Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op

Tiener op z’n kamer


Ik zou wel in de buurt blijven, vind ze dan toch nog aardig jong. Als lunchen ook kan, zou ik dat doen. 
Zo'n hekje klinkt wel heel handig 🙂

Ik zou tijdens een kinderfeestje niet weggaan uit/van de locatie. Ik voel me dan toch verantwoordelijk voor de groep en alle kinderen. Zou het ook gek vinden als ouders weggaan tijdens zo'n feestje. Ook voor als er wat zou zijn. Maar buiten een feestje zou ik mijn kind wel met één of enkele vriendinnen ergens heen brengen/halen en dat ze dan zonder ouders gaan.

Qua eten zou ik in jouw geval voor een lunch kiezen maar dan wel iets vullends, niet alleen maar taart. Een zakje met eten/broodjes mee naar huis geven zou ik niet doen. Als kind thuis nog moet eten, hebben we zelf ook wel een broodje of wat anders. Ik zou dan wel bij de uitnodiging laten weten dat er wel lunch is, maar geen avondeten. Ligt ook beetje aan wat gebruikelijk is bij jullie. 

Kun je iets van pannenkoeken regelen als lunch?

Ik ga idd op de locatie blijven, maar een stukje verder weg.

Volgens mij houden alle vriendjes van frikandel broodjes, ga ik dat inslaan. Met Kaiser bolletjes, krentenbollen. Moet goed komen!
Wat fijn dat er zoveel reacties kwamen.

Ik wil toch even mijn blije gevoel delen. Ik zie echt groei bij mijn zoon.

Zo doet hij sinds kort vanuit zichzelf de deuren op slot als hij de laatste is. En hij is toch op tijd bezig gegaan met de presentatie en die gaat hij dit weekend verder afwerken. Ik mocht niet tegen zijn vader vertellen dat hij dit het weekend wil/moet doen, want als papa hem ertoe aanspoort heeft hij ineens geen zin meer en doet ie het juist niet terwijl hij het eigenlijk wel wil…dus ik heb hem niets verteld toen ze vanavond naar hem toegingen.


En hij is minder chagrijnig als ik hem ‘s ochtends maximaal twee keer herinner aan het tijdig opstaan. Dat doe ik niet meer bij normale doordeweekse schooldagen, maar nog wel als ze een excursie met de bus of zo hebben waar het echt heel belangrijk is om op tijd te zijn.

En hij heeft inspiratie opgedaan voor een mogelijke studie. Eigenlijk heeft hij nu 3 interessante richtingen, ik ben benieuwd wat hij uiteindelijk gaat kiezen.

Ik denk dat de ambulante hulp hem goed doet. Geen idee wat ze precies doen, maar ik zie groei 🙂

Wat een mooie stappen en ontwikkeling bij je zoon, kaassoufflee! Mag je trots op zijn. En je zoon zelf ook. Zeg hem dat maar. 

Hier is het nu even een beetje drama. Dochter is tijdens de turntraining wat ongelukkig geland en heeft last van haar enkel. En nu is er paniek, want ze heeft volgende week een atletiekwedstrijd en de week erna een turnwedstrijd.
Snap ik op zich wel, maar ze overreageert enorm en doet heel boos en chagrijnig.
Ze weigert haar beugel te dragen en daar mogen we ook niks over zeggen of van vinden, want we snappen er niks van. 

En dit is precies waar ik bang voor was. Het ging zó lang goed. Er was even rust, in haar hoofd, aan haar lijf. En dan gebeurt er iets onverwachts en slaat de vlam in de pan en gaat het toch weer mis. En dat wil zij ook helemaal niet. Ze was trots op ons allemaal dat het zo goed ging. Ik weet dat het erbij hoort. Ik weet ook dat het weer voorbij gaat. Maar het drukt me wel weer even met de neus op de feiten dat ze toch écht autisme heeft en dat haar emotieregulatie nog lang niet leeftijdsconform is. 

MamaE schreef op 01-02-2025 om 11:38:


Hier is het nu even een beetje drama. Dochter is tijdens de turntraining wat ongelukkig geland en heeft last van haar enkel. En nu is er paniek, want ze heeft volgende week een atletiekwedstrijd en de week erna een turnwedstrijd.
Snap ik op zich wel, maar ze overreageert enorm en doet heel boos en chagrijnig.
Ze weigert haar beugel te dragen en daar mogen we ook niks over zeggen of van vinden, want we snappen er niks van.

En dit is precies waar ik bang voor was. Het ging zó lang goed. Er was even rust, in haar hoofd, aan haar lijf. En dan gebeurt er iets onverwachts en slaat de vlam in de pan en gaat het toch weer mis. En dat wil zij ook helemaal niet. Ze was trots op ons allemaal dat het zo goed ging. Ik weet dat het erbij hoort. Ik weet ook dat het weer voorbij gaat. Maar het drukt me wel weer even met de neus op de feiten dat ze toch écht autisme heeft en dat haar emotieregulatie nog lang niet leeftijdsconform is.

Jammer MamaE, maar het hoort er een beetje bij, ups and downs. Hier klimt ze ook wel weer uit. Als ze wat van de schrik bekomen is (en dat kan een paar dagen duren), zal de beugel ook wel weer lukken.

Ik neem aan dat je als trainer weet dat arnicazalf kneuzingen echt sneller laat genezen? Lekker dik insmeren, verband of sok erover, en een beetje kalm aan met de enkel. Dan komt het hopelijk op tijd goed.

Wat fijn, Kaassoufflee. Dat klinkt goed!

Jammer van de bezeerde enkel, MamaE. Ze zal wel behoorlijk balen. Hopelijk is de enkel op tijd hersteld voor de wedstrijden.
Die emotieregulatie, tsja, daar zul je nog wel een tijdje tegenaan lopen. De puberteit en menstruatie helpen daar ook niet bij.

Hier vanochtend een heel drama omdat dochter bang was dat het niet goed zou gaan bij paardrijles. We hadden het op kunnen lossen door het aan te geven bij de instructrice maar dat wou ze absoluut niet. We waren al onderweg maar ben maar weer terug gereden. Ze kunnen zichzelf soms ook zo in de weg zitten...

Wat fijn Kaas!

Ach MamaE, ik zou het niet eens noemen dat de emotieregulatie niet leeftijdsconform is. Ik zou, dik in de 40, ook zo kunnen reageren. Helpt deze quote? "Het gaat er niet om hoevaak je onderuit gaat, het gaat erom hoe je weer overeind komt"
Ow en de enkel intapen voor de wedstrijden is nog een goed idee.

Dit soort dingen zijn gewoon even tegenslag en schakelen, dat kost tijd. Maar daarna ook weer door. We hebben arnicazalf, ik heb haar enkel ingesmeerd en een drukverband aangelegd. Voor te sporten ga ik het zeker ook tapen. Ik denk zelf dat het wel goedkomt, vandaag ging het alweer stukken beter. 
Zaterdag was ze eerst vooral boos. Ik mocht ook niet haar enkel insmeren en zwachtelen. Ze wilde niks en wij snapten het niet. Na de ergste boosheid was ze vooral verdrietig om haar eigen gedrag. Ik mocht haar enkel insmeren en zwachtelen en haar daarna masseren. Toen vond ik het wel weer tijd om de beugel weer te gaan dragen. En toen kwam er weerstand en na even knuffelen een golf verdriet over alle gedoe met haar gebit. Maar uiteindelijk ging de beugel wel weer in haar mondje. En dan zie ik toch weer haar veerkracht. Ze kan het best wel dragen, maar (nog) niet alleen en het kost toch vaak even wat tijd. Wat ik wel lastig vind, is dat ze zich er vaak heel schuldig over voelt dat deze uitbarstingen er zijn. Het hoort bij autisme, ze kan er niks aan doen. Net als dat ze er niks aan kan doen dat ze soms ergens over struikelt of iets omstoot doordat ze geen diepte ziet. Ik gun het haar om daar met enige zachtheid naar te kijken.

Dochter is zo negatief de laatste week. Niks is goed, alles is spannend en geeft stress.
Naar de therapie, naar school, allemaal drama en ik maar weer praten als Brugman om te zien dat ze gaat. 
Vanavond weer drama, want morgen een contact moment op school. Merk dat ik het maar slecht trek na een dag of 10 dit gedrag. 
Zoek het uit is mijn gevoel dan. Maarja, dan zit ze helemaal thuis en komt ze de deur niet meer uit. Dat wil ik ook niet op mijn geweten. 
Maar waar de grens ligt.... Mijn grens is wel in zicht tenminste. 
We wachten op een uitnodiging voor de intake van een zorg/onderwijs traject. Morgen maar eens bellen waar het stagneert. Er ligt vervangend toestemming van de rechter, dus daar kan het niet aan liggen. Zou je denken.
Hebben jullie nog tips om overeind te blijven? Goed voor mezelf zorgen, wandelen, vitaminen, werken, ik doe het allemaal, maar pfoe....

Even een laat-op-de-avond berichtje, dus kort. 
Dikke knuffel voor degenen bij wie het nu niet lekker loopt (op je tenen lopen is ook niet fijn) Tip om overeind te blijven is bij mij ook het hobby-uurtje of tv/film zonder anderen erbij. En een extra dutje doet ook wonderen.
Ik lees jullie maar heb niet altijd een goede reactie paraat, behalve dat we hier denk ik allemaal de hobbels kennen, soms wat meer en hogere, soms weer even rustiger. We moeten leren surfen op de golven.
Sterkte voor als je er doorheen zit, ik denk vaak aan dit topic en haal er troost en steun uit, alleen al omdat ik nu anderen in een zelfde soort schuitje ken op dit forum.
Knuffel!

Evaluna schreef op 02-02-2025 om 21:42:

Dochter is zo negatief de laatste week. Niks is goed, alles is spannend en geeft stress.
Naar de therapie, naar school, allemaal drama en ik maar weer praten als Brugman om te zien dat ze gaat.
Vanavond weer drama, want morgen een contact moment op school. Merk dat ik het maar slecht trek na een dag of 10 dit gedrag.
Zoek het uit is mijn gevoel dan. Maarja, dan zit ze helemaal thuis en komt ze de deur niet meer uit. Dat wil ik ook niet op mijn geweten.
Maar waar de grens ligt.... Mijn grens is wel in zicht tenminste.
We wachten op een uitnodiging voor de intake van een zorg/onderwijs traject. Morgen maar eens bellen waar het stagneert. Er ligt vervangend toestemming van de rechter, dus daar kan het niet aan liggen. Zou je denken.
Hebben jullie nog tips om overeind te blijven? Goed voor mezelf zorgen, wandelen, vitaminen, werken, ik doe het allemaal, maar pfoe....

Ik snap dat wel hoor. Ook al kan je kind niks doen aan wat het mankeert en heeft het zelf ongetwijfeld ook last van het eigen gedrag, de omgeving en zeker het gezin net zo zeer. Sommige dingen heb je niet alleen.

En ik denk dat je als ouder best je grenzen aan mag en misschien wel moet geven. Want als jij omvalt, is ze nog verder van huis. Je kunt je nu eenmaal niet eeuwig afsluiten voor prikkels en thuis op je kamer blijven zitten. En soms ligt in mijn ogen bij sommige mensen de nadruk altijd heel erg op wat er allemaal tegenzit, wat er niet kan. En te weinig op wat er wél goed gaat en wat er wél kan. 

Bij onze dochter helpt het om haar inspraak te geven in het hoe. Niet zo zeer in het wat, sommige dingen moeten nu eenmaal, hoe naar en vervelend en moeilijk soms ook. En soms begrenzen we haar ook wel in de zin van 'prima dat je (nog steeds) boos bent, maar doe dat maar even ergens anders'. Kortom; emotie mag er zijn, maar het hoeft niet altijd overal geuit te worden en het hoeft ook niet altijd bij een ander neergelegd te worden. Vind ik soms wel moeilijk, want ik wil niet dat ze zich niet gezien voelt of het gevoel heeft 'te veel' te zijn of dat emoties er niet mogen zijn.

Sterkte vandaag, Evaluna. Misschien helpt het je om met iemand van de hulpverlening te praten of heb je een vriendin die het begrijpt? Het is ook gewoon zwaar. Ik heb ook wel op het punt gestaan het op te geven toen school maar niet beter leek te gaan. Het gaat sinds de kerstvakantie eindelijk beter maar het heeft lang geduurd. En ook hier ups en downs.

Zelf kan ik nog steeds een dip/low krijgen als ik dan anderen hoor over hun niet-ASS kind. Zelfs van mijn hartsvriendin.
Zij is met haar zoon wel 4 of 5 universiteiten bv afgelopen om de juiste te vinden en zijn uiteindelijk bij de dichtstbijzijnde uitgekomen. 
Mijn zoon zegt: ik ga gewoon iets aan die ene universiteit studeren, daar is genoeg interessants voor mij. En dat vindt zij dan de verkeerde kant op denken. Maar het heeft geen enkele zin om alles af te lopen als je nu al weet dat ver reizen of op kamers helemaal geen optie is. Waar hij wil, kan heel handig vanaf zijn vaders huis.
Maar het steekt me dat ze het van mijn kant niet lijkt te snappen

Kaassoufflee schreef op 03-02-2025 om 10:15:

Zelf kan ik nog steeds een dip/low krijgen als ik dan anderen hoor over hun niet-ASS kind. Zelfs van mijn hartsvriendin.
Zij is met haar zoon wel 4 of 5 universiteiten bv afgelopen om de juiste te vinden en zijn uiteindelijk bij de dichtstbijzijnde uitgekomen.
Mijn zoon zegt: ik ga gewoon iets aan die ene universiteit studeren, daar is genoeg interessants voor mij. En dat vindt zij dan de verkeerde kant op denken. Maar het heeft geen enkele zin om alles af te lopen als je nu al weet dat ver reizen of op kamers helemaal geen optie is. Waar hij wil, kan heel handig vanaf zijn vaders huis.
Maar het steekt me dat ze het van mijn kant niet lijkt te snappen

Ik vind het heel sterk en knap van je zoon dat hij zelf ziet dat hij nog niet klaar is voor op kamers gaan en ver reizen niet gaat trekken. Dan is een studie dichterbij kiezen misschien wel heel verstandig. Beter iets wat net niet helemaal dé opleiding is dan volledig vastlopen en uitvallen. Onze kinderen hebben vaak meer tijd nodig om uit te rijpen. Dat is niet erg, maar met 18 op kamers gaan is dan misschien te hoog gegrepen. Niet voor allemaal, ligt ook aan executieve functies. Maar dat zelfinzicht valt zeker te prijzen!

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.
RTF editor