Weinig mondkapjes

Wednesday schreef op 01-12-2021 om 17:19:

In mijn omgeving een man van 80 met één long en astma in de andere. Die zet “gewoon” zijn mondkapje op als hij door de supermarkt schuifelt voor zijn boodschapjes. Die wil hij graag zelf blijven doen. Verder houdt hij zich nu afzijdig van anderen. Ik vraag mij serieus af hoe mensen die medisch gezien geen mondkapje mogen dragen er wel niet aan toe moeten zijn, als deze man er wel eentje kan dragen in de supermarkt.

Hier ook astma, maar toch draag ik een mondkapje. Ik puf altijd wel even voordat ik naar buiten ga. 

En zelfs als je geen mondkapje kunt dragen is een face shield vaak nog wel mogelijk. Niet hetzelfde, het oogt wel anders dan helemaal niets dragen.

ik heb een contact beroep waardoor ik zolang ik een klant binnen heb een mondkapje op moet, dat is dus het meerendeel van de tijd. En ik heb astma. Mensen die zeuren dat ze die 5 minuten in de supermarkt geen mondkapje willen dragen want “benauwd” die kan ik inmiddels wel neerknuppelen. Nee ik bedoel niet de mensen met een uitzondering, die hadden waarschijnlijk liever een mondkapje gedragen dan dat ze een uitzondering zijn. 

Hinoki, zoals je jezelf beschrijft, zit je er tussen in. Waarschijnlijk kijk ik dan even verbaasd en hoe echt heel ruim afstand. Waar ik dan naar kijk, is of dit gerespecteerd wordt. Dat die ander, zonder mondkapje rekening met mij houdt. 
Ik kom overigens momenteel nergens, laat de boodschappen bezorgen. Even geen risico nemen.

Hinoki schreef op 01-12-2021 om 21:57:

[..]

Ik ben van mezelf heel open en spontaan. Maak makkelijk een praatje. En dat doe ik eigenlijk nog steeds. Wel op zeer gepaste afstand uiteraard.

Vandaag was ik voor het eerst bij een bakker. Bij de deur even aangegeven dat ik een uitzondering heb en gevraagd of ik binnen mocht. Geen probleem en toen even een praatje gemaakt. Ik was alleen. Het was een leuk gesprek. En we moesten beiden lachen. Zij met en ik zonder mondkapje. Op dat moment kwam net een dame binnen. Zij reageerde niet vervelend. Eerder verbaasd. En dat gebeurt dus vaker. Dat ik leuk aan de klets ben met de mevrouw achter het brood, of het meisje achter de kassa. Leuke gesprekken. Grappige gesprekken. En dan verbaasde blikken.

Maar goed, ik val dus niet in een van die twee groepen qua houding. Ik hou afstand en ben voorzichtig, maar dat is absoluut niet mijn uitstraling. Uitdagend herken ik mezelf niet in. Maar wel heel open en frank en vrij. Ik ben dan dus wel benieuwd hoe ik op anderen over kom als ik jouw bericht zo lees.

Ik moet zeggen dat ik wel blij ben dat ik nog op deze manier kan communiceren met mensen. Het maakt het allemaal net wat gezelliger in deze klote-tijd. En voor mezelf is dit dus ook vaak een opsteker als er weer wat betweterige bemoeials langs zijn geweest. Op dat vlak was het trouwens afgelopen week heel stil.

Ik ben ervan overtuigd dat je eigen houding, de manier van jezelf openstellen en zelf initiatief neemt om een praatje te maken ervoor zorgt dat je die leuke gesprekken krijgt. Ik hoor regelmatig van mensen in een rolstoel dat ze genegeerd worden, boos worden omdat ze niet voor vol aangezien worden of hulp aangeboden krijgen terwijl ze 'het echt wel zelf kunnen'. Wanneer je mensen argwanend bekijkt dan trek je, bewust of onbewust, een houding op waar mensen ook zodanig op reageren. Over het algemeen ervaar ik het ook zoals jij, Hinoki. Een praatje maken en je openstellen en daarmee mooie gesprekken of leuke ontmoetingen ontvangen. Ik herken me dan ook maar zelden in wat die mensen in hun rolstoel meemaken. Het gebeurt me wel eens en dan ben ik écht verwonderd. Soms uit het veld geslagen. Maar weet ook dat het dan bij hen ligt en niet bij mij. Over het algemeen zijn mensen naar mij toe behulpzaam en vriendelijk als ik door het centrum rol. En ik denk dat dat zeker te maken heeft met open houding. 

@Hinoki Ik zou waarschijnlijk ook even verbaasd kijken, maar er waarschijnlijk verder geen negatieve conclusies aan verbinden. Zeker niet als je gewoon afstand houdt.

Jouw houding is gewoon heel anders dan mensen die overduidelijk anti zijn en dat graag aan de wereld willen laten zien.

Hinoki schreef op 02-12-2021 om 10:56:

Afstand hou ik zeker. Voor mezelf, want het voelt fijner. Maar zeker ook voor anderen. Omdat ik weet dat heel veel mensen dat ook gewoon prettiger vinden. Ben daar dus ook helemaal niet mee gestopt in de zomermaanden toen het officieel mocht.

Weet je, dat maakt alle verschil. Mensen zonder mondkapje verdeel ik voor mezelf grofweg in twee groepen: degenen die zich goed afstand houden en niet samenklitten met anderen - ik ga ervan uit dat zij een medische reden hebben, en behandel hen gewoon vriendelijk. En degenen die géén afstand houden, samenklitten, langs me reiken in de supermarkt - die schaar ik onder anti-alles en daar ben ik niet per se erg vriendelijk tegen ("Graag afstand houden" en afhankelijk van mijn humeur een boze blik).

Mensen die een mondkapje onder hun neus hebben hangen, tja, dat zijn m.i. of slappe wappies (wees dan consequent..) of mensen die het niet snappen (hoe dan, na 2 jaar corona??). 

Ik hou van iedereen ruim afstand in de supermarkt, want ik zit sowieso liever niet in iemands nek. Vandaag kwam er een vrouw op 10 centimeter naast me staan en zei toen "je moet een mondkapje op hè". 

Ja daaaag. Blijf gewoon uit mijn buurt, gek. 

Ik zou het wel fijn vinden als ze weer oproepen om zoveel mogelijk alleen boodschappen te gaan doen. Hoewel er toen ook nog veel stelletjes in de Appie liepen, die blijkbaar allemaal niet in staat waren om alleen boodschappen te doen . Maar het scheelt toch.

Ik moest vandaag na lange tijd weer eens met de trein. Uurtje heen en uurtje terug. Ik heb in al die tijd letterlijk 1 iemand gezien die de hele rit een mondkapje ophad zoals we verondersteld worden te doen. De rest had niet, af en aan op en af, onder de neus, of helemaal niet. 

Nu heb ik met mijn medische uitzondering natuurlijk weinig in te brengen, maar ik had het niet verwacht. 

Hinoki schreef op 11-12-2021 om 19:46:

Ik moest vandaag na lange tijd weer eens met de trein. Uurtje heen en uurtje terug. Ik heb in al die tijd letterlijk 1 iemand gezien die de hele rit een mondkapje ophad zoals we verondersteld worden te doen. De rest had niet, af en aan op en af, onder de neus, of helemaal niet.

Nu heb ik met mijn medische uitzondering natuurlijk weinig in te brengen, maar ik had het niet verwacht.

Dat verbaast me ook. Was er dan tenminste voldoende afstand?

Ik heb in de trein het idee dat vooral de jongeren totaal geen zin hebben in die mondkapjes. En ook dat ze constant aan het eten zijn om maar een excuus te hebben waarom ze ze niet op hoeven. Ik zit altijd op een klapstoeltje op het balkon, of hoe noem je dat, en laatst zat ik daar samen met 2 pubers die een heel Mc Donalds menu zaten weg te werken. Ik kon ze echt niet uitstaan op dat moment.