vriend wordt erg kort gehouden door ouders
Mijn kind, 15 jaar, zit op een teamsport en is bevriend met een van de teamgenoten. Deze vriend wordt door zijn ouders heel erg kort gehouden in de opvoeding. Uitstapjes, logeerpartijtjes (bv. bij ons), een keer blijven eten - het mag (vrijwel) nooit. Vriend heeft een historie van depressie, automutilatie etc. en begint er nu, na begeleiding door een psycholoog en anderen, wat bovenop te krabbelen. Maar wordt door zijn ouders dus erg kort gehouden.
Volgens mij mag/moet je op deze leeftijd kinderen wat meer vrijheid geven, zodat ze eigen dingen kunnen gaan ondernemen. En ik snap dat het voor hen, bij hun kind, best spannend is, dat ze hun kind het liefst de hele tijd in de gaten/onder controle willen houden. Maar het lijkt wel of hij zo nu en dan echt even aan hun aandacht wil ontsnappen (wat ik me goed kan voorstellen).
Waar ik nu dus mee zit: moet ik de ouders hierop aanspreken? Dat kan eigenlijk niet, vind ik. Maar ik zou ze voor zover het in mijn vermogen ligt wel willen helpen (zowel ouders als vriend), maar weet niet hoe. Een logeerpartij bij ons behoort voor hen dus ook niet tot de mogelijkheden - terwijl dat wat mij betreft een 'veilig uitje' zou kunnen zijn (waarbij zij ook een avond vrij zijn of rust hebben, even geen of minder zorgen).
Heeft iemand hier tips?
lijkt me niet
Je kunt hooguit je gastvrijheid aanbieden. Je kent de geschiedenis van deze jongen met zijn ouders niet eens en de weg die ze samen al hebben afgelegd. En dan denk jij dat je DE opvoedtip voor ze hebt?
Zijn zij dan niet inmiddels de ervaringsdeskundigen?
Ongevraagd advies lijkt me hier niet op zijn plaats. Dat is hooguit voorbehouden aan eigen vrienden en familie, if ever.
En laat het tempo van vrijlaten maar aan hen over. Vaak heb je te maken met een balans die ouders samen met hun kind bewaken. Natuurlijk kunnen ze ook te overbeschermend zijn, maar wie ben jij?
Geef hooguit aan dat als het hen uitkomt dat je hun zoon wel wat vaker wil ontvangen. Uiteraard mits je eigen zoon daarvoor in is.
waarom niet?
je kunt toch als volwassenen onder elkaar een gesprek hebben? Ik vind 15 ook weer niet zó oud dat je niets meer zonder puber erbij zou mogen bespreken.
Ik zou het zelf aan hen vragen, zeggen dat het jullie gezellig lijkt en dat je hen vraagt onder welke voorwaarden het voor hen mogelijk zou zijn. Zolang je respectvol blijft en het vanuit je oprechte belangstelling voor die jongen, als vriend van jouw zoon, formuleert, denk ik niet dat je iets verkeerds doet. Anders gesteld: wat zou er mis kunnen gaan?
gr Angela
Hier
Dienen wij nog wel eens als zondebok, als de kinderen iets toch te spannend vinden. Dan "mag" het dus niet. Dat kan ook aan de hand zijn.
Taaldingetje
Maar ik val een beetje over het zinnetje ‘ moet ik de ouders hierop aanspreken?’
Hoezo dat dan? Vanuit welke hoedanigheid? Hey andere ouders, ik ben het niet eens met jullie aanpak dus daar spreek ik jullie op aan? Waarom zou jij het beter weten wat goed is voor deze jongen? Of ben je toevallig jeugdpsychiater, gespecialiseerd in dit soort gevallen en dat even vergeten te melden in je post? Als dat het geval is kun je misschien aanbieden om een keer vanuit je expertise mee te denken.
Maar wellicht geeft je taalkeuze wel een verkeerd beeld van hoe je t bedoelt
Zo niet zou ik het erbij houden om tegen de jongen te zeggen; ‘als je ouders het fijn vinden om ons eerst beter te leren kennen of als ik iets kan doen ofzo waardoor iets wel kan hoor ik het graag’.
Andere ouder
Je zegt dat de vriend er weer langzaam maar zeker bovenop aan het krabbelen is. Wie weet is de methode van zijn ouders daar debet aan, dat weet je niet. Misschien heeft hij strakke grenzen nodig om het overzichtelijk te houden.
Het klinkt niet aardig, maar jij zit echt niet in de positie om de ouders aan te spreken op hun regels. Dat is vragen om problemen.
Eerste stap
Heb je kontakt met die andere ouders?
Het is iemand die je zoon in een teamsport tegenkomt. Je zoon zal dus ook ongeveer 15 zijn. Praten de twee met elkaar? Komt jouw zoon wel eens bij zijn ouders? Logeert hij daar wel eens? Het zou mooi zijn als de twee jongens het met elkaar een weg daarin zouden vinden. Mochten ze daarbij de hulp van een volwassene nodig hebben, dan kunnen ze je altijd om advies vragen.
Tsjor
Wat kan er mis gaan?
Angela67: 'wat zou er mis kunnen gaan?' Nou ja, heel wat.
Bijvoorbeeld dat de ouders niet gediend zijn van inmenging in hun leven door de ouder van een teamgenootje van hun zoon; dat de ouders daardoor kopschuw worden; en daardoor nog beschermender.
Of stel dat ze zeggen: ja, andere ouder, je hebt helemaal gelijk; en ze laten hun kind vrijer; maar het kind is echt depressief. Dat kan ook echt helemaal verkeerd aflopen.
Je gaat roeren in een potje, waarvan je de ingrediënten niet kent. En alleen maar op basis van een niet onderbouwde vooronderstelling (Maar het lijkt wel of hij zo nu en dan echt even aan hun aandacht wil ontsnappen (wat ik me goed kan voorstellen).).
Tsjor
Niet doen
Ik heb bepaalde omgangsvormen en afspraken met mijn dochter die haar beschermen tegen een soort overbelasting, waar anderen wel eens een "mening" over hebben. Dat is echt heel fout en het mondt uit in einde vriendschap. Ik kan daar echt niks anders mee. Ik heb meer aan andere ouders die oprecht geïnteresseerd zijn en ook vriendschappelijk met haar omgaan. Dan kan er altijd méér wat ons betreft en dan is het voor haar ook veilig. Nu ze wat ouder is gaat er steeds meer vanzelf met vriendinnen, maar kalm aan en uitsluitend in háár tempo. Mij waar dan ook "op aanspreken" moet je echt niet doen. Je weet helemaal niets over het waarom bij deze jongen.
niet mee bemoeien
maar misschien kun je wel aangeven bij de ouders van de teamgenoot dat de jongen welkom is bij jullie voor een nacht logeren, uitstapje of iets anders. Het is dan verder aan hen of zij (en de teamgenoot zelf) dit wenselijk en verantwoord vinden.
tsjor
je citeert maar een stukje: als je met respect en uit oprechte belangstelling de jongen uitnodigt - via zijn ouders - voor een avondmaaltijd en je hen de ruimte geeft om ja of nee te zeggen (en dus niet te gaan roeren) dan kan er niets mis gaan. Ze kunnen ja of nee zeggen.
Dat staat los van de beslissing óf je het aan de ouders vraagt of niet.
Ik ga uit van de vraag: kan ik als moeder dit aan de ouders vragen.
Ik vind van wel. Mits je het respectvol doet.
En iedereen lijkt te concluderen dat TS dat niet zal kunnen (uit haar woordkeuze bijvoorbeeld). Ik denk dat ze het wel kan als ze het echt meent. En dat moet ze zelf aanvoelen. Als ze zich ergert aan die ouders dan moet ze het natuurlijk niet vragen. Want dan klinkt dat altijd door.
gr Angela
Mijn verbazing
zit vooral in het gegeven dat je als ouders nog dingen in de vriendschapssfeer voor je kinderen gaat 'regelen'. Voor 15-jarigen!
Ik zou zoiets tegen mijn zoon zeggen (leuk als hij hier een keer komt eten), maar het verder aan mijn zoon overlaten om dat met zijn teamgenoot te bespreken.
Op een dag moeten ze toch echt dingen zelf gaan doen.
En een vriendschap is voor de jongen misschien wel waardevoller dan een tweede moeder.
Anderzijds is het voor kinderen in een moeilijke thuissituatie wel heel belangrijk dat ze ergens een plek hebben waar ze veilig kunnen zijn. Maar ik geloof niet dat dit zo'n situatie is. Tegenover het overbeschermende zou je niet een tweede, andere bescherming moeten plaatsen, maar ruimte om het zelf uit te zoeken. Dat kan beginnen bij je eigen kind.
Als je je zorgen maakt over het andere kind kun je wel bij je eigen kind aangeven dat je het fijn vindt dat zij vrienden zijn. en nogmaals, misschien kan jouw kind dan ook een keer daar gaan eten of logeren. Maar dat bespreek je met je eigen kind en die moet maar zien of hij dat wil en of hij dat aankaart.
Je gaat toch geen speel- en logeerafspraakjes meer maken voor je 15-jarige?
Tsjor
Helemaal niet respectvol
'Ik ga uit van de vraag: kan ik als moeder dit aan de ouders vragen.
Ik vind van wel. Mits je het respectvol doet.'
Zelfs al zou een andere ouder zeer 'respectvol' bij mij op de stoep staan met zo'n vraag, dan zou ik het nog vreemd vinden en dan zou ik ook de kriebels krijgen van het 'respectvolle': wat zit daar achter. Er zit namelijk wel iets achter. Er zit een observatie achter (kind mag weinig), er zit een analyse achter (ouders zijn te beschermend) en er zit een oplossing achter (ik geef het kind meer ruimte).
Als je daar niet eerlijk over kunt zijn ben je ook niet respectvol.
Tsjor
Zoon
Ik ben het wel eens met Tjor, het zijn jouw observaties.
Misschien moet je in dit geval kijken of je je zoon kunt helpen om met die vriend te communiceren en er zelf zonder dat zij erom vragen niet tussen te gaan zitten.
Hoe erg vindt je zoon het dat hij niet blijft eten of slapen?
Ik ga er natuurlijk vanuit dat TS en zoon dit samen al besproken hebben en dat de fase 'onderling' al geweest is. Dat lijkt mij logisch. Maar inderdaad:
ik zal voortaan eerst alle stappen beschrijven in een uitgebreide start-reactie-posting zodat ook degenen met een andere mening alles lezen wat in andermans hoofd kan omgaan. En dan is het nog maar weer de vraag of iemand dan echt begrijpt wat ik bedoel 
.
gr Angela
Kleine stapjes.
De jongen gaat met kleine stapjes vooruit met behulp van psycholoog en anderen. Ik zou vertrouwen op die kleine stapjes, de ouders en overige hulp, en me er verder niet mee bemoeien.
Zeker niet regelen of aanspreken. En geen dingen forceren waar een ander nog niet aan toe is.
De jongen is 15, hij weet dat hij welkom is bij jou, dat is voor nu genoeg.En het inderdaad aan de 2 vrienden zelf overlaten.
Handreiking
Ik lees gewoon dat TS een handreiking wil doen. En dat kan best. Maar houd je gedachten / mening over hoe het wel zou moeten wel achterwege.
Gewoon: "mijn zoon wilde jouw zoon een keer uitnodigen voor dit of dat. Zijn jullie daar sowieso niet voor? Of in bepaalde situaties wel?" Dan heb je vervolgens wel of geen gesprek, maar je doet er niemand mee kwaad en je roert ook niet in een gevaarlijk potje.
Maar ga ze niet vertellen hoe zij tegen logeren of blijven eten moeten aankijken en / of welke vrijheden bij een bepaalde leeftijd horen.
Ervaring als moeder van een puber met "moeilijkheden": niet doen
Niet doen. Echt niet doen. Het is voor de puber al moeilijk genoeg waarschijnlijk zonder dat de ouders van zijn vriend zich ermee gaan bemoeien. Echt niet doen.
Tevens ben ik het eens met Li: ook hier worden wij als ouders nog wel eens gebruikt als zondebok. Onder het mom van : mag niet van mijn ouders. Omdat het voor puber zelf te moeilijk is of het hem/haar niet lukt.
En als ervaringsdeskundige moeder: ja, het is erg moeilijk om je kind vrij te laten na/tijdens zulke tijden. Echter is dat iets tussen ouders (moeder in mijn geval) en kind.
Depressie
Depressie bij kinderen hangt meer dan bij volwassenen samen met een gebrek aan controle over het eigen leven. Of eigenlijk, depressieve mensen ervaren vaak dat ze weinig controle over hun eigen leven hebben, maar bij volwassenen is dat maar perceptie, bij kinderen is het de werkelijkheid.
En nee, ouders daar op aanspreken gaat averechts werken. Jij hebt geen idee hoe die ouders reageren, of ze afreageren op hun kind of het contact tussen hun kind en jouw kind gaan beperken. Hoogstens kun je af en toe het kind in kwestie tegenover de ouders prijzen over hoe zelfstandig hij is / hoeveel voortgang hij heeft gemaakt / etc., als je zeker weet dat je daarmee geen geheimen blootgeeft die de ouders nog niet weten.
dank
aan allen voor jullie reacties en overwegingen. Zeker de reacties van anonieme moeder en Li waren voor mij verhelderend.
Uiteraard bedoelde ik 'aanspreken op' niet als 'kritiek geven', daar hebben jullie helemaal gelijk in dat je dat niet moet doen. Was meer een slip of the pen, zal ik maar zeggen. Ik bedoelde meer dat ik het onderwerp misschien met de ouders zou kunnen bespreken, dat het lastig is je kinderen meer vrijheid te geven, dat vind ik al en ik kan me voorstellen dat het voor hen nog lastiger is... iets in die trant. En dat ik ze zou willen helpen.
Wat ik me dan dus afvraag: ik zie en spreek de ouders met enige regelmaat, bij de wedstrijden. Anonieme moeder, is zo'n gesprek wel OK of zou jij dat ook als bedreigend of vervelend hebben ervaren?
(en serieus, van mijn kant alleen goede bedoelingen, ik wil ze zeker niet bekritiseren of anderszins aanvallen, vandaar al mijn vragen voor ik hen uberhaupt benader).
Boodschap
De boodschap van ' ik wil je helpen' is: jij moet geholpen worden, jij hebt hulp nodig. Zou je zelf zo benaderd willen worden?
Tsjor
Hulp hebben ze al.
Ze hebben professionele hulp en begeleiding begrijp ik uit jou verhaal. Waarmee zou jij dan kunnen helpen?
En waarom wil je de ouders zo graag helpen? Hebben ze geen familie en/of vrienden? Wonen ze sinds kort in ons land of iets anders waardoor jij denkt dat ze jou hulp goed kunnen gebruiken?
Iemand helpen is een goed ding, maar we hebben het hier niet over een pan soep omdat moeder ziek is.
Ja, ik had het in het verleden regelmatig heel fijn gevonden als mensen om mij heen iets spontaan hadden aangeboden ipv mij in mn sop te laten gaarkoken. Als mensen hadden aangegeven dat ze zagen dat ik het ergens moeilijk mee had of in een moeilijke tijd zat - ipv later te zeggen dat ik er in die tijd idd wel erg beroerd uitzag. Ook al was er toen ook wel professionele hulp. Daar zo nu en dan eens met mensen over te kunnen praten was heel fijn geweest.
Ik merk dat dit koppel zich afzondert, zich distantieert, waardoor er wel over hen gepraat wordt, maar weinig met hen. Ik vind dat niet goed en heb wel regelmatig een gesprek met ze. Ik had gehoopt hier tips te krijgen hoe ik zo'n gesprek zou kunnen voeren, maar de belangrijkste tip die ik hier geloof ik krijg is, om het niet te doen. Dat is ook leerzaam.
Andere ouder.
Maar had jij toen graag hulp gehad voor jezelf of hulp omdat je de opvoeding van je kind(eren) niet onder controle had?
Ik snap het niet
‘ Ik bedoelde meer dat ik het onderwerp misschien met de ouders zou kunnen bespreken, dat het lastig is je kinderen meer vrijheid te geven, dat vind ik al en ik kan me voorstellen dat het voor hen nog lastiger is..’
Het is toch niet zo dat jij beter weet wat dit kind nodig heeft (vrijheid) dan zijn ouders en behandelaars? En je vult in dat ze het moeilijk zouden vinden om die vrijheid te geven, wellicht snakken ze ernaar maar kan hij dat echt niet aan.... Heb je dan niet door hoe pretentieus je overkomt? Ook in je (bovenstaande) aangescherpte tekst is dat nog zo. Mijn advies: laat het idee los dat jij weet hoe de vork in de steel zit en stel je neutraal doch warm op
oi oi
Het zit hem in de uitspraken die ertussen door zitten...
Moeilijk he, dat loslaten, tja dat vind ik al....
Spreek ze maar niet aan.
Andere ouder
Ik ben het met je eens. Zo'n gesprek kan gewoon beginnen met de open vraag: "hoe gaat het nu met jullie?" En mag best eindigen met: "als ik een keer iets voor jullie kan doen, laat het dan even weten." Als je tussen het begin en het eind van het gesprek maar echt luistert, dan lijkt mij dat geen probleem.
Maar goed, je merkt het hier al: mensen doen heel ingewikkeld over helpen en geholpen worden. Je loopt dus een zeker risico met het aanbieden van hulp. Als de luiken dicht zijn, denk er dan goed over na.
Hier ook zorgenkind
Lastig.
Ik heb 2 kinderen.
Het kind waar ik geen extra zorgen over heb, heeft ook veel vrienden die vrij zorgeloos door het leven gaan.
Toch zitten daar best veel kinderen tussen die in mijn ogen 'niets mogen'.
Mijn kinderen mogen juist heel veel, ook mijn zorgenkind. (Juist dat kind eigenlijk)
Wat ik maar wil zeggen is dat het maar de vraag is of de strengheid wel samenhangt met de problematiek.
Maar goed, dat weet je toch niet en geeft je verder niet perse handvaten.
Als ouder van zou ik aangeboden hulp zéér gewaardeerd hebben. Eerlijk gezegd is er altijd te weinig hulp.
Het lastige is dan wel weer dat het wél de goede hulp moet zijn....anders heb ik er nog niks aan en werkt het misschien juist averechts.
In ons geval kwam er nogal wat kijken bij 'goede hulp', helaas.
Dus juist open, oprechte vragen zou ons goed hebben gedaan. En beslist zonder voorwaarden....
Dus aanbieden zonder oordeel, zonder reserves, daar hebben ze vast iets aan. Kun je dat niet opbrengen, doe dan maar niet.
Verder vind ik ook als ouder van, dat leeftijd toch wel wat zegt. Je kunt nog zoveel zorgen hebben met/ over en om een kind, 15 is toch al een hele leeftijd.
Ik laat mijn zorgenkind van 16 tóch los, ik vind dat ik wel zal moeten.
Maar goed, dat bepaal jij niet voor anderen natuurlijk. Wel zou het kunnen dat hun referentie kader nogal gekleurd is zeg maar, als ze alleen een zorgenkind hebben. Een kind met veel problemen kan je wereldje klein maken.
Wat kan helpen is gewoon, neutraal, laagdrempelig contact. Waarbij ze gewoon wat kunnen spiegelen aan jou, desgewenst en zonder druk.
Hoe lief ook, niet doen
Ik blijf toch echt bij mijn eerdere reactie: niet doen. Je weet niet hoeveel die mensen al op hun bordje hebben. En geloof me, als je kind kampt met een depressie (kind 1 bij mij) of ander soort problemen (psychose, stemmen horen) (kind 2 bij ons (gelukkig was kind 1 toen al weer "beter")) heb je het als ouders zwaar. Zeer zwaar. En om dan van een andere ouder bij wedstrijden te horen dat je het niet goed doet (want zo zal het toch waarschijnlijk voor hen voelen) is niet fijn.
Ouder zijn van een kind met psychische problemen is ontzettend zwaar. Been there twice......
En loslaten is dan ook moeilijk.
ik snap je helemaal
en ik kijk toch weer op van hoe er hier tegen jouw 'bemoeienis' aangekeken wordt. Blijkbaar kan het niet, ook al is het goed bedoeld.
Afgezien van dat je beter niet de ouders 'erop aan kunt spreken' -daar zit een oordeel in- zie ik wel je goede bedoelingen.
Wij hadden (hebben) vrienden met een kind dat gedrag vertoonde (vertoont) dat richting het problematische gaat. Gemeenschappelijke vrienden hadden er hetzelfde gevoel over: dat gaat de verkeerde kant op. Het werd absoluut niet gewaardeerd en als zware kritiek ervaren dat wij onze zorgen -voorzichtig, dachten we- uitten over het kind. Het kostte bijna de vriendschap! En dat terwijl we alleen maar wilden helpen.... en er helemaal niet op uit waren om kritiek te hebben om 'daar zelf beter van te worden', zoals ons werd verweten.
En dan ging het hier nog wel om mensen die we heel goed dachten te kennen, die we zagen als familie. Dus wees erg voorzichtig als je vreemden gaat aanspreken op hun manier van opvoeden inderdaad. Ik zou het misschien zo doen als Trix voorstelt.
zonder oordeel kan best
Ik denk dat je het onderwerp niet hoeft te vermijden. Als je ervoor oppast dat er op geen enkele manier een oordeel spreekt uit je vragen, kun je denk ik best over die jongen praten met zijn ouders. Ik weet zo gauw geen letterlijke tekst die ik je zou aanbevelen, maar voor zo ver ik weet is het best normaal om het te hebben over elkaars kinderen. Hoe gaat het met hem, hoe is dat voor jullie, kan ik misschien eens iets doen? Dan hoor je wel (of niet) wat er aan de hand is en of je hulp op prijs wordt gesteld. Belangstelling is nooit verkeerd. Lijkt mij.