Co-housing, samenleven, alleenstaand en woningnood.
Naar aanleiding van een ander topic: hoe zien jullie onze woonvormen veranderen in de toekomst? Nu de tijd gekomen is (al enige tijd) dat je niet langer op één inkomen een woning kunt verwerven en een gezin kunt onderhouden, hoe denk je dat de samenleving zal veranderen?
Persoonlijk ben ik een groot voorstander van samen met vrienden/familie een woning te kopen om samen te leven aangezien dit de kosten stevig verlicht en een bepaalde zekerheid biedt bij jobverlies/ziekte.
In een ander topic zag ik echter grote weerstand bij sommige vrijgezellen omdat dit een inbreuk zou zijn in hun privacy.
Tegelijkertijd merk ik dat er steeds meer vormen van co-housing ontstaan; gaande van jonge gezinnen die gemeenschappelijke ruimtes delen tot bejaarden die samen een grote woning kopen en met het uitgespaarde geld een vaste verpleegster inhuren.
Is het model waarbij een alleenstaande een woning bezet op de lange termijn nog leefbaar, of keren we terug naar het model waarbij meerdere generaties onder één dak leven en alleenstaanden enkel een klein appartementje kunnen huren/kopen? En niet onbelangrijk voor de toekomst: wat is de ecologische impact op onze verschillende woonvormen?
(Mocht dit topic beter op een andere pijler staan, verplaats het dan gerust.)
wij wonen in een hoekwoning. 2 personen, geen kinderen. 80m2 ongeveer (zonder de zolder/vliering), 3 slaapkamers.
we hebben erover gedacht te verhuizen, maar voor wat we nu betalen kunnen we een kamer huren (500 bruto)
dus zijn we aan het verbouwen. de benedenverdieping wordt verdubbeld zodat we eindelijk onze zo gewenste woonkeuken krijgen én een grote bijkeuken die later slappkamer en badkamer kan worden. deuren al breder laten bouwen ivm eventuele rolstoel.
wij gaan nergens meer heen
Mug schreef op 05-08-2022 om 08:01:
[..]
Snap ik, maar zo lomp als jij het omschrijft ging het nou ook weer niet hoor. Maar de precieze details laat ik liever achterwege.
Nee snap ik. Ik ga er even van uit dat jullie een hechte groep zijn het een stuk liefdevoller ging, maar je moet niet gek op kijken dat het soms wél echt zo kan gaan en dat er dus hele vriendschappen op stuk lopen. Ik zou het risico nooit durven nemen.
Ander voorbeeldje: Ik heb een kennis die weleens voorgesteld heeft om samen wat te kopen. Maar ik weet dat kennis een beetje eigengereid is. Als die op een dag zegt ik wil verhuizen, dan heb ik echt gewoon pech. Dan gaat ze dus echt gewoon dat huis te koop willen zetten. Ik heb geen idee hoe dat dan juridisch geregeld is, maar dat kan vriendschaptechnisch nooit goed gaan. Ik ben een heel meegaand mens totdat iemand me mijn huis uit wil trappen zeg maar, haha.
redbulletje schreef op 05-08-2022 om 12:22:
[..]
Veel mensen uit de seniorenbubbel van m'n moeder willen dat juist niet, ze gaan op 'n gegeven moment omdat ze niet meer thuis kunnen wonen, maar niet omdat ze willen.
Ik heb een oma die helemaal gek wordt in een stil woonwijkje. Hoe meer er gebeurt op straat (en in het complex) hoe beter. Maar het zal niet iedereens cup of tea zijn. Mijn ervaring is dat de ouderen woningen juist altijd de mooiste plekken hebben. Aan een mooi park, aan een mooie laan, in een mooie binnentuin. De jongerenwoningen worden vaker wel dan niet pal naast een HSL, trambaan, snelweg, tussen de fabrieken of boven de horeca gebouwd. Die zijn toch wel desperate voor een woning, dus die gaan er toch wel wonen. Ik heb ook pal naast de trambaan gewoond. Ik woon nu in een complex ooit bestemd voor ouderen. Inmiddels wonen er veel gezinnen maar ook nog veel ouderen, dus dat zit nu door elkaar. De ouderen houden de binnentuin bij en maken het complex schoon, de gezinnen laten hun kinderen in de binnentuin spelen. Jongeren zijn er niet te vinden, die kunnen dit niet betalen.