Eerlijkheid als er iets gevraagd wordt

mirreke, huh?

"Maar volgens sommigen van jullie betekent dat dat je de keuze van een ander dus moet afkeuren als het jouw keuze niet zou zijn?"

Wie heeft dat nou weer gezegd dan? Als jij mij vraagt "wat vind je van mijn schoenen" en je ziet al aan mij dat ik er niks aan vind (want dat zag de dochter van Bennikki namelijk al: 'Dochter zag mijn blik en vroeg wat ik van het nieuwe paar vond. '), wat heb jij er dan aan als ik zeg: "goh, leuk hoor." Ik mag toch hopen dat je niet van slag raakt omdat jij en ik niet hetzelfde leuk vinden. Waarom zeg jij dan wel ongemeend iets positiefs, ben je bang onaardig gevonden te worden? En wat zou je vinden van "Het zou mijn keus niet zijn, maar jij moet er op lopen dus het is belangrijk dat je ze zelf mooi vindt"? Zoiets zou ik zeggen.

Laten we een iets extremer voorbeeld nemen. Jouw kind komt thuis met een ontzettend punkkapsel. Kaal aan de zijkant, blauw aan de bovenkant. Jij vindt dat echt lelijk! Benniki vond de schoenen van dochter tenslotte ook echt niet mooi. Laat jij dan nog steeds niks blijken en geef je een complimentje?

Interessant draadje dit, ik hoor graag nog meer meningen

het gaat niet om liegen

Het gaat erom hoe je de boodschap verpakt en wat je doel is. Dat je aftast wat je kind wil weten/horen of nodig heeft, de situatie waarin dat gebeurt en hoezeer een en ander van jouw mening zou afhangen en of het dat waard is en hoe belangrijk dat is en vooral: voor wie. Buiten dat: wat je die ander ermee geeft, welke boodschap, welk signaal. Denk bv eens aan het feit dat het haar trouwjurk zou zijn. Zij voelt zich als een prinses en jij kraakt het af op je "liefste" manier. Fijn die eerlijkheid.

Het zogenaamd eerlijke bericht: ik zou het voor mijzelf niet kopen maar jou staat het heel mooi, geeft in feite net zo'n leugen weg volgens mijn kinderen. Oke, je vindt het dus gewoon niet mooi mam.

Eerlijkheid wordt in mijn ogen ook erg overschat, zoals hierboven iemand zei. Zoals een vriendin mij ooit iets vertelde en zei: ik moest het kwijt, ik wilde eerlijk naar je zijn en ik had er last van.
Heel fijn.
Want nu lag het op mijn onwetende bordje en in het kader van eerlijk zijn was zij het kwijt en had het op mij overgedragen.
Zij kon weer slapen en ik niet (bij wijze van), dat is oneerlijk, want het ging haar dan niet per se om het eerlijk zijn, maar zij wilde een bepaalde last niet dragen.

lieverdje

"Laten we een iets extremer voorbeeld nemen. Jouw kind komt thuis met een ontzettend punkkapsel. Kaal aan de zijkant, blauw aan de bovenkant. Jij vindt dat echt lelijk!"
Mijn dochter heeft een tijdje lila haar gehad met een extreme coupe. Ik heb altijd gedacht: het is een fase, dit is hoe ze op dit moment is, het groeit wel weer uit als ze het zat is. En zo gebeurde. En het rare is, ik vond het haar nog goed staan ook.

Astrid

"Denk bv eens aan het feit dat het haar trouwjurk zou zijn. Zij voelt zich als een prinses en jij kraakt het af op je "liefste" manier. Fijn die eerlijkheid."
Mijn dochters kijken wel eens naar "Say yes to the dress" op TLC. Dat gaat over het uitzoeken van trouwjurken. Ik heb een keer meegekeken. De hele familie bemoeide zich met de jurk en dan vooral in het afkraken. Ik had wel een beetje medelijden met haar want ze vond hem echt heel mooi. En hij stond haar prachtig. De jurk die de familie had uitgezocht, flatteerde haar echt helemaal niet. En ze vond hem spuuglelijk. Dat je dacht dat de familie haar een hak wilde zetten.

neem je zulke programma's serieus??

Echt, denken jullie niet dat die TLC-programma's niet een béétje geënsceneerd zijn? Dat is toch allemaal nep...

lieverdje

Ik heb meer afleveringen gezien van SYTTD dan ik wil toegeven. Natuurlijk wordt er geknipt, geplakt en gemonteerd in die serie en zal het verkopend personeel ook wel sturen. Maar een opvallend grote lijn is dat bruut eerlijke kritische vrienden en familie het plezier van de bruid behoorlijk kunnen vergallen. Vaak zie je wel dat het personeel dan ingrijpt en de familie een jurk die eerder afgekraakt is ineens mooi vindt als de sluier er bij op gaat. Vast een knieval van die familie, de plotselinge waardering voor de jurk is natuurlijk niet heel oprecht, maar je ziet de bruid er van opknappen.

skik

astrid

Inderdaad, onder het mom van "ik mag toch zeggen wat ik vind". Je hoeft niet alles mooi te vinden maar het is de toon die de muziek maakt.
Lieverdje, natuurlijk neem ik niet alles serieus en is alles aangedikt etc maar ik ben het met Skik eens is dat de familie de lol behoorlijk kan vergallen. Toen ik mijn trouwjurk paste, was er ook zo'n familie. De bruid stond het huilen nader dan het lachen. Toen greep de verkoopster ook in. Die kijkt neutraler, hoe de jurk staat zonder verdere emoties.

Met al mijn wijsheid

die ik in 25/23 jaar heb opgebouwd, vind ik dat je heel dicht in de buurt van echte eerlijkheid moet blijven als een kind je mening expliciet vraagt.

Ik zeg bijvoorbeeld in zo'n situatie: Ik zou ze niet gekocht hebben, ze zijn niet helemaal mijn smaak, maar omdat ik weet dat jij dat soort schoenen wel leuk vindt, zie ik dat ze wel bij je passen. Ben jij er blij mee? 'Jaaaa!' Nou, daar gaat het om!

Bennikkie.

Je schrijft dat ze vaker schoenen koopt die je wel leuk vindt. Als je vaak kritiek heeft op de keuze van je dochter, is dat pijnlijk. Maar een enkele keer eerlijk kunnen zeggen wat je ervan vind, als ze erom vraagt, moet toch kunnen.
Nogmaals, het heeft m.i. mee gespeeld hoe derden reageerden. Misschien vind je dochter je mening minder storender dan je denkt.

Wat betreft bruidsjurken; ik kocht mijn jurk alleen. Als je alleen gaat, bepaal je ook zelf hoeveel je gaat uitgeven.
Tijdens het paraderen in de winkel floten op straat een paar passerende jongemannen. Keus was gemaakt.

Tango

" Ik zou het te gek voor woorden vinden om te gaan staan liegen tegen mijn kind. Inderdaad zou ze dit aanvoelen, maar verder mag ze ook gewoon weten dat smaken verschillen."
Klinkt wel zwaar hoor dat ik sta te liegen tegen mijn kind, als ik zeg dat ik iets mooi vind waar zij enthousiast mee thuis komt. En inderdaad zoals skik zegt het gaat hier over zoiets onbelangrijks als kleding.
Als ze morgen thuiskomt met de boodschap dat zij zich graag wil bekeren tot jehova getuige zal ik zeker mijn mening daarover zeker onverholen spuien. Maar ach, over een paar schoenen die zij prachtig vindt. Nee dat dan weer niet.

Leuk

Al die verschillende reacties. Ik ben dus meer van het kamp 'wees maar eerlijk want ze merken het toch wel aan je', dochter weet het al vaak vóór ik het zelf weet.
Ik heb aan haar gevraagd wat ze van mijn opmerking vond, en ze vond het niet echt leuk, maar, zo zei ze, 'Je moet er gewoon nog aan wennen.' En zo is het ook.
Nou vind ik het eigenlijk niet zo relevant of ik dingen mooi vind die ze draagt maar, zoals anderen ook zeiden, als iets niet echt flatteert dan zeg ik dat wel (op diplomatieke wijze). En dat was met deze schoenen zo: ze waren zwart en lomp met hele dikke zolen en dochter heeft dunne benen en maat 43.. Dus ik schrok een beetje.
Ik kijk ook naar Yes to the dress en de reacties van sommige familieleden zijn tenenkrommend. Als een jurk mooi staat en het is niet je smaak maar de bruid vind het mooi, dan moet je gewoon blij instemmen denk ik. Soms staat zo'n jurk echter niet zo mooi en dan ben je daar toch niet voor niets voor gevraagd als entourage? Om de eventuele blinde vlekken van de bruid een beetje aan te geven? Nogmaals, op diplomatieke wijze, niet "that dress makes you look like a whale".
(En ja, oma, das een lang verhaal. Wij zijn zó verschillend dat ik bij haar vaak het gevoel heb dat ik een botte hork ben- zij is extreem complimenteus, ik word daar vreselijk ongemakkelijk van, ze gaat maar door! En dan ziet ze mijn ongemak en zegt ze dat ik niet tegen complimentjes kan. )

Zeker liegen!

Probeer ik volgende keer...
Dochter kwam laatst met een tas thuis, ze koopt nog niet zoveel zonder mij.
En ik 'las' haar vraag verkeerd, en was, iei nonverbaal en heel subtiel, veel te eerlijk. Ik zag gelijk haar teleurstelling. Die me eventjes verbaasde. Maar inderdaad, ze vroeg eigenlijk helemaal niet om mijn mening. Ze was gewoon supertrots en wilde haar blijdschap met me delen!
Gemiste kans.
Eventjes enthousiasme ergens voor opbrengen, met oneerlijkheid heeft dat niets te maken. Kleine moeite groot plezier.

Overigens heb ik wel vaker kleding van haar echt afgekeurd.
Bijv kleding die echt te strak zat. Dat komt dan uit de grond van mijn hart en voelt prima. Dan is er ook geen teleurstelling bij dochter, wel soms niet leuk vinden maar dat is wat anders.
Dus wat mij betreft; eerlijkheid als daar om gevraagd wordt (als jouw mening er toe doet) of bij andere zwaarwegende noodzakelijkheden. En verder dient het nergens toe mi.

je hebt eerlijk en eerlijk

'Ik ben dus meer van het kamp 'wees maar eerlijk want ze merken het toch wel aan je', dochter weet het al vaak vóór ik het zelf weet.'

Maar ook als je eerlijk bent, kun je rekening houden met de gevoelens van de ander. Als je iets spuuglelijk vindt, roep je niet dat je het prachtig vindt. Maar je gaat ook niet kokhalzend de kamer uit. Je zegt gewoon dat het niet jouw smaak is, maar dat je blij bent dat je dochter er zo blij mee is.