Dochter van bijna 14 doet waar ze zin in heeft en scheldt mij iedere dag uit
Mijn dochter en ik waren tot haar 12e jaar heel hecht en deden erg veel samen. Ze was altijd wel pittig en eigengereid. Maar sind ze naar de middelbare is gegaan is ze heel erg veranderd. Ze spijbelt heel veel, en wordt continu uit de les gestuurd. Weigert huiswerk te maken en doet waar ze zin in heeft en als ze ergens geen zin in heeft doet ze het niet. Als ik er iets van zeg ben ik een zeikwijf. Ik baal van haar telefoon (mis)gebruik en dat ze niets voor school doet, als ik maar iets tegen haar zeg scheldt ze mij uit voor zeikwijf, kutwijf, dikke kankerhoer en dat ze hoopt dat ik snel dood zal gaan, ze haat mij zo erg. Ik ben zo intens verdrietig. We doen alles voor haar qua liefde en kansen. Zijn een gezin die altijd voor elkaar staat, maar nu sinds onze dochter op de middelbare zit (2 jaar de eerste klas) is ze extreem veranderd. We hadden hulpverlening maar dat hielp niet, ze zeiden adhd en krijgt medicatie. We wachten ju op intensievere hulp. Het lijkt wel bipolair, ze heeft er zo veel kenmerken van. Ze doet erg veel aan automutilatie. Continu vinden we vapes die we dan weg gooien.
We weten niet meer wat te doen.
Ik moest het echt even kwijt. Ik hoop dat ik iemand vind die dit herkend, al gun ik dit niemand en kan ik me het ook niet voorstellen dat dit in andere gezinnen gebeurt. Iedere dag geschreeuw en hysterische buien en ruzie maken ook ent haar broertjes, het is zo vreselijk allemaal dat ik zelf ook echt op ben, ik hou zo zo veel van haar ze is echt mijn alles samen met mijn zoon en dat geldt ook voor mijn man. Maar we gaan er allemaal aan onder door....
Madski schreef op 16-01-2025 om 10:57:
@ Wilma; hoe gaat het nu met je dochter? Is het contact nu al wat verbeterd?
Ja, er is oppervlakkig contact. Dat is beter dan niets. Ik denk dat het met haar zelf ook wel redelijk gaat, al heb ik alleen oppervlakkige informatie. Ze werkt en gaat ook naar een speciale school en lijkt het naar haar zin te hebben. Of het echt zo goed gaat als ze voordoet, weet ik niet. Geen idee wat er in haar omgaat. Helaas krijg ik ook nooit de indruk dat ze behoefte heeft aan meer contact met ons. Ik moet het er mee doen.
Als ik jullie berichten lees, komen alle herinneringen weer boven aan de laatste moeilijke tijd dat ze nog thuis woonde. Mijn grote warboel aan emoties. De schok, de bezorgdheid, de verbijstering, en ook het verdriet en gemis en de wens om het allemaal in één klap op te lossen.
Gelukkig is er meer rust gekomen sinds ze weg is, al blijft het heel gevoelig liggen.
Ik vind het heel naar om te lezen dat jullie er nu middenin zitten. Ik wens jullie heel veel kracht toe om dit aan te kunnen.
Nee, ik voel me niet meer verantwoordelijk, maar mijn tenen trekken soms krom van allerlei dingen die ik zie of hoor, maar ik mag me natuurlijk nergens mee bemoeien. Bemoeien is uit den boze: hij trekt dan ook meteen de deur weer dicht zeg maar.
Het contact is dus wat oppervlakkig. Grappig genoeg geeft hij zijn ambulante begeleider wel steeds toestemming om van alles met ons te delen, dus zodoende weet ik soms nog wat meer van de hoed en de rand.
Het is moeilijk en nog steeds pijnlijk maar ik heb in de loop van de tijd geleerd het van me af te zetten en te accepteren dat het zo gaat.
ik herken heel veel van je dochter in mijn eigen dochter en zij heeft adhd en autisme.
Wat voor de buitenwereld pas echt zichtbaar werd toen ze op de middelbare school compleet vast liep en niet meer naar school toe wilde.
Ze kon het niet bijbenen.
Het plannen, verschillende leraren, klaslokalen ,huiswerk noteren, juiste boeken meenemen . Op tijd komen ..
ze begreep vaak hoe iets uitgelegd niet maar durfde geen extra uitleg te vragen.
Ze was snel afgeleid en dat werd gezien als onwil en dwarsheid.
Ze raakte compleet overprikkeld en faalde voor haar gevoel aan alle kanten.
Terwijl ze wel wilde maar het gewoon niet kon.
Dit aangeven kon ze niet maar liet ze zien in haar boze gedrag en compleet door t lint te gaan.
Ik kwam erachter dat de vragen die ik haar stelde te breed en open waren.
Ik moest doorvragen om erachter te komen wat er aan de hand was.
Heb je je huiswerk af? Ja.
Dus niet. Ik moest vak voor vak vragen of er huiswerk was en of ze het af had.
En toen volgde bij elk vak waar ze tegen aan liep de verhalen.
En ik moest alles uit de kast trekken om school te laten in zien dat ze extra hulp nodig had.
Er vast meer aan de hand met je dochter dan zij zegt. Dat laat haar gedrag zien.
Spijbelt ze bewust of is ze miss te laat omdat ze het lokaal niet weet te vinden en blijft ze maar helemaal weg? Ik roep maar wat hoor.
Valt ze echt nog goed in de groep of word ze buitengesloten?
Zie het gedrag niet als een persoonlijke aanval maar een schreeuw om hulp .
Daarbij hebben kinderen met of zonder adhd recht op meer ondersteuning van school.
Mijn dochter mocht oortjes in tijdens de lessen als ze aan het werk was of tijdens toets maken.
ook kreeg ze langer de tijd om toetsen te maken.
ze kreeg n coach op school waar ze een planning mee maakte en haar ei kwijt kon als er iets was.
Daar komt school vaak niet zelf mee maar daar moet je zelf hard je best voor doen is mijn ervaring.
Zo heeft ze toch havo 4 gedaan en zit nu op het mbo
EvelynL schreef op 15-01-2025 om 15:29:
[..]
Bedankt voor jouw reactie! Onze dochter heeft wel een hoog iq, maar dat zegt ons niets als je er niets mee kunt dan heeft het geen waarde. Ze overdenkt heel veel. Maar ze gaat dit schooljaar ook niet redden want ze doet echt totaal niets. Dus denk dat ze niet op kb terecht kan. Er zijn hier geen middelbare scholen met 15 kinderen in de klas. Misschien wel speciaal onderwijs, ik weet niet of ze daar heen kan. Want als ze op school is, heeft ze geen woede buien en ook niet brutaal. Ze wordt er uitgestuurd door lachen, geen huiswerk maken en ze spijbelt heel erg veel. In begin ging het zo fijn op deze school, korte lijntje enzo maar nu krijg ik al geen antwoord meer van de mentor ik denk dat ze haar nu al hebben opgegeven. We gaan wel naar opendag van een school van dezelfde stichting en misschien dat die bedenk ik me nu wel iets kleinere groepen hebben, ik ga het zo gelijk nakijken. Dat is bb/kb en tl niveau. Het niveau maakt me niet eens uit als ze maar naar school gaat en ritme heeft.
Het lijkt me moeilijk voor een kind te aarden op een school van het verkeerde niveau. Niet alleen vanwege de lesstof zelf, maar ook omdat de mensen om haar heen dan massaal op een ander niveau communiceren, dat dus niet op haar denkniveau aansluit.
l
Edzas schreef op 24-01-2025 om 21:55:
ik herken heel veel van je dochter in mijn eigen dochter en zij heeft adhd en autisme.
Wat voor de buitenwereld pas echt zichtbaar werd toen ze op de middelbare school compleet vast liep en niet meer naar school toe wilde.
Ze kon het niet bijbenen.
Het plannen, verschillende leraren, klaslokalen ,huiswerk noteren, juiste boeken meenemen . Op tijd komen ..
ze begreep vaak hoe iets uitgelegd niet maar durfde geen extra uitleg te vragen.
Ze was snel afgeleid en dat werd gezien als onwil en dwarsheid.
Ze raakte compleet overprikkeld en faalde voor haar gevoel aan alle kanten.
Terwijl ze wel wilde maar het gewoon niet kon.
Dit aangeven kon ze niet maar liet ze zien in haar boze gedrag en compleet door t lint te gaan.
Ik kwam erachter dat de vragen die ik haar stelde te breed en open waren.
Ik moest doorvragen om erachter te komen wat er aan de hand was.
Heb je je huiswerk af? Ja.
Dus niet. Ik moest vak voor vak vragen of er huiswerk was en of ze het af had.
En toen volgde bij elk vak waar ze tegen aan liep de verhalen.
En ik moest alles uit de kast trekken om school te laten in zien dat ze extra hulp nodig had.
Er vast meer aan de hand met je dochter dan zij zegt. Dat laat haar gedrag zien.
Spijbelt ze bewust of is ze miss te laat omdat ze het lokaal niet weet te vinden en blijft ze maar helemaal weg? Ik roep maar wat hoor.
Valt ze echt nog goed in de groep of word ze buitengesloten?
Zie het gedrag niet als een persoonlijke aanval maar een schreeuw om hulp .
Daarbij hebben kinderen met of zonder adhd recht op meer ondersteuning van school.
Mijn dochter mocht oortjes in tijdens de lessen als ze aan het werk was of tijdens toets maken.
ook kreeg ze langer de tijd om toetsen te maken.
ze kreeg n coach op school waar ze een planning mee maakte en haar ei kwijt kon als er iets was.
Daar komt school vaak niet zelf mee maar daar moet je zelf hard je best voor doen is mijn ervaring.
Zo heeft ze toch havo 4 gedaan en zit nu op het mbo
Dit is een goede post. Kijk of er buiten haar adhd ook iets van autisme speelt.
Dat is voor jongeren soms lastig om onder woorden te brengen. Maar als ze het zo leuk heeft op school spijbelt ze niet. Kans is groot dat ze zich juist niet op haar gemak voelt in de klas, maar daar geen woorden aan weet te geven. Luister dus niet naar ; school is stom en geen zin, maar probeer erachter te komen wat daar achter zit. Waarschijnlijk voelt ze zich ' anders' en heeft ze intern een naar gevoel over zichzelf, omdat ze het wel voelt, maar niet snapt.
Is haar medicatie al goed afgestemd, want dat kan haar wisselingen in gedrag verklaren en natuurlijk de Rebound na schooltijd. Krijgt ze haar medicatie op een vaste tijd gelijk na het opstaan?
Edzas schreef op 24-01-2025 om 21:55:
ik herken heel veel van je dochter in mijn eigen dochter en zij heeft adhd en autisme.
Wat voor de buitenwereld pas echt zichtbaar werd toen ze op de middelbare school compleet vast liep en niet meer naar school toe wilde.
Ze kon het niet bijbenen.
Het plannen, verschillende leraren, klaslokalen ,huiswerk noteren, juiste boeken meenemen . Op tijd komen ..
ze begreep vaak hoe iets uitgelegd niet maar durfde geen extra uitleg te vragen.
Ze was snel afgeleid en dat werd gezien als onwil en dwarsheid.
Ze raakte compleet overprikkeld en faalde voor haar gevoel aan alle kanten.
Terwijl ze wel wilde maar het gewoon niet kon.
Dit aangeven kon ze niet maar liet ze zien in haar boze gedrag en compleet door t lint te gaan.
Ik kwam erachter dat de vragen die ik haar stelde te breed en open waren.
Ik moest doorvragen om erachter te komen wat er aan de hand was.
Heb je je huiswerk af? Ja.
Dus niet. Ik moest vak voor vak vragen of er huiswerk was en of ze het af had.
En toen volgde bij elk vak waar ze tegen aan liep de verhalen.
En ik moest alles uit de kast trekken om school te laten in zien dat ze extra hulp nodig heeft
Dit was echt precies hoe het met mijn dochter ging,goh bijzonder..
Bedankt voor jullie bijdrage! Edzas, ik herken veel van wat jij schrijft. Ik ga jouw bericht uitprinten en met mijn man bespreken. Onze dochter krijgt nu in de avond 40 mg atomoxetine en na ontbijt (tijden wisselen ivbm school/weekend) 1x 27mg concerta. We hebben verschillende medicijnen al geprobeerd. Ze kon niet eten door de andere medicatie, hier mee gaat het goed en ze geeft aan dat ze deze medicatie zelf heel fijn vindt voelen en dat vinden wij het allerbelangrijkste. Sorry voor mijn korte reactie op jullie fijne bijdrage, ik heb nu even geen woorden maar ik waardeer hetverg wat jullie schrijven en daar kan ik ook mee verder! Heel erg bedankt, Evelyn
Vrouwen: ik voel met jullie mee....Gelukkig is zoon nu 22, en heeft zijn weg gevonden. Maar de middelbare schooltijd was een drama.
Soms denk ik dat het schoolsysteem gewoon niet voor iedereen bedacht is.
Ben zo blij dat die tijd voobij is, en zoon geland is. Zoon heeft een iq boven 130. Maar heeft ook een spektrum stooring. Hij is van gymnasium naar de mavo gegaan...en is nu psychiatrie verpleegkunde.En wil nu verder studeren.
Maar er zijn echt wel tijden geweest dat ik gedacht heb: was ik maar een paar maanden later zwanger geworden..
De enige tip die ik heb: zorg dat je als ouders op dezelfde lijn blijft zitten....En laat je huishouden niet door dat Kind bepalen,helemaal omdat er ook misschien nog andere kinderen zijn...
Ted68 schreef op 26-01-2025 om 10:46:
Vrouwen: ik voel met jullie mee....Gelukkig is zoon nu 22, en heeft zijn weg gevonden. Maar de middelbare schooltijd was een drama.
Soms denk ik dat het schoolsysteem gewoon niet voor iedereen bedacht is.
Ben zo blij dat die tijd voobij is, en zoon geland is. Zoon heeft een iq boven 130. Maar heeft ook een spektrum stooring. Hij is van gymnasium naar de mavo gegaan...en is nu psychiatrie verpleegkunde.En wil nu verder studeren.
Maar er zijn echt wel tijden geweest dat ik gedacht heb: was ik maar een paar maanden later zwanger geworden..
De enige tip die ik heb: zorg dat je als ouders op dezelfde lijn blijft zitten....En laat je huishouden niet door dat Kind bepalen,helemaal omdat er ook misschien nog andere kinderen zijn...
Wat fijn om te horen dat het ook goed kan komen en wat fijn dat het goed gaat met jullie zoon! Hier wordt huishouden idd te veel bepaald door onze dochter en we hebben nog een kind die er onder te lijden heeft. Mijn man en ik gaan ook een oudertraining doen geweldloos verzet, verbindend gezag ook om samen op 1 lijn te komen. We zijn gewoon niet consequent genoeg en zijn gefaald als ouders. We staat altijd voor de kinderen klaar, doen te veel veel ze, deden tot dochter niet meer wilde veel uitjes en vakanties samen, we rijden ze overal naar toe, iedereen mag blijven slapen en eten etc altijd alle vriendjes, vriendinnetjes, neefjes, nichtjes. Ik denk we hebben ze te veel verwend met liefde en aandacht en daar plukken we nu 'de vruchten' van. Al was de basisschool waar dochter zat ook niet goed voor haar, ze moest altijd zelfstandig zonder instructies werken met zo'n 140 andere kinderen in een ruimte het zogenaamd 'unit' onderwijs (laatste 3 jaren van school en daarvoor combi groepen en alles digitaal). Beetje een hak op de tak nu mijn schrijven, maar nu voel ik mij ook zo.
HOHOHO!!!(nee, is niet de kerstman die eraan komt)
Nee, je mag van mij echt niet zeggen dat jullie gefaald hebben als ouders!!! Denk dat alsjeblieft niet!!!
Natuurlijk heb je het niet perfect gedaan. Je hebt gedaan waarvan je op dat moment dacht dat het beste voor de kinderen en voor jullie was, toch?
JUllie zijn zelfs geweldige ouders omdat jullie bereid zijn te reflecteren op je zelf; bij proberen te stellen wat nodig is in deze situatie en de moeite nemen hier een tijdsinvestering in te doen in de vorm van cursus!!
Hoeveel ouders denk je die dit willen doen, die investeren in hun kind om er alsnog het beste van te maken als het in de puberteit toch spaak loopt? Nou, geloof mij; niet veel.
Feit dat jullie veel met ze gedaan hebben en er veel mocht, is niet de reden dat het nu anders loopt. Met veel liefde KUN je ze nooit verwennen. Met veel spullen geven; alles wat hun hartje begeert, altijd snoep mogen en ze volkomen vrijlaten in voedselkeuzes; dat soort dingen (die juist vaak in een emotioneel verwaarlozende opvoeding gedaan worden) verwen je een kind, dat wel. Maar dan nog hoeft dat echt niet dit effect te hebben.
Mijn tip: Kijk voortaan iedere ochtend in de spiegel en vertel je zelf dat je een geweldige moeder bent!! En als je man er ook zo over denkt over zichzelf; laat hem hetzelfde doen. (nouja; hij is dan een geweldige vader he). Vertel dit ook aan elkaar!!
Ik heb met hetzelfde gezeten; dat gevoel van 'wat heb ik toch fout gedaan' en hier veel met manlief over gesproken. Hij vertelde me steeds dat ik een geweldige moeder was, stelde me daar vragen over, liet me inzien dat ik ALLES voor hem gedaan had.
HET HELPT!!!
EvelynL schreef op 26-01-2025 om 11:54:
[..]
. We zijn gewoon niet consequent genoeg en zijn gefaald als ouders. We staat altijd voor de kinderen klaar, doen te veel veel ze, deden tot dochter niet meer wilde veel uitjes en vakanties samen, we rijden ze overal naar toe, iedereen mag blijven slapen en eten etc altijd alle vriendjes, vriendinnetjes, neefjes, nichtjes. Ik denk we hebben ze te veel verwend met liefde en aandacht en daar plukken we nu 'de vruchten' van.
Evelyn, jullie hebben absoluut niet gefaald als ouders en jullie hebben jullie kinderen ook niet teveel verwend. Echt, neem van mij aan dat jullie juist een hele sterke basis hebben gelegd met veel liefde en verbinding waardoor jullie straks makkelijker uit deze zware periode gaan geraken.
Als je iets bij verbinding gezag leert is het dat je gedrag alleen kunt corrigeren als er genoeg verbinding is. Jullie dochter loopt er tegenaan dat de maatschappij zoals deze is ingericht dingen van haar vraagt waar zij (op dit moment) niet aan kan voldoen. Tijdens de puberteit staat deze mismatch het meest op de voorgrond omdat er dan in toenemende mate eisen worden gesteld (denk aan zelfstandig navigeren in een wereld die veel complexer is geworden dan 15 jaar geleden, plannen, overzicht bewaren, grote nadruk op succes op school, terwijl ze zichzelf aan het ontdekken is). Dat is de reden van haar gedrag, omdat zij geen woorden kan geven aan de worsteling, zich hier zelf helemaal niet van bewust is.
Bij ons kind, met dezelfde worstelingen (begon achteraf gezien ook rond 14 jaar), is het nu (inmiddels 21 jaar) ook helemaal goed gekomen. Wij zijn pas veel later in aanraking gekomen met Verbindend gezag/Geweldloos verzet. Jullie zijn er vroeg bij om haar te bieden wat ze nodig heeft. Heb vertrouwen, in haar en in jullie zelf als ouders! 💪🏻
Pippeltje schreef op 26-01-2025 om 13:40:
HOHOHO!!!(nee, is niet de kerstman die eraan komt)
Nee, je mag van mij echt niet zeggen dat jullie gefaald hebben als ouders!!! Denk dat alsjeblieft niet!!!
Natuurlijk heb je het niet perfect gedaan. Je hebt gedaan waarvan je op dat moment dacht dat het beste voor de kinderen en voor jullie was, toch?
JUllie zijn zelfs geweldige ouders omdat jullie bereid zijn te reflecteren op je zelf; bij proberen te stellen wat nodig is in deze situatie en de moeite nemen hier een tijdsinvestering in te doen in de vorm van cursus!!
Hoeveel ouders denk je die dit willen doen, die investeren in hun kind om er alsnog het beste van te maken als het in de puberteit toch spaak loopt? Nou, geloof mij; niet veel.Feit dat jullie veel met ze gedaan hebben en er veel mocht, is niet de reden dat het nu anders loopt. Met veel liefde KUN je ze nooit verwennen. Met veel spullen geven; alles wat hun hartje begeert, altijd snoep mogen en ze volkomen vrijlaten in voedselkeuzes; dat soort dingen (die juist vaak in een emotioneel verwaarlozende opvoeding gedaan worden) verwen je een kind, dat wel. Maar dan nog hoeft dat echt niet dit effect te hebben.
Mijn tip: Kijk voortaan iedere ochtend in de spiegel en vertel je zelf dat je een geweldige moeder bent!! En als je man er ook zo over denkt over zichzelf; laat hem hetzelfde doen. (nouja; hij is dan een geweldige vader he). Vertel dit ook aan elkaar!!
Ik heb met hetzelfde gezeten; dat gevoel van 'wat heb ik toch fout gedaan' en hier veel met manlief over gesproken. Hij vertelde me steeds dat ik een geweldige moeder was, stelde me daar vragen over, liet me inzien dat ik ALLES voor hem gedaan had.
HET HELPT!!!
Pippeltje schreef op 26-01-2025 om 13:40:
HOHOHO!!!(nee, is niet de kerstman die eraan komt)
Nee, je mag van mij echt niet zeggen dat jullie gefaald hebben als ouders!!! Denk dat alsjeblieft niet!!!
Natuurlijk heb je het niet perfect gedaan. Je hebt gedaan waarvan je op dat moment dacht dat het beste voor de kinderen en voor jullie was, toch?
JUllie zijn zelfs geweldige ouders omdat jullie bereid zijn te reflecteren op je zelf; bij proberen te stellen wat nodig is in deze situatie en de moeite nemen hier een tijdsinvestering in te doen in de vorm van cursus!!
Hoeveel ouders denk je die dit willen doen, die investeren in hun kind om er alsnog het beste van te maken als het in de puberteit toch spaak loopt? Nou, geloof mij; niet veel.Feit dat jullie veel met ze gedaan hebben en er veel mocht, is niet de reden dat het nu anders loopt. Met veel liefde KUN je ze nooit verwennen. Met veel spullen geven; alles wat hun hartje begeert, altijd snoep mogen en ze volkomen vrijlaten in voedselkeuzes; dat soort dingen (die juist vaak in een emotioneel verwaarlozende opvoeding gedaan worden) verwen je een kind, dat wel. Maar dan nog hoeft dat echt niet dit effect te hebben.
Mijn tip: Kijk voortaan iedere ochtend in de spiegel en vertel je zelf dat je een geweldige moeder bent!! En als je man er ook zo over denkt over zichzelf; laat hem hetzelfde doen. (nouja; hij is dan een geweldige vader he). Vertel dit ook aan elkaar!!
Ik heb met hetzelfde gezeten; dat gevoel van 'wat heb ik toch fout gedaan' en hier veel met manlief over gesproken. Hij vertelde me steeds dat ik een geweldige moeder was, stelde me daar vragen over, liet me inzien dat ik ALLES voor hem gedaan had.
HET HELPT!!!
Ohh Pippeltje en KaatjeCo,
Bedankt voor jullie lieve en opbeurende woorden, ben er aan het janken van. Maar zo lief, ik voel me zo kloten, zo machteloos, ik wil overal van weg en ik wil blijven, ik ben totaal het overzicht kwijt. Morgen in de ochtend hebben we een afspraak voor de intake voor de training en daarna komen er 2 casemanagers voor ambulante hulpverlening en donderdag heb ik een bel afspraak over hoe het nu met de medicijnen gaat (atomoxetine 40mg deze is vanaf oktober opgebouwd naar 40mg). Ondertussen heeft dochterlief weer geen zin in school en weigert ze het eerte uur heen te gaan, ze zegt 2e uur te gaan. Mijn man belde net al vanaf zijn werk of het thuis een beetje gaat. Ik ben maar met mijn jongste even naar school gefietst en even ergens anders heen gegaan. Ik ben de strijd thuis zat. Vanmiddag afspraak bij de leerplichtambtenaar. Zelf ben ik na 2 jaar gedoe ingestort, ik kan niet eens zelf werken. Ik moet zo veel huilen, ik kan niet eens normaal praten of ik huil en dat kan echt niet in mijn werk. Mijn dochter belde net ondertussen terwijl ik hier schrijf, of ik mb's wil overmaken ze gaat op de fiets naar school. Het is niet eens meer vansprwkend dat ze naar school gaat, maar als ze gaat dan denk ik (en zeg ik ook tegen haar) wat fijn dat ze/je naar school gaat. Terwijl het 'gewoon' hoort naar school gaan. Ik zie hier al die kinderen op hun fiets door weer en wind. Maar goed nu gaat ze gelukkig en was ze erg lief aan de telefoon, net thuis was het strijd al heb ik gezegd dat ik hoop dat ze naar school gaat en hou van jou voorzichtig gezegd al was ik daarvoor nog een zeurend zeikwijf, ik zeg altijd dat ik van haar hou en er voor haar ben. Eerder ging ik in op haar lelijke woorden, maar probeer nu de nare woorden te negeren. Maar gelukkig dat ze mij zelf net belde, dat deed ze eerder altijd, maar laatste tijd niet meer dus ik vond het fijn dat ze belde.
Jullie bedankt voor jullie steun in woorden! Ik waardeer het heel erg❤️
Hoe gaat het nu eigenlijk met het automutileren? Dat is wel echt een teken van pijn niet willen voelen. Krijgt ze daar hulp voor? Bij ons kwam echt goede hulp pas op gang toen onze dochter thuis kwam te zitten,toen werd er een spoed melding gemaakt bij de huisarts en kon ze snel terecht. Ik snap dat je wilt dat jullie dochter naar school gaat maar het is wel duidelijk dat het niet goed op school gaat. Misschien moet het eerst “klappen” om daarna op een andere manier verder te gaan. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
wij laten school de laatste weken los,ik ben tegen m’n dochter gezegd dat als ze ooit het huis uit wil (ze zegt altijd dat ze zo snel mogelijk op haarzelf wilt) dat ze dan moet zorgen dat ze een goede baan krijgt en dat bereik je door naar school te gaan. Zo niet woont ze de rest van haar leven gezellig thuis. Ik maak haar wakker ‘s ochtends en dan kijkt ze maar. Ik ben ook op het punt dat ik besef dat al mijn gezeur,hulp etc gewoon niet helpt. Trouwens,de leerplichtambtenaar was heel begripvol naar ons,ze maken deze situaties echt veel vaker mee.
probeer het wat meer los te laten,je doet het al heel goed dat je wat minder op haar nek zit.
EvelynL schreef op 26-01-2025 om 10:29:
Onze dochter krijgt nu in de avond 40 mg atomoxetine en na ontbijt (tijden wisselen ivbm school/weekend) 1x 27mg concerta.
Dit viel me trouwens nog op aan je dochters medicatie. Kan het zijn dat de dosering 's ochtends niet hoog genoeg is? Onze dochter kreeg ook eerst 's ochtends 27mg Concerta. Op het oog werkte het, maar in haar koppie bleef het chaos. Hierdoor kon ze niet tegen de drukte in de klas en was ze prikkelbaar. Pas toen ze op de 54mg zat werd het rustiger in haar hoofd. De klas vindt ze nu niet meer druk en ze doet gezellig mee.
Hoe gaat het?