Verdrietig en ontgoocheld

ff heel hard

stap uit je zelfmedelijden. En je hoeft wat mij betreft alleen nog maar tegen je dochter te zeggen 'ik hou van je'

Je hebt toch niets bijzonders gedaan?

Als ouders kies je voor kinderen, en daar doe je (van) alles voor. Omdat het kind jouw verantwoordelijkheid is en je van je kind houdt. En je hoort er niet iets voor terug te verwachten. Het is niet zo dat als jij iets geeft (je liefde, tijd, zorgen, geld) dat je daarmee de liefde van je kind koopt. En dat proef ik wel bij jou. "Ik heb altijd zoveel voor haar gedaan, en ik krijg er niks voor terug".
Ik denk dat je er goed aan zou doen om op de een of andere manier te leren die verwachting los te laten. Dan is alles wat je van haar krijgt (liefde, tijd, aandacht) een cadeautje.
Jouw liefde voor je kind is onvoorwaardelijk. Of zou dat moeten zijn. En ik wed dat je dat van jezelf ook vindt. Maar dat is niet zo, als je goed kijkt naar wat je schrijft. Alles wat je doet en wat je hebt gedaan, daar verwacht je een beloning voor.
Het lijkt mij ontzettend beklemmend als je moeder/ouders van je verwachten dat je dankbaar bent voor 'alles dat ze voor je hebben gedaan'. Natuurlijk, je hebt veel voor haar gedaan (en gelaten). Maar niet omdat zij dat aan je gevraagd heeft. Het was iedere keer opnieuw jouw eigen beslissing om dat te doen. Dus dan is er door je dochter geen dankbaarheid voor verschuldigd.

Dus ja, zeg gewoon tegen haar dat je van haar houdt. Met of zonder die extra kilo's. En of je nou wel of niet meter mag worden. En meen dat ook.

Lees intussen eens deze tekst van Kahlil Gibran:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Je mag proberen gelijk hun te worden,
maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is

arme dochter...

Ik krijg hier een heel akelig gevoel van. Sorry als ik hard over kom, maar het komt heel ongezond en claimend over. Ik betaal, ik verander van werk, dus ik moet als tegenprestatie doopmeter worden. Je zegt dat je alles met liefde deed, maar als dat echt zo zou zijn verwachtte je geen tegenprestaties.

Verder: je schrijft dat ze veel aandacht heeft gevraagd. Nu doet ze lelijk tegen je. Je schrijft omdat dat is omdat je hebt gezegd dat ze veel te zwaar is. Waarom zei je dat? Heeft ze zelf geen spiegel?

Heb je vaker van dit soort opmerkingen gemaakt? Vast en zeker goedbedoeld en uit liefde?

Ik vermoed tussen de regels door dat ze in meerdere opzichten aan allerlei verwachtingen heeft moeten voldoen omdat jij "er altijd voor haar was". Trouwjurk gekocht, geld gegeven. Maar je noemt ook duidelijk dat ze altijd veel aandacht heeft gevraagd, jou vernedert en kwetst en ook nog eens veel te dik is. Hoe vaak heeft zij zelf dit soort verwijten gekregen van jou? Aan de ene kant geld en goederen en opofferingen, aan de andere kant verwijten en eisen en ook niet los kunnen laten. Arm kind. Zoveel verwachtingen als tegenprestatie voor al die "liefde"...

Ik heb ergens wel begrip voor je dochter. Een moeder die liefde probeert te kopen met mooie trouwjurken, geld voor een huis, van werk veranderen. Dochter die niet aan verwachtingen voldoet (veel aandacht vragen, veel te dik zijn). En vervolgens lopen huilen, klagen en zeggen dat je alles uit liefde hebt gedaan. Dat is vervelend claimgedrag. Als ik die dochter was zou ik zo'n moeder liever ook niet als doopmeter van mijn kind willen hebben, om dat kind te beschermen tegen gehuil en geclaim "uit liefde en kijk eens wat ik allemaal voor je heb gedaan".

Het lijkt me heel verstikkend om zo'n moeder te hebben.

Nog even

ik begrijp heus wel dat je HOOPT dat je een goede band met je kind houdt als het niet meer bij je woont. Maar, jij verwacht een bepaalde reactie op jouw acties. Maar daar ga jij niet over. Jouw dochter bepaalt hoe ze reageert.
Nu heb ik zelf in mijn leven ervaren dat je geen invloed hebt op wat andere mensen zeggen en doen. Je hebt alleen invloed op je eigen gedrag. Maar, meestal verandert er wel iets in de dynamiek tussen jou en de ander als JIJ je gedrag verandert. Dus probeer er zelf anders in te staan en je anders te gedragen. Ik hoop dat onze reacties je daartoe inspireren. En ik hoop voor je dat je dochter er positief op zal reageren. Maar ontwijk de valkuil om dat dan te verwachten .

En, misschien is je dochter nog een beetje aan het 'puberen'. Als jullie zo close waren kan dit ook nog wel een natuurlijke reactie zijn, behoefte aan afstand van je ouders. Ik weet, ook van mezelf, dat de eerste jaren nadat ik op mezelf was het contact met mijn ouders ook niet heel intensief was (maar ik had een slechte relatie met mijn moeder - dat speelde natuurlijk wel mee). Toen mijn kinderen geboren waren is dat na verloop van tijd wel veranderd, want ik gunde mijn kinderen wel hun opa en oma. Dus geduld kan ook nog wel wat opleveren. Wat zeker niet werkt, is gaan zeuren omdat je ze zo weinig ziet, of gaan eisen dat ze vaker langskomen. Reageer bij elk contact blij en opgewekt, en wees geïnteresseerd in haar je dochter en haar leven. Nodig haar uit om te komen eten, neem zelf initiatief (hier een moeder die nooit initiatief nam, en als ik dan belde of langskwam begon met te roepen dat ze het vreselijk vond dat ik nooit langskwam of belde. Dan nam ik me meteen voor om de komende weken maar weer even geen contact te zoeken...).

Succes!

Agape

Hoewel ik niet praktiserend gelovig ben, hoorde ik onlangs op een uitvaart bij de overdenking van de predikant een mooi verhaal over liefde, wat mij geraakt heeft en laat nadenken over hoe mooi en diep de gedachten achter bijbelteksten kunnen zijn.

Agape (oud Grieks).
Deze liefde richt zich op de behoeften van de ander, zoekt wat het beste voor de ander is en laat de ander de vrije keus om die liefde te beantwoorden of niet.
Dus een vanzelfsprekende liefde, zonder dat je wat terug verwacht.

Wat een verarming dat de Nederlandse taal in feite maar één woord voor liefde kent.

Maar ik lees het hier bij OO vaker Ontgoochelde mama; ouders die zeggen: ik heb zóveel voor ze gedaan, waarom waarderen ze dat niet? Dus probeer (en dat is lastig, zo opeens) om eens niet wat terug te verwachten.

Overigens

Ik voel wel met je mee hoor. Natuurlijk zou je graag een liefdevolle band willen met je dochter, zéker nu ze zwanger is.
Maar misschien bereik je dat dus beter als je niet die liefde verwacht (of 'eist' obv wat je voor haar gedaan hebt).

Verwachtingen

Door mijn eigen jeugd, heb ik bij mijn kinderen het begrip "verwachtingen" direct overboord gegooid. Het is helemaal niet fijn als je als kind aan verwachtingen moet voldoen en teleur te stellen als dat niet lukt of het niet de gekozen weg is. Dat klinkt mooi, maar ik heb me er door de jaren heen wel op betrapt dat ik wel wensen heb en hoop dat die uit zullen komen. Mijn wens voor hun en daarmee mijzelf ook, is kleinkinderen, geen verhuizingen buiten de gemeente, leuke baan, leuk huis, gelukkig zijn met iemand of zonder. Mijn hoop is dat dit uitkomt, mijn verwachtingen zijn 0. Of vooruit... 0,2 😉. Ik ben blij met waar ze mij bij betrekken. Als ze raad vragen is dat fijn.

Mijn oudste dochter heeft net als ik wat moeite met haar gewicht. Ik vind dat vooral lastig voor haar zelf. Mijn zus, die toen nog dagelijks en door corona tijdelijk weer de zorg had voor zwaar zieke mensen, waaronder mensen met obesitas, had daardoor een beetje last van beroepsdeformatie in haar omgang met mij. "Weet je wel hoe slecht overgewicht is?" En dat bij elke ontmoeting weer in diverse varianten. Of ik bij wijze van spreken psýchisch een wrak was, leek haar minder te boeien. Of vragen als "heb je nog iets leuks te vertellen?" ... amper. En dat begon me steeds meer te irriteren. Ik was meer dan mijn extra kilo's. Ik waak ervoor dat zelf te doen. Als mijn dochter er zelf over begint, dan praat ik tactvol mee.

Als je niets of weinig verwacht van je kinderen, voelt alles wat naar jou toekomt al snel als fijne verrassing, of een cadeautje, vind ik.

Kaaskopje (ot)

jij bent toch weer keurig op gewicht nu? Of ging het over je dochter? Hoe dan ook, inderdaad geen fijn onderwerp, zeker niet als er op verwijtende toon gesproken wordt. Enne, je kunt gewoon trots zijn op jezelf, zoveel afgevallen...!

Herkenbaar, maar

ik leg het bij mezelf, niet bij haar. Tussen mij en mijn dochter is er veel liefde maar ook veel leed. Meer ga ik er hier niet over vertellen, omdat het privé is en ook van haar. Als het alleen maar van mij was zou ik het hier wel vertellen.
Ze woont op 3 km afstand van mij en toch zie ik haar (zeker nu in Corona tijd) weinig voor mijn gevoel. Ik leg het bij me neer. Niet bij haar. Het doet me pijn en ik wou dat ik haar iedere maand een keertje zag. Ik heb het bespreekbaar gemaakt: verteld wat ik dacht en wat ik voelde maar wel vanuit mijn standpunt. Niet eisen of claimen, gewoon gezegd dat ik wou dat ik haar vaker zag, dat ik haar miste en dat ik begreep dat ze zich op zekere punten te kort gedaan voelde (of was). Ik zag wel dat het bij haar aankwam.
Yoeki

Neem een hond

Als je dankbaarheid wil, moet je een hond nemen, geen kinderen (en zeker geen katten trouwens, maar dat terzijde).
Je hebt ze ongevraagd op de wereld gezet en grootgebracht met hoe jij vond dat het moest, dan is het niet raar als ze dat gewoon aannemen en misschien een keertje dank jewel zeggen maar niet hun verdere leven gaan wijden aan jou aanbidden.
Niets zo vervelend als ouders die alsmaar uitleggen hoeveel ze voor je gedaan hebben, hoe ze zich opgeofferd hebben en hoe weinig ze terugvragen etc etc.
Als een vriendin of buurvrouw zo zou doen, zou je ze toch snel de deur wijzen?

Als ouder moet je wel een beetje leuk zijn, willen kinderen interesse in je houden. Dat wil zeggen: interesse tonen in hen als persoon, niet alleen in hen als vervulling van jouw moederrol; en zelf interessante dingen kunnen vertellen, die niks met hen te maken hebben maar met jou als zelfstandig persoon.
Het is leuk als je af en toe een compliment krijgt, maar afdwingen werkt niet.
In stilte goed doen, weinig terugverwachten, en tevreden toekijken vanaf de zijlijn. Als je het echt goed gedaan hebt, die opvoeding, dan kijken ze hopelijk vanzelf naar je om.
Soms moet je ze er even aan herinneren "he, ik zou het leuk vinden als je met mijn verjaardag op bezoek komt en ja, ik wil dan ook graag een kadootje". Niet omdat ze dat verplicht zijn, maar om jou een plezier te doen. Omdat je het vriendelijk vraagt.

Ouderschap kan de ondankbaarste taak ter wereld zijn.
Tot je op een dag hoort: goh, wat ben ik dan blij dat jullie mijn ouders zijn.
Of: wat was het vroeger fijn thuis.
Of: wat moet jij het vroeger zwaar gehad hebben toen wij klein waren.
En dan schijnt de zon.