Jongvolwassen zoon die mij nooit meer wil zien, hoe ga ik daar mee om (moet hem wel onderhouden)
Mijn zoon heeft adhd en ass en ik zit midden in de overgang. Heb bepaald geen slimme keuzes gemaakt maar mijn zoon wil me niet meer zien, heeft geen geld en slaapt god mag weten waar elke dag. Ik heb mijn ziel en zaligheid in hem gelegd, ik weet niet hoeveel in hem geinvesteerd maar het wordt hem gewoon niet. Dit is een jongen die defintief gaat breken met ons. Hoe ga ik daar mee om. Het was gisteren dat ie werd geboren en in 2 vingerknippen is ie weg. Ik trek noodgedwongen mijn handen van hem af want ik kan niet meer. Ik struggle ook. Met depressies en overgang. Maar hij heeft er totaal geen boodschap aan. Wie heeft er ook met volwassen kinderen gebroken en wil daar wat over vertellen?
ik hoor hem bij godsgratie zijn kamer leeg halen onder mij. Ik laat me niet zien, dat is altijd zout in de wonden. Ik ben hem kwijt. Mijn zoon. Ik ben hem kwijt....
Lief Salmiakdropje, dit is te groot voor een forum. Dit is een geschiedenis met zoveel lagen. Het was niet gisteren. Het was heel wat hoofdstukken geleden. Nu ben je in een heel dramatische episode beland. Het voelt stikdonker.
Hopelijk zijn hier mensen die een lampje bij je kunnen laten branden.
Verdrietig, hoe oud is je zoon?
mijn zoon is bijna 19
Dus je bent nog ruim twee jaar onderhoudsplichtig. Waar gaat hij naar toe? Naar zijn andere ouder? Of weet je dat niet?
hij heeft geen andere ouder, dus ik denk couch surfen en bij iedereen kwaad spreken over ons. dat ongeveer. miss slaapt hij ook wel op straat of de nachtopvang. ik heb geen idee. maar ik moet hem loslaten, maar hoe?
Je hoort hem zijn kamer leeghalen. Moet je dan niet ipv online zijn alles eraan doen om een laatste gesprek aan te gaan?
Ik lees teleurstelling dat je puberzoon zich niet genoeg in kan leven in je depressies maar juist op die leeftijd hebben de meeste mensen het moeilijk met hun eigen gevoelens en een onstabiele ouder kan dan een hele slechte combinatie zijn
mee eens. maar wat in godsnaam kan ik doen. ik ben radeloos
Citroengraag schreef op 17-10-2024 om 20:55:
Je hoort hem zijn kamer leeghalen. Moet je dan niet ipv online zijn alles eraan doen om een laatste gesprek aan te gaan?
geprobeerd maar heeft keiharde oortjes in en negeert me compleet
Sakmiakdropje schreef op 17-10-2024 om 21:02:
mee eens. maar wat in godsnaam kan ik doen. ik ben radeloos
Uit de slachtofferrol stappen, jij bent niet afhankelijk van hem, hij was dat wel van jou en je kon/kan er niet voor hem zijn, hem vragen wat hij nu nodig heeft van jou als ouder zijnde.. ipv denken aan wat het met jou doet ... hem op 1 zetten.
Heb je geprobeerd te zeggen dat je van hem houdt?
Sakmiakdropje schreef op 17-10-2024 om 21:02:
mee eens. maar wat in godsnaam kan ik doen. ik ben radeloos
Zoek hulp voor jezelf. Leer wat jouw aandeel is geweest in de breuk. Misschien kan je dan ooit een eerlijk en kwetsbaar gesprek aangaan met je zoon.
Voor vandaag sterkte.
Of jullie elkaar nooit meer zullen zien dat kan niemand zeker weten. Dus daar moet je niet van uit gaan. Hij is vermoedelijk teleurgesteld in jou omdat hij je miste toen hij je nodig had, en jij hebt een gevoel van falen, en van beledigd zijn, Hij zal zonder jou moeten gaan leven en jij zonder hem.
Misschien kunnen jullie later, elkaar accepterend, beperkt met elkaar omgaan. Ik zou er niet op wachten, maar jullie eigen levens verder zo goed mogelijk gaan leiden.
Kinderen met 'iets' maken zich wel vaker op een onhandige, harde manier los van hun ouders. Waarschijnlijk uit onvermogen om het anders, beter, zachter en liefdevoller te doen. Vaak speelt onvermogen om hun eigen beperkingen en tekortkomingen en struggles in het leven te accepteren ook een rol. Het is makkelijk om dat bij je ouders neer te leggen en hen de schuld te geven. Makkelijker dan naar je eigen aandeel te kijken.
En veilig ook, want ouders zijn vaak de mensen die het allermeest van je houden.
Vraag wat hij van jou nodig heeft. Geef hem ook tijd om zich los te maken. Hij maakt nu een keuze. Die keuze doet jou pijn en dat is logisch. Maar de consequenties van die keuze zijn voor hem. Hij kiest ervoor te vertrekken zonder een vaste verblijfplek te hebben geregeld. De consequentie is dan dat hij elke dag moet leuren met zijn hele hebben en houwen om ergens te kunnen slapen. Hij kan ook bij jou blijven wonen.
Laat hem weten dat je van hem houdt, dat je hem wil helpen en dat hij terug mag komen. En laat het daarna los, hoe moeilijk ook. Soms is liefde ook loslaten.