Advies, mama van bijna drie kinderen
hoi lieve dames,
Binnenkort wordt ons derde kindje geboren.
Ik heb helaas wederom een zware zwangerschap achter de rug met hg. Maar het einde is in zicht en het gaat gelukkig veel beter.
Ik merk dat ik onze verdeling wie wanneer zorgt voor de kinderen oneerlijk verdeeld vind. Ik heb het gevoel dat alles op mijn schouders komt maar wellicht zie ik het verkeerd 
.
Partner heeft een hele drukke baan. Helaas is dit in zijn sector geen andere optie. Hij werkt 4 dgn per week plus nog gemiddeld 1 avond/nachtdienst per week.
Ik werkte voorheen 24uur maar zit door de hg in de ziektewet.
Afgelopen drie jaren waren hectisch. We zijn verhuisd, partner heeft héél veel geklust. Tal van weekenden zijn 'opgegaan' aan klussen. Na het klussen heeft hij een pittige studie van 2 jaar NAAST zijn werk gedaan. Wederom gingen hier vele weekenden aan op en was ik vaak 'alleen' met de kindjes. Na deze studie kwam er weer een verbouwing aan bij ons huis en ook dit vraagt weer veel weekenden van hem.
Ik merk dat het aan mij vreet. Vaak plan ik weekenden vol met gezamenlijke vrienden zodat we in ieder geval met ons gezin zijn. Maar zodra ik niks plan, heeft hij vaak geen puf om wat te doen met ons MAAR gaat hij wel klussen. Want hij kan het niet loslaten en hij wil het af. Overigens zitten we zeker niet in een bouwval situatie, verre van. Het gaat echt om luxe dingen.
Nu met de komst van ons derde kindje word ik nerveus. Hij is 4 weken vrij na de geboorte en ik weet nu al dat hij niet stil kan zitten..
Ik weet niet of ik het allemaal te somber zie maar ben wel benieuwd naar jullie mening.
Vriend doet buiten klussen en werk verder weinig voor zichzelf. Het is niet dat hij ook nog eens avonden weg is met vrienden of sporten. Maar vooral de weekenden en het klussen breken mij een beetje op...
Ik zou ook niet alle weekenden volplannen eerlijk gezegd. Soms is het ook gewoon fijn om even een dagje thuis te zijn, lekker met je gezin een beetje aanlummelen. Niet specifiek iets doen, maar bijvoorbeeld wel met je kindjes iets bakken, samen koken, een boodschap doen. Gewoon de dagelijkse dingen. Niet alles hoeft gepland te worden of echt een activiteit te zijn.
En de keuze voor het een betekent automatisch ook de keuze om iets anders niet te doen. Met de kindjes een ijsje gaan eten betekent even niet klussen en gaan klussen betekent geen tijd om met je kindjes een spelletje te doen.
Een nieuwe baan of zelfstandig beginnen rondom de geboorte van een kind zou ook niet direct mijn keuze zijn. Dat kost beide op zich al veel energie.
Maar ga in ieder geval het gesprek aan over taakverdeling en tijdsverdeling. Wat vinden jullie écht belangrijk, waar ligt de prioriteit?
Het is niet zo dat hij je alleen laat met de kinderen om lekker in zijn eentje iets leuks te doen. Hij heeft in zijn eentje het huis verbouwd neem ik aan.
Zo als je het beschrijft lijkt me er geen onwil in te zitten dus het is tijd voor een gesprek. Mannen kunnen geen gedachten lezen en waarschijnlijk denkt hij het juiste te doen door jou niet lastig te vallen met helpen klussen
gefeliciteerd met de nieuwe baby vast.
" Het is niet zo dat hij je alleen laat met de kinderen om lekker in zijn eentje iets leuks te doen. Hij heeft in zijn eentje het huis verbouwd neem ik aan."
Maar zoals iemand anders al opmerkt: dat klussen lijkt wel een vlucht. En/of een hobby.
Ik denk ook dat deze man vindt dat hij al dat klussen doet voor zijn gezin. Maar zijn vrouw en kinderen hebben ook een vader nodig die aandacht aan hun kan besteden, in plaats van altijd maar bezig te zijn met klussen. Dus ik denk dat het goed zou zijn als TO dat duidelijk voor het voetlicht brengt en als ze samen een betere planning voor die klussen kunnen afspreken, zodat er ook nog tijd over is waarin vader iets met zijn kinderen kan gaan doen en moeder ook eens de deur uitkan (of - o utopie! - iets thuis kan doen zonder dat er huisgenoten om haar aandacht vragen).
Het is wel onhandig dat manlief juist nu iets zzp-erigs gaat doen waarbij hij dan - anders dan veel zzp-ers die moeder zijn - juist niet meer tijd voor zijn gezin kan vrijmaken. Een wat ongelukkige samenloop van omstandigheden. Maar ondanks dat zal er toch ook wel tijd zijn dat hij niet werkt, en in die tijd mag toch echt van hem verwacht worden dat hij ook feitelijk tijd met de kinderen doorbrengt en ook zijn partner ruimte laat voor andere dingen.
Wat betreft die weekenden volplannen - alle weekenden volplannen is niet handig, maar TS zal ook wel eens iemand anders willen zien dan alleen haar kinderen, en het lijkt erop dat man op dat punt geen initiatieven neemt.
Je maakt keuzes waarbij je druk op druk stapelt en lijkt nu verwonderd te pruttelen over de uitkomst , dat 't niet eerlijk is. Tsja, het leven is niet eerlijk en een wat groter gezin eist meer zorg en vraagt meer van je financieen. Voor een derde gaan terwijl je op 10 vingers af kunt tellen dat je weer maanden boven de toiletpot hangt, zal ook het nodige van je partner vergen. Wilde hij die derde ook zo graag?
Als je samen een gezin sticht zou in mijn optiek niet de centrale vraag zijn of je de zorg "eerlijk" verdeelt, maar zo optimaal mogelijk voor de kinderen. Dat kan zijn dat de een de kinderen bezighoudt met een spelletje zodat de ander de badkamer kan betegelen. Daar kan je van balen, of je kunt het als een voorrecht zien.
Ik zou me nu vooral voorbereiden op de bevalling, en dan als de eerste hectiek voorbij is rond de tafel gaan zitten over hoe jullie je leven samen zien.