Mijn kind, mijn alles
Ik en mijn verloofde verwachten eind mei of begin juni ons eerste kindje. Het gaat een jongetje worden. Vanaf het moment dat we hoorden dat zij zwanger was, waren we dolgelukkig. Al waren we dat ervoor ook al. De laatste tijd knaagt er echter een gevoel aan mij. Een gevoel van twijfel. Dit gevoel is ingegeven door ervaringen met goede, zo niet onze beste, vrienden.
Laat mij de situatie schetsen. Wij zijn beiden hoog opgeleid. Ofschoon ik de term hoog- of laagopgeleid niet gepast vind, maar dat is een andere discussie. We zijn dus in bezit van een Hbo-diploma. Ik werk als applicatiebeheerder in de ICT, mijn verloofde werkt als risico manager in de financiële wereld. We hadden al een tijdje een kinderwens en we zijn gezegend met het feit dat het binnen een jaar gelukt was om zwanger te worden. Onze vrienden hebben inmiddels net hun tweede kindje gekregen. Een pracht van een jongetje, net als hun eerste trouwens. Zij werkt in een bakkerszaak, hij is elektricien. Nogmaals, ik wil op geen enkele manier de indruk wekken dat ik oordeel op opleidingsniveau. Sterker nog, ik juich het toe als iemand automonteur in plaats van accountmanager wil worden. Voor de strekking van mijn verhaal wilde ik het wel vermelden, omdat het wellicht een licht op mijn twijfels of het verschil in denkwijze kan schijnen. Nu hebben zij meerdere malen het volgende tegen mij gezegd: ‘Onze kinderen zijn ons alles’. Of in een iets andere vorm: ‘straks is alles wat je doet, voor je kind’.
Nu komt het. Zij zien dat ook echt zo. Maar ik ben erover na gaan denken, en voor mij geldt dit niet. Is het kindje welkom? Ja. Zal ik er zielsveel van gaan houden? Ja. Zal ik een goede vader zijn? Ik denk het wel. En die laatste zin zit de twijfel. Dat is gekomen doordat ik mij dus niet volledig kon identificeren met hun uitspraken. Mijn kind zal niet mijn alles zijn. Mijn ‘alles’ omvat het gehele plaatje. Mijn verloofde, mijn zoon, maar ook ikzelf en de doelen die ik persoonlijk nog wil bereiken in dit enige leven dat je op aarde hebt. Je hebt maar één leven- even vanuit één standpunt bekeken- en dan geloof ik niet dat dit betekent dat je jezelf wegcijfert voor je kind. Zal mijn zoon dan niet op de eerste plaats komen? Jawel. Hij komt zeker op de eerste plaats. Maar het is gewoon niet mijn hele wereld, mijn alles. Kinderen opvoeden is iets wat ik wil, en dus ook mag, gaan doen. Maar, daarnaast heb ik nog zoveel andere doelen voor ogen. Zo wil ik bijvoorbeeld gepubliceerd schrijver worden, en uiteindelijk de ICT (en wegkwijnen achter een pc) vaarwel zeggen en politieagent worden. Dingen die mij nu het gevoel geven, egoïstisch te denken.
‘Als je kindje er eenmaal is, dan maakt je dat allemaal niet meer uit’; ook gehoord. Geloof ik niet. Ik wil gewoon niet geloven dat je door de komst van een kind ineens geen ambities meer hebt. Wat ik wel kan bedenken dat op het moment dat je jouw kindje in je armen hebt, al het andere even minder belangrijk voelt en is. Ben ik dan egoïstisch? Of even heel zwartwit: is het een slecht teken dat ik daar anders in sta dan onze vrienden? Zal ik minder van mijn zoon houden, omdat ik het opvoeden van mijn kinderen niet als het ultieme doel in het leven zie? Ik begrijp dat je het altijd kunt relativeren tot; een ieder zal het zo inrichten, zodat ze zich goed over zichzelf voelen en gelukkig zijn. Toch neemt dat niet weg dat ik aan mezelf twijfel. Zal ik een goede vader worden? Of neigt bovenstaande betoog nochtans naar teveel zelfzucht? Vooralsnog zie ik mezelf wel een goede vader worden, maar door deze twee verschillende visies, twijfel ik of ik er wel het juiste gedachtengoed op nahoud.
Mijn dochter was, toen ze jong was, ook mij 'alles'. Niet dat ik de hele dag op het schoolplein zat te wachten tot ze vrij was, maar wel in de zin dat mijn leven rond haar ritme was ingericht. Je gaat niet 's avonds stappen als je kind om 19.30 uur naar bed moet (al had ik vroeger vrienden die dat wel deden trouwens, waarbij het kind dan achter de bar in slaap viel). Je probeert thuis te werken of vergaderingen te verzetten als je kind ziek is. Je kiest een vakantiebestemming uit met peuterbadje (en later, in de pubertijd, met wifi 😊). Je staat op zaterdag te blauwbekken naast het voetbalveld/hockeyveld, je zit in het zwembad of de balletzaal, je viert Sinterklaas met de buren ...
Je leven staat een aantal jaar meer in het teken van je kind dan van jezelf. En daarna verandert dat weer.
Het is zeker heel gezond je eigen wensen en doelen in het oog te houden. Maar ik mis het verhaal van je vrouw hierin? Word jij dan zo'n vader die een eigen leven kan houden en ambities na kan streven omdat je vrouw het allemaal wel regelt, minder gaat werken, en het huishouden op orde houdt? Of ga jij ook minder werken zodat zij ook haar eigen leven kan hebben? Want die ambities zijn prachtig maar neem er even de tijd voor. De komende 10 jaar als je meerdere kinderen zou willen ben je met heel andere dingen bezig. Je focus zal verschuiven. Dat gebeurt gewoon. Daarna is er weer meer ruimte. Ik en man zijn weer meer gaan werken vanaf eind basisschool/middelbare school. Tussendoor wel paar cursussen gedaan maar dat was het dan ook wel. Voor ons is reizen (niet perse ver) altijd belangrijk gebleven dus kids gingen mee in de rugzak
Wat een overweldigende, mooie en vooral ook bruikbare reacties heb ik tot nu toe mogen ontvangen. Dank jullie hiervoor.
Het zal natuurlijk afwachten zijn tot de kleine geboren is, en dan begint het ervaren. Ik lees veel dat je kind natuurlijk op de eerste plaats komt in situaties waarin je dient te kiezen. Dat is ook logisch en het zou eerder vreemd zijn als dat niet zo zou zijn.
Een leuke vond ik de vraag naar de aspiraties van mijn vrouw. Om eerlijk te zijn heb ik aangeboden om in deeltijd te gaan werken als ze dat zou willen. Maar ze gaf aan dat bij haar toch dat moederinstinct de overhand heeft en dat ze bij haar baby/kindje wil zijn. Dat is de band waarover ik hier las tussen moeder en kind, welke ik als vader dan nog moet opbouwen.
Daarnaast is het leuk om te lezen dat jullie ook zeker jezelf niet zijn vergeten en erkennen dat, hoewel anders, ook hier een mouw aan gepast kan worden.
Misschien moet ik het ook gewoon loslaten, in plaats van over twijfelen of mee bezig zijn. Initiële post was lang, was ook meer geschreven als een soort blog. Want merk dat door gedachten uit te schrijven, ik al een stuk rustiger word. Want alles bij elkaar, is dit natuurlijk een spannende (in positieve zin van het woord) tijd.
Toch een advies: 'Maar ze gaf aan dat bij haar toch dat moederinstinct de overhand heeft en dat ze bij haar baby/kindje wil zijn. Dat is de band waarover ik hier las tussen moeder en kind, welke ik als vader dan nog moet opbouwen.'
Echt het dringende advies om in de eerste periode, het eerste jaar, zeker 1 dag per week alleen voor je kindje te gaan zorgen. Dat is de snelste manier om die band op te bouwen. En dan zul je zien dat er ook zoiets bestaat als 'vaderinstinct'. Anders dan moeder, maar zeker zo belangrijk. Je kunt tegen je verloofde zeggen dat je ook heel graag bij je kindje wil zijn. Echt, ga ervoor.
Tsjor
@ Papa_schrijft. Is het wel zo verstandig om een foto van een persoon bij je nick te hebben?
Nou inderdaad pak ook die dag. Wil je vrouw stoppen met werken? Dat zou al helemaal een onverstandige stap zijn. Het lijkt allemaal leuk maar ik ken iets teveel mensen die toch uitelkaar gingen en waarvan vrouw totaal niks heeft. Geen pensioen opbouw, geen spaarpotje, niks. Ik zou dat niet willen als ik jou was.
Ik kan een eind met je meevoelen, maar dat moederinstinct moet je echt nog eens bespreken. Jullie krijgen het kind samen, zorg alsjeblieft dat je een gezond, eigen vaderinstinct kunt ontwikkelen. Op jouw manier.
Ik sluit me aan bij Tsjor. Juist in het begin is het belangrijk dat ook jij tijd alleen met jullie kindje doorbrengt. Zodat je de ruimte krijgt om zelf uit te vinden hoe je met het kindje omgaat en daar handigheid en vertouwen in krijgt. Zonder dat de moeder het steeds van je overneemt als er iets gebeurt.
Laat je nog eens van je horen na de bevalling? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen. Tsjor
nav guera
Het is heel verstandig als beide partners hun verdienvermogen op orde houden. Maar ik zou dat niet brengen als een verzekering voor het geval de relatie geen stand houdt (ook al is het dat wel), maar meer als verzekering voor het geval een van de twee inkomens om wat voor reden dan ook wegvalt.
Deze coronacrisis laat maar weer eens zien dat het zomaar kan gebeuren dat een van de twee partners werkloos raakt. Of arbeidsongeschikt. De vervangende uitkering houdt vaak al vrij snel op en dan ben je erg blij als de andere partner ook nog een goede positie op de arbeidsmarkt heeft.
Groeten,
Temet
De magische band tussen moeder en kind
Laat ik als moeder even mijn botte standpunt verkondigen: er is geen moederinstinct. Het is een hoop cultureel bepaald aangepraat geneuzel. Moeders hebben geen andere instincten dan vaders, althans, niet vanwege De Natuur maar vanwege de cultuur, die maakt dat moeders aan alle kanten wordt aangepraat dat er zoiets bestaat als Het Moederinstinct en die ook op allerlei manieren eraan bijdraagt dat moeders meer tijd met hun kinderen (zeker de pasgeboren kinderen) doorbrengen dan vaders. Kinderen, ook baby's, hebben hun eigen temperament en persoonlijkheid. Een gebruiksaanwijzing wordt niet bijgeleverd. Maar hoe meer tijd je met je kersverse kind doorbrengt, hoe beter je zo'n kind leert snappen en hoe beter je zijn of haar signalen kunt interpreteren. Hou dat een tijdje vol, et voilá, het moederinstinct. Als moeder dan vervolgens blijft volhouden dat zij Het Moederinstinct heeft, dan is een zichzelf versterkend proces al snel geboren.
En op een gegeven moment wordt het met de zorg voor kinderen in een heterorelatie al heel snel als met huishoudelijk werk "doe jij dat maar schat, jij bent daar veel beter in dan ik".
Niet intrappen, gewoon je ruimte pakken, stug volhouden, en na een paar weken vol trots over je vaderinstinct praten. Of je dat nu voelt of niet.
Ik heb nooit een moederinstinct gevoeld, volgens mij. En ik ben toch echt een moeder.
Groeten,
Temet
Eens met Temet.
Hoe meer je iets doet, hoe beter je er in wordt.
Voor dat ik (vrouw) er erg in had was ik hoofd koken, hoofd was, hoofd kinderkleding kopen, hoofd kadootjes kopen enz. Ik was daar zoveel beter in... tja, als het het maar vaak genoeg doet...
Ik had/heb ook geen moederinstinct denk ik, maar gewoon heel veel ervaring. Dus ik zeg ook: pak je ruimte en zorg voor je kind. Jij, als man, kunt dat nét zo goed. Maar dan moet je, net als je vrouw, wel de kans krijgen het te leren en erin mee te groeien.
En dan ook nog: ja, ik heb ook nog een leven náást mijn kinderen, gelukkig wel!
"Een leuke vond ik de vraag naar de aspiraties van mijn vrouw. Om eerlijk te zijn heb ik aangeboden om in deeltijd te gaan werken als ze dat zou willen."
Dat kun je natuurlijk ook zélf willen in plaats van het aan te bieden.
Of nog leuker: straks is je vrouw benieuwd naar jouw aspiraties en bied zij jóu aan om in deeltijd te gaan werken als jij dat zou willen 
Eens met Temet, behalve dan op één punt: ik heb ooit ergens gehoord of gelezen dat er cellen van de vrucht achterblijven in het lichaam (bloed?) van de moeder. Of het waar is weet ik niet, maar ik vind het wel fascinerend dat er van allevier mijn kinderen cellen in mijn lichaam zouden zitten.
Maakt verder niets uit voor de zorgverdeling hoor. Wij deden 50/50.
Tsjor
Nou, geen moederinstinct... Ik ken meerdere dames die druk bezig waren met carrière en níet met kinderen krijgen en op eens, páts. Er kwamen hormonen vrij of wat dan ook, maar er kwam ineens een enorme kinderwens. En laten we wel wezen. Als moeder kan je je kind voeden, als vader niet (jaja met flesvoeding wel maar dat bedoel ik natuurlijk niet). Maar goed. Het gaat erom dat je doet waar je blij van wordt, bij de een zit dat meer in zorgen en bij de ander meer in carrière maken. Waarbij ik het wel raar vindt dat betaald zorgen (als kinderopvang) oké is, maar onbetaald zorgen voor je eigen kind zo vaak wordt weggezet als een domme keus.