After midlife weemoed

Hortensia

'Hoe zou het komen dat IngridT volgens jou een uitzondering is? (wat ik overigens niet geloof)'

Hoe moet ik dat weten? Misschien had ze geluk. Was ze op de juiste plek op de juiste plaats. Voor haar 20 sollicitanten die die baan niet gekregen hebben. Ze had net iets meer geluk dan de meerderheid aan vijftigers in Nederland. Of wil je beweren dat alle vrouwen van 50 in jouw omgeving een serieuze (!) carriereswitch gemaakt hebben? Ik ken er maar een paar.

Het grappige is dat wat IngridT schrijft over haar pianolessen onderschrijft wat ik zei: Inderdaad al 8 jaar lang met plezier pianolessen. Dat is géén carriereswitch (IngridT wordt niet aangenomen op het conservatorium) maar gewoon een leuke hobby. Niks mis mee! Maar doe alsjeblieft niet alsof iedereen morgen nog President van Amerika kan worden 'als je maar echt wilt'.

Het leven is lang niet zo maakbaar als de gelukkigen onder ons roepen. En hoe ouder je wordt, des te kleiner wordt het aantal mogelijkheden. Dat is niet erg. Maar wel een gegeven.

de maakbaarheid van het leven

Dat het leven niet maakbaar is heb ik zeer duidelijk zelf mogen ervaren. Ik behoor dan ook helaas niet tot de geluksvogels die qua carrière een heel nieuw pad kan inslaan.

En ik ben dan ook de laatste die zal roepen dat je bést succesvol kunt zijn, als je maar wíl. Want mijn verhaal bewijst helaas het tegendeel.

Maar wat ik wel duidelijk wil maken: ook met heel beperkte middelen, energie, en dat soort dingen houdt het leven echt niet op als je rond de vijftig bent. Het is geweldig en niet onmogelijk als je een heel nieuwe carrière kunt opstarten, maar je kunt het ook veel kleiner maken.

Mij is de afgelopen jaren heel veel uit handen geslagen, veel kansen zijn onbereikbaar geworden door de jaren heen en de toekomst ziet er steeds grimmiger uit (en is deels al heden geworden), maar ik wil wel blijven uitdragen dat je zelfs dán toch nog iets van je leven kunt maken. Een hobby kunt beginnen of uitbreiden, vrijwilligerswerk of zo. Het hoeft echt niet groots en meeslepend te zijn. Voor mijn part kruissteken borduren op A2-formaat, guppen fokken of uiltjes macrameeën. Als je maar plezier hebt. Lang niet zo ambitieus als een nieuwe carrière beginnen, ik geef het direct toe maar het gevoel dat ik hier en daar lees, een soort moedeloosheid, vind ik ook zo triest...

En ik ben er van overtuigd dat er voor veel mensen nog wél genoeg mogelijkheden zijn voor een serieuze switch vol nieuwe kansen en uitdagingen. Voor mensen als Kaaskopje en mij is het boek dicht wat dat betreft. Dat is, op zijn plathollands gezegd, zwaar klote. Maar ik weiger aan te nemen dat daarom mijn "nuttige leven" voorbij is. Die is pas voorbij als mijn kist op slot gaat en ik hoop dat dat nog wel een tijdje duurt.

Dus niks maakbaarheid. Accepteren wat voorbij is en niet meer zal komen is niet leuk, zeker als het om zekerheden als werk en geld gaat. Maar potverdorie, ik ben nog lang niet dood!

MoederMop

Wat jammer is dat toch. Ik ben bang dat je wel gelijk hebt. Het moet allemaal jong en dynamisch. De rest is blijkbaar overbodige ballast. Maar ik weiger mezelf als ballast te zien. Niks wegwezen

arbeidsmarkt

Ik liep op een grote banenmarkt en overal alleen gericht op jongeren. Ten slotte zei ik maar dat ik de folder meenam voor mijn zoon.

50plus

IngridT heeft gewoon veel geluk, hoe zij aan haar baan kwam was een prachtig verhaal. En zij heeft een technische studie gedaan toch/ Daar is sowieso wat meer mogelijk denk ik.

Als je ouder (maar ook jonger trouwens) bent en een baan moet zien te vinden, loop je tegen de tijdelijke contracten aan. Als je een vast contract hebt ben je benijdenswaard

maar daar ging deze draad niet zozeer over.

Ben het eens met degene die zei: kruimels opvegen, lege flessen weg.
Wat nieuws op tafel! Ik doe allerlei dingen die ik tien jaar geleden niet bedacht had. Niet zo bruisend nee, dat laat ik inderdaad aan de nieuwe generatie over, maar ze voelen we waardevol.

Trouwens - dochter lag de afgelopen week in het ziekenhuis, en ze vond de oudere verpleegkundigen over het algemeen (!) zorgzamer en attenter dan de jongere.

Geluk..

Tja. Wat zal ik daar eens over zeggen. Ik moet het echt even relativeren. Ik vertel namelijk niet alles over mijn leven hier op OOL, maar sinds 1 1/2 jaar heb ik thuis omstandigheden die denk ik door bijna iedereen hier gezien zouden worden als top 10 (of msch wel top 3) van de vreselijkste dingen die een mens kunnen overkomen. Toch voel ik me momenteel eigenlijk best heel gelukkig. Geluk dwing je af, wordt wel eens gezegd, en dat is ook zo. Het zit voor een groot deel in hoe je naar het leven kijkt, en hoe je omgaat met wat je overkomt.

Maar even terug naar het draadje.....die pianolessen.... Op het moment dat je daar aan begintvweet je simpelweg niet wat het gaat brengen. In mijn geval...ik had tijd over, had kinderen maar geen vaan en was toe aan een hobby. Maar wat begon als een uurtje per week les, leidde tot een actieve rol in het schoolorkest van mijn eigen kroost, en jarenlange deelname in een vreselijk gezellig 'ouder' bandje.......had ik van te voren nooit kunnen bedenken dat dat zo zou lopen.

Hoe ik aan mijn baan ben gekomen was ook al zo'n raar verhaal dat van gekke toevalligheden en 'ogen dicht....gewoon doen' aan elkaar hing. Heb ik hier destijds op OOL wel verteld. Het had zo gemakkelijk NIET kunnen gebeuren.....en dan had ik hier nu ook licht verbitterd gezeten...kinderen straks het huis uit, ik niks zinnigs te doen, en jullie hier allemaal maar roepen dat dat idd gebeurt met mensen die 10 jaar thuis gaan zitten en hun economische zelfstandigheid verkwanselen...en nu is het een onderdeel van mijn leven dat me vreselijk veel energie geeft, en waar ik echt niet meer zonder zou willen.....

Nogmaals, ik realiseer me ter dege dat ik in sommige dingen vreselijk veel mazzel heb ( juiste opleiding, man met giede baan) ..maar ook ik heb dingen voor mijn kiezen gehad ( of eigenlijk nog steeds) die me volkomen hadden kunnen doen afknappen. Ik ben blij dat ik er anders in kan staan. En hoop dat het me blijft lukken.

Ingrid

is het ook niet weer de prestatiemaatschappij

die jullie parten speelt? Dat je het gevoel hebt dat je niet genoeg hebt gemaakt van het leven, door alles wat voorbij komt op facebook enzo (of gisteren, in het nieuws: zo'n studente die maximaal leent tegen 0,niks rente om op wereldreis te gaan)

Weemoed Crea

Die wereldreis heb ik allang gemaakt en de jongelui gaan daar nu juist aan beginnen.

Brunette

De metafoor van een feestje dat al even aan de gang is vind ik een heel mooie!

Er is plezier en lol, want het is een feestje. Maar er is ook een ding dat er níet meer is: het plezier van anticipatie, je mooi opdoffen voor de spiegel, je afvragen wie er allemaal nog meer zal komen, enzovoort.

Die tijd is voorbij.

Nieuwe hobby

Sommige mensen lijken het idee te hebben dat de jaren na je vijftigste een soort van lege tijd’ te zijn. Waarin alle kaarten gelegd zijn, en er weinig nieuws meer zal gebeuren.

Hier ben ik het niet mee eens.

Ik zie ieder jaar opnieuw als een nieuwe ronde met nieuwe kansen, extra tijd die ik gekregen heb om gave dingen te doen. Ik heb eerder te weinig tijd dan tijd over. Een paar jaar leeg voorbij laten gaan, zal ik dan ook niet snel doen, of ik moet al aan het bed gekluisterd zijn. Maar zelfs dan ben ik waarschijnlijk binnen no time een spil in de online gemeenschap van aan het bed gekluisterde mensen.

Ik denk dat ik tot op mijn sterfbed me echt niet zal vervelen en altijd een zinvol ding omhanden heb.

Misschien is het zo dat op je vijftigste nieuwe projecten je minder snel maatschappelijk succes zullen opleveren. Maar moet je met je project per sé geld verdienen? Of op TV komen? Lijkt mij niet.

Dingen zijn zinvol omdat ze voor jóu zinvol zijn. Niet voor een carrière of een cum laude, of wat dan ook..

(om in de feestmetafoor te blijven Om half elf besluit ik eens whisky te pakken, nog nooit geproefd benieuwd hoe dat smaakt)

Eens met de positievelingen

Ik ben ook in de vijftig en het stoort mij dat deze leeftijd hier gezien wordt als uitgerangeerd. Ik ben helemaal niet uitgerangeerd. Ik zit in de bloei van mijn leven !

Ja, ik heb geluk gehad, ik heb een goede baan op niveau. Ik heb geen behoefte aan een switch want ik heb (na jaren rondkijken en werken in allerlei banen) een baan die bij me past. Die baan betekent dat ik ongeveer elk jaar op een andere plek in een andere plaats terecht kom en ik leer nog elke dag bij. Ik heb veel geïnvesteerd in mijn vorige banen om op dit niveau te komen.

Maar het is niet alleen geluk. Het heeft ook te maken met hoe je staat in het leven en je werk en het draait om inzet. Zie verhaal IngridT.
Als ik mensen om mij heen vertel dat ik zo ongeveer elk jaar van werkomgeving verander, dan krijg ik vooral te horen dat ze dat niets zouden vinden, de reistijd te lang, de inwerktijd te belastend, te veel onzekerheid (terwijl ik een vaste baan heb). Ja, zij zouden al die moeite niet willen doen. Dat zijn dan leeftijdsgenoten maar ook veel jongere collega's.

Goh, wat een reacties!

Heel leuk en interessant om te lezen wat (bijna) leeftijdgenoten van hun huidige positie denken. Mooie uitspraken hier en daar ook. De tijd van opdoffen en vol verwachting klopt ons hart is weg. Soms baal ik van foute keuzes die ik in het verleden heb gemaakt, de verspilde tijd, en word daar weemoedig van. Maar als het leven altijd goed was verlopen, baalde ik waarschijnlijk dat ik al over de helft ben dus het maakt allemaal niet uit. De verlopen kop die ik voor ogen had toen ik de openingspost schreef, was Bryan Ferry, van wie ik meer dan dertig jaar geen foto had gezien. Het voordeel van een puberend kind is inderdaad dat ik meer mijn eigen gang kan gaan en alle ontsierende speelgoed stukje bij beetje uit de woonkamer verdwijnt. Hoewel ik de smakeloze stripfiguren ook wel weer een beetje mis. Maar vandaag heb ik geen last van de blues, vanmorgen ben lekker naar de grote stad geweest voor een paar nuttige aankopen en mijn enige zorg was vandaag dat mijn nieuwe sinaasappelpers onder de witte vlekken zit. Zometeen maar eens een draadje over posten in Huis, Tuin en Keuken.

minder keuze is prettig

Ik ben wel niet zo oud als jullie (35), maar ik vind het juist prettig dat het aantal keuzes afneemt. Ik vind heel veel leuk en interessant, en kan ook slecht kiezen. Ik heb altijd stress door de angst verkeerde keuzes te maken (of achteraf: had ik niet liever dit of dat), heel vreselijk. Gaat om belangrijke zaken in het leven, maar ook lullige dingen als naar welke camping we eens op vakantie zullen gaan.

Yeti

Mijn baan blijft gelijk. Mijn deskundigheid pas ik telkens op een andere plek toe, binnen de organisatie, wat in dit geval ook een andere plaats kan zijn.

Yeti

Obama is ook gewoon een 50-er, die worden grijs) Bij mij gaat het nu ook in gestaag tempo voort.

Het valt me sowieso wel eens op dat politici er niet op hun florissantst uitzien. Als ze na de politiek het zakenleven (weer) ingaan, trekken de plooien weer gladder en zien ze er uitgeruster uit.

hee

Mogelijkheden en kansen kun je ook maken. Dat lukt niet als je alleen maar in onmogelijkheden denkt.
Het is ook helemaal niet erg om te rouwen over dat wat voorbij is. Dat is ook een keuze en die mag je jezelf best gunnen.
Als wij onszelf zien als oud en uitgerangeerd dan doen we dat onszelf aan.

Oudjes aan de kant

Van de week gehoord op televisie of radio dat we die mindset hebben: ouderen eruit om plaats te maken voor de jongeren. Een houding die nog stamt uit de tijd dat de VUT in werd gevoerd.
Daar moeten we nog even ons denken over veranderen want nu moet je nog meer dan tien jaar langer door dan je met de VUT eruit zou gaan. Maar al die argumenten, gelegenheidsargumenten, zitten er nog ingebakken bij iedereen.:

Maar helemaal realistisch vind ik het toch niet. Bij Pauw een tijdje geleden allemaal solliciterende vijftigers die al jaren geen poot aan de grond kregen maar er stuk voor stuk voor gingen en erin geloofden! dat het ze zou lukken om weer aan het werk te komen! Beetje sneu wel, niet helemaal realistisch, maar ach, de aanhouder wint. Of niet.

Ik heb zelf ook weleens op een reizende baan gesolliciteerd. Helaas dacht ex er anders over. Die presteerde het om s'morgens om te pesten zoon niet weg te brengen naar de creche zodat ik al was het weinig, wat te laat kwam. Daardoor meende men dat ik toch niet graag genoeg wilde.

Daarna gelukkig een wat minder betaalde maar ook leuke fulltime baan gevonden, die buitengewoon leuk te combineren was met mijn kinderen.

Het aparte was dat ook bij de reisbaan men aan mijn cv zag dat het mij goed lukte om prive en werk te combineren. Maar of zij dat nou een aanbeveling vonden?

Ik weet niet of ik nog aan het werk kom. Het kan vriezen het kan dooien. Ik zou zo weer fulltime aan de slag gaan. Maar anders maar niet. Ik gun het ook een jongere. Ik heb wel genoeg gewerkt in mijn leven. Maar je kunt ook te graag willen en bij sollicitaties kan er toch maar 1 aangenomen worden. Dat is toch niet gek dat het dan een ander wordt die net zo graag een baan wil. Er zijn er op dit moment gewoon niet genoeg. Ik ben ook niet van de 'willen is kunnen' club.

Genot

Een genot om te lezen hoe verschillende mensen hier in staan!

oud en uitgerangeerd?

'Als wij onszelf zien als oud en uitgerangeerd dan doen we dat onszelf aan.'

Doet iemand dat dan? Ik ben me bewust van het afnemende aantal kansen, maar ik beschouw mezelf niet als oud en al helemaal niet als uitgerangeerd. Ik geniet van mijn leventje, en accepteer dat ik geen piloot zal worden.

ja maar wil je dat dan

"Ik geniet van mijn leventje, en accepteer dat ik geen piloot zal worden."

Sorry hoor, (zegt deze dertiger) maar ook dat klinkt gewoon maar een beetje sneu. LevenTJE....waarom 'tje'? En je accepteert dat je geen piloot wordt.... alsof je het er maar mee doet, alsof je dat eigenlijk wel had gewild, piloot worden. Tenzij je echt je tijd hebt verspild, is het toch niet nodig om zo te denken? Je kunt en hoeft toch niet alles?

Moeilijk

Ik vind het toch maar lastig accepteren dat ik niet meer jong ben. Mijn grijze haren vind ik niet zo erg, maar dat almaar uitzakkende lijf en dat ik merk dat ik toch echt niet meer zo soepel en vlot ben als op mijn 30e vind ik echt wel vervelend. Als ik nadenk over 10 jaar van nu en de plannen die ik heb (als de kinderen groot zijn), bedenk ik vervolgens dat ik dan (pffff) 52 ben en dat ik nog maar moet afwachten of ik dat haal. Mijn moeder was bijna dood op haar 48e, en is daarna nooit meer de oude geworden. Dat vind ik dus best wel een enge leeftijd.
Wat ik ook heel raar vind is dat ik van binnen nog gewoon jong ben. Dus soms zit ik met vriendinnen of collega's heel ludiek te doen en bedenk dan later dat dat er voor 20'ers waarschijnlijk idioot uitziet, stel van die oude w**ven die een beetje lopen te giebelen. Ik waak er wel voor dat ik ons 'meiden' noem

Precies katniss

Mijn vader overleed op zijn 36e, mijn moeder op haar 42e. Ik ben nu al ouder dan mijn ouders ooit geworden zijn. Ik tel mijn zegeningen, elke dag opnieuw. Maar ik ben me er wel van bewust dat het leven eindig is.

Terugkijken NPO2 56 UP - 23,25

Deel 1 Kinderen van 7 - elke 7 jaar gefilmd - inmiddels 56 jaar
http://www.npo.nl/2doc/24-06-2015/VPWON_1245315

Deel 2
http://www.npo.nl/2doc/01-07-2015/VPWON_1245316

Het derde deel komt zo.
Wat is ervan terecht gekomen.

coaching

Na 15 jaar in mijn eentje voor een kind te hebben gezorgd was ik ineens bijna 50 en het kind groot. Met een eigen zaak in een hippe, jonge branche begon ik me af te vragen of ik niet eens iets anders moest gaan doen. Straks besluiten mijn klanten toch liever een jonger iemand te nemen en is het kind het huis uit.
Mijn lieve, wijze, oudere zus gaf mij een half jaar voor mijn 50e verjaardag een serie van 12 sessies bij een life coach (een dame van mijn leeftijd) cadeau. Dat bleek echt een schot in de roos. De eerste paar sessies liepen de tranen steeds over mijn wangen, al het onderdrukte leed en de angst voor de toekomst kwamen eruit. Dat vond de coach overigens doodnormaal. Tegelijk kwamen ook de oude wensen en verlangens naar boven, die diep waren weggestopt. De coach leerde mij op een andere manier naar die verlangens te kijken. Nee, je zult nooit meer prima ballerina worden, maar dansen kun je op elk niveau (als voorbeeld dan he, ik wil echt geen ballerina worden).
Ineens was het leven weer vol nieuwe kansen en uitdagingen. Een paar van mijn vriendinnen hebben me op mijn 50e verjaardag meegenomen om iets te doen waar ik vroeger vreselijk van genoot en wat ik sinds mijn 30e nooit meer had gedaan. Daarna zijn we met een grotere groep gaan eten. Zonder mannen, zonder kinderen. Ik keek naar die club wijze vrouwen en was zo intens gelukkig.
Sindsdien hang ik letterlijk de slingers op bij iedere feestelijke gelegenheid. Een paar klanten hebben inderdaad een keer een jonger iemand een opdracht gegeven en dat bleek vreselijk mis te gaan. Dus ervaring telt ook in een hippe, jonge wereld.
Ik heb mijn rol van meisje verruild voor die van ervaren vrouw en ik voel me er goed bij.

Maakbaar

“De coach leerde mij op een andere manier naar die verlangens te kijken. Nee, je zult nooit meer prima ballerina worden, maar dansen kun je op elk niveau (als voorbeeld dan he, ik wil echt geen ballerina worden).
Ineens was het leven weer vol nieuwe kansen en uitdagingen”

Dit speelt denk ik een grote rol. Je idee van een kans loskoppelen van het maatschappelijk idee van succes.

Tijdens deze discussie viel mij een bepaald ding op.

Een groepje users vond dat, aks de kinderen de deur uit waren het belangrijkste deel van je leven toch voorbij was omdat je geen nieuwe carrière meer kon maken en geen ballerina meer kon worden. Een andere groep users was het daar niet mee eens. Zij vonden dat je het zelf in de hand hebt, of je nog een vol leven hebt of niet.

Gek genoeg waren sommige mensen die vonden dat een vol leven maakbaar is, juist de mensen die qua werk weinig kansen meer hebben. (Kaaskopje, Hortensia en ik, want ik zit ik hetzelfde schuitje). Een tegenstelling toch? Juist omdat zij ervaren hebben dat het leven niet maakbaar is, en je soms in een doodlopende weg komt qua carrière.

Maar tegelijkertijd heel logisch. Want als je accepteert leer je kijken naar wat nog wél kan. Richt je je op andere mogelijkheden om uitdaging te vinden. En leer je zien dat er veel meer mogelijkheden zijn dan alleen die carrière..

Andernikkie

Ik heb momenteel ook een coach en vorige week heb ik het hele uur zitten snotteren. Ik ben een positief mens en weiger bijna te vinden dat veel van mijn 'problemen' voortkomen uit dat men vroeger niet altijd aardig tegen mij was. Als iemand vraagt of ik gepest ben als kind, is het eerste wat ik zeg 'nee hoor', maar het is wel zo. Men heeft mijn lichamelijke 'zwakheden' omgezet in scheldnamen. Het heeft nooit invloed gehad op mijn humeur. Het positieve zit tot in mijn tenen, maar de woorden onzeker, weinig zelfvertrouwen en minderwaardig kleven wel aan mijn persoon. En daar moest ik zo van snotteren. Positief ben ik, maar vooral over anderen. Het wordt tijd dat ik dat achter me kan laten.