Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

Ik was vandaag met zoon een dagje naar Amsterdam. We kwamen er op de terugweg pas achter dat de pridewandeling was. Die hebben we dus compleet gemist.
Maar tijdens een regenbui wel een regenboog paraplu gekocht. Waren we toch in stijl 

Wat grappig, Crepe. 

Zochter had vorig jaar met vrienden afgesproken dat ze dit jaar naar Pride zouden, maar ze sluit zich de laatste tijd nogal op waardoor de vriendschappen verwateren. Ik krijg haar moeilijk in beweging om wat meer initiatief te nemen. Maak me best zorgen om haar. Gelukkig komt ze door haar goedbezochte TikTok wel 'onder de mensen', maar dat is een wereld die ik helemaal niet snap en (op haar verzoek) ook niet volg. Ze is er, ondanks de soms genadeloos gemene reacties, zelf in elk geval heel enthousiast over, is er vrijwel dagelijks mee bezig, dus ik ben blij dat ze dat heeft. 

Hoop dat ze na de vakantie weer irl naar school kan en daar leuke mensen treft. Ze zat al ruim een jaar thuis vóór corona. Hoog tijd om eens naar buiten te gaan. 

Bedankt voor het fijne welkom en de lieve woorden.
Ik doe mijn best om ze allemaal mee te geven dat ze mogen zijn, wie ze zijn.
De buitenwereld kan zo hard zijn, thuis horen ze zich thuis en veilig te voelen.

@ Salome, 
wat acceptatie door ons en vrijwel onze hele omgeving betreft, zit Zochter wel goed. Maar het baart me weldegelijk zorgen dat ze niet gewoon met haar ex (ook trans) in het fietsenhok op school kon zoenen. Dat de opmerkingen daar nog maar het begin waren van wat haar te wachten staat. En op het persoonlijke vlak ... dat ze niet lekker in haar lijf zit, is natuurlijk ook niet opgelost doordat ze strijdbaar is en haar directe omgeving het prima vindt. Dat is ontzettend verdrietig. Je zou willen dat ze zich zorgeloos op andere zaken kon richten. En dan heb ik het nog niet eens over het medische traject waar ze straks doorheen gaat. Dus ja, ik moedig haar aan om te doen wat goed voelt, maar nee, ik kan niet met mijn hand op mijn hart zeggen dat het me niks uitmaakt. 

Hoe vertelde jouw kind het?

Schoorvoetend, hij (toen nog zij) was er al een hele tijd mee aan het worstelen.
Hoe was je reactie ?  

Ik knuffelde hem en was emotioneel omdat hij in zijn eentje zo had geworsteld. Bang voor afwijzing en onbegrip. Ik zei dat ik er altijd al een zoon bij had gewild en dat hij van harte welkom was.

Hoe reageerde de buitenwereld?

Heel erg goed gelukkig! Dat was mijn grootste zorg in eerste instantie. Zijn jongste broer had er wel wat moeite mee maar draaide later bij na zijn transitie. Zijn oudste broer (beetje macho) sloot hem gelijk in zijn armen als broer. Van hem hadden we de meeste weerstand verwacht eigenlijk. Heel bijzonder en emotioneel moment was dat, nu ik het zo type voel ik die intense emotie weer helemaal terug komen. 

Heel de familie en zijn vriendenkring (waaronder een aantal moslimvrienden waar we bezorgd om waren) accepteerde hem gelijk en steunden hem waar ze konden. Heel bijzonder en ontroerend allemaal. Daar ben ik echt dankbaar om, je hoort het ook vaak anders verdrietig genoeg.

Waar loop jij of je kind tegenaan ?

Het enige waar we tegenaan liepen waren de bijwerkingen van de hormonen. Hij was bijna 18 toen hij hieraan begon, midden in de puberteit die toch al zoveel teweeg brengt qua hormonen. Dat was een hele moeilijke periode. Helemaal van slag met grote gevolgen. 

Positieve kanten ?

Dat hij nu eindelijk kan zijn wie hij is. Hij heeft dwars door alles heen zijn diploma's gehaald, heeft een goede baan, zit lekker in zijn vel en woont al 4 jaar samen met zijn vriendin. Voor haar neem ik ook mijn petje af want het was verre van makkelijk de eerste 2 jaar. Ik ben loeitrots op mijn dappere, lieve, knappe (en dat issie, echt een stuk!) zoon! Dit was het even in een notendop, er valt natuurlijk nog heel wat over te vertellen en mss schrijf ik hier ooit nog wel mee als ik er de ruimte voor heb. 

Eigenlijk zijn we er niet meer mee bezig. Mijn zoon is gewoon mijn zoon inmiddels. Maar ik herken zeker alle zorgen, emoties en pijnpunten in het proces wat hieraan vooraf gaat. Yvette, mag ik jou vragen waarom je het over je Zochter hebt? Ik heb niet alles gelezen en loop mss hopeloos achter wbt de gebruikelijke benamingen van nu en waarom maar zou je willen uitleggen waarom? Ik denk dat mijn zoon heel erg zou gaan steigeren als ik hem Zochter zou noemen dus ik ben echt benieuwd. 

Ik weet, ik ben gigantisch offtopic, maar ik wilde jullie even laten weten dat ik dit een prachtig topic vind. De liefde en acceptatie die ik hier lees geeft mij een warm gevoel. Aan de andere kant ook soms verdriet, want wat zou de wereld er een stuk mooier uitzien als iedereen kon denken en leven zoals ik hier dagelijks lees. Nou ja, dat wilde ik gewoon even kwijt 

@ Kadushi, ze voelt zich vrouw noch man, dochter noch zoon. 

Zochter staat op de wachtlijst bij de genderpoli, maar weet nog niet precies hoe ver ze daar wil gaan. Vooralsnog wil ze vooral van haar vrouw-zijn af. Dus best raar om haar nog 'ze' en 'zij' te noemen, maar ze weet zelf eigenlijk ook niet hoe ze het liefst aangesproken wil worden. Hij, zij, dij, hen, hun ... ?! Niks lijkt te kloppen. Tot ze er zelf uit is, omzeil ik alle genderspecifieke termen irl zoveel mogelijk. Heb het dus zelden over 'haar' of 'zij' - zoals hier - en ook zelden over 'hij' of 'zijn'. Ik gebruik vooral haar naam, die toevallig genderneutraal is. Maar da's hier online wat lastig. Dus zie 'Zochter' maar als genderneutrale nickname die ik in het echt niet gebruik. En dat ik hier nu wel vrouwelijke termen gebruik, kan morgen ineens anders zijn.  

Ik hoorde vandaag in een restaurant een vrouw een heel verhaal vertellen over genderdysforie. "In de klas van mijn kind is echt de helft, ja ik overdrijf niet, non-binair, transgender of bi. En mijn kind moet zich steeds maar aanpassen, dan willen ze weer hij genoemd worden, dan weer zij. En eentje heeft zo'n bindding waarmee ze d'r tieten platdrukt. En een vriendinnetje van 15 zei dat ze bi was, nou meid, je weet niet eens wat het betekent. Jaaa, kinderen die al vanaf jongs af aan zich het andere geslacht voelen en bij een ziekenhuis in behandeling gaan, da's wel echt, maar de rest? Dat genderneutrale, zo overdreven gedoe". Ik heb op mijn tanden moeten bijten om me niet om te draaien om er wat van te zeggen. 

Gelukkig accepteert, respecteert en steunt iedereen in onze omgeving het feit dat mijn kind zich als vrouw identificeert. Er komen wel eens vragen, maar altijd vanuit oprechte bezorgdheid of interesse. Het is alleen onze dochter zelf die er enorm mee worstelt en onder gebukt gaat. Maar dankzij mensen zoals uit dat restaurant is het voor pubers moeilijker om zich te uiten en hun zoektocht aan te gaan. Je zal toch als puber na een interne strijd schoorvoetend aangeven dat je je bi voelt en dat zo'n vrouw dat dan even wegzet als gril. Zelfs als het een 'fase' is. 

Oh bah, kan me voorstellen dat je je in moest houden, Skik! 

Pff Skik, het is toch juist supermooi dat dit allemaal kan en dat ze er ook openlijk voor uit kunnen komen? 
Het is toch al zo'n worsteling voor die kinderen en dan zo'n reactie. Bah. 
Wij hebben dit weekend gezamenlijk naar Alex Klaassen gekeken. Geweldig gelachen, maar soms werd het ook even heel stil op de bank...

Mijn kind heeft er bijna twee jaar over gedaan om de formulieren voor de transgenderhulp in te vullen en in te dienen (omdat ze dat zo moeilijk en confronterend vond). Vandaag hoorde ik van die transgenderhulp dat die formulieren nog niet verwerkt zijn ook al zijn ze twee maanden geleden opgestuurd. Ze staat dus nog niet op de wachtlijst. En die wachtlijst is 83 weken. Dan is ze dus al bijna 20 voordat ze überhaupt voor een intakegesprek terecht kan. Echt om te janken.