Teveel connectie met mijn dochter
Ik weet even niet hoe ik de titel anders moet omschrijven.
Mijn dochter is 17, en ik voel haar mood zeg maar zo erg, dat ik er helemaal gek van word. Is zij blij, dan ben ik dat ook. Is zij verdrietig dan ik ook. Haar mood slaat zeg maar meteen over op mij.
Nu is ze verliefd maar het komt nog niet helemaal van 2 kanten (twijfel bij hem). Haar mood slaat nu dus helemaal alle kanten op. Nou, je snapt wat er met mij gebeurd nu. Ik lijk zelf wel weer een puber met wisselende stemmingen....
Is dit normaal? herkent iemand dit? En nog beter, wat kan ik er aan doen? Ik trek dit zo niet lang.De navelstreng is toch echt wel doorgeknipt destijds....
Pfff...nou en of!
Ik weet ook niet goed wat je eraan moet doen. Mijn dochter is nu 20 en ik merk wel dat het minder wordt. Ze heeft nu een studie waar ze blij mee is en een vaste vriend, en ze is daar vaak. Ik merk wel dat het minder wordt als je niet meer bovenop elkaars lip zit en als het kind in rustig vaarwater is.
Maar ik herinner me nog wel hoe mijn moeder liep te ijsberen omdat mijn broer, inmiddels rond de 30, het moeilijk had op zijn werk. Dus ik vrees dat het er een beetje bij hoort.
maar
Ik denk ook dat het iets is waar je je voor moet leren afsluiten. Er komt een moment dat je echt moet gaan beseffen dat de keuzes die zij maakt in haar leven niet de jouwe zijn en dat de gevolgen ook niet voor jouw zijn. Tuurlijk, makkelijk praten en de ene kan dit beter dan de ander maar je moet er wel aan werken.
Spreek jezelf toe dat dit niet jouw leven is, maar dat van haar en leidt je zelf af met je eigen zaken. Zorg dat je afleiding hebt.
En realiseer je vooral dat je dochter vrij weinig aan je heeft als je alleen maar met haar meehuilt en meevoelt. Juist die wat meer afstandelijke blik op bepaalde zaken kan haar helpen. Dan kun je op een andere manier met haar praten; meer helpend.
Juf Ank
Ik laat zeker niet aan haar merken dat ik me zo voel. Voor haar ben ik echt wel die moeder die haar (indien gewenst) adviezen geeft. Het is eigenlijk een soort van mijn eigen geheim. Ik laat het ook niet aan andere merken. Daarom is dit zo heerlijk anoniem. Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch voelt het zo intens dat ik me bijna afvraag of dit normaal is.....
Herken het ook. Als mijn zoon nog niet eens het huis is en zijn fiets in de schuur aan het zetten is, kan me ineens zwaar depri voelen. Pas bij binnenkomst blijkt dat hij dan een rot dag had.
Bij mij is het een onderdeel van een oude patroon waarin ik steeds opnieuw moet kiezen om de ander in zijn eigen proces te laten. Mijn zoon kon dat ook letterlijk tegen me zeggen: gun me even mijn eigen pestbui. Heeft bij mij te maken met oude shit uit mijn jeugd. Google op 'enmeshment' en 'co-dependency'