Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Bgdrrejnxs53226 schreef op 08-07-2024 om 10:25:
[..]
Het kan inderdaad teleurstellend zijn en voelen alsof al je inspanningen voor dit kind voor niets geweest zijn en ook die gevoelens mogen er zijn. Maar nogmaals : daar moet je echt zelf mee aan de slag. Dat is van jou en niet van je volwassen kinderen.
Klopt, dat is iets waar niemand anders wat mee kan dan ikzelf. En ik adviseer mezelf in een volgend leven géén kinderen te krijgen ; )
Ik vond ondanks alle liefde de kindertijd zwaar van m.n. de jongste. Maar dat heeft uiteraard ook effect gehad op de gezinsdynamiek met de oudste. En nu 'pluk ik de vruchten' en die zijn vooralsnog klein en wat zuur uitgevallen.
Ik blijf -zoals een ouder niet anders kan- vertrouwen houden. Maar soms is het gevoel ver weg en stromen de tranen over mijn wangen middenin de nacht.
Het is ook een beetje wat men gewend is. Als ik vroeger als 20- jarige op vakantie ging, belde ik pas na paar dagen zodat ik hen kon vertellen welke leuke plekken we bezocht hadden. Misschien hadden ze wel gewild dat ik eerder belde, maar zo zat ik niet in elkaar.
Als ik later met man een weekend weg ging, liet ik die info voor mijzelf. Ik sprak er pas over als we weer terug waren. Ouders hoeven niet alles te weten.
Dit weekend kreeg ik een app met foto van jongvolwassene dochter. Ze deden een toertje Nederland met de trein en deden een voor mij bekende plek aan. Toch leuk als mensen zo vrij en ondernemend zijn, en vol enthousiasme achteraf vertellen over wat ze meegemaakt hebben.
Ik ken mijn kinderen; ze starten de bespreking van een vraag, als ze zelf geen oplossing weten te bedenken. Maar zo was ik vroeger ook.
Ik wil alleen dat ze mij bijtijds informeren als ze komen eten.
Jonagold schreef op 08-07-2024 om 13:11:
[..]
Ik richt meer tot de gevallen die ik hier voorbij zie komen waar ik toch wel het gevoel krijg dat ouders veel verwachtingen hebben en/of weinig zelfinzicht. Ik zie het bij vrienden, kennissen en familie daar toch ook vaak niet helemaal lekker gaan. Zelfs de veelgehoorde opmerking "ik wil alleen maar dat hij/zij/hen gelukkig is" legt al een verwachting op. Want wie van ons was er als jong mens nou (doorlopend) gelukkig? Je bent dan nog zo zoekende naar jezelf, je hebt nog geen idee hoe je gelukkig moet zijn. Tenminste, ik wist dat niet.
Ik zeg altijd tegen mijn kinderen dat het hele leven zoeken is naar wie je eigenlijk bent, en dat dat waarschijnlijk zo blijft tot je dood. En in de tussentijd is het zaak om goed voor jezelf en anderen te zorgen. Dan komen er vast geluksmomenten voorbij en die moet je koesteren. Maar als je verwacht dat je leven een doorlopend hoogtepunt is kom je bedrogen uit.
En zo zie je maar weer dat we echt allemaal heel verschillend zijn.
Ik vind jouw laatste alinea erg pessimistisch overkomen, weinig hoopgevend voor de toekomst. Ik ben, sinds ik het ouderlijk huis verlaten heb, zeer overtuigend gelukkig geweest, en nog steeds. Ik herken jouw tekst over "zo zoekende naar jezelf, geen idee hoe je gelukkig moet zijn" totaal niet. Ook jouw laatste alinea, dat het altijd zoeken is en dat "er vast geluksmomenten voorbij komen" ook totaal niet.
Mooi om met een open blik te blijven kijken naar hoe anderen het doen, en niet teveel te vinden van uitspraken zoals "als je maar gelukkig bent".
Jonagold schreef op 08-07-2024 om 13:11:
[..]
Zeker, heb je helemaal gelijk in. Je familie kies je niet, dat geldt voor kinderen, maar ook voor ouders natuurlijk. Maar ik denk wel dat kinderen de ruimte geven om zichzelf te zijn erg belangrijk is. Niet willen bepalen, niet het kind met jouw verwachtingen opzadelen, niet jouw (over)bezorgdheid ventileren. Wel: vertrouwen uitstralen. Ook bij probleemgedrag.
Ik wil wel nog even opmerken dat kinderen met een label/etiket natuurlijk al helemaal niet te voorspellen zijn. Wij hebben zoon toen hij jonger was heel veel (te veel?) geholpen met van alles (vanwege ASS en ADD), ik had het echt niet raar gevonden als hij daar op een dag heel erg klaar mee was geweest en ons zijn rug had toegekeerd. Maar gelukkig is hij de redelijkheid zelve, en lukt het hem steeds beter om hulp te accepteren en te vragen. Maar het had zomaar anders kunnen zijn. Dat realiseer ik me echt wel.
Ik richt meer tot de gevallen die ik hier voorbij zie komen waar ik toch wel het gevoel krijg dat ouders veel verwachtingen hebben en/of weinig zelfinzicht. Ik zie het bij vrienden, kennissen en familie daar toch ook vaak niet helemaal lekker gaan. Zelfs de veelgehoorde opmerking "ik wil alleen maar dat hij/zij/hen gelukkig is" legt al een verwachting op. Want wie van ons was er als jong mens nou (doorlopend) gelukkig? Je bent dan nog zo zoekende naar jezelf, je hebt nog geen idee hoe je gelukkig moet zijn. Tenminste, ik wist dat niet. Met ruzie thuis weg gegaan (zocht toen de oorzaak nog heel erg bij mezelf), niet genoeg geld voor een fatsoenlijke kamer dus ik zat op een zolder met gedeelde badkamer en keuken die allebei te goor waren voor woorden, opleiding lukte niet, vriend maakte het uit (is weer goed gekomen, we zijn nu 36 jaar bij elkaar) en ik miste mijn honden. Dus nee, gelukkig was ik niet in die tijd. En als je ouders dan zeggen, als jij maar gelukkig bent, had ik dat als een enorme druk ervaren denk ik.
Ik zeg altijd tegen mijn kinderen dat het hele leven zoeken is naar wie je eigenlijk bent, en dat dat waarschijnlijk zo blijft tot je dood. En in de tussentijd is het zaak om goed voor jezelf en anderen te zorgen. Dan komen er vast geluksmomenten voorbij en die moet je koesteren. Maar als je verwacht dat je leven een doorlopend hoogtepunt is kom je bedrogen uit.
Dit is zó ontzettend waar. Ik ben inmiddels de 40 gepasseerd en ik zoek me nog steeds een ongeluk. Ik heb ook vaak wat meer tijd nodig dan andere mensen voor bepaalde ontwikkelingen. Ik hoop dan maar dat ik die extra tijd me dan aan het einde ook gegeven is. En verder ervaar ik in een levenshouding van fundamentalistisch zoeken en niet weten heel veel ruimte om te leren, te ervaren en te groeien. Veel meer dan in rotsvaste overtuigingen over hoe 'het hoort' en waar ik niet aan kan voldoen.
Verder ben ik het wel met diyer eens over de verwachting van een basisrespect en je ouders zonder meer als zo vanzelfsprekend beschouwen dat je geen rekening meer met ze houdt en te pas en te onpas last minute van alles afzegt als ze op je hebben gerekend, gekookt, etc. Dat is gewoon niet netjes en vrienden en bijvoorbeeld je werk accepteren dat ook niet.
MamaE schreef op 08-07-2024 om 12:15:
[..]
Ja als we op vakantie gaan, willen ze dat weten. Maar ook als ik bijvoorbeeld een paar dagen in mijn eentje weg ben. Of we gaan een weekendje weg. Dan willen ze weten dat we weg zijn en waarheen.
Ik snap niet zo goed het verschil tussen een dagje uit en twee dagen uit met een overnachting.
Ach, voor mij ook niet. Weet je, ik denk dat het afhangt vd relatie die je met je ouders hebt. Ouders kunnen zeker irritante trekjes hebben (wie niet eigenlijk). Maar bij sommige dingen is het echt niet zo'n punt voor mij om tegemoet te komen. Dan zet ik een stapje extra omdat ik weet dat een ouder daar erg blij van wordt. Zolang het niet ten koste gaat van mezelf en een kleine moeite, heb ik er geen probleem mee om mijn bejaarde vader even te appen als ik thuis ben gekomen met de auto, omdat hij dat graag hoort.
Nogmaals, het hangt van het totaal plaatje af. Is het op een vervelende manier controle dwang of is het een klein stukje bezorgdheid dat je makkelijk weg kan nemen, ook al zie je zelf de logica niet.
Diyer schreef op 08-07-2024 om 13:28:
[..]
Ach, voor mij ook niet. Weet je, ik denk dat het afhangt vd relatie die je met je ouders hebt. Ouders kunnen zeker irritante trekjes hebben (wie niet eigenlijk). Maar bij sommige dingen is het echt niet zo'n punt voor mij om tegemoet te komen. Dan zet ik een stapje extra omdat ik weet dat een ouder daar erg blij van wordt. Zolang het niet ten koste gaat van mezelf en een kleine moeite, heb ik er geen probleem mee om mijn bejaarde vader even te appen als ik thuis ben gekomen met de auto, omdat hij dat graag hoort.
Nogmaals, het hangt van het totaal plaatje af. Is het op een vervelende manier controle dwang of is het een klein stukje bezorgdheid dat je makkelijk weg kan nemen, ook al zie je zelf de logica niet.
Ja ik vergeet dat dus minstens de helft van de tijd omdat ik het zelf intrinsiek gewoon zó niet relevant vind. En dan zijn ze dus bezorgd. En soms doe ik het ook gewoon niet. Omdat ik het onnodig vind. Die bezorgdheid en per se van alles willen weten is ook een aangeleerde gewoonte.
Lieveheersbeest schreef op 08-07-2024 om 13:19:
[..]
En zo zie je maar weer dat we echt allemaal heel verschillend zijn.
Ik vind jouw laatste alinea erg pessimistisch overkomen, weinig hoopgevend voor de toekomst. Ik ben, sinds ik het ouderlijk huis verlaten heb, zeer overtuigend gelukkig geweest, en nog steeds. Ik herken jouw tekst over "zo zoekende naar jezelf, geen idee hoe je gelukkig moet zijn" totaal niet. Ook jouw laatste alinea, dat het altijd zoeken is en dat "er vast geluksmomenten voorbij komen" ook totaal niet.
Mooi om met een open blik te blijven kijken naar hoe anderen het doen, en niet teveel te vinden van uitspraken zoals "als je maar gelukkig bent".
Hij is absoluut niet pessimistisch bedoeld hoor. Ik geniet erg van het leven, ik vind het juist heel mooi dat ik nog niet 'af' ben maar me nog steeds ontwikkel. Ik vind het wel bijzonder dat jij ook in je puberteit/adolescentie blijkbaar prima wist wie je was en wat je wilde. Daar ben ik behoorlijk jaloers op, ik heb me echt door die jaren heen geworsteld. En ik zie dat bij heel veel jongelui. Ook bij mijn eigen kinderen. Ook al hebben die een veel stabielere en warmere thuissituatie dan ik. De plannen die ze hadden en hebben worden doorlopend aangepast aan de realiteit. Zij zijn dus ook zoekende. Maar ze zijn wel een stuk gelukkiger dan ik destijds, dat wel. Maar ik neem het feit dat ik me overwegend gelukkig voel niet voor lief. Ik ben daar iedere dag weer dankbaar voor. Dat is meer wat ik bedoel met mijn laatste alinea. Gelukkig zijn is niet vanzelfsprekend.
Diyer schreef op 08-07-2024 om 13:13:
[..]
Klopt, dat is iets waar niemand anders wat mee kan dan ikzelf. En ik adviseer mezelf in een volgend leven géén kinderen te krijgen ; )
Ik vond ondanks alle liefde de kindertijd zwaar van m.n. de jongste. Maar dat heeft uiteraard ook effect gehad op de gezinsdynamiek met de oudste. En nu 'pluk ik de vruchten' en die zijn vooralsnog klein en wat zuur uitgevallen.
Ik blijf -zoals een ouder niet anders kan- vertrouwen houden. Maar soms is het gevoel ver weg en stromen de tranen over mijn wangen middenin de nacht.
Volgens mij bedoelt Jonagold dat ze nu weliswaar over het algemeen gelukkig is, maar dat niemand continu gelukkig is. Er zijn in ieders leven kleine en grote zorgen, fijne en minder fijne momenten. Ik stel mijzelf echt niet dagelijks de vraag of ik gelukkig ben en geef mezelf daar ook geen opdracht toe. Over het algemeen voel ik mij gelukkig en gezegend met een stabiele thuissituatie, lieve man en het allerliefste kind van de wereld. Maar dat neemt niet weg dat het leven soms even lastig is en dat ik me dan door het leven heen worstel, zoekend naar de juiste weg voor mij en mijn gezin.
Jonagold schreef op 08-07-2024 om 13:33:
[..]
Hij is absoluut niet pessimistisch bedoeld hoor. Ik geniet erg van het leven, ik vind het juist heel mooi dat ik nog niet 'af' ben maar me nog steeds ontwikkel. Ik vind het wel bijzonder dat jij ook in je puberteit/adolescentie blijkbaar prima wist wie je was en wat je wilde. Daar ben ik behoorlijk jaloers op, ik heb me echt door die jaren heen geworsteld. En ik zie dat bij heel veel jongelui. Ook bij mijn eigen kinderen. Ook al hebben die een veel stabielere en warmere thuissituatie dan ik. De plannen die ze hadden en hebben worden doorlopend aangepast aan de realiteit. Zij zijn dus ook zoekende. Maar ze zijn wel een stuk gelukkiger dan ik destijds, dat wel. Maar ik neem het feit dat ik me overwegend gelukkig voel niet voor lief. Ik ben daar iedere dag weer dankbaar voor. Dat is meer wat ik bedoel met mijn laatste alinea. Gelukkig zijn is niet vanzelfsprekend.
Nee, dat is het zeker niet. En het is ook mooi om er dankbaar voor te zijn.
Ik heb niet vaak keuzestress. In mijn ervaring maakt het niet altijd uit of je nou links of rechts gaat, als je maar gaat. Bij mij is het leven ook niet gelopen zoals ik het bedacht had. Ik heb me ook moeten aanpassen. Maar onzekerheid, worstelen met het leven en zorgen hoeven (gelukkig) niet bepalend te zijn voor of je gelukkig bent of niet. Vanuit hoe ik het leven ervaren heb snap ik de "zolang je maar gelukkig bent" dus wel. En als ik jouw post lees snap ik ook dat jij het al druk opleggen ervaart.
Ho, nee, ik ervaar het niet als druk opleggen hoor, maar ik kan me goed voorstellen dat zelfs zo'n goedbedoelde opmerking als zodanig ervaren wordt!
Wij hielden mijn zoon, toen hij vast dreigde te lopen op de middelbare, ook steeds voor dat hij vooral van het leven moest genieten, de middelbare school (en voor velen hun studententijd) zijn de leukste van je leven! Maar hij bleek ASS en ADD te hebben, en liep dus gierend vast. Als je ouders je dan ook nog eens vertellen dat dit de leukste tijd van je leven is/zou moeten zijn, is het vooruitzicht natuurlijk niet heel prettig. Vandaar mijn waarschuwing over opmerkingen als 'Als je maar gelukkig bent'. Soms is simpelweg gelukkig zijn al een hele opgave... Bij mij waren onzekerheid, falen met studie, nare woonomgeving en ruzie met mijn moeder ruim voldoende om echt wel flink ongelukkig te zijn. En ook al ben ik een echte optimist, ik heb toch ook depressieve episodes gehad. Soms is het gewoon allemaal (even) teveel om als jong mens te dragen. En dat mag er ook zijn. Wat wel belangrijk is als ouders is om het vertrouwen uit te dragen dat na regen, ook als dat langdurige regen is, er toch weer zonneschijn komt en dat er heel veel wegen naar Rome leiden. En dat is ons gelukkig bij zoon gelukt.
Lieveheersbeest schreef op 08-07-2024 om 15:05:
[..]Maar onzekerheid, worstelen met het leven en zorgen hoeven (gelukkig) niet bepalend te zijn voor of je gelukkig bent of niet.
Dit komt overigens wel voort uit een bevoorrechte positie. Want ik heb nooit geleefd in armoede of moeten vechten tegen een dodelijke ziekte. En ik begrijp dat dat soort zaken absoluut wel van invloed zijn op de mate van geluk die iemand ervaart. Wat ik bedoelde was dat je bijv ook als je worstelt met het bepalen van een diploma of je zorgen maakt om huisvesting, dat niet bepalend hoeft te zijn voor gelukkig zijn.
Mijn kinderen zijn wel een beetje jaloers op ons ouders, geen ernstig liefdesverdriet gekend (met m'n eerste vriendje al heel lang gelukkig getrouwd), gemakkelijk in werk gerold, kon kiezen welk huis we kochten, er was al wel een beetje idee van dat er een klimaatcrisis aan zat te komen toen ik in de 20 was, maar dat manifesteerde zich lang niet zo sterk, enz. enz.
Dus dat ik me af en toe zorgen loop te maken vinden ze niet gek. Als ik hen er maar niet mee confronteer, ze hebben er al genoeg mee te dealen.
Ik probeer zo in de relaties met mijn dierbaren te staan dat liefde leidend is. Mijn moeder had de diagnose narcisme en was daardoor niet makkelijk om mee om te gaan. Maar ik hield wel van haar en daarom kon ik haar niet uit mij leven gooien. Uit liefde voor mijzelf moest ik wel grenzen stellen. Daardoor zag ik haar minder dan zij had gewild en een beetje meer dan ik zelf op kon brengen. Ja het was koorddansen maar het kon niet anders door hoe ik in elkaar steek. Zij zag het als verplichting, ik deed het uit liefde.
Met mijn (nu jongvolwassen zoon) ben ik er altijd van uit gegaan dat hij me mag haten en verlaten, als hij maar zichzelf kan zijn, zo groot is mijn liefde voor hem. Dat hij mij niet haat en en juist heel fijn en gezellig vindt om hier een dagje of twee in de maand langs te komen en af en toe een half uurtje te bellen is groot geschenk voor me. Hij doet het uit liefde (ook voor hemzelf verzekert hij me: hij vindt het heel fijn om hier te zijn) en ik ontvang het met liefde.
Joszy schreef op 07-07-2024 om 18:39:
shareneentje, heeft je jongste al een kamer gevonden? Want de conclusie was een poosje geleden toch dat dat voor iedereen het beste zou zijn?
omg was het maar zo'n feest. de zoektocht is in volle gang en gelukkig nu op een iets gezelligere toon maar het is (nog) niet te doen. het zou echt voor ons allemaal een stuk aangenamer worden als jongste op zichzelf gaat. het is een leuk kind maar wel eentje met een flinke handleiding.