Angsten - dochter
Ik weet niet goed waar te beginnen, maar laat ik duidelijk zijn dat ik heel goed helder heb dat dit probleem bij mij ligt.
We hebben een dochter van 13. Pittige, maar hele lieve en sociale dame die haar mannetje prima staat. Doet het goed op school, pubert, maar is prima te hanteren tot nu toe.
Ikzelf worstel met een angststoornis, die zich voorheen altijd uitte in ziekte-angst, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat dit zich verlegt richting mijn dochter.
Ik hoop niet dat ik een berg harde woorden over me heen krijg hier, want ik worstel echt heel erg met mezelf en dit probleem en alles wat ik doe, doe ik uit liefde voor mijn meid, maar ik weet het zelf even niet.
Afijn, hoe uit zich dat dan. Ik zie mezelf op een bepaalde manier een beetje als curling-ouder. Ik wil proberen om mijn dochter te behoeden: Voor slechte resultaten op school, ruzies met vrienden en leeftijdsgenoten (die heftig kunnen zijn weet ik uit ervaring), voor pijn en verdriet, voorkomen dat ze ‘ontspoort’ als puber…nou bedenk het maar. Ik merk dat ik ’s nachts slecht slaap (heeft ook nog een andere oorzaak, sta op een wachtlijst om dat te behandelen) van de zorgen en dat de spanning in mijn hele lijf te voelen is. Ik voel continue een soort drang om dingen tegen mijn dochter te zeggen om haar zo te behoeden.
Ik lees over de puberteit, had zelf veel aan het boek van Kluun en probeer mezelf ook geregeld tot de orde te roepen met ‘wijsheden’ uit dat boek. Echter, de angst en controledwang neemt de overhand momenteel en ik moet stoppen want dit gaat mijn dochter niet helpen.
In het verleden medicatie geslikt tegen angst, maar door de negatieve effecten daarvan sinds een tijd gestopt. Begin januari aan de beurt voor ‘dat andere’ wat ik hierboven omschreef in de hoop dat dat me ook hierbij zal gaan helpen, maar tot die tijd weet ik het even niet. Papa is gewoon in beeld en helpt me met relativeren, maar mijn angsten nemen de overhand.
Wie kan me wat wijsheden geven zonder me aan te vallen want ik heb het momenteel al moeilijk genoeg.
Wat naar voor jullie, misschien is het goed om eerlijk naar je dochter toe te zijn over je angststoornis en dat je daardoor overbezorgd bent. Vertel ook dat je daarvoor behandelt gaat worden en dat je niet wil dat ze onnodig ingeperkt gaat worden. Een meisje van 13 zal best al wat begrip daar voor kunnen hebben.
inderdaad wat gezegd is; wees open en eerlijk. Vertel je dochter waar je mee worstelt en dat je daardoor de neiging hebt haar onnodig te beperken
en daaropvolgend, bespreek dan ook met haar dat ze het altijd eerlijk mag zeggen als je dat doet of ze het idee heeft dat je dat doet En spreek dan gewoon af dat dan papa wordt betrokken en hij besluit of iets wel of niet mag of moet. Hij heeft immers geen last van deze angsten.
En voor jou dan de uitdaging dit soort dingen door je man te laten managen. Rationeel weet je immers dat dat het beste is.
Bolmieke schreef op 18-12-2023 om 16:46:
Wat naar voor jullie, misschien is het goed om eerlijk naar je dochter toe te zijn over je angststoornis en dat je daardoor overbezorgd bent. Vertel ook dat je daarvoor behandelt gaat worden en dat je niet wil dat ze onnodig ingeperkt gaat worden. Een meisje van 13 zal best al wat begrip daar voor kunnen hebben.
Inderdaad. Misschien lukt het zelfs om met haar af te spreken dat ze zo nu en dan zegt "Mam, je doet het weheer".
Probeer ook je gedachten op te schrijven en er van een afstandje naar te kijken. Misschien kun je iets ombuigen want de kans bestaat dat het averechts werkt, terwijl je het zo goed bedoelt. Toon dat je vertrouwen hebt in je kind. Zo wordt het weerbaarder dan wanneer je haar in een doosje probeert te stoppen.
Knap dat je dit topic hebt geopend!
Er zijn vele soorten medicatie. Misschien weer iets proberen.
Dank jullie voor de lieve reacties.
Toen we van de week samen waren en ze me, volledig terecht, zei: mam, nu weet ik het wel, brak ik en heb inderdaad verteld waar ik mee kamp. Ze reageerde heel lief en begripvol, stond op van haar stoel en kreeg een superlange dikke knuffel. Heel erg fijn.
Dat het averechts werkt, zoals jij zegt Alhambra, daar ben ik dus stikbang voor. Dat ik niet alleen mezelf in de weg zit, maar ook haar.
Opschrijven is misschien wel een goed idee. Ik denk dat ik daardoor al inzie dat het niet zo groot is als in mijn hoofd.
Net heb ik mezelf gelukkig in de hand kunnen houden: morgen een proefwerk van een vak wat ze niet leuk vindt en waar ze naar mijn idee niet genoeg aan gedaan heeft. Eigen verantwoording - als jij denkt dat je het kent dan zal dat blijken.
Roos55 schreef op 18-12-2023 om 17:29:
Er zijn vele soorten medicatie. Misschien weer iets proberen.
Het liefst wil ik dat dus niet, want de bij-effecten wil ik niet meer.
Edjekroketje schreef op 18-12-2023 om 18:06:
Net heb ik mezelf gelukkig in de hand kunnen houden: morgen een proefwerk van een vak wat ze niet leuk vindt en waar ze naar mijn idee niet genoeg aan gedaan heeft. Eigen verantwoording - als jij denkt dat je het kent dan zal dat blijken.
Top!
De grote kaders bewaak jij (wel/niet overgaan) met haar mee maar een individuele toets dat is inderdaad haar pakkie an.
Je hoeft ook niet van alles naar niets te gaan. Een tandje minder er boven op zal al schelen, voor haar en voor jou.
Het kan misschien nodig zijn dat je je iets afzijdig gaat houden t.o.v je dochter en je wat meer tijd met jezelf doorbrengt tijdens de dwangmatigheid. Tot je therapie begint en je daar meer handreikingen krijgt.
En vader kan er meer voor dochter zijn in die tijd.
Wat vervelend! Ik herken het van mijn man, die ook een angststoornis heeft. Zijn angsten waren niet persé op de kinderen gericht. Wel op algemene dingen waar wij soms zijdelings iets mee te maken hadden. Hij kon (tijdens mindere periodes) op een, in onze ogen, erg vermoeiende, dwangmatige manier om toezeggingen, geruststelling of bevestiging vragen. Ik merk dat mijn kinderen (pubers) er soms echt wel klaar mee zijn, boos kunnen worden of weg kunnen lopen. Bepaalde periodes heeft dit echt wel voor afstand tussen mijn man en de kinderen gezorgd. En ook voor ruzies tussen mij en manlief omdat ik me vaak genoodzaakt voelde om de kinderen te verdedigen/beschermen en ik dus altijd overal tussen sprong.
Je dochter vertellen over je angststoornis snap ik maar laat haar absoluut geen rekening met jou moeten houden en val haar verder niet 'lastig' met jouw angsten. Dit kan, zeker als je dochter gaat puberen voor zo veel afstand en frustratie zorgen of voor aanpassing en gewenst gedrag waardoor je kind daadwerkelijk beperkt zal gaan worden en dat wil je zo te lezen niet.
Misschien kan cognitieve gedragstherapie je helpen? En anders toch medicatie. Je moet wat, zeker als je dochter er last van gaat krijgen.
Heel veel sterkte!
Waterfles schreef op 18-12-2023 om 22:03:
Het kan misschien nodig zijn dat je je iets afzijdig gaat houden t.o.v je dochter en je wat meer tijd met jezelf doorbrengt tijdens de dwangmatigheid. Tot je therapie begint en je daar meer handreikingen krijgt.
En vader kan er meer voor dochter zijn in die tijd.
Dat zou een goede oefening zijn voor mij omdat ik dan de controle uit handen moet geven en het niet op mijn manier kan doen en dat voelt op dit moment echt nog vreselijk voor mij en geeft een enorm inwendige onrust. Maar het is wel iets om misschien heel voorzichtig te gaan proberen met kleine dingetjes.
alhambra schreef op 18-12-2023 om 19:35:
[..]
Top!
De grote kaders bewaak jij (wel/niet overgaan) met haar mee maar een individuele toets dat is inderdaad haar pakkie an.
Je hoeft ook niet van alles naar niets te gaan. Een tandje minder er boven op zal al schelen, voor haar en voor jou.
Het is ook niet dat ik over alles controle wil hebben of van alles bang wordt. Ik denk dat ze heel veel vrijheid heeft binnen de kaders zeg maar.
Nu is er alleen net dit weekend wel wat voorgevallen met haar wat ons vertrouwen erg beschadigd heeft en dat geeft mij dan weer extra paniek omdat het i.m.o gebeurd is terwijl ik geen controle had.
En ook die telefoon geeft mij zoveel stress, omdat ik geen idee heb wat er op gedaan wordt - ja Snappen. Maar dat verdwijnt na openen, dus controleren heeft geen zin en bovendien heeft iedereen een 'schuilnaam' dus geen idee ook wie wie is.
Ik baal zo van mezelf. Ik dacht echt dat mijn angststoornis weg was 
Wat is er dan gebeurd in het weekend dat je vertrouwen zo ernstig beschadigt heeft?
Want ik wil niet pleiten voor een meisje wat stiekem aan de drugs zit of sexting of steelt. Maar als het bijv is stiekem wat langer op de telefoon of een 16+film horrorfilm gekeken samen met vriendinnen zou ik weer zeggen, ach, we zijn allemaal jong geweest.
Edjekroketje schreef op 19-12-2023 om 14:24:
[..]
En ook die telefoon geeft mij zoveel stress, omdat ik geen idee heb wat er op gedaan wordt - ja Snappen. Maar dat verdwijnt na openen, dus controleren heeft geen zin en bovendien heeft iedereen een 'schuilnaam' dus geen idee ook wie wie is.
Dit is ook spannend dus dat je daar stress over hebt, snap ik wel. Je weet niet wat ze doet en je wilt niet dat ze iets doet waar ze later spijt van krijgt.
De mate van stress komt wellicht door je angststoornis maar meerdere ouders hebben hier zorgen over.
Controleren lukt misschien niet maar in gesprek blijven en haar voorlichten wel. Zet daar op in.
absor schreef op 19-12-2023 om 19:30:
Wat is er dan gebeurd in het weekend dat je vertrouwen zo ernstig beschadigt heeft?
Want ik wil niet pleiten voor een meisje wat stiekem aan de drugs zit of sexting of steelt. Maar als het bijv is stiekem wat langer op de telefoon of een 16+film horrorfilm gekeken samen met vriendinnen zou ik weer zeggen, ach, we zijn allemaal jong geweest.
Dat is lastig uit te leggen zonder het hele verhaal prijs te geven hier, maar de kern komt erop neer dat ze iets achter onze rug gedaan heeft waarover wij afspraken gemaakt hadden, maar niks van wat jij hierboven noemt. En waarschijnlijk vreten alle (?) pubers weleens wat uit waarover afspraken gemaakt zijn maar ik trek dit nu even slecht en dit draagt ook niet heel erg bij aan vertrouwen.
alhambra schreef op 19-12-2023 om 20:11:
[..]
Dit is ook spannend dus dat je daar stress over hebt, snap ik wel. Je weet niet wat ze doet en je wilt niet dat ze iets doet waar ze later spijt van krijgt.
De mate van stress komt wellicht door je angststoornis maar meerdere ouders hebben hier zorgen over.
Controleren lukt misschien niet maar in gesprek blijven en haar voorlichten wel. Zet daar op in.
Voorlichten doen we zeker, praten ook. Alleen hoop ik maar dat daar ook wat van blijft hangen en niet tóch dingen doet die niet zo slim zijn. En het feit dat ik daar geen zicht/controle op/over heb vind ik lastig, maar volgens mij valt dat nou juist in de categorie loslaten 😂