geen gezelligheid aan tafel
Ik ben een alleenstaande ouder van 2 leuke jongens van 9 en 11 jaar. Ik heb ze de hele week, 24/7. Het probleem begint rond etenstijd.
Als we met zijn drietjes aan tafel zitten zijn de jongens gigantisch met elkaar bezig. Helemaal met hun eigen taaltje, aan elkaar plukken, ruziënd soms maar ook enorm giechelen, ze hebben alleen maar oog voor elkaar. Letterlijk! Ik moet verdomde hard werken om een gesprek te voeren. Hoe was het vandaag, op school, op de training...wie vertelt iets leuks, of niks leuks? Het is dat ik het eten gemaakt heb maar verder voel ik me compleet overbodig. Dat voelt eenzaam en machteloos en ik word regelmatig boos dat ze niet met zijn tweetjes aan tafel zitten maar hey, hallo,.. er zit nog iemand aan tafel.
Tegenwoordig zie ik er zo tegenop dat ik ze vaak allebei iets opschep en ze voor de tv/computer of wat dan ook laat eten. Ik wil de strijd niet meer aan en de teleurstelling niet voelen dat ik het niet gezellig krijg. Ik voel me genegeerd, er niet bij horen.En het werkt natuurlijk negatief door. Ik roep zo vaak dat het niet gezellig is dat de oudste er ook al tegenop ziet om aan tafel te gaan. Het is nooit gezellig, zegt ie dan. tja.. eens.
Zodra er een 2de volwassene, of een zelfs een vriendje aanschuift is de dynamiek heel anders. Dan lijkt er evenwicht te zijn en kunnen de jongens heel onderhoudend zijn. Dan wel.
Ik heb al geprobeerd om ze anders aan tafel te zetten maar het blijft altijd een driehoek..en ze presteren het dan weer om alleen maar naar elkaar te kijken. Echt frustrerend en vermoeiend!
Wie herkent dit en zijn er tips?
alvast bedankt!
ik zou
Ze denk ik, zo zetten dat ze fysiek niet aan elkaar kunnen komen. Maar verder denk ik dat het voor jou (en hun) nog het gezelligste is om de situatie gewoon te accepteren zoals die is.
Stop met een gesprek erin houden, stop zo veel mogelijk met corrigeren, stop de strijd!
Laat ze lekker naar elkaar kijken, met elkaar kletsen en gek doen. Pak zelf andere momentjes om contact met ze te maken.
En voor jouzelf: ik zou lekker rustig eten, je concentreren op je eten en genieten van de rust die je in feite hebt.
Alleen al het feit dat de dynamiek direct anders is met iemand erbij vertelt jou dat het ooit vanzelf goed komt.
Ze achter de TV o.i.d. laten eten zou ik dan persoonlijk weer niet zo snel doen, gewoon omdat ik het belangrijk vind dat er met aandacht en eventueel sociaal contact gegeten wordt: niet met beeldschermen voor je neus.
Echt Mumz, acceptatie en mindfull denken is hier je sleutelwoord.
Geef eens een goede reden waarom je die strijd aangaat? Wat wil je precies bereiken?
Aan tafel
Ik snap heel goed de wens om het aan tafel samen gezellig te hebben. Dat vind ik ook heel belangrijk. Maar blijkbaar werkt het nu niet zo goed. Is het op andere momenten wel gezellig? En is er dan wel ruimte voor dat gesprek?
Je zou er voor kunnen kiezen om wat minder druk te leggen op het samen eten. Misschien inderdaad vast een paar keer per week voor de televisie eten? Misschien kunnen jullie samen een bepaalde serie gaan volgen die voor alle drie leuk is. Dat schept ook een band.
Of je kan accepteren dat ze met elkaar zitten te geinen. Ga jij rustig de krant lezen terwijl ze met elkaar lol hebben.
Ik zou wel de gewoonte er in houden om in elk geval een paar keer in de week samen aan tafel te gaan. Misschien is het in het weekend ook wat rustiger dan na een drukke schooldag en is er dan meer ruimte voor een in harmonie verlopende maaltijd?
Dan zou je doordeweeks samen voor de tv kunnen eten (als er geen gasten zijn) en in het weekend aan tafel bijvoorbeeld
En verder kan je natuurlijk ook een paar duidelijke regels aangeven, dus bijvoorbeeld niet in hun eigen taaltje spreken etc.
Handdoek voorlopig in de ring
De oorzaak is anders dan bij jou, maar het is hier jaren niet gezellig aan tafel geweest: groot gezin, iedereen aan het eind van de dag druk en moe, en dan nog twee kinderen een hele moeizame verhouding met eten. Irritaties lagen overal op de loer. Op een gegeven moment heb ik me er maar bij neergelegd dat ordentelijk eten in Libelle sfeer er niet inzat voorlopig. Op zijn Tokkies met het bord op schoot op de bank met het jeugdjournaal of Ome Matthijs gaf rust voor iedereen. Uiteindelijk waren er daarnaast momenten die wel gezellig waren. En nu bijna iedereen volwassen is eten we weer gewoon aan tafel.
Ik zou zeggen eet gewoon ontspannen met zijn drieen voor een aardig programma wat jullie allemaal leuk vinden als er geen grote of kleine gasten zijn en zoek je quality time op een ander moment.
En betrek het gedrag van de jongens niet zo op jezelf, dan maak je het groter dan het is. Misschien is het een idee vaker een volwassene uit te nodigen, want ik kan me wel voorstellen dat het voor jou wat eenzaam voelt twee van die giebelgeiten die zo op elkaar gericht zijn.
de lastigste
De lastigste mag hier met bord en al in de keuken verder eten. Dan kan de rest gezellig aan tafel verder eten. Dus dreigt het weer niet leuk te worden aan tafel, dan verzoek ik zeer dringend of Pietje of Jantje wil vertrekken.
Hier zijn we dan wel met 4, dus dan blijven er 3 over. Maar het is niet anders. De eer om ergens anders te zitten valt de heren wel beurtelings ten deel. En soms vertrek ik dan maar zelf. Jij zou soms ook met de 1 of de ander kunnen eten. En soms met allebei proberen.
En dan blijkt het hier op sommige dagen gelukkig toch weer heel goed te verlopen. Het is wel zo dat we gesprekken als "hoe was het vandaag op school" niet specifiek voor aan tafel bewaren. Vandaag ging het er over hoe je met je financieën om gaat.
Dank!
Jeetje, hoe verfrissend, jullie tips. Dank. Dus het hoeft niet een drie-gesprek te zijn, gewoon er zijn dus,.. zoiets. Zal wel lastig zijn om de knop om te zetten maar ik ga het proberen.
Ik denk dat ik de strijd aan ga omdat ik denk dat het eten een sociaal gebeuren moet zijn. Bij ons thuis vroeger kon een ieder zijn of haar verhaal kwijt en werd er geluisterd. Misschien mis ik juist dat stuk als een-ouder. Iemand die aan je vraagt hoe je dag was.. Dat gemis hoeven de kinderen niet op te vullen natuurlijk maar daar ligt vast ook mijn frust.
Gelukkig zijn er verder mooie, knusse, gezellige momenten op andere tijdstippen. Die zag ik even niet meer.
Morgen weer aan tafel en .....Zennnnn!
Thx
Gezellig
Volgens mij hebben je zoons het prima gezellig samen, dus daar zou ik al heel blij mee zijn. In de meeste gezinnen is het vooral onderling gezeur over luidruchtig eten van eeen brus met bijbehorend gevit en fysiek gedoe. Echt hoor, je weet niet half hoeveel mazzel je hiermee hebt. Jij bent als moeder toch al het belangrijkst in hun leven, en het avondeten is maar een half uurtje wat voor jou dan misschien minder interessant/gezellig is. Gedurende de rest van de dag zul je toch wel eens iets horen over hun bezigheden?
Hier gaat het in ieder geval ook weer anders (ook eenoudergezin). Ik heb een dochter die vroeger (en nu nog steeds een beetje) niet zonder geluid en gerommel kan eten, en eentje die overgevoelig is voor (eet-) geluiden en slordig eten. Waar dat toe leidt kun je wel verzinnen, wij eten dus ook niet aan tafel maar hebben het dan reuze gezellig 
Anders
...Misschien mis ik juist dat stuk als een-ouder. Iemand die aan je vraagt hoe je dag was.. Dat gemis hoeven de kinderen niet op te vullen natuurlijk maar daar ligt vast ook mijn frust...
Dit herken ik wel, op een of andere manier verwacht ik toch wat belangstelling en ook ik begrijp dat ik daar bij kinderen niet te veel op mag/kan rekenen, het voelt een beetje kaal. Alhoewel, naarmate ze ouder worden komt er steeds meer belangstelling. Ook zijn de gesprekken hier niet zoals ik het me herinner bij mij vroeger thuis. Het is wat minder in balans als toen mijn ex-man er nog was. Ik heb dat ook een klein beetje met de vakanties.
Dat de kinderen onderling zo met elkaar bezig zijn dat ze de wereld om hen heen zowat vergeten dat herken ik niet maar ik zou me er ook niet heel druk over maken. Leuk als ze zo met elkaar kunnen lachen en aanrommelen.
Waar ik het meeste moeite mee heb is dat eten voor de kinderen een totaal andere betekenis heeft als voor mij. Zij zijn er niet mee bezig en lusten ook weinig terwijl dat bij mij totaal andersom is. Ik houd van voor- en bijgerechtjes, nieuwe recepten enzovoort en dat lusten ze allemaal bijna nooit. Ik verheug me ook echt op de maaltijd, om het rustmoment, de gezelligheid maar dus ook om de inhoud maar ik denk dat de kinderen het amper zouden merken als ik een maaltijd over zou slaan.
Ik blijf maar gewoon doorgaan met af en toe nieuw recept en laten proeven, wie weet valt ooit het kwartje?
Je neemt het te zwaar
Ik weet het hoor... ik ben er niet bij, dus lekker makkelijk oordelen... Wij hebben ook een periode gehad, dat de sfeer negatief bepaald werd door een dochter. Voor ons was tóen de oplossing om niet meer bij de eettafel te eten, maar op de bank voor de televisie. Bepaald niet pedagogisch verantwoord en misschien ook niet voor de spijsvertering en aandacht voor het eten, maar de sfeer werd beter. Achteraf snap ik het wel, maar dat inzicht had ik toen nog niet.
Als ik jou zo hoor, denk ik ook dat je volwaardige aandacht voor jezelf mist, maar dat kun je en mág je niet van kinderen verwachten. Het is fantastisch dat je zonen het zo ontzettend goed met elkaar kunnen vinden (gemiddeld genomen). Probeer daar weer van te genieten en zoek voor jezelf contacten waar jij volwassen gesprekken mee kunt voeren.
Wat het eten betreft, zou ik de kinderen meer bij de boodschappen betrekken. Wat willen jullie eten? Wat moet ik daarvoor halen? En tot een afspraak proberen te komen dat iedereen een eigen dag heeft waarop er gegeten wordt wat diegene lekker vindt.
goede tip van Kaaskopje
ik denk ook dat je je het niet moet aantrekken, in de zin van dat je kinderen je buitensluiten ofzo. Ze zijn wel een soort van gezellig met elkaar.... helaas niet jouw soort gezelligheid. Het is maar een fase. Misschien kun je wat vaker iemand uitnodigen bij het eten, of ergens gaan eten? Dat scheelt misschien al wat?
Inderdaad, probeer ze meer te betrekken bij het eten - ga samen zelfbelegde pizza's bakken (hier altijd populair bij de kinderen), of samen een toetje maken. Dat scheelt vast al iets! En anders inderdaad, ga met zijn allen voor de tv een programma of film kijken die je allemaal leuk vindt. Een vriendin van mij kijkt met het gezin tijdens het eten altijd naar Binnenstebuiten, dat is best een huiselijk programma 
Tussenvorm
wij eten zo 2 keer in de week voor de televisie en kijken dan samen iets. Rest aan tafel. Het heeft allebei wel wat 
Mijk
anders met jongens
Als jongens elkaar lief en leuk vinden lopen ze niet hand in hand, knuffelen niet, geven elkaar geen kusjes maar stoeien ze met elkaar. En dat mondt dan soms uit in vechten en huilen. Verbieden dat jongens met elkaar mogen stoeien of een geintje uithalen, is zeggen dat ze niet mogen tonen dat ze van elkaar houden. Ik laat het meestal even gaan en haal ze uit elkaar als het te serieus gestoei wordt.
Mijn jongens willen geen serieuze gesprekken aan tafel. Veel gesprekken gaan over grapjes, grappige voorvallen, moppen, wie beter is in voetbal. Maar soms komt daar opeens toch iets serieus uit naar voren. Zomaar, opeens lijkt het. Dat is niet zomaar denk ik. Volgens mij hebben die van mij dat voortraject nodig om te kijken of er ruimte is voor iets dat serieus was of vervelend. Tussen al die grapjes en grappige voorvallen komt ook een beeld van de klas, hun positie en die van hun vriendjes naar voren.
Ik zou er dus een beetje in meegaan want ik vat het op als een compliment dat ze die bepaalde (ontspannen) relatie met mij aan willen gaan. Zelf kom ik uit een 100% vrouwengezin en daar gaat het inderdaad heel anders, daar deel je informatie met elkaar (hoe was je dag) en mijn jongens delen naar mijn idee een gevoel met mij, waartussen informatie zit.
Eén op één
Misschien is dat praten makkelijker één op één, tijdens samen koken of afwassen of andere momenten. Helpen met tafeldekken kan ook helpen om er wat gezamenlijks van te maken. We weten natuurlijk niet hoeveel tijd je 's middags al dan niet hebt voor wat aandacht voor je kinderen. En het hoeft ook niet over school te gaan maar ook dingen van het moment of iets aardigs zeggen. Fijn dat je geholpen hebt, bijvoorbeeld.
Tegenwoordig misschien wat minder gebruikelijk dat kinderen bij vriendjes soms ook bij elkaar blijven eten.
mijn zoon
ik heb een zoon en een dochter, dus een andere dynamiek in hui, dan met twee zonen denk ik.. Daar waar mijn dochter veel vertelt is mijn zoon een stuk stiller. Vaker ongein verhalen en grapjes en dan ineens toch een heel verhaal, vaak vlak voor het slapen gaan (tijd rekken) maar soms ook oprecht omdat hij wat te vertellen heeft,zomaar, of aangevuld met youtube filmpjes, dan wil hij van alles vertellen en laten zien.
Ik ben opgegroeid met 2 broers die ook meer knokten met elkaar dan praatten, dus ik herken dat wel. (beetje rivaliteit ook)
hee Mumz
Hoe gaat het ermee? de vakantie een beetje doorgkomen met je doerakken?