Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Wat fijn dat iedereen zo goed meedenkt en helpt zeg! Geweldig ook dat de praktijk haar wel wil brengen en halen. Wat vind je dochter er zelf van, geeft het haar ook rust?
Wel vervelend dat je ex niet meewerkt, zal voor je dochter ook niet makkelijk zijn. Hopelijk lukt het om eenzijdig gezag voor elkaar te krijgen 🤞Veel sterkte maar.
Ik denk inderdaad dat dochter elke dag naar school brengen en het telkens niet lukt niet bevorderlijk is voor haar zelfvertrouwen. Beter dat ze dan een concrete afspraak heeft, bijvoorbeeld met een leerlingbegeleider.
Ik zou wel kijken naar wat er wel kan en vooral ook hoe. Kan ze bijvoorbeeld wel zelf thuis lesstof doen? Kan ze naar een zorgboerderij of iets dergelijks?
Want hele dagen thuis zitten zonder daginvulling lijkt me ook verre van ideaal en maakt de stap naar dat weer opbouwen steeds groter.
Het geeft veel rust bij dochter dat ze niet hoeft. Ze is ook gewoon ontzettend moe van afgelopen jaren
Op school haar best doen, maar ook haar struggles met vader, dat heeft haar ook gevormd. En daarnaast de instanties die betrokken zijn. Een volwassene had allang een burn out gehad.
Ze vermaakt zich goed thuis. Gisteren is ze bij een nieuwe sport wezen kijken, een speciale doelgroep les, dat wilde ze zelf graag en ze vond er zoveel herkenning! Dat inspireert haar en helpt haar zichzelf beter te leren kennen en accepteren.
We gaan wel kijken wat ze kan gaan doen, maar eerst even rust en niet teveel moeten.
Kaassouffle, hoe is het gegaan?
Het was een mooie begrafenis. Deed echt eer aan hoe hij was. Het uitdragen van de kist ging ook goed, en later op het kerkhof ook. Ik was echt trots op ze.
De emoties (tranen) kwamen op het allerlaatste moment, bij het laten zakken van de kist. Zoon heeft de tranen nog ingehouden tot aan de auto. Daar liet hij ze gaan en kwamen de verhalen bij de tranen, in alle hevigheid.
Toen we op de locatie van de koffie kwamen, was hij weer rustiger. Het was voor hem ook goed om de ontspanning van de nazit te ervaren. Hij heeft daar samen met broertje telkens bij zijn vader gezeten (waar veel mensen ook even tijdelijk bij kwamen zitten), terwijl ik zelf tussen de oude bekenden vlinderde.
De jongste kwam op een gegeven moment naar me toe om te vragen of we weer naar huis gingen. Er waren toen ook al anderen vertrokken. We zijn toen ook gaan afronden en vertrokken.
In de auto terug merkte oudste zoon op dat hij tot zijn eigen verbazing geen overprikkeling heeft ervaren. Hij denkt dat dit kwam doordat hij onder vertrouwde mensen was en zelf ook mee kon doen met de verhalen in de nazit. En iedereen was heel lief voor de kinderen. De plechtigheden op de begrafenis zijn ook rustig, dus dat pleegde geen aanslag op zijn energie.
Ik vond het fijn dat mijn ouders erbij waren als backup, dat scheelde voor mij (en ik denk ook voor zoon) veel spanning. Misschien dat het daarom juist ook zo goed ging. Ik voel me nu wel heel ‘gaar’. Ik lummel wat rond, misschien dat ik nog wat creatiefs of beweging ga doen, of lezen.
Ff een korte zwaai van mij. Ik ben net bij gelezen, maar heb weinig energie om te reageren. Laatste twee weken speelt de oorpijn weer ontzettend op, waar ik nu al 7 maanden last van heb. Vrijdag opnieuw naar de KNO arts, ik hoop zo dat er eindelijk een oorzaak gevonden gaat worden.
Hoi allen,
Tijdje niet geweest hier (wel gelezen). Het gaat best goed met zoon. Soms heb ik het gevoel dat hij zich nauwelijks ontwikkelt (soc emotioneel), maar dat is echt niet zo. Toen hij me laatst zei "je hebt echt veel kritiek op mij" moest ik even hard slikken. Dat vond ik zo kut om te horen, maar ik ben bang dat ik hem wel voornamelijk 'aanstuur' op dingen die minder goed gaan. Nu bijt ik veel vaker op mijn wangen en benoem ik expliciet wat zo positief verloopt. Heel pijnlijk, maar ook heel goed dat hij dit tegen me zei (al deed hij het een beetje grappend voorkomen).
Kaas, wat fijn voor jullie dat de uitvaart goed is verlopen. Los van het verdriet wat er natuurlijk bij komt kijken. Hoe is het nu met de jongens? En met jou?
Mvtj, wat balen van de oorpijn! Sterkte!
Evaluna, wat fijn dat er voor nu rust is...
Wat vertel je mooi over die wandeling MamaE. Hier stel ik ook zekers eens per week een wandeling voor, maar daar zijn mijn jongens helaas never nooit voor te porren...
Pff, mag ik even klagen dat ik het maar pittig vindt? Aan de ene kant is er rust voor dochter. Aan de andere kant gaat dit een nieuw normaal zijn, waar ze erg aan moet wennen en wat stress geeft bij haar. Daarnaast nog de begeleiding die opgestart gaat worden (wie / wanneer) en het autisme onderzoek waar de GI mee bezig is, maar nog niets over gehoord. Maar dat duurt misschien ook nog wel even want vader geeft geen toestemming en we moeten sowieso langs de rechter zoals het er nu uitziet en dat zal wel niet veranderen.
Dochter 2 is ook thuis, want bij vader geweest gisteren en dat heeft veel energie gekost. Normaal is het telkens een teleurstelling, maar nu was het opeens wel prima... Hij weet ons toch nog steeds uit evenwicht te brengen.
Daarnaast heeft ze een schoolproject van groep 8. Maak een spel, maar de deadline nadert en ze heeft nog bijna niets. Waar was de juf vraag ik me dan af? Ik mag niet helpen, want ze moet het zelf doen. Beetje autisme is haar ook niet vreemd, maar wel sneu want ze gaat het echt niet redden.
Morgen maar weer werken...
Knap Zonnig, hoe je het commentaar opgepakt hebt!
Tuurlijk Evaluna, het klinkt ook allemaal flink zwaar. Wat je allemaal beschrijft, ja dat zal flink onrust geven. Qua autisme diagnose, ik weet niet hoe lang het duurt voor kinderen is, maar een volwassen familielid staat op een wachtlijst van 9 maanden...
Van wie mag je niet helpen, je dochter of de juf? Ik moet bekennen dat ik mijn oudste zoon ook nog help hoor. Vooral omdat hij een vraag dan maar half leest of niet snapt waar hij een verwijzing in de tekst kan vinden.
Dat laatste vroeg ik me ook af idd, van wie mag je niet helpen? Ze horen het zelf te doen maar soms lukt dat ze gewoon niet. Het ene kind is nu eenmaal handiger dan het andere. Wij hebben vorig jaar onze dochter ook geholpen bij tekenen, het leverde haar zoveel stress op dat we het dat niet waard vonden.
Ik vind dat voor groep 8 ook best een pittige opdracht.
Mvtj, wat vervelend dat je al zolang met oorpijn rondloopt. Hopelijk krijg je duidelijkheid bij de KNO-arts.
Dank jullie wel. Dochter wil niet dat ik haar help, want dat mag niet van de juf. Maar neemt dat heel letterlijk, want stiekem helpen mag ook niet.... Ze is er heel onzeker en perfectionistisch onder. En bedenkt ook nog eens hele ingewikkelde dingen, wat dus nooit uitpakt zoals ze wil. Ik ga de juf mailen voor toestemming om te helpen, hopelijk helpt dat.
@Zonnig, zo te horen heeft jouw zoon een goed gevoel voor humor opgepikt, toch goed van hem (en compliment aan jou!) dat hij de feedback durft te geven.
Ik moest het weekend echt bijkomen van allerlei emoties en inspanningen, maar ik zit nu wel weer lekker in mijn vel. Van de kinderen merk ik deze schooldagen weinig emoties, ik denk dat de begrafenis zelf al heel goed voor hen werkte. Maar het verdriet kan ook zo weer eens voorbij komen, daar houd ik wel rekening mee.
Evaluna, het zou mijn dochter kunnen zijn. Hier precies hetzelfde. Ze maken het onnodig ingewikkeld voor zichzelf. Goed idee om de juf om toestemming te vragen!
Ik zit er ook wel een beetje doorheen. Dochter moet nog steeds naar school gebracht worden. En dat gaat met flinke paniek gepaard. Het lukt wel vaker om in de les te zitten en de spanning zakt sneller als eerst maar het is nog steeds maar 1 lesuur. Ook al gaat het dan best goed, wat ze zelf ook vind, de volgende dag is ze weer even erg in de stress. Morgen weer een overleg met school. Ik zou niet zo goed weten wat ze nog kunnen doen eigenlijk. Dochter is vooral heel erg bang voor wat ze voelt als ze zo in paniek is waardoor ze eigenlijk nog meer in paniek raakt....
Wat een energie kost het lampion, heel herkenbaar. Ook die angst voor de paniek, bang als dit of bang als dat...
Wij hadden voor vanmorgen een afspraak. Tenminste, dat dacht ik, het ging al een beetje rommelig, maar met de coördinator goed afgesproken. Ervan uitgaande dat haar contact persoon vanmorgen na haar vrije dagen dochter zou ontvangen op school met wat te drinken.
Dochter kwam zowaar de auto uit (met hond) en we hebben bij school even gelopen. Erin was te spannend. Toch weer een mini stapje. Maar van haar contact persoon dus geen teken van leven. Netjes gemeld dat we bij school zijn, maat niets... Wel een beetje jammer.
Er gaat tijd en energie in zitten,om dan nu lekker thuis aan de slag te gaan.... Het is mijn vrije dag, het is nodig, maar pfoe