Vader van mijn zoon heeft nieuwe vriendin...

Lieve lezers,

Ik hoorde gister tussen neus en lippen door dat mijn ex een nieuwe vriendin heeft...
Hij is de vader van onze bijna 15 jarige zoon. We hadden een (aan-uit-aan-uit) relatie sinds okt 2008.

Dat is op zich niets nieuws, alleen ik baal ervan dat ik me er tòch rot doorvoel. 

Het verrast me gewoon. De laatste 2 jaar wenste ik eigenijk dat hij een ander zou vinden om het slepende, pijnlijke proces van proberen en opnieuw proberen onze relatie te lijmen (vooral op zijn initiatief) te doorbreken. Omdat ik gewoon té beschadigd ben geraakt door zijn gedrag en keuzes in de loop der 16 jaren en ik kan niets meer kan veranderen aan hoe ik dit nu voel en hoe diep dit zit in mijn systeem.

Tijdens de 16 jaar aan-uit-aan-uit, de ene keer langer (de 1e x 7 jaar!) de ander keer korter (maanden), was loslaten heel moeilijk. Ik was aan het begin ongelooflijk verliefd, het was ontzettend heftig allemaal, eerst een soort van hemels; het ging allemaal mega diep. 
Maar al snel belandde ik met hem ook in een nare rollercoaster die eigenlijk 16 jaar duurde.

Kort gezegd: deze zomer heeft hij na een jaar therapie (eindelijk) de diagnose borderline/narcisme gekregen.

Ik wist het eigenlijk al na een jaar met hem, in 2009 (hoewel ik eigenlijk niet wist wat narcisme m.n. was: nu ben ik een expert) maar deze diagnose van de zomer was het echt een soort erkenning, omdat ten 1e veel mensen toch onderschatten wat onze zoon en ik al die jaren hebben moeten doorstaan: nu had het een naam waar iedereen meer begrip voor zou kunnen hebben. En ten 2e dat hij dat nu zelf óók wist! Dat was eigenlijk het belangrijkste. Zodat hij er écht aan kon gaan werken en dat hij ook eindelijk snapte dat het probleem van alle stress in zijn leven bij hemzelf lag.

Zeker de laatste jaren deed hij steeds meer zijn best (zoals bv die therapie) wat mij ook wel wat deed. Zo van: is dit dan toch echte liefde? Bij mij sluimerde ook nog steeds wel wat gevoel, maar ik vroeg me ook wel eens af of dat nog wel zo was. En zo ja, of het nog genoeg was voor een relatie. Maar afbreken na zijn 'love bombing' en andere dingen die hij 'voor ons' deed zoals die therapie vond ik ook lastig, en hard ook.

Maar ja, leven met een borderliner/narcist is dus geen sinecure. 

Omdat er 15,5 jaar geen officiële duidelijkheid was over wat er nou aan de hand was met hem (wat hij sowieso niet vond: met hem wás niets aan de hand, het lag altijd aan een ander, aan mij in het bijzonder) blijf je je toch van alles afvragen, ga je toch aan jezelf twijfelen, komen dingen gewoon elke keer keihard aan, hoe je jezelf ook probeert te beschermen. Zoals zijn vreemdgaan bijvoorbeeld (betaald, op de wallen), maar ook zijn instabiele, negatieve, onredelijke, kwetsbare, snel explosieve drama-karakter. Je loopt gewoon voortdurend op je tenen.

Dus na al die kwetsuren en de allergie die ik had opgebouwd voor zijn ellendige gedrag na al die jaren kon ik er gewoon niet meer tegen, hoe hij ook zij best deed. Als ik mijn grens trok (wat je wilt maar ook móet doen bij iemand zoals hij) werd hij meteen boos. Dat wat hij leerde (denk ik) tijdens therapie toepassen op onze lastige momenten deed hij niet, kon hij niet etc. En ik was ook te beschadigd geraakt om er nog geduld voor op te brengen en dit tot m'n dood te moeten gaan volhouden.

Dus nadat de laatste lijmpoging (eind sept dit jaar) van hem ook weer helemaal mislukte (zo triest eigenlijk) werd het stil. Ook van mijn kant. Ik nam sowieso al lang geen echte initiatieven meer. Ik was blij met de rust, in mijn eigen huisje, met lieve vrienden, buren, m'n werk. mn zoon etc. 
Tegelijkertijd had ik langzaamaan het gevoel dat hij nu voor het eerst weer op zoek was naar iemand anders en ik dacht: het is goed zo. 

Maar nu hij gister heel terloops tijdens een tel. gesprek (na lange tijd weer eens, iets vanwege onze zoon) zei dat hij een 'nieuwe vriendin' had heb ik er in toenemende mate toch last van. 

En het stomste vind ik nog wel dát ik dat gevoel heb! Why?? Ik snap het niet! Ik wilde toch dat hij een nieuwe vrouw zou vinden zodat ik rust zou krijgen? Ik wil toch écht helemaal niet meer terug naar hem??

De oorzaken van dit gevoel zijn blijkbaar zo complex dat ik het niet eens kan ontrafelen. Omdat het een definitief einde is nu? Omdat ik me er ineens extra alleen door voel (wat ik tot gister helemaal niet had)? Omdat ik jaloers ben dat hij een nieuw iemand heeft, wat mij altijd zoveel moeite kost om die te vinden. Want al was ik daar totaal niet mee bezig: blijkbaar zit daar toch nog steeds zo'n diep verlangen om met iemand samen te zijn - al moet ik er eigenlijk nu echt niet aan denken. Omdat we zo lang hebben geprobeerd het te laten werken en dat dat proces dan nu echt ten einde is? Omdat ik bang ben voor confrontaties; dat het zien van hun 2 me dan toch meer zal gaan doen dan ik had gedacht...(en ik heb helemaal geen zin meer in dat soort gevoelens!) enz. enz.

Ik vind het best heel ingewikkeld. Vandaar mijn (lange) verhaal hier. Misschien herkent iemand zich er enigszins in...? Kan iemand hier iets zinnigs, nuttigs, troostends op zeggen?

Gaat eigenlijk helemaal niet over onze puber... hoewel die er wel veel van meekrijgt natuurlijk. Hoe doet het op zich goed (wel echt tel./game verslaafd) en we hebben een goede band. maar ik vind het wel enorm jammer dat we het als ouders niet voor elkaar hebben gekregen op een stabiele wijze een gezin te kunnen vormen voor hem. Ik heb het daar vele jaren wel echt moeilijk mee gehad. Nu hij wat ouder is kan ik het wat meer een plkeje geven, maar toch...