Ouders van LGBTQI 🏳️⚧️ 🌈 kinderen verzamelen
Hoe vertelde jouw kind het?
Hoe was je reactie ?
Hoe reageerde de buitenwereld?
Waar loop jij of je kind tegenaan ?
Positieve kanten ?
Kortom. Alles is bespreekbaar
Heel fijn gesprek gehad. Pubertijdsremmers mogen alleen voorgeschreven als een genderpoli echt zelf de diagnose heeft gegeven. Tot die tijd is het vervelend genoeg afwachten.
Zij vond het echt heel vervelend die abnormale wachtlijsten.
Maar, klein lichtpuntje, er is nu ook een genderteam in Zaandam. Dus gelijk in gang gezet dat we daar ook op de wachtlijst komen. Zodra we dan bij één van de twee aan de beurt zijn dan gelijk van de andere wachtlijst verwijderen. Dus... nu hopen dat die wachtlijst ietsjes korter is
Crepe_au_fromage schreef op 17-08-2021 om 10:48:
Heel fijn gesprek gehad. Pubertijdsremmers mogen alleen voorgeschreven als een genderpoli echt zelf de diagnose heeft gegeven. Tot die tijd is het vervelend genoeg afwachten.
Zij vond het echt heel vervelend die abnormale wachtlijsten.
Maar, klein lichtpuntje, er is nu ook een genderteam in Zaandam. Dus gelijk in gang gezet dat we daar ook op de wachtlijst komen. Zodra we dan bij één van de twee aan de beurt zijn dan gelijk van de andere wachtlijst verwijderen. Dus... nu hopen dat die wachtlijst ietsjes korter is
Heel slim, hier stond kind ook op meerdere wachtlijsten tegelijk
Ik word zo moedeloos van die wachtlijsten. De transgenderorganisatie waar wij naar zijn doorverwezen heeft zo'n achterstand dat ze de aanmelding die twee maanden geleden opgestuurd is nog niet verwerkt, wanneer ze dat wel konden doen wisten ze ook niet en dochter staat nog niet eens op de wachtlijst. We zijn al 2,5 jaar bezig. Eerst heeft de huisarts maandenlang met de gemeente-jeugdzorg gesteggeld waar dochter aangemeld moest worden, toen heeft dochter er zelf ruim anderhalf jaar over gedaan om de eerste administratieve gegevens aan te leveren, toen die hobbel eenmaal genomen was moest ze de autobiografische beschrijving van zichzelf insturen, da's half juni gedaan. Nu, eind augustus, nog geen stipje op de horizon. Alle andere organisaties, of het nou academische ziekenhuizen zijn, jeugd-ggz-organisaties of vrijgevestigde psychologen, allemaal wachtlijsten van één, twee of meer jaar. Niet te doen dit. Ondertussen praat mijn kind helemaal niet meer met ons, en dan bedoel ik ook echt niet eens gedag zeggen. Gaat al jaren niet meer naar school en komt nooit buiten. Is al twee jaar niet naar oma geweest (oma kan niet hier komen), wil niemand zien, wil niet mee op vakantie of uit eten. Ik weet het niet meer.
Ach Skik wat afschuwelijk! Wat moeten jullie je in de steek gelaten voelen. Dat je kind zo diep zit en er toch geen hulp is. Zijn er geen lotgenotengroepen? Er moeten heel veel transjongeren in een vergelijkbare situatie zitten. Misschien kunnen ze wat aan elkaar hebben?
Wat verdrietig skik.
Er zijn op internet meerdere transgenderfora weet ik, daar heeft mijn oudste veel aan gehad
Verder kan je misschien door de huisarts eerst met spoed naar normale psychische hulpverlening doorverwezen worden? Die kennen soms hun weggetjes naar de transgender psycholoog. En kunnen weer verder doorverwijzen. Zo is bij ons oudste ertussen gekomen. Heel veel sterkte. Het doet zo'n pijn en geeft zoveel verdriet je kind zo met zichzelf ( en omgeving ) te zien worstelen. 
Dank voor jullie lieve reacties. Toen dochter nog Intensieve Begeleiding Thuis had was ze bijna zover dat ze naar zo''n lotgenotengroep wilde maar het lukte haar toch niet. Dochter heeft wel onlne contacten met game vrienden. Verder heeft ze nu in d'r hoofd dat ze alleen wil praten met een hulpverlener die gespecialiseerd is in genderdysforie, voor regulieren hulpverleners die hier vanuit IBT kwamen deed ze gewoon de deur niet meer open, of, als wij dan thuiskwamen van werk om de deur open te doen, praatte ze niet met die mensen. Kansloos dus. Wat dochter wel verteld is maar wat ze zich niet voldoende realiseert, is dat ze echt niet geholpen gaat worden met crosshormonen e.d. als blijkt dat ze al jaren binnen zit en niks doet. Transgenderhulp gaat je namelijk alleen helpen als de genderdysforie duidelijk het enige probleem is, willen eerst andere issues die ook een rol kunnen spelen (zoals autisme, angststoornissen) onder controle om te bepalen of die niet de oorzaak zijn van de gevoelens van ongenoegen. Zoals de psychiater zei: je staat binnen vijf minuten weer buiten. Ze zit echt hopeloos vast.
Ach, skik! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Een paar jaar geleden vertelde je in een draadje ook al dat je dochter zwaar depressief was. Dat is niet beter geworden, begrijp ik. Wat moet dat moeilijk zijn, voor jou en voor anderen die van je dochter houden. En voor haar, natuurlijk. Dikke knuffel voor jullie allemaal.
zou je zelf op een of andere manier met lotgenoten contact kunnen zoeken? Die dan op hun beurt weer contact zoeken met je dochter.Zodat ze zelf er niet op uit hoeft? Er moeten toch wel.trsnsgrnders zijn die min of meer hetzelfde hebben meegemaakt? Een soort IBT speciaal voor transgenders zeg maar? En ik weet dat dwang in de psychiatrie heel moeilijk ligt, en terecht, maar ik vraag me af of dit al niet die richting uit gaat. Zeker als je beseft dat als ze straks eindelijk aan de beurt is het maar de vraag is of ze gelijk geholpen gaat worden. Wat gaat er dan gebeuren hoe zal de situatiedan zijn? .Is er echt niemand te vinden van wie ze dat gaat aannemen? Al die wachtlijsten ook in de GGZ heel veel sterkte
Wat verdrietig Skik… En zo is ze dus een van de 15.000 thuiszitters waarin we zo falen om ze de hulp te bieden die ze nodig hebben.
Jullie hebben vast ook al tienduizenden adviezen gekregen maar probeer er toch een: Misschien al geprobeerd hoor maar soms is een huisdier een oplossing om ze iets meer uit een isolement te krijgen. Mijn neefje was ook zo’n thuiszitter (autismeproblematiek en ODD) en sinds hij een hondje heeft gaat het goed. Ook een nieuwe soort school (een soort zorgboerderij maar dan wel een waar je ivio onderwijs doet) bleek uiteindelijk een opknapper.
Lief dat jullie meedenken. Dochter had in de klas van haar laatste school een klasgenoot die ook transgender meisje was, precies even oud. Zelfs daarmee wilde ze geen contact. Wellicht ook omdat zij wel al in het transitieproces zat, zij kreeg cross hormonen. Veel te confronterend voor mijn dochter.
Een hond heb ik ook al voorgesteld. Dochter is bang van honden in het park, maar vindt honden op zich wel leuk. Maar ze wil geen hond. Leek mij juist ideaal, iets om mee te knuffelen, die altijd blij is je te zien, nooit oordeelt en waar je toch drie keer per dag even naar buiten moet (en in geval van nood, wij hebben een hele grote tuin, ze hoeft niet eens de straat op). Maar nee, helaas.
Waardeloos, Skik. Hier ook een thuiszitter. Gelukkig is ze vorig jaar wel weer aan school begonnen, maar dat was online. Hoop dat ze komend schooljaar weer irl onder de mensen komt.
Ze had een psychiater en psycholoog die add, 'levend verlies' (rouw om de beperkingen van haar broer en mij) en gender-issue's constateerden. Dat heeft haar wel geholpen om de boel op een rijtje te krijgen. Vreemd genoeg vonden ze behandeling daar verder niet meer nodig toen ze thuis had verteld dat ze naar de genderpoli wilde. Alsof het allemaal is opgelost met een plekje op de wachtlijst.
De laatste tijd maakt ze zich er zorgen over of de genderpoli haar als non-binair wel serieus zal nemen. Ze opperde zelfs dat ze daarom overwoog dan maar te liegen dat ze zich een man voelt. Lijkt me een bijzonder slecht plan. Ik snap echt niet waarom die psychiater dacht dat ze klaar was 
Hier ook een thuiszitter, inmiddels al ruim 2 jaar en het einde is nog niet in zicht. Gelukkig gaat hij sinds een paar maanden naar een dagbestedingsplek, 2 keer in de week en dat doet hem echt goed.
Hij vindt praten zo moeilijk dat hij maar niet de stap zet om bij de huisarts om een verwijzing te vragen voor de genderpoli en dus komt hij niet eens op een wachtlijst.
Er spelen ook nog wel andere dingen dan genderdysforie en daar wordt aan gewerkt, hopelijk heeft het binnenkort eindelijk effect als er een nieuwe therapie gestart wordt.
Wij hebben ook konijnen genomen, in de hoop dat dat helpt bij het werken aan deze problemen, niet als oplossing, maar als manier om na de therapie jezelf te laten troosten door 2 pluisbollen.
Dat hij transgender of non-binair is, dat vind ik niet zo erg, maar de enorme lijdensweg die ik mijn kind zie afleggen, dat is erg pijnlijk, ik had hem een veel leukere jeugd gegund.
Zijn geaardheid is gelukkig geen probleem en er is echt niemand in onze omgeving die vervelend heeft gedaan over zijn sociale transitie naar jongen, integendeel.
2 meiden die hij al heel lang kent hebben allebei aangeven queer te zijn en als er weer een keer iets door Jong & Out wordt georganiseerd, dan willen ze daar samen heen gaan, alleen durft hij niet, maar samen wel. Dat vind ik wel weer een heel positieve stap.
Wat een verschrikkelijk verdrietige verhalen 
Ik hoop oprecht dat jullie kinderen gauw een fijne weg / plek vinden.
Ik maakte me gister alweer zo'n zorgen. Zoon had zijn eerste dag in een nieuwe klas. Nou is het voor de gemiddelde mens al vreselijk om alleen in een nieuwe groep te komen, hoe moet dat niet voelen als je je al "anders" voelt dan de gemiddelde puber?
Er zijn dus wat tranen gevloeid op school. En ik had aan het einde van de dag hoofdpijn van de zorgen.
Maar 's avonds heeft hij koekjes gebakken en vandaag weer naar school. Het ging al een stuk beter en na school is hij langs oma gefietst om wat koekjes te brengen. Dan is het gewoon een sociaal lief kind 
Ik hoop heel erg dat hij snel aansluiting vindt in de nieuwe klas. Dat is voor ieder kind belangrijk (en zeker voor deze mama)
Crepe, dat hoop ik ook voor je. Meestal lukt dat wel redelijk snel. Ik kan me nog goed mijn zorgen herinneren toen dochter( toen nog zoon) naar de brugklas ging. Toen al een bijzonder en apart kind die moeilijk contact maakte. Maar al snel vrienden kreeg. En vriendinnen. Die groep groeide in de loop der jaren. En met allen heeft ze nog contact! Uit de kast kwam ze pas toen ze op de Universiteit zat, en vandaag heeft ze te horen gekregen dat de master binnen is. Baan heeft ze ook al ( PHD traject ) en sinds een tijdje een vriendin ( ook transvrouw) . Het is wel wennen en schakelen voor ons( nog steeds) maar het gaat steeds beter.
Ik vind de verhalen van kinderen hier die depressief zijn, zich opsluiten in hun kamer enz heel heftig en verdrietig. Depressies zijn hier ook voorbij gekomen maar kind ging nog wel naar school.
Erg veel sterkte voor jullie als ouders, ik leef met jullie mee
Crepe, ik kan me voorstellen dat je hoofdpijn krijgt van zo'n dag. Die eerste schooldag is zo belangrijk, die eerste indruk in een nieuwe klas.
Lientje, gefeliciteerd met je dochter's master! En wat fijn dat ze een vriendin heeft, heerlijk.
Mijn dochter heeft me per mail uitgelegd waarom ze mij geen gedag zegt als ik binnenkom, of eigenlijk überhaupt niet met mij praat. Dat was wel fijn, het is niet persoonlijk bedoeld (nou, een beetje), maar ze kan het gewoon niet. De reden dat ze niet meer naar school gaat is omdat ze na haar coming out ook brak en in de metro alleen maar met haar handen over haar gezicht kon zitten omdat ze de (vermeende) blikken van de medereizigers niet aankon. En inmiddels niemand's blik dus meer eigenlijk. Erg, maar wel fijn om deze informatie nu te hebben, geeft weer wat meer inzicht. Verder was ze van de week redelijk aanspreekbaar, ik heb haar gevraagd een klein klusje voor me te doen en dat heeft ze gedaan, echt een groot feest voor mij. En ze kwam een paar keer aan tafel eten waarbij ze af en toe ook iets zei.