Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
ik herken dit echt wel. Mijn twee volwassen dochters en mijn man en ik doen echt wel moeite om elkaar te bereiken en te begrijpen, maar het contact blijft vaak zo oppervlakkig. Ik moet vaak echt trekken om er iets uit te krijgen en een serieus gesprek wordt afgekapt. Ik voel me na contact vaak een beetje een loser (‘weer niet gelukt’).
ik ben ontzettend somber, geen zin om door te gaan…
Mijn dochter is zonder afscheid te nemen 2 jaar geleden verhuisd naar Dubai. Drie weken geleden hoorde ik dat ze een kind heeft gekregen. Mijn wereld is ingestort, ben heel verdrietig waar ik maar niet uitkom.
ik heb altijd goed voor haar gezorgd, tot haar 34e redelijk normaal contact.
Nu kan ik niet meer verder.
Weet niet hoe.
Ik zou graag in contact komen met lotgenoten.
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 16:24:
ik ben ontzettend somber, geen zin om door te gaan…
Mijn dochter is zonder afscheid te nemen 2 jaar geleden verhuisd naar Dubai. Drie weken geleden hoorde ik dat ze een kind heeft gekregen. Mijn wereld is ingestort, ben heel verdrietig waar ik maar niet uitkom.
ik heb altijd goed voor haar gezorgd, tot haar 34e redelijk normaal contact.
Nu kan ik niet meer verder.
Weet niet hoe.
Ik zou graag in contact komen met lotgenoten.
Poeh, dat is heftig. Maar zonder het hele verhaal te kennen is er moeilijk iets over te zeggen.
heeft u ervaring met dit soort pijn?
Ik zou graag praten met ouders van kinderen die op plotsklaps het contact hebben verbroken
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 16:45:
Ik zou graag praten met ouders van kinderen die op plotsklaps het contact hebben verbroken
Dat heb ik meegemaakt. IK heb mijn zoon toen een jaar lang niet gezien of gesproken. Inmiddels is er weer contact, enigszins moeizaam, maar toch contact.
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 16:45:
Ik zou graag praten met ouders van kinderen die op plotsklaps het contact hebben verbroken
Zijn hier misschien lotgenoten-groepen voor te vinden?
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 16:45:
Ik zou graag praten met ouders van kinderen die op plotsklaps het contact hebben verbroken
Misschien is het handiger hierover een nieuw topic te openen? Sterkte!
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 16:24:
ik ben ontzettend somber, geen zin om door te gaan…
Mijn dochter is zonder afscheid te nemen 2 jaar geleden verhuisd naar Dubai. Drie weken geleden hoorde ik dat ze een kind heeft gekregen. Mijn wereld is ingestort, ben heel verdrietig waar ik maar niet uitkom.
ik heb altijd goed voor haar gezorgd, tot haar 34e redelijk normaal contact.
Nu kan ik niet meer verder.
Weet niet hoe.
Ik zou graag in contact komen met lotgenoten.
Kwam het totaal uit de lucht vallen, of waren er al signalen? Heeft je dochter ook uitleg gegeven over het waarom?
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 16:24:
ik ben ontzettend somber, geen zin om door te gaan…
Mijn dochter is zonder afscheid te nemen 2 jaar geleden verhuisd naar Dubai. Drie weken geleden hoorde ik dat ze een kind heeft gekregen. Mijn wereld is ingestort, ben heel verdrietig waar ik maar niet uitkom.
ik heb altijd goed voor haar gezorgd, tot haar 34e redelijk normaal contact.
Nu kan ik niet meer verder.
Weet niet hoe.
Ik zou graag in contact komen met lotgenoten.
Ik wil je vooral heel veel sterkte en troost wensen. Wat de achtergrond ook is, dit doet zoveel pijn. Heb je al hulp om te leren hiermee om te gaan? Ik vraag me af of lotgenoten-contact op lange termijn wel zinvol is.
bieb1963 schreef op 12-09-2024 om 16:39:
[..]
Poeh, dat is heftig. Maar zonder het hele verhaal te kennen is er moeilijk iets over te zeggen.
Er hoeft niet zoveel gezegd te worden oftewel het gaat niet om een schuldvraag waar het forumtribunaal zich over moet buigen.
Het is gewoon hoe dan ook enorm verdrietig, en dat is een understatement. Ik hoop dat je lotgenoten vindt. En veel sterkte gewenst.
dank voor jullie reacties.
Ik was bezig haar schulden af te lossen toen ze een geheimzinnige rijke vriend kreeg, dit alles was toen ze nog in Nederland woonde. Ze kreeg allemaal dure spullen, ik heb daar iets van gezegd. Het was voor haar aanleiding om niets meer te laten horen en om zonder afscheid te nemen in Dubai te gaan wonen. Ze heeft me niet laten weten zwanger te zijn en een kind gekregen. Ik ben er door toeval achter gekomen. Het heeft me zo’n dreun gegeven, ik ben ziek thuis inmiddels. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Als een geslagen hond proberen in contact te blijven of ook niets laten horen.
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 20:18:
dank voor jullie reacties.
Ik was bezig haar schulden af te lossen toen ze een geheimzinnige rijke vriend kreeg, dit alles was toen ze nog in Nederland woonde. Ze kreeg allemaal dure spullen, ik heb daar iets van gezegd. Het was voor haar aanleiding om niets meer te laten horen en om zonder afscheid te nemen in Dubai te gaan wonen. Ze heeft me niet laten weten zwanger te zijn en een kind gekregen. Ik ben er door toeval achter gekomen. Het heeft me zo’n dreun gegeven, ik ben ziek thuis inmiddels. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Als een geslagen hond proberen in contact te blijven of ook niets laten horen.
Ik ben ook tegen teleurstellingen aangelopen waarbij ik mij afvroeg waar ik dat aan te danken had. Maar het waren niet mijn keuzes of beslissingen; ik heb de teleurstellingen ook bij degenen neergelegd die ze gemaakt hadden. Ik ben niet verantwoordelijk voor de wijze waarop een ander mij behandeld heeft. Het helpt mij bij de acceptatie dat een ander fouten kan maken.
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 20:18:
dank voor jullie reacties.
Ik was bezig haar schulden af te lossen toen ze een geheimzinnige rijke vriend kreeg, dit alles was toen ze nog in Nederland woonde. Ze kreeg allemaal dure spullen, ik heb daar iets van gezegd. Het was voor haar aanleiding om niets meer te laten horen en om zonder afscheid te nemen in Dubai te gaan wonen. Ze heeft me niet laten weten zwanger te zijn en een kind gekregen. Ik ben er door toeval achter gekomen. Het heeft me zo’n dreun gegeven, ik ben ziek thuis inmiddels. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Als een geslagen hond proberen in contact te blijven of ook niets laten horen.
Dat is echt heel pijnlijk. Je dochter heeft blijkbaar een weg gevonden naar een leven waarin exhorbitante rijkdom mogelijk is. Dat is niet het leven waar jij haar waarschijnlijk op hebt willen voorbereiden of wat je voor haar wenst. In die zin zijn jullie echt uit elkaar gegroeid en heeft zij haar eigen weg gekozen. Dat betekent dan toch dat je haar nu los moet laten en dat je daarnaast je eigen leven weer moet oppakken. Dus nu even rouw, verdriet, afscheid van wat je dacht dat je kon zijn als moeder voor je dochter. Daarna toch weer aan het werk.
Ik zou haar wel een persoonlijke gelukwens sturen met de komst van haar kind. Zonder dat je daar verder iets van verwacht. Dus gewoon 'gefeliciteerd.....' en niet iets over wat zij voor jou moet doen. Zo zou ik ook aan belangrijke dagen voor haar, verjaardag, nu verjaardag kind etc. aandacht blijven besteden met een kaartje of iets dergelijks. Het kan zijn dat er iets gebeurd, waarvan je niet wil dat het gebeurt, bijvoorbeeld iets waardoor ze toch terug wil naar Nederland. Het is goed als je dan contact hebt gehouden.
En misschien is het voor haar wel fijn om te zien dat jouw leven gewoon doorgegaan is, dat jij niet afhankelijk bent van haar, dat zij niet de zin en inhoud van jouw leven hoeft te zijn. Iemand stuurde ons elk jaar een brief met daarin de belangrijkste wederwaardigheden van het afgelopen jaar. Dat is ook wel een mooie manier om op afstand contact te houden. Kortom, er zijn veel mogelijkheden, maar er is zijn ook een paar echte onmogelijkheden.
Tsjor
Eens met de reactie van Tsjor hierboven, ook ik zou een kaart sturen om hen geluk te wensen met hun baby en op bepaalde dagen zoals een verjaardag eventueel ook een kaart of app sturen.