Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Kaassoufflee schreef op 26-03-2025 om 19:49:
Ik merk aan jullie reacties dat ik en mijn man gelukkig niet de enigen zijn die het een lastige kwestie vinden. Ik heb met zoon besproken hoe het op een andere manier beter voor hem kan, een manier die voor ons ook acceptabel is…
Lijkt me een goed compromis. Ik zou er denk ik ook moeite mee hebben als er iemand met hoofdtelefoon aan de tafel zou zitten.
Natuurlijk mag hij zijn wie hij is, maar helaas is de maatschappij hier nog lang niet aan toe en zal hij hier ook in moeten leven.
Denk door overal in mee te gaan, gaat hij zich misschien nog meer afzonderen. Juist door het aan tafel thuis geen hoofdtelefoon te dragen en jullie hier rekening mee willen houden door minder te praten, kan hij ‘oefenen’ en aangeven als het echt te druk wordt.
Misschien heb ik t mis, maar lijkt me niet bevordelijk om alle situaties die lastig zijn te gaan vermijden. We moeten allemaal wel eens iets doen wat we niet prettig vinden om wat voor reden dan ook.
Hoop dat het goed gaat aan tafel bij jullie, nu samen.
Ik zou een koptelefoon niet goed vinden. Iets wat wat geluid dempt en minder aanwezig is, zou ik wel goed vinden zoals bijv. Loops. Maar ik zou idd ook bang zijn dat hij nog gevoeliger wordt voor prikkels. Want er treedt wel gewenning op net als bij het dragen van oordopjes 's nachts.
Ik zie nu je berichtje pas met jullie besluit. Een goede oplossing denk ik.
Eens aantal jaar geleden las ik hier op het forum over een gezin met ASS'ers waar wel samen werd gegeten, maar de eerste 10 minuten in stilte, zodat de langzame eters een goed begin hadden gemaakt voordat er gepraat werd. Anders zaten de langzame eters altijd koud eten te eten, dat vonden ze een beetje sneu. Dat lijkt me maar een kleine opoffering in de richting van de ASS'ers.
Misschien is het op die manier wel te doen voor het kind van Zonnig77?
Ik heb er nog eens over nagedacht en vind eigenlijk nog steeds dat de grenzen van ouders er ook mogen zijn. Dat dingen sociaal gezien niet acceptabel zijn, dat is ook niet iets dat één iemand ooit bedacht heeft en al helemaal niet iets dat je in je eentje kunt veranderen. Dus sociaal gezien is het zeker wel wenselijk om enigszins mee te kunnen.
In het kader van de vergelijking met een bril; een zonnebril dragen binnen/aan tafel is ook niet sociaal geaccepteerd. Moet dat dan ook kunnen? Ook in de klas?
MamaE schreef op 27-03-2025 om 09:29:
Ik heb er nog eens over nagedacht en vind eigenlijk nog steeds dat de grenzen van ouders er ook mogen zijn. Dat dingen sociaal gezien niet acceptabel zijn, dat is ook niet iets dat één iemand ooit bedacht heeft en al helemaal niet iets dat je in je eentje kunt veranderen. Dus sociaal gezien is het zeker wel wenselijk om enigszins mee te kunnen.
In het kader van de vergelijking met een bril; een zonnebril dragen binnen/aan tafel is ook niet sociaal geaccepteerd. Moet dat dan ook kunnen? Ook in de klas?
Nou, ik had laatst een stagiaire met ASS snel overprikkeld raakte van visuele prikkels, ook van fel licht. Op slechte dagen droeg ze een zonnebril op kantoor. Het was dat, of overprikkeld naar huis gaan. Niemand op kantoor vond dat erg. Ze legde het namelijk uit en functioneerde verder prima.
Dit is een punt waar jouw opvoeding en je zelfverklaarde gebrek aan inlevingsvermogen even extra zichtbaar worden, MamaE. Wat zou jij doen met zo'n stagiaire?
MamaE schreef op 27-03-2025 om 09:29:
Ik heb er nog eens over nagedacht en vind eigenlijk nog steeds dat de grenzen van ouders er ook mogen zijn. Dat dingen sociaal gezien niet acceptabel zijn, dat is ook niet iets dat één iemand ooit bedacht heeft en al helemaal niet iets dat je in je eentje kunt veranderen. Dus sociaal gezien is het zeker wel wenselijk om enigszins mee te kunnen.
In het kader van de vergelijking met een bril; een zonnebril dragen binnen/aan tafel is ook niet sociaal geaccepteerd. Moet dat dan ook kunnen? Ook in de klas?
Niemand schrijft ook dat ouders geen grenzen mogen aangeven; het is niet zo zwart/ wit, of het een of het ander. Het is alleen wel wenselijk om kritisch te kijken of " de grens" ook in het belang van het kind is. Het moet niet uitsluitend " principieel poot stijf houden" worden want daar wordt niemand wijzer van. Oefenen met " normaal" aan tafel zitten is prima.
Maar als het echt niet lukt en het gevolg is dat het kind in een andere ruimte moet zitten of op een andere tijd eten in zn uppie, of nooit meer mee wil naar bv een familie etentje/ feestje, kun je je afvragen of dat dan wel een prettig gevolg is. Als het voor iemand met een hulpmiddel wel te doen is, is dat een mooie winst.
Zonnebril tegen overprikkeling is allang geaccepteerd hoor. Google eens op brillen tegen overprikkeling, de keuze is reuze. Werkt in de klas ook fijn voor de leerling, dat is een mooie winst. Je bent wat wereldvreemd op het gebied van wat er mogelijk is en wat allang gangbaar is. Dit is iets wat wel wenselijk is om rekening mee te houden en je te orienteren.
MamaE schreef op 27-03-2025 om 09:29:
Ik heb er nog eens over nagedacht en vind eigenlijk nog steeds dat de grenzen van ouders er ook mogen zijn. Dat dingen sociaal gezien niet acceptabel zijn, dat is ook niet iets dat één iemand ooit bedacht heeft en al helemaal niet iets dat je in je eentje kunt veranderen. Dus sociaal gezien is het zeker wel wenselijk om enigszins mee te kunnen.
In het kader van de vergelijking met een bril; een zonnebril dragen binnen/aan tafel is ook niet sociaal geaccepteerd. Moet dat dan ook kunnen? Ook in de klas?
Dubbel
Gingergirl schreef op 27-03-2025 om 10:52:
[..]
Niemand schrijft ook dat ouders geen grenzen mogen aangeven; het is niet zo zwart/ wit, of het een of het ander. Het is alleen wel wenselijk om kritisch te kijken of " de grens" ook in het belang van het kind is. Het moet niet uitsluitend " principieel poot stijf houden" worden want daar wordt niemand wijzer van. Oefenen met " normaal" aan tafel zitten is prima.
Maar als het echt niet lukt en het gevolg is dat het kind in een andere ruimte moet zitten of op een andere tijd eten in zn uppie, of nooit meer mee wil naar bv een familie etentje/ feestje, kun je je afvragen of dat dan wel een prettig gevolg is. Als het voor iemand met een hulpmiddel wel te doen is, is dat een mooie winst.
Even voordat er misverstand over ontstaat: er is bij ons geen sprake van principieel poot stijf houden of op zijn kamer moeten zitten of later/in z’n uppie moeten eten. Het waren opties om te bespreken en om uit te vinden wat voor alle partijen zou werken.
We komen in ons leven vaak genoeg in situaties waarin je niet volledig jezelf kunt zijn. De diagnose ASS betekent naar mijn mening niet dat je je niet (tijdelijk) hoeft of kan aanpassen. Je moet alleen soms wat creatiever zijn om tot een goed compromis te komen.
Kaassoufflee schreef op 27-03-2025 om 12:16:
[..]
Even voordat er misverstand over ontstaat: er is bij ons geen sprake van principieel poot stijf houden of op zijn kamer moeten zitten of later/in z’n uppie moeten eten. Het waren opties om te bespreken en om uit te vinden wat voor alle partijen zou werken.
We komen in ons leven vaak genoeg in situaties waarin je niet volledig jezelf kunt zijn. De diagnose ASS betekent naar mijn mening niet dat je je niet (tijdelijk) hoeft of kan aanpassen. Je moet alleen soms wat creatiever zijn om tot een goed compromis te komen.
Dat snap ik hoor dus zeker geen misverstand. Het is goed om met elkaar alle opties te bekijken dan wel te proberen om tot een oplossing te komen.
Je in bepaalde situaties niet ( tijdelijk) hoeft of kan aanpassen is per persoon verschillend: wat voor de een haalbaar is, is dat voor de ander niet. De vraag is ook: van wie of wat moet dat? misschien moeten we als maatschappij ook eens onze denkwijze over bepaalde zaken onder de loep nemen met de kennis van nu.
Ik had daar ooit een interessant gesprek over met iemand op een verjaardag. Gingerzoon was toen een jaar of 15 en had zijn noise cancelling koptelefoon op. Een van de gasten vond dat vreselijk raar en niet kunnen: op een verjaardag moest hij maar "normaal" doen. Ik heb toen ook uitgelegd aan de persoon in kwestie: net zoals dat iemand met een medische aandoening als slechtziend, slechthorend of slecht ter been etc. zijn aandoening niet "thuis kan laten", kan mijn zoon zijn stoornis ook niet "thuis laten", zijn hersens werken niet ineens anders op een feestje. Natuurlijk heeft hij veel begeleiding gehad en hebben we veel zaken geoefend maar niet alles is haalbaar want het is een stoornis die niet over gaat; hij heeft geen knopje achter zijn oor zitten om zijn autisme even uit te zetten in sommige situaties. Als je mensen dat uitlegd zie je ineens het kwartje vallen van; o, ja nu je het zo zegt.....
Je merkt in het algemeen dan dat medisch diagnoses meer geaccepteerd zijn; niemand zal tegen een slechthorend iemand zeggen; op een feestje pas je je maar aan en moet je maar beter luisteren. Want we weten dat het zo niet werkt en dat diegene er niets aan kan doen. Bij een stoornis als ASS mist nog dat stukje inzicht in de samenleving dat het ook een aandoening is met daaruit voortvloeiend dat er soms hulpmiddelen of aanpassingen nodig zijn om mee te kunnen draaien. Of iets sociaal geaccepteerd wordt is iets waar we allemaal aan mee ( kunnen) werken. Er is nu al meer geaccepteerd dan vroeger en kan ook uitmaken wat in je omgeving gangbaar is.
Of een bepaald hulpmiddel acceptabel is, is mijns inziens wel afhankelijk van de situatie. Iemand die op kantoor een zonnebril draagt als diegene achter de computer zit, lijkt me niet zo'n probleem. Maar in een vergadering of als je een presentatie geeft, is dat wat anders. Dat geldt dus ook voor stagiaires. Niet in elk beroep en functie kan dat en is het geaccepteerd. Dan kun je zeggen dat het dat wel zou moeten zijn, maar dat bepaal jij niet in je eentje.
Overigens weet ik wel dat er brillenglazen bestaan die prikkels dempen en gewoon doorzichtig zijn, ziet eruit als een normale bril, maar er zit dan een extra filter in het glas. Mijn dochter is wel sneller visueel overprikkeld dan door geluid, maar zet haar bril dan af (als dat kan).
Ik wil best meedenken en meebewegen, maar ik loop wel tegen mijn 'doe gewoon normaal, autisme is vooral jouw probleem' opvoeding aan. Ik had als kind al heel jong mijn maniertjes om af te schakelen, zoals uitgebreid naar het toilet of even apart gaan zitten op een verjaardag. Dat werd geaccepteerd. Dat was even een kwartiertje afschakelen en daarna weer 'normaal' meedoen.
Zoon kan zich wel aanpassen, tot op zekere hoogte. Het kost veel energie om ‘normaal’ te doen. Dus als we iets afspreken over gedrag ergens en hij weet dat hij daarna weer op zijn eigen manier kan ontprikkelen/chillen, dan zijn er wel dingen mogelijk.
Zoals toen we een tijd geleden dat familiefeest met buffet hadden: we blijven tot en met het dessert, daarna aangeven als je weg wil. Ik had toen wel graag aan de koptelefoon willen denken, want dan had hij in een rustiger hoekje muziek kunnen gaan luisteren na het ‘verplichte nummer’. Hij wilde overigens zelf naar dat feestje toe, we hebben hem de keuze gelaten.
Bij onverwachte situaties ligt het moeilijker. We kunnen hebben afgesproken om nieuwe schoenen te gaan kopen in de stad, maar als ik dan ter plekke bedenk dat we ook nog wel even naar winkel X kunnen voor product Y omdat we daar toch in de buurt zijn, dan kan dat dus echt niet.
Ik vind voor beide wat te zeggen. Het is mooi dat er aanpassingen gedaan kunnen worden, als die nodig zijn maar soms kun je ook met een situatie om leren gaan. Zonder dat er direct aanpassingen nodig zijn. Mijn dochter met ASS heeft veel moeite met onvoorspelbaarheid en daardoor vaak een zetje nodig om bepaalde situaties aan te gaan. Soms kun je het voorspelbaar maken maar dat lukt echt niet altijd. En uiteindelijk lukt het haar ook wel. Ze moet er alleen wel voor uit haar comfortzone. Als het dan gelukt is, geeft dat ook weer een goed gevoel.
Gingergirl schreef op 27-03-2025 om 10:52:
[..]
Niemand schrijft ook dat ouders geen grenzen mogen aangeven; het is niet zo zwart/ wit, of het een of het ander. Het is alleen wel wenselijk om kritisch te kijken of " de grens" ook in het belang van het kind is. Het moet niet uitsluitend " principieel poot stijf houden" worden want daar wordt niemand wijzer van. Oefenen met " normaal" aan tafel zitten is prima.
Maar als het echt niet lukt en het gevolg is dat het kind in een andere ruimte moet zitten of op een andere tijd eten in zn uppie, of nooit meer mee wil naar bv een familie etentje/ feestje, kun je je afvragen of dat dan wel een prettig gevolg is. Als het voor iemand met een hulpmiddel wel te doen is, is dat een mooie winst.
Zonnebril tegen overprikkeling is allang geaccepteerd hoor. Google eens op brillen tegen overprikkeling, de keuze is reuze. Werkt in de klas ook fijn voor de leerling, dat is een mooie winst. Je bent wat wereldvreemd op het gebied van wat er mogelijk is en wat allang gangbaar is. Dit is iets wat wel wenselijk is om rekening mee te houden en je te orienteren.
Gingergirl, bedoel je een bril met FL41 filter? Heb je er zelf kennis van of ervaring mee? Ik vraag me af of die ook op sterkte te verkrijgen is? En hoe bepaal je welke tint je het fijnst vindt kijken?
Ik moet waarschijnlijk binnenkort nieuwe glazen en wil dit zeker meenemen. Dank je wel voor de tip.