Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Het gaat hier nu goed met dochter. Weinig boosheid en buien, ze snapt het belang van therapie ondanks dat het wel confronterend is voor haar en ze laat ons ook toe in dat proces. Aanvankelijk was er wel weerstand, ze was boos op haar autisme en gaat dan enorm tegen ons schoppen (niet letterlijk). Daar is ze nu wel overheen.
Na zo'n sessie is ze 's avonds wel moe en prikkelbaar en slaapt ze onrustiger. Ze verwerkt veel dingen in de nacht.
Volgende week hebben we de intake bij anesthesie voor haar oogoperatie en twee weken later wordt ze geopereerd. Ze lijkt er nu nog niet echt mee bezig, maar die spanning gaat echt nog wel komen. En we bereiden ons maar voor op een lastigere periode met veel boosheid, verdriet en autistische buien. Ik ben inmiddels ook wel op het punt dat ik denk 'het is niet fijn, maar dit hoort erbij'. Er is ook het vertrouwen dat het weer voorbij gaat.
Het gaat hier op en af, sterk afhankelijk van hoe moe hij en ik zijn. Als ikzelf dan maar goed voor mezelf zorg dan kan ik de buien wel opvangen. Binnenkort intake ambulant. Startgesprek school is al geweest. Mijn eigen diagnostiek begint heel binnenkort. Dat gaat wel een wissel op mijn energie trekken, ik hoop dat het te hanteren is. Mogelijk ben ik hier dan even niet, dan moet ik zelf eerst een en ander behappen.