Vind jij je kind mooi?
Dit is misschien wel een hele rare, maar vind jij je kind mooi? Als ik naar mijn dochter kijk zie ik veel uiterlijke kenmerken van mijzelf waar ik zelf niet tevreden mee ben. Wij hebben allebei te grote oren, hoog voorhoofd en een prominente neus. Ik was\ben daar nog best onzeker over en mijn dochter (6 jaar) is nu op een leeftijd dat zij ook begint te merken dat zij bijvoorbeeld de grootste oren van de klas heeft. Er zijn ook veel meisjes in de klas waar zij zich mee vergelijkt. En dan zegt ze dingen als Marietje is veel mooier dan ik. Ik noem dan andere kwaliteiten op zoals aardig zijn of slim zijn. Twee dingen waar mijn dochter wel in uitblinkt. Ik weet dat mijn moeder altijd zei dat ik ook mooi was, maar ik zag zelf ook wel dat het niet zo was. Hoe gaan jullie daarmee om?
Moeder Kareltje niet schrikken als je posts waarin je op Nick90 reageert worden weggehaald. Ik heb Nick90 gemeld, Hij haalt er informatie uit andere topics bij en dat mag niet.
wat een bijzondere topic vind ik dit. Ik werk dagelijks met kinderen en zie veel collega's. Niemand die ik ooit heb horen zeggen; 'Goh, die is moeders mooiste niet'. Ook nauwelijks meegemaakt dat iemand zei 'Wat een super knap meisje'. Hooguit dat er gezegd wordt, 'ken je die ene collega. Die heeft een beetje een strenge uitstraling maar ze is kei lief'. Of tijdens een bespreking, een kindbeschrijving benoemen met als aanvulling, het is een mooi meisje.
Ja somigge kinderen daar denk ik van mooie ogen, leuke kleding, wat een volle haarbos etc. Maar nooit dat ik dat opnoem omdat het niet belangrijk is. Karakter en houding maken voor mij dat ik denk, ik vind jouw zo'n leuk kind. En het went snel een gezicht regelmatig zien. Ik denk echt niet iedere keer wat ben je mooi oid. Ik zie het als een gegeven. Mijn ervaring is ook, hoe neutraler je erin staat, hoe minder nadruk erop gelegd wordt en het geen punt van bespreking is.
Alsnog kan ik mij goed voorstellen als je in je leven te horen heb gekregen dat je niet knap bent/leuk eruit ziet, het wat met je zelfbeeld en beeld van andere doet.
Zeesterretje schreef op 09-12-2024 om 20:42:
wat een bijzondere topic vind ik dit. Ik werk dagelijks met kinderen en zie veel collega's. Niemand die ik ooit heb horen zeggen; 'Goh, die is moeders mooiste niet'. Ook nauwelijks meegemaakt dat iemand zei 'Wat een super knap meisje'. Hooguit dat er gezegd wordt, 'ken je die ene collega. Die heeft een beetje een strenge uitstraling maar ze is kei lief'. Of tijdens een bespreking, een kindbeschrijving benoemen met als aanvulling, het is een mooi meisje.
Ja somigge kinderen daar denk ik van mooie ogen, leuke kleding, wat een volle haarbos etc. Maar nooit dat ik dat opnoem omdat het niet belangrijk is. Karakter en houding maken voor mij dat ik denk, ik vind jouw zo'n leuk kind. En het went snel een gezicht regelmatig zien. Ik denk echt niet iedere keer wat ben je mooi oid. Ik zie het als een gegeven. Mijn ervaring is ook, hoe neutraler je erin staat, hoe minder nadruk erop gelegd wordt en het geen punt van bespreking is.
Alsnog kan ik mij goed voorstellen als je in je leven te horen heb gekregen dat je niet knap bent/leuk eruit ziet, het wat met je zelfbeeld en beeld van andere doet.
Kan het me ook haast niet voorstellen dat voorkeursgedrag waar anderen het over hebben. Ik kan kinderen wél vervelend vinden (daarom moet ik er ook niet mee werken) en dat kan ook samenhangen met een onprettige uitstraling. Bijv. erg boos, nors en ontevreden en dan ook een dito hoofd dat past bij een rupsje nooitgenoeg dat altijd naar anderen kijkt en zich constant achtergesteld voelt. Zo'n kind. Ze bestaan.
Maar dat ik ook maar onder de indruk zou zijn van iemands uiterlijk -en zeker kinderen- terwijl je er dagelijks en jaarlijks vele voorbij ziet trekken als docent? En hoe kan een kind eigenlijk lelijk zijn? Zelfs als ze scheelkijken en flaporen hebben, zijn ze aandoenlijk. Nee, kan er weinig bij voorstellen.
Moah als kind niet. Maar als jong volwassen vrouw was ik me toch echt wel bewust van een soort privilege. Je hoefde maar een keer lief te glimlachen en je kreeg gedaan wat je wilde. Zeker op latere leeftijd was ik me er zeker bewust van dat ik vooral de heren op die manier van mijn karretje kon spannen. Niks geen gekke dingen he. Maar gewoon lief, aardig en een beetje lachen. En dan kreeg je alles gedaan.
RaSa schreef op 10-12-2024 om 01:16:
Moah als kind niet. Maar als jong volwassen vrouw was ik me toch echt wel bewust van een soort privilege. Je hoefde maar een keer lief te glimlachen en je kreeg gedaan wat je wilde. Zeker op latere leeftijd was ik me er zeker bewust van dat ik vooral de heren op die manier van mijn karretje kon spannen. Niks geen gekke dingen he. Maar gewoon lief, aardig en een beetje lachen. En dan kreeg je alles gedaan.
Die ervaring heb ik ook.
Moederkareltje schreef op 09-12-2024 om 12:27:
een hele hoop heb je zelf nog in de hand ook al is het gezicht niet zo mooi. Je lichaam shapen met sporten en voeding, kleding, je haardracht, make up. Als ik niks meer aan mezelf doe ben ik binnen een maand lelijk van buiten.
Maar ook weer heel persoonlijk, wat de een prachtig vind aan make up vind de ander weer ordinair.. zelfde met lichaam , ik had een ex die mijn gespierde armen maar niks vond en mijn tieten te veel vond hangen en mijn man vind ze juist prachtig en ziet ze het liefst zonder bh en vind het wel aantrekkelijk dat zijn vrouw spierballen heeft. zoveel mensen zoveel smaken.