stel jij je je oude dag voor? Wat regel jij nu al?
Ik ben inmiddels 18 jaar (bewust) single en heb geen kinderen. 54 jaar en weet sinds ruim 1,5 jaar dat ik ongeneeslijk ziek ben. Al voordat ik deze diagnose kreeg had ik mn zaakjes goed op orde. Bijna een hypotheekvrije woning, testament geregeld en had als ZZP’er gelukkig ook een AOV afgesloten.
Hoe mijn oude dag wordt, geen idee, hele grote kans dat ik deze niet eens haal, maar who cares, ik zie het allemaal wel. Wel heeft mijn diagnose ervoor gezorgd dat ik vervroegd bezig ben mijn afscheid te regelen en dat heb ik deels ook al gedaan. Geen leuke dingen, maar voor mij wel noodzakelijk, want dat geeft mij innerlijke rust net zoals het mij al die tijd ook innerlijke rust gaf dat als ik van de 1 op andere dag zou gaan ik ook alles goed voor mijn geliefden had ‘achtergelaten’. 
Gatekeeper schreef op 25-08-2021 om 18:03:
Zoon is bang dat hij veel voor mij zal moeten zorgen en dan niet meer aan zijn eigen dingen toekomt.
Empatische knul.
Hij heeft groot gelijk. Een keer boodschappen doen is heel wat anders dan naast je full time baan en je eigen huishouden, ook nog het hele huishouden en verzorging van je moeder te moeten doen.
Ik ben nu al beperkt maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om alles van mijn kinderen te vragen/verwachten
Gelukkig kun je tegenwoordig ook hulp vanuit instanties krijgen, zoals WMO. Oké, het kost even wat tijd (en veel ergernis en geduld), maar huishoudelijke hulp e.d. was vrij vlot geregeld. Ook thuiszorg heeft vorig jaar veel voor mij gedaan, maar ik wilde zsm weer zoveel mogelijk zelf doen, dan maar wat langzamer 
Boodschappen worden thuisbezorgd en ik kan in gevallen van nood altijd rekenen op familie en/of vrienden. Tegen de tijd dat ik 24/7 hulp nodig heb is daar vast en zeker ook wel weer een oplossing voor.
Gatekeeper schreef op 25-08-2021 om 18:03:
Zoon is bang dat hij veel voor mij zal moeten zorgen en dan niet meer aan zijn eigen dingen toekomt.
Empatische knul.
Slim juist, dat hij daar op tijd over nadenkt en het bespreekbaar maakt. Dat wil toch niet zeggen dat hij helemaal niks wil doen? Ik heb gezien hoe het mijn moeder opslokte omdat haar vader helemaal niets geregeld had toen het broodnodig bleek.
Mijn man is een flink stuk ouder, we hebben geen kinderen en nagenoeg geen familie. Wel alles goed geregeld voor als 1 van ons wegvalt en de ander overblijft. En als de laatste wegvalt dan is alles wat er nog voor wie dat wil hebben, we genieten er nu van.
Kan het zijn dat hij zich wat onhandig uitdrukte? Maakt hij zich zorgen om je gezondheid en daarbij komende zorg, of dat je eenzaam bent?
Ik weet dat mijn vader wat eenzaam is en ik voel me weleens schuldig wanneer ik niet genoeg met hem op pad ga. Hij is niet het type om dat alleen te doen of te ondernemen. Ik ken ook wel mensen die wél zelf ondernemend zijn en de agenda vol genoeg maken. Dus dan denk ik wel eens, had hij maar een partner zodat hij daarmee leuke dingen kan doen. Wanneer dit voor jou ook het geval is kun je je zoon hiervan overtuigen en dat een partner niet gelijk staat aan geen zorg meer of ondernemend is. Zit je straks met zn 2 hulpbehoevend te zijn of achter de geraniums.
Ik ben single en bewust kindvrij. Heb wel een euthanasieverklaring bij huisarts en ziekenhuis doorgegeven.
Alleenstaand, geen kinderen. Als ik de pijp uit ben, het zij zo. Kan mij er niet druk over maken. Geen testament er valt niets te erven. Wel aangegeven dat alleen mijn ouders en zussen aanwezig mogen zijn op uitvaart. Geen zwagers erbij, geen kinderen van oudste zus en al helemaal geen andere familie. Ik besta al niet voor hun.
Mijn kinderen hoeven later niet voor mij te zorgen. Het mag wel, maar ik verwacht niets, en heb ze dat ook verteld. Mijn uitvaart mogen ze regelen zoals ze willen, als ze me maar niet begraven.
Komt tijd, komt raad.
Familie woont aan de andere kant van het land, hier wel vrienden, maar die zijn dan ook ouder en mogelijk niet meer in staat veel te betekenen.
Ik ben nu 51 en heb niks geregeld. Alleen een uitvaartverzekering en een brief waarin staat hoe ik zaken geregeld wil hebben na mijn dood.
Het huis heeft een enorm pak overwaarde, dus schulden zullen er niet zijn.
Dit loopt toch voor iedereen anders. De beste vriendin van een kennis van mij is bijvoorbeeld op haar mid-50e in drie maanden weggeteerd door een ernstige ziekte. Pats boem weg.
Hier in Amsterdam een vrouw van 30 jaar ofzo doodgereden op een kruispunt.
Je wilt je zoon natuurlijk niet bang maken, maar niet iedereen wordt oud en hulpbehoevend. Dat ten eerste.
En verder zijn sommigen al op hun 60e ernstig hulpbehoevend, met een aanleunwoning en veel zorg, en anderen zijn op hun 80e nog zelfstandig, en aan het fietsen en wandelen.
Ik zou wel dingen als een testament regelen, indien nodig. En een euthanasieverklaring.
Verder hangt het ook van je karakter af: kun je dingen zelf regelen? ben je verstandig?
Genoeg verhalen, ook van kennissen, over ouders die opgelicht werden want te lief en te naïef, of zo iemand die half dement nog achter het stuur perse wilde kruipen.
Een plek in een verzorgingshuis is het laatste jaar veel beter te regelen dankzij alle sterfgevallen door corona. Maar op sommige plekken was dat zeer lastig voor elkaar te krijgen, afhankelijk waar je woont. Wie weet hoe dat in de toekomst weer zal zijn....
Van een kennis heb ik de meest verschrikkelijke verhalen gehoord, over een moeder die midden in de nacht aan het dwalen sloeg, geen hulp accepteerde en ergens ver weg op het platteland woonde - niet bereikbaar met openbaar vervoer. Nou, dat is een verschrikking voor een kind om dan voor je ouder te zorgen. Die kennis van mij is nog geen twee jaar na overlijden ouder zelf gestorven, na 10 jaar lang ellende en stress door mantelzorg....
Het is de vraag of je voor een alleenstaande ouder per se meer moet doen. Als je ouders wel bij elkaar zijn, blijft er ook een alleen achter.
Ik ben 53. Denk hier voor mezelf niet al teveel over na. Ik ken wel in mijn omgeving iemand die lang single is geweest, een jaar of vijf geleden als zeventiger alsnog een serieuze relatie heeft gekregen en nu gediagnosticeerd is met Alzheimer. Voor die persoon is het een geluk bij een ongeluk dat er nu een partner is. En gelukkig blijkt het een enorm liefhebbende, loyale partner. Voor de kinderen is dat ook een geluk. Maar voor hetzelfde geld was er eerst iets met de partner geweest en hadden de kinderen alsnog aan de bak gemoeten. Dat is toch allemaal niet te voorspellen. Mijn ouders zijn tot aan het overlijden van mijn moeder samen geweest. Mijn moeder heeft een kort ziekbed gehad en is redelijk jong gestorven. Mijn vader heeft zich lange tijd prima gered; met een werkster, kant en klaar maaltijden en veel sociale contacten (voor Corona in ieder geval). Hij begint nu, als ruime tachtiger, pas serieus te sukkelen met zijn gezondheid. Nu moet ik ook geregeld inspringen. Als mijn vader geen kinderen of andere familie zou hebben, moeten er vrijwilligers of professionals voor bepaalde dingen worden geregeld en kan hij waarschijnlijk minder lang zelfstandig wonen. Ook mensen zonder kinderen (in de buurt) bolwerken het op de een of andere manier.
Persoonlijk vind ik knarrenhofjes wel erg leuk. Maar geen idee of ik zoiets ook daadwerkelijk zou doen. Ik woon nu fantastisch en vind voor hetzelfde geld niet gemakkelijk iets wat net zoveel voordelen heeft. Ik reken niet teveel op mijn kinderen. Ik denk dat die echt zullen uitvliegen, misschien wel naar het buitenland? Daar fantaseren ze wel eens over in ieder geval. Ik ga er dus vanuit dat ik het op de een of andere manier in mijn eentje wel zal redderen als dat nodig is.
Ik zou het goed voor jezelf regelen (als je dat al niet doet?) en dit ook delen met je zoon. Ik zou benadrukken dat hij zich geen zorgen hoeft te maken en dat je vooral hoopt dat hij zijn eigen leven leidt en daarin zijn eigen keuzes durft te maken die hemzelf het meest gelukkig maken en dat jij een volwassen, zelfstandige vrouw bent die het wel redt.
Het is heel lief van hem dat hij zo zorgzaam is, maar het moet geen last voor hem worden.