Mezelf beschermen bij hoogsensitiviteit/inlevingsvermogen
Ik weet van mezelf dat ik hoogsensitief ben met een vrij hoog empathisch inlevingsvermogen. Vaak worden deze kwaliteiten als een "asset" beschouwd maar ik ondervind enkel maar de nadelen ervan.
Zo maakt een familielid momenteel een heel nare situatie mee en ben al heel de avond hierom aan het huilen. Ik voel dan precies echt de pijn die zij ondergaat. Manlief vindt het ook heel erg maar die kan het ook snel weer van zich afzetten. Al heb ik sowieso wel het idee dat mannen daar makkelijker in zijn gezien vrouwen over het algemeen wel wat gevoeliger zijn.
Ergens heb ik ook zoiets, het familielid moet dit ondergaan en IK huil de hele avond en voel me slecht terwijl ik in feite niets met de situatie te maken heb. Dan denk ik, hoe zou dat familielid zich voelen moest ze weten dat ik al heel de avond huil want ZIJ hoort al het verdriet te hebben en niet ik. Ik ben het niet die in de situatie zit dus wie ben ik om daar zo hard om te huilen.
Ik probeer zoveel mogelijk de media te vermijden om geen berichtgeving aangaande de oorlog, (dieren)mishandeling, moorden, ziekteverhalen van mensen te moeten zien maar helemaal hou je dit toch niet tegen door oa sociale media en dan kan ik me weer een hele avond slecht voelen om een artikel van een mishandeld dier bvb.
Is het gewoon aard van het beestje en niets aan te doen of hebben jullie tips om me wat weerbaarder te maken?
MMcGonagall schreef op 14-01-2024 om 12:15:
Ik heb juist het tegenovergestelde. Het is zelfs zo dat ik me heb moeten aanwennen om empathie te tonen. Dat had ik wel, maar het voelde nooit natuurlijk om dat ook te uiten. Ik kan dus heel goed zeggen ‘goh wat vervelend voor je’, maar ik voel het niet. Ik denk dat ik alleen met mijn kinderen een deel van het gevoel overneem, en daar heb ik wel bewust voor mezelf moeten bepalen dat de pijn bij hen ligt en ik alleen het luisterende oor kan bieden. Dat klinkt wat cru, maar ik weet van een gevoelige collega dat zij dat ook bewust doet en tegen zichzelf zegt: dit is jouw probleem en jouw gevoelens.
Mijn moeder heeft het in overtreffende trap, die zegt ook letterlijk dat je daarvoor twee oren hebt, ene oor in en het andere weer uit.
spreekt elkaar beetje tegen?
Lexus schreef op 14-01-2024 om 11:48:
Ja vroegah, kon ik al van slag zijn als ik een verdrietig persoon aan de overkant van de straat zag lopen. Ik voelde al die pijn en ellende. Ik kon niet op zaterdag de stad ingaan, veel te veel indrukken en verschillende energieën. In eerste geval voel ik het nog maar vraag ik een 'hogere macht' (noem het God, kosmos, het Leven) die ander te helpen voorzover hij of zij dat kan toe laten. Dan kan ik het loslaten.
Iedereen kan wel zeggen dat je de ander niet helpt door mee te voelen en dat is natuurlijk zo maar zo werkt het niet. Je voelt het al voordat je zoiets kan denken.
Maar... er is wel degelijk iets in je eigen systeem waardoor dit gebeurt. Mensen die zo gevoelig en empathisch zijn, zijn vaak ook een vorm van codependent: zij willen helpen, de wereld redden ook al is het ten koste van zichzelf. Ergens hebben zij besloten dat dat hun taak is.
(ik praat uit ervaring)
Maar daar is iets mee. Dat is ongezond en een teken van te weinig 'ik' : een gezond egoïsme dat het eigen systeem beschermd. Ik voor mij vind het zaak daar aan te werken. Niet door de hele tijd maar grenzen te moeten stellen, dat kan een tijdje nodig zijn om het ik weer te voelen. Maar door meer je authentieke eigenheid te gaan leven. Veelal is deze overgevoeligheid een overlevingsstrategie die je niet langer dient. Niet dat het me al gelukt is deze geheel te lozen: het blijft een levenslang zwak punt waar therapeutische interventies nog nauwelijks genoeg uitkomst bieden. Sterkte
Daar heb ik ook last van (gehad), ik noem het teveel naar buiten gericht zijn. Dan overstemt de buitenwereld mijn binnenwereld en heb ik het nodig om mezelf terug te trekken. Om mezelf te voelen. Dat klinkt heel zweverig voor mensen die anders bedraad zijn, maar mij helpt het.
Het komt voort uit het opgroeien in ongunstige omstandigheden, daar hebben hooggevoeligen veel meer nadeel van dan de ‘gemiddelde’ gevoelige. Daardoor ben ik extra getraind op naar buiten voelen, opletten, gevaar… maar dat helpt mij niet. Ik had een andere omgeving nodig gehad, dan was mijn hooggevoeligheid een voordeel geweest. In beide gevallen is het er nu eenmaal, goede of slechte omstandigheden en inmiddels begrijp ik beter hoe ‘anders’ ik ben dan anderen.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik mijn tranen niet kan bedwingen als iemand slecht nieuws heeft over zijn gezondheid, ik maak er geen groter drama van, ze zien dan dat het mij raakt. Het kan overdreven overkomen als je zelf niet zo bent, maar ik overdrijf niet, ik voel dat zo intens. Ik leef met de hele regenboog aan emoties, de hele tijd. Sommige mensen niet en dat lijkt mij makkelijker. Maar ook minder kleurrijk van binnen.
Lexus schreef op 14-01-2024 om 14:02:
[..]
spreekt elkaar beetje tegen?
Hoezo? Ik vind het vervelend voor die ander maar lijd er zelf niet onder. Empathie betekent toch niet dat je die pijn moet voelen?
Ik heb genoeg aan mijn eigen leed. Dat van een ander hoef ik er niet bij.
MMcGonagall schreef op 14-01-2024 om 15:11:
[..]
Hoezo? Ik vind het vervelend voor die ander maar lijd er zelf niet onder. Empathie betekent toch niet dat je die pijn moet voelen?
Ik heb genoeg aan mijn eigen leed. Dat van een ander hoef ik er niet bij.
je schrijft over empathie: Dat had ik wel, maar het voelde nooit natuurlijk om dat ook te uiten. Ik kan dus heel goed zeggen ‘goh wat vervelend voor je’, maar ik voel het niet.
Dus eerst zeg je dat je het had maar het niet wilde uiten. Vervolgens zeg je dat je wel wat zegt maar het niet voelt. Ik vind dat elkaar tegenspreken.
Ik vraag me daarnaast af wat ts er aan heeft te weten dat jij haar probleem juist helemaal niet hebt.
Je moet het je wel kunnen permitteren om grote delen van de dag bezig te zijn met aan iets te denken waar je niets aan kan doen. De meesten moeten hard werken/studeren en hebben daar maar geringe ruimte voor in hun drukke dagschema. Als jij overstuur thuis komt te zitten krijgen de anderen er taken bij. Klinkt hard maar zo werkt het.
Als je echt alle dieren wil ontzien krijg je het lastig; gaat dit alleen maar om aaibare dieren of ook over teken, muggen, bacteriën of alle kleine insecten die onder je schoenen worden vermorzeld?
En zou het je lukken niets te doden en doden ze elkaar niet dan sterven ze toch een hongerdood.
Ik ben wel empathisch, maar deze vragen zijn gedurende de loop van mijn leven in me opgekomen en toen heb ik me daarop ingesteld. Lief zijn voor iedereen gaat niet lukken. Alle wezens op aarde hebben concurrenten. Wel kan je het leven iets minder hard maken door zelf niet nodeloos anderen leed aan te doen.
Lexus schreef op 14-01-2024 om 17:28:
[..]
je schrijft over empathie: Dat had ik wel, maar het voelde nooit natuurlijk om dat ook te uiten. Ik kan dus heel goed zeggen ‘goh wat vervelend voor je’, maar ik voel het niet.
Dus eerst zeg je dat je het had maar het niet wilde uiten. Vervolgens zeg je dat je wel wat zegt maar het niet voelt. Ik vind dat elkaar tegenspreken.
Ik vraag me daarnaast af wat ts er aan heeft te weten dat jij haar probleem juist helemaal niet hebt.
Wat TS eraan heeft is om zich te realiseren dat zij haar eigen leed heeft en dat van een ander daar moet laten waar het hoort. Zie de verduidelijking in mijn vorige bericht. Het lijkt me bijzonder nuttig voor mensen die een soort emotionele spons zijn, om te horen hoe hun tegenpool in elkaar zit.
rionyriony schreef op 15-01-2024 om 08:25:
Je moet het je wel kunnen permitteren om grote delen van de dag bezig te zijn met aan iets te denken waar je niets aan kan doen. De meesten moeten hard werken/studeren en hebben daar maar geringe ruimte voor in hun drukke dagschema. Als jij overstuur thuis komt te zitten krijgen de anderen er taken bij. Klinkt hard maar zo werkt het.
Als je echt alle dieren wil ontzien krijg je het lastig; gaat dit alleen maar om aaibare dieren of ook over teken, muggen, bacteriën of alle kleine insecten die onder je schoenen worden vermorzeld?En zou het je lukken niets te doden en doden ze elkaar niet dan sterven ze toch een hongerdood.
Ik ben wel empathisch, maar deze vragen zijn gedurende de loop van mijn leven in me opgekomen en toen heb ik me daarop ingesteld. Lief zijn voor iedereen gaat niet lukken. Alle wezens op aarde hebben concurrenten. Wel kan je het leven iets minder hard maken door zelf niet nodeloos anderen leed aan te doen.
Het is niet zozeer denken, maar juist het voelen.
Het heeft weinig zin om iemand over te halen tot andere denkwijzen terwijl het geen keuze is om zo sensitief te zijn.
Alsof je tegen een vis zou zeggen dat ie moet leren lopen want dan wordt ie niet meer nat.
Jij bent empathisch maar niet hoogsensitief. Ik kan jou ook niet hoogsensitief maken door te zeggen dat je de hele dag moet gaan zitten voelen over wat er om je heen gebeurt. Net zo min kun jij een ander afleren om hoogsensitief te zijn of leren rationeel te zijn.
Je kunt er mee leren omgaan, en daar vraagt TO tips bij.
Je doet het voorkomen alsof hoogsensitief zijn betekent dat je de hele dag niets anders doet dan voelen en dat je daardoor niet (hard) kunt studeren of werken. Geloof me, je kunt zowel werken en studeren als hoogsensitief zijn. Het neemt alleen, als je niet alert bent, bakken energie van je weg. En je moet leren af te schermen en/of los te laten en/of het in je werk of hobby als kwaliteit in te zetten.
Het is grappig om te zien hoe makkelijk mensen die hier geen last van hebben er over denken. 'je moet het gewoon bij de ander laten liggen'. Kijk, ik doe het zo, goed he? Nou nu kan jij het ook zo doen en dan ben je ervan af.' Ja duh, dat hebben mensen die hier mee kampen natuurlijk allang geprobeerd. Eigenlijk een nogal niet-empathische reactie. Maar dat is natuurlijk logisch als het komt van mensen die dit 'probleem' (tussen aanhalingstekens want in feite is het een hele mooie eigenschap die in goede banen geleid moet worden) niet hebben. Maar er ligt vaak een complexe dynamiek aan hooggevoeligheid ten grondslag die niet zomaar met een wilsbeslissing is om te draaien.
Hoogsensitiviteit kan ontwikkeld zijn in een opvoedingssituatie als overlevingsstrategie (net als alles altijd niet-empathisch bij de ander laten liggen overigens). Beide partijen zouden inderdaad baat hebben bij het ontwikkelen van hun tegenpool. Maar voor beide partijen geldt dat het schier onmogelijk is die patronen te doorbreken en het zal altijd op wilskracht moeten en niet een karaktertrek worden maar eerder preferent gedrag.
We leven in een wereld waar empathie niet hoog op de agenda staat. Helaas want het is precies dat wat de wereld het beste kan gebruiken imho. Ts, probeer te zien dat in de kern je een hele mooie eigenschap hebt en probeer veel tijd voor jezelf te nemen om jezelf te blijven voelen. Daarnaast zou ik creatieve vormen zoeken (schrijven, dansen, boetseren schilderen, muziek etc) om je eigenheid te versterken. sterkte
MMcGonagall schreef op 15-01-2024 om 08:58:
[..]
Wat TS eraan heeft is om zich te realiseren dat zij haar eigen leed heeft en dat van een ander daar moet laten waar het hoort. Zie de verduidelijking in mijn vorige bericht. Het lijkt me bijzonder nuttig voor mensen die een soort emotionele spons zijn, om te horen hoe hun tegenpool in elkaar zit.
ja zie voor een reactie hierop mijn vorige bericht. Blijft dat je zegt " Dat (empathie) had ik wel, maar het voelde nooit natuurlijk om dat ook te uiten. Ik kan dus heel goed zeggen ‘goh wat vervelend voor je’, maar ik voel het niet."
Kan je dat uitleggen? Je had empathie maar je kon het niet uiten? En je kan wel zeggen 'wat vervelend voor je' maar dan voel je het niet?
Ik krijg het niet bij elkaar.
edit: laat ook maar, flauw dat ik het nog vroeg