16 jarige zoon keert ons de rug
Dag lieve ouders,
Ik beland langzaam maar zeker in een depressie. Al 8 jaar gaan we met onze zoon naar een psychiater omwille van allerlei zorgen (depressie, ADHD,...). Enkel van ADHD is een diagnose gesteld. Psychiater heeft vermoedens ASS maar wilt geen diagnose stellen omdat dit niet goed zou zijn voor het welbevinden van onze zoon. Onze zoon heeft altijd problemen gehad, waar hij ook kwam. Ruzies op school, ruzies op sportkampen, ruzies op familiefeesten en nooit was het zijn schuld, altijd kwam het door iemand anders. Sinds de leeftijd van 13 jaar is het erger en erger geworden met automutilatie, stelen van medicatie, dreigen met zelfmoord, stelen in winkels, drinken,... ik heb hem 5 maanden laten opnemen in een dagopname, psycholoog wekelijks, crisisteam aan huis gehad, maandelijks bezoek aan psychiater, thuisbegeleiding,... Daarnaast bleven wij met hem praten, maar hij wou niet. Ik bleef hem vertellen wat voor een geweldige jongen hij is, hoe speciaal hij is en hoeveel talent hij heeft, maar hij bleef ons wegduwen. Ook zijn er regelmatig politietussenkomsten geweest omdat hij niet naar huis kwam en dus vermist was. Uren hebben we gezocht naar hem in het donker 4x. Hij blijft schreeuwen thuis weg te willen , maar kan niet zeggen waarom. Hij spijbelt op school en houdt zich daar ook niet aan regels. Om tegemoet te komen aan zijn vraag om thuis weg te willen hebben we hem op internaat gezet. Dit vond hij fijn. Ook hier houdt hij zich niet aan regels, drinkt stiekem alcohol,... Nu is het zo erg geworden dat hij blijft schreeuwen niet meer naar huis te willen komen in de weekends. Hulpverlening heeft geen idee waarom. We zijn een gewoon gezin met nog andere kinderen. Hij zet zich af tegen de hele familie, ook grootouders. En nu heeft hij alles ingepakt en zegt nooit meer naar huis te komen, als hij naar huis moet komen gaat hij weglopen en zichzelf iets aandoen. Hij wilt vrijheid en liefst alleen wonen wat op deze leeftijd niet kan.
Ik ga hier kapot aan. Mijn man kan alles relativeren en zegt hij komt ooit wel terug, maar ik ga eraan onderdoor. Hij verwijt ons dat we er nooit voor hem waren!! Dat terwijl ik maanden brieven schreef naar hem, kaartjes, berichtjes, om te vertellen dat ik altijd voor hem klaar zou staan, van hem houdt,... en constant alle hulpverlening aansprak en mee ging in hun voorstellen. En nu...nu laat hij ons vallen als een baksteen. Hij heeft eerst geprobeerd om onze gezin tegen elkaar op te zetten. Dan sprak hij tegen mij slecht over mijn man, daarna tegen mijn man over mij. Dan sprak hij slecht tegen zijn 2 broers over ons en daarna begon hij zijn broers zwart te maken tegen ons. Hij vertelt de wildste verhalen tegen vrienden over wat wij zeggen tegen hem en hem verwijten , maar er is niks van waar! Hij gelooft echt zijn eigen fantasieën. Hoe moet ik hiermee omgaan? Ze gaan hem plaatsen in een leefgroep nu. Maar moet ik blijven moeite doen om contact te zoeken met hem? Of moet ik echt eens afstand nemen en hem laten voelen wat het inhoudt dat hij geen contact meer wilt met de familie?
Zelfs wanneer hij ons de huid vol schold, afdreigde, beloog,... stond ik steeds voor hem klaar.
ps : hij doet heel anders naar de hulpverleners dan naar ons. Waardoor de hulpverleners hem geloven. We hebben filmpjes maar niemand wilt ze niet. Want ze willen zoon zien zoals hij bij hen is en niet zoals hij thuis is. Iedereen gelooft onze zoon, maar niemand geloof ons.
Ik weet niet meer wat doen...
Bedenk dat jouw zoon een psychiatrisch patiënt is. Hij kan niet normaal gedragen of reageren want hij is niet normaal. Hij heeft een stoornis en is ziek. Zie zijn gedrag ook in dat licht. Hou dus op je alles persoonlijk aan te trekken. Hij heeft zijn eigen waarheid en dat hoef en kan jij niet veranderen. Je hoeft je niet te verdedigen. Geef gewoon aan dat zoon ernstig ziek is en daarom niet weet wat hij zegt en doet. Daarom heeft hij speciale begeleiding en een woonplek nodig. Wees opgelucht dat die er is! Hij kan gewoon niet thuis zijn. Is een bedreiging voor het welzijn van de andere kinderen en jullie gezin. Maar ook voor zichzelf. Ga je richten op jezelf en je eigen leven en de kinderen. Bedenk dat begeleiding meer afstand tot hem heeft en dat het juist daarom beter voor hem is. Zou hij geen begeleiding of woonplek hebben dan was het drama pas echt groot.
Zorg trouwens wel voor voldoende onderzoeken en diagnoses. Binnenkort is hij 18 en dan vervalt alles! Je hebt dat nodig om bijvoorbeeld wlz, beschermd wonen en zaken als bewind of curatele aan te vragen!
Izza schreef op 15-10-2024 om 16:00:
Zorg trouwens wel voor voldoende onderzoeken en diagnoses. Binnenkort is hij 18 en dan vervalt alles! Je hebt dat nodig om bijvoorbeeld wlz, beschermd wonen en zaken als bewind of curatele aan te vragen!
Gezien het noemen van een internaat denk ik dat topicstarter in België woont, ik weet niet wat daar de regels zijn hierover.
Hem zijn zin geven: hij doet nu al valse beschuldigingen, dus laat hem op dat internaat in het weekend zodat hij niet nog meer kan verzinnen.
Nu voor je andere kinderen kiezen. Laat je deur open staan, maar ik zou stoppen met aan hem trekken. Dus geen constante brieven meer etc.
Zoek je eigen hulpverlening om dit te verwerken, die niet door hem ingepakt zijn.
To doe wat je zoon zegt. Hou op aan hem te gaan trekken. En stuur ook geen kaartjes of brieven. Hij wil dit niet! Luister hier ook naar. Je maakt zijn gedrag alleen maar erger. Ook geen gesprekken dat hij zo geweldig is of talenten heeft. Hij weet zelf ook wel dat dat niet klopt en dat het een puinhoop is. Alleen moet hij dat zelf nog inzien en aanpakken (met begeleiding). En geloof mij dat gaat nog jaren duren. En misschien komt het nooit meer volledig goed. Hou in je achterhoofd dat hij nooit volledig in de maatschappij kan functioneren. Daar is hij te ziek voor. Hopelijk met begeleiding en beschermde woonplek als een internaat. Zorg dat hij niet gaat inspelen op jouw schuldgevoel (bijvoorbeeld in de toekomst met verzoeken om veel en vaak geld of woonruimte). Jij en jullie gaan daaraan kapot. Jij bent geen slechte moeder. Maar vaak zie je dat het systeem ook onderdeel kan zijn van het probleem. Laat hem dus los zoals hij vraagt. En verdiep je in hoe verder met 18 en de regels die dan gelden. Hoe krijgt hij een inkomen? Waar kan hij wonen? Hoe kan hij bescherming krijgen tegen schulden?
Ophouden met contact zoeken als hij niet wil! Je andere kinderen gaan nu voor. Dit is voor hen al erg genoeg. Je wilt toch niet dat die vroegtijdig vertrekken of problemen krijgen vanwege hun broer?
'Ze gaan hem plaatsen in een leefgroep nu.' Ik weet niet goed wie die 'ze' zijn en in wat voor omgeving de leefgroep is, maar ik vroeg me af of er bij de instellingen waar hij nu bij betrokken is niet zoiets is als maatschappelijk werk, waar jij dan kontakt mee kunt opnemen en jouw verhaal kunt vertellen. Of dat er ouderbegeleiding is. Ik denk dat dat goed zou zijn om heel veel redenen, allereerst natuurlijk voor jezelf, jouw verhaal is ook van belang en er moet voorkomen worden dat jij eraan onderdoor gaat. Maar jullie ervaringen zijn ook van belang, want de kans is groot dat ze in de instelling tot dezelfde ontdekkingen komen als die jullie hebben gedaan en jullie weten wat er allemaal wel en vooral ook niet helpt. De hulpverlening kan van die expertise gebruik maken, als ze dat zouden willen. Het is ook van belang voor de toekomst, tenzij de leefgroep waar hij nu in terecht komt zijn hele leven hem zal blijven ondersteunen. Na verloop van tijd zal een deel van de zorg op een of andere manier toch weer bij jullie terecht komen en dan is het goed als jullie meegenomen worden in wat er nu gebeurt en als de hulpverlening weet wat jullie draagvlak, expertise, maar ook jullie zwakke plekken zijn.
Ik hoop dus dat je in de instelling iemand vindt die met je wil praten. Is dat nu zoveel gevraagd?
Tsjor
Heel zwaar! Ik werk in de zorg en zelf ervaren dat de steun van de hulpverlening zo belangrijk is! Zelf pleegouder geweest en gedrag werd niet begrensd, behalve door ons. Dit zorgt ervoor dat je er alleen voor staat. Dat is te zwaar en onmogelijk. Ik zie het bij ons gebeuren dat ouders omvallen, maar niet worden gesteund. Dit omdat de jongeren voorbeeldig gedrag laten zien. Hierbij deel ik mijn ervaring van uit het perspectief van de ouder. Er wordt teveel gekeken naar de achterliggende behoefte van het kind en gedrag wordt niet gekaderd, omdat het niet zichtbaar is buiten de deur. Dit soort gesprekken ga ik juist aan met de jeugd, dat zij een aandeel hebben in de thuissituatie en welke oplossing daarbij passend is. Als de hulpverleners je tegenspreken dan is het een gebed zonder eind. Ik heb echt gevochten voor mijn pleegkinderen, maar uiteindelijk liet ik het los. En toen kwam de depressie, verslavingsproblematiek, alles. Toen in ene moest er gehandeld worden. Het kan dus zomaar zijn dat als je loslaat het gedrag wel zichtbaar gaat worden voor de omgeving. Hier thuis kwam alles eruit, want veilig en ik prikte toch wel door elk gedrag heen. Je hebt er alles aan gedaan. Loslaten doet pijn, maar het geeft ook weer ruimte om te ademen en te bewegen.
Daarnaast wil ik meegeven dat het heel frustrerend kan zijn dat iemand je heel talentvol vindt of een goed persoon en jijzelf niet. Het voelt dan als onbegrip. Het gevoel; moeders horen dit te zeggen. Later eerlijk het gesprek aangaan: open en kwetsbaar opstellen. De boodschap is oppervlakkig, waardoor er misschien zelfs een stuk veiligheid mist echt de gevoelens te delen die opspelen.
wat fijn dat de hulpverlening zoon gelooft en dat hij daar anders is
Laat hem daar herstellen
Onze situatie van 10 jaar geleden lijkt een beetje op die van jou!
Onze zoon; ADHD en ASS met lichte beperking (IQ) is van huis weg gelopen en bij zijn vriend in getrokken. Hij heeft ons een jaar helemaal niet willen zien. Verhuisde zelfs zonder een adres te geven. Daarna is het contact heel voorzichtig weer een beetje op gang gekomen. Met hulp van zijn begeleider.
Nog steeds is het contact heel fragiel. We appen regelmatig hoe het gaat en dan antwoord hij als hij zin heeft. Vaak kort, tenzij hij in een goede bui is. Zodra we hen uitnodigen langs te komen of zelfs maar voorstellen te telefoneren o.i.d. gaat hij óp slot' en worden wij 'gestraft' met radiostilte.
Mijn filosofie is dat het een kwestie is van gebrek aan zelfacceptatie. Onze zoon heeft letterlijk gezegd dat hij boos op ons is omdat hij niet naar een vmbo 'mocht' van ons, maar naar de praktijkschool 'moest'. Dat was natuurlijk helemaal niet hoe het ging, maar op die manier kan hij blijven denken dat het niet aan hem lag maar aan ons. Je bent als ouders het dichtste bij; het meest voor de hand liggend om alle 'schuld' in de schoenen te schuiven. Zo waren wij ook veel te streng (allicht; de adviezen van de hulpverlening waren om veel structuur te geven, dat had hij ook echt nodig) en daarom heeft hij het idee dat het voor hem moeilijk is om zelfstandig te worden. En wij hebben hem afhankelijk gemaakt van medicijnen...
Hij loopt gewoon nog steeds tegen zijn beperkingen aan die hem vreselijk in de weg zitten. Hij is nu bezig met zaken als agressie-training en zelfvertrouwen opbouwen en we hopen dat hij daardoor wat beter zal gaan. Maar het is moeizaam.
Het enige advies wat ik je kan geven -en geloof me; ik weet hoe moeilijk het is- is om het los te laten en heel veel afleiding te zoeken. Zorg dat je niet werkelijk afzakt naar een complete depressie. Zoek hulp! Geef aan dat je het niet trekt alleen. In eerste instantie kun je vaak als noodhulp wel bij een praktijkondersteuner van de huisarts terecht. Of je moet andere contacten hebben die je aan kan boren. De toestand van jouw/jullie zoon is echt heel specifiek als ik het zo lees.
Zelf hebben wij hulp gehad en heb ik me gestort op tekenen/schilderen en keyboard spelen. Dingen waarbij je echt even je gedachtestroom moet stopzetten. Dat heeft mij uiteindelijk best goed geholpen. Jij hebt ook nog je andere kinderen voor wie je overeind wil en moet blijven staan. Ik hoop heel erg dat je deze moeilijke tijd doorkomt. Echt, laat hem maar even los. Het is niet voor altijd; het is voor nu. Geef hem de ruimte; wie weet komt hij ooit weer terug.
Sterkte!
TO ik denk dat wanneer hij echt het huis uitgaat, het hele gezin opgelucht ademhaalt.
Je hebt alles gedaan jij kunt doen voor hem. En hij is niet in staat dat te zien. En zolang hij zich onder druk gezet voelt, omdat hij thuis moet blijven wonen, gaat hij dat zeker ook niet inzien. Hij heeft het te druk met zich verzetten.
Kies voor je andere kinderen. Die lijden hier ook onder.
Het is heel moeilijk om te zien dat je zoon zich van jullie afkeert, vooral in deze gevoelige periode van de puberteit. Tieners zijn vaak bezig met hun identiteit en kunnen zich terugtrekken als ze zich overweldigd voelen. Probeer geduldig en open te blijven in jullie communicatie. Het kan helpen om te laten merken dat je er voor hem bent zonder druk uit te oefenen. Soms is een laagdrempelig gesprek over wat hem dwarszit alles wat nodig is om de verbinding weer te herstellen. Het is ook waardevol om eventueel externe hulp te overwegen, zoals een gezinstherapeut, die kan helpen bij het navigeren door deze uitdagingen
zit in dezelfde situatie alleen dan ben ik alleenstaande moeder en is mijn zoon nog thuis, 😔🥺🙏🏻🙏🏻🙏🏻ik ben er ook 2000% voor hem elke dag weer... maar voor wat vraag je je af ...
PattyJB schreef op 19-10-2024 om 14:38:
zit in dezelfde situatie alleen dan ben ik alleenstaande moeder en is mijn zoon nog thuis, 😔🥺🙏🏻🙏🏻🙏🏻ik ben er ook 2000% voor hem elke dag weer... maar voor wat vraag je je af ...
Veel liefde en betrokkenheid is goed. Maar het kan ook teveel zijn. En daardoor verstikkend werken. Uiteindelijk moeten ook jongeren met een stoornis hun eigen pad vinden. Ook als dat niet op een wijze gaat zoals jij voor ogen hebt.