Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Ted68 schreef op 03-11-2023 om 10:54:
Man heeft er veel meer moeite mee... heeft het gevoel dat we niet meer compleet zijn...En belt dus het liefst iedere dag.. Dat moet ik echt afremmen, want ze zouden knettergek van hem worden. Ben eigenlijk heel erg benieuwd hoe dat bij de andere kinderen gaat zijn...
Ja, dat niet meer compleet zijn vond ik ook het moeilijkst bij het vertrek van het eerste kind. Wel bijzonder om te lezen dat juist je man er de meeste moeite mee heeft.
En hoe is het voor de andere 4 kinderen. Missen zij hun broer wel of niet?
Mijn man lijkt het gewoon te vinden, of zelf prettig. Keek er naar uit het huis weer voor zichzelf te krijgen (hoewel hij laatst wel zei de levendigheid in huis te missen - het is toch maar een dooie boel met nog maar 1 kind thuis).
Wilmamaa schreef op 02-11-2023 om 19:10:
[..]
Heel fijn om dit vanuit de 'andere kant' te lezen. Daar heb ik zeker wat aan. Hoe wist jij dat je moeder het zich persoonlijk aantrekt als er een tijdje minder contact is? Zegt ze dan dan of lees je dat af/voel je dat aan? Zelf zeg ik er namelijk niets over maar ik vrees dat die krampachtigheid een duidelijke boodschap is, de enkele keer dat er contact is.
Tegelijk maakt dit het lastig een andere advies op te volgen. Iemand (of meerdere iemanden) stelde voor om het geringe contact/slechte moeder gevoel aan de dochters voor te leggen. De tijd is daar nu zeker niet rijp voor maar ik vrees ook dat het mij juist tot een claimende slachtoffer-moeder zou maken. Aan de andere kant...al die aannames zijn ook niet alles.
Goede vraag. Ik denk dat ik het vooral voelde. Inmiddels is mijn moeder tweede helft 70 en fysiek en mentaal kwetsbaar en nu zegt ze deze dingen ook (bv dat ze een goede oma is (geweest) en dan moet ik ja zeggen). Toen ik zelf twintiger was, voelde ik het denk ik vooral. Er zat wel altijd druk op “genoeg contact”. En ze kon bv ook vertellen dat vriendin Pietje x keer per jaar met haar dochter uit eten ging, zonder aanhang. En dan een betekenisvolle stilte. Die aanhang speelt ook een rol: het heeft nooit gevoeld alsof mijn man er echt bij ging horen (we zijn al 28 jaar samen). Mijn moeder houdt heimwee naar het kerngezin. Terwijl ik bij mijn schoonouders volledig ben opgenomen in de familie. Dat gaat over kleine dingen: wie zitten er in de familie-app, krijgt iedereen ongeveer even grote cadeaus.
Het klinkt nu allemaal kritischer dan ik het bedoel hoor. Mijn moeder is lief en we hebben goed contact. Maar het feit dat zij zo afhankelijk is van dat contact, voor haar zelfwaardering, vind ik echt lastig.
Mijn schoonouders waren best wat opgelucht toen de zorgtaken wegvielen en pakten volledig hun leven op. Hadden soms zelfs geen tijd voor ons. Ik vond dat als twintiger wat bot, de openheid hierover bij hen, maar het heeft denk ik mede geleid tot de volwassen wederkerige relatie die we hebben.
Aan je dochters voorleggen: ik weet het niet hoor. Mijn moeder heeft het wel eens geprobeerd maar ik vond dat heel pijnlijk. Ik merk bij mezelf ook nog steeds weerstand als zij bevestiging nodig heeft. Ik wil niet degene zijn die haar dat moet geven. Dus ik verval dan ook in een puberrol die ik helemaal niet wil aannemen.
Wat mij opvalt (naar aanleiding van jouw stukje Trijsje, maar je bent zeker niet de enige, ik lees het vaak) is dat veel volwassen kinderen altijd (onbewust) vanuit hun kind rol blijven reageren in plaats van de volwassenen die ze inmiddels zijn. Ik verwacht het volwassen reageren overigens (nog) niet van mijn kinderen, want die zijn nog te jong volwassen om deze andere rol op zich te kunnen nemen.
Maar iemand die zelf dertig, veertig of ouder is (vaak zelf ook weer kinderen heeft) vind ik toch wel bijzonder dat dit soort gesprekken niet op volwassen, meer inlevende manier gevoerd kunnen worden. Erkenning geven aan de (ouder geworden) vader of moeder is nl. ook best fijn. Het kan best fijn zijn om die ouder te 'begrijpen'. Te vertellen dat je snapt wat hen drijft, omdat je vaak zelf ook vader of moeder bent en kunt begrijpen dat je je kinderen kunt missen. Het gezin van vroeger kunt missen. Het gevoel van compleet zijn kunt missen (wat gewoon simpelweg een gegeven is voor veel met name moeders).
Begrip tonen en meeleven is nl. wat anders dan je aanpassen en die kind rol weer op te pakken. Juist niet. Daarmee pak je juist je volwassen rol. Je kunt je eigen leven blijven leiden met net zoveel ruimte als prettig is. En dan óók vertellen 'joh mam, ik merk dat je dat gevoel van vroeger mist, ik snap dat. Dat zal af en toe best lastig voor je zijn'. Zeker als volwassen kinderen missen dat ze niet voldoende volwassen behandeld worden, dan denk ik, stel jezelf dan ook op als die volwassene richting die ouder en probeer vanuit die rol in te leven. Het is toch niet zo dat ouders altijd de enigen zijn die begrip en inleving in hun volwassen kinderen moeten hebben?
@Diyer: ik denk niet dat het realistisch is ons die houding van een volwassen kind te verwachten, zolang er nooit gehoor is gegeven aan hetgeen het jonge kind gemist heeft. Dan sla je een essentiële stap over. Eerst erkenning van de pijn, het gemis, de fouten, daarna ruimte voor begrip.
Wilmamaa schreef op 03-11-2023 om 23:55:
[..]
Ja, dat niet meer compleet zijn vond ik ook het moeilijkst bij het vertrek van het eerste kind. Wel bijzonder om te lezen dat juist je man er de meeste moeite mee heeft.
En hoe is het voor de andere 4 kinderen. Missen zij hun broer wel of niet?
Mijn man lijkt het gewoon te vinden, of zelf prettig. Keek er naar uit het huis weer voor zichzelf te krijgen (hoewel hij laatst wel zei de levendigheid in huis te missen - het is toch maar een dooie boel met nog maar 1 kind thuis).
Iemand zei ooit eens tegen mij: kinderen krijg je om ze weer los te laten. En ik denk dat dat heel erg waar is.
Lieveheersbeest schreef op 04-11-2023 om 13:31:
@Diyer: ik denk niet dat het realistisch is ons die houding van een volwassen kind te verwachten, zolang er nooit gehoor is gegeven aan hetgeen het jonge kind gemist heeft. Dan sla je een essentiële stap over. Eerst erkenning van de pijn, het gemis, de fouten, daarna ruimte voor begrip.
Eerst @Diyer: je hebt gelijk en ik voel me ook aangesproken. Ik weet dit en neem het mezelf ook kwalijk. Ik compenseer het, althans dat probeer ik, doordat ik mijn mantelzorgrol heel serieus neem en veel doe, en ook echt met liefde.
Ik zou graag kunnen wat jij schrijft maar het lukt niet. En dat is pijnlijk. Ik kon dat met mijn vader wel, zonder enige inspanning. Dat was een ongecompliceerde relatie waarin we ook volwassen konden communiceren.
En dat zit hem denk ik in wat Lieveheersbeest schrijft: of het ooit onvoorwaardelijk gevoeld heeft. Bij mijn moeder niet, bij mijn vader wel. En ik weet dat mijn moeder daar niks aan kan doen maar ik moet ook dealen met de gevolgen daarvan. En ik doe dat zo goed als ik kan. Maar ik voel me altijd tekortschieten en dat is niet fijn.
Maar dit staat mss inmiddels veel te ver af van Wilmamaa’s situatie, sorry daarvoor.
Diyer schreef op 04-11-2023 om 12:48:
Wat mij opvalt (naar aanleiding van jouw stukje Trijsje, maar je bent zeker niet de enige, ik lees het vaak) is dat veel volwassen kinderen altijd (onbewust) vanuit hun kind rol blijven reageren in plaats van de volwassenen die ze inmiddels zijn. Ik verwacht het volwassen reageren overigens (nog) niet van mijn kinderen, want die zijn nog te jong volwassen om deze andere rol op zich te kunnen nemen.
Maar iemand die zelf dertig, veertig of ouder is (vaak zelf ook weer kinderen heeft) vind ik toch wel bijzonder dat dit soort gesprekken niet op volwassen, meer inlevende manier gevoerd kunnen worden. Erkenning geven aan de (ouder geworden) vader of moeder is nl. ook best fijn. Het kan best fijn zijn om die ouder te 'begrijpen'. Te vertellen dat je snapt wat hen drijft, omdat je vaak zelf ook vader of moeder bent en kunt begrijpen dat je je kinderen kunt missen. Het gezin van vroeger kunt missen. Het gevoel van compleet zijn kunt missen (wat gewoon simpelweg een gegeven is voor veel met name moeders).
Begrip tonen en meeleven is nl. wat anders dan je aanpassen en die kind rol weer op te pakken. Juist niet. Daarmee pak je juist je volwassen rol. Je kunt je eigen leven blijven leiden met net zoveel ruimte als prettig is. En dan óók vertellen 'joh mam, ik merk dat je dat gevoel van vroeger mist, ik snap dat. Dat zal af en toe best lastig voor je zijn'. Zeker als volwassen kinderen missen dat ze niet voldoende volwassen behandeld worden, dan denk ik, stel jezelf dan ook op als die volwassene richting die ouder en probeer vanuit die rol in te leven. Het is toch niet zo dat ouders altijd de enigen zijn die begrip en inleving in hun volwassen kinderen moeten hebben?
Nee hoor. Maar er zijn ook ouders die dat niet lijken te kunnen en alle aandacht opeisen of verongelijkt doen als ze dat niet lukt. Een recent voorbeeld hier. Kind was jarig, opa en oma komen op bezoek op een tijdstip dat hún het beste uitkomt (in dit geval stonden ze op de stoep toen ik van mijn werk kwam). Bij aankomst van kind (die had een lange schooldag) werd er een cadeau gegeven en vervolgens 2 uur lang uitsluitend en alleen over de eigen problemen gepraat, en toen gingen ze weer. Niet één belangstellende vraag naar het jarige kind toe, wat je op zijn minst zou verwachten. Nu heb ik het afgeleerd om nog verwachtingen te hebben, want zoals hier beschreven gaat het altijd helaas. Ik ben nog niet zo volwassen dat ik aldoor maar begrip en inleving kan opbrengen richting mijn ouders. Ik heb het wel een tijdje geprobeerd overigens, maar met belangstelling kunnen ze niet omgaan, dat komt te dichtbij.
Lieveheersbeest schreef op 04-11-2023 om 13:31:
@Diyer: ik denk niet dat het realistisch is ons die houding van een volwassen kind te verwachten, zolang er nooit gehoor is gegeven aan hetgeen het jonge kind gemist heeft. Dan sla je een essentiële stap over. Eerst erkenning van de pijn, het gemis, de fouten, daarna ruimte voor begrip.
Dat hangt er imo vanaf. Uiteraard zijn er excessen. Maar ik ga er in het verhaal van Trijsje (en ook in het geval van to) gewoon vanuit dat er niet per se iets 'fout' hoeft te zijn gegaan. Er zijn genoeg mensen te vinden die vonden dat ze tijdens het opgroeien dingen tekort kwamen, waarbij ouders toch erg hun best hebben gedaan. Je best doen wil alleen niet altijd zeggen dat je dan ook het beste krijgt.
Soms zijn ouders gewoon geen leuke mensen. Of in ieder geval geen goede combi met het betreffende kind. Net zoals niet alle broers en zussen vrienden voor het leven zijn.
Ik vond de boeken van Nico Dijkshoorn over zijn ouders wel leuk, juist ook omdat hij eerlijk beschrijft dat zijn broers het heel anders zien. Die hadden een heel andere jeugd en andere ouders, ook omdat ze zelf anders zijn en andere behoeftes en verwachtingen hebben. Mijn zussen en ik zijn/waren ook heel verschillend en dat zag je terug in de verhouding met onze moeder. Toch waren we het alle drie over bepaalde dingen van haar wel eens en die lagen dan toch echt aan haarzelf en niet aan ons, denk ik dan.
Diyer schreef op 04-11-2023 om 23:07:
[..]
Er zijn genoeg mensen te vinden die vonden dat ze tijdens het opgroeien dingen tekort kwamen, waarbij ouders toch erg hun best hebben gedaan. Je best doen wil alleen niet altijd zeggen dat je dan ook het beste krijgt.
Misschien kom je dan wel op een meer ethische discussie uit.
als je je best doet en je faalt, ben je dan tekortgeschoten? Of is je best doen altijd goed genoeg en is het aan de ontvanger om zich daarbij neer te leggen?
Wilmamaa: ik was degene die altijd het vaakst discussies had met midellste zoon: nu hij niet meer thuis woont heb ik het meeste contact met hem.
Zijn zussen en broers vinden het jammer dat hij zo weinig contact met ze zoekt. En aan de andere kant leefde hij door onregelmatig te moeten werken zich ook al een beetje afgezondert. En hij was degene die ook de meest vieze kamer had. Wat nu dus in zijn nieuwe thuis nietmeer zo is...Schoenen uit binnen...etc.
Lieveheersbeest schreef op 05-11-2023 om 06:27:
[..]
Misschien kom je dan wel op een meer ethische discussie uit.
als je je best doet en je faalt, ben je dan tekortgeschoten? Of is je best doen altijd goed genoeg en is het aan de ontvanger om zich daarbij neer te leggen?
Ligt het punt niet bij het erkennen dat het kind het als onprettig beleefd heeft? Tenslotte wijzen we complimenten ook niet af al gaan ze over iets dat vanzelf ging. Dan is het wel zo eerlijk en ook helend, denk ik, om te erkennen dat er dingen niet goed gingen ook al had je het anders gewild. Die ander schiet immers weinig op met goede intenties (al is het zeker prettiger dan opzettelijker gekwetst worden). Iemand vergeven omdat die toch zijn best deed en het niet zo bedoelde, is aan de gekwetste, dat is niet iets dat je kan afdwingen “omdat je het niet zo bedoelde”.
Lieveheersbeest schreef op 05-11-2023 om 06:27:
[..]
Misschien kom je dan wel op een meer ethische discussie uit.
als je je best doet en je faalt, ben je dan tekortgeschoten? Of is je best doen altijd goed genoeg en is het aan de ontvanger om zich daarbij neer te leggen?
Het lijkt me eigenlijk vanzelfsprekend dat je als ouders zijnde je stinkende best doet. Je hebt zelf voor kinderen gekozen en kinderen zijn totaal afhankelijk van je.
Dat je fouten maakt is onvermijdelijk, de crux zit hem er voor mij in dat je als ouder sorry kunt zeggen tegen je kinderen en zelfreflectie hebt. En niet op kritiek van je (volwassen) kind in de verdediging schiet door met een dooddoener als: 'ik heb het toch goed bedoeld' te komen, daarmee kap je iedere mogelijkheid tot een reflecterend gesprek af, uiteraard mag je hopen dat de ouder het goed bedoeld heeft.
felija schreef op 05-11-2023 om 11:04:
[..]
Het lijkt me eigenlijk vanzelfsprekend dat je als ouders zijnde je stinkende best doet. Je hebt zelf voor kinderen gekozen en kinderen zijn totaal afhankelijk van je.
Dat je fouten maakt is onvermijdelijk, de crux zit hem er voor mij in dat je als ouder sorry kunt zeggen tegen je kinderen en zelfreflectie hebt. En niet op kritiek van je (volwassen) kind in de verdediging schiet door met een dooddoener als: 'ik heb het toch goed bedoeld' te komen, daarmee kap je iedere mogelijkheid tot een reflecterend gesprek af, uiteraard mag je hopen dat de ouder het goed bedoeld heeft.
Dat zou het moeten zijn, maar dat is het niet.
Er zijn ook zoveel ouders wiens wereld gewoon om henzelf draait. Die roepen dan wel dat ze hun stinkende best hebben gedaan, maar hun acties zeggen iets anders. Mijn ouders zullen er ook van overtuigd dat ze ons alles hebben gegeven wat ze konden, maar als wij (de kinderen) erop terugkijken gold dat alleen zolang we meedraaiden in hun playbook. Wensen en behoeften die daarvan afweken kwamen niet aan bod. Is dat je stinkende best doen?
Verder eens met je 2e alinea.