Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Bedankt voor jullie input. Want ik kreeg al bijna het gevoel alsof ik zo gek was. En aan to: val jezelf niet zo hard aan! Je kind houdt er niks aan over als je er op een goede manier op terugkomt en je blijft alert dat dit geen gewoonte wordt. Maar af en toe als er vanalles samenvalt, kan zoiets vervelends gewoon eens gebeuren.
Ik denk eerlijk gezegd dat je kind niet zo hard huilde vanwege een diep trauma. Maar meer schrikt van hoe heftig je het zelf hebt gemaakt (en hoe boos je man op je was). Maar goed, ik was er uiteraard niet bij. Misschien was je wel echt extreem gemeen.
Maar boos zijn mag echt wel eens. Ook op dingen waar de ander niks aan kan doen. Relativeer als je verder een prima liefdevolle en betrouwbare moeder bent 
Ik vind het zo vreemd dat mensen die zichzelf niet in de hand hebben en hun kind daarmee pijn doen, er zo vaak bijhalen dat iedere ouder dit doet.
Dat is niet zo. Niet elke ouder heeft moeite de eigen emoties te reguleren en gaat zo tekeer tegen zijn kind. Er zijn heel veel ouders die als ze boosheid of frustratie voelen, dit niet op hun kind afreageren.
Ik vind het heel erg om te doen alsof dit ok is, of zelfs beter dan een ouder die wel heeft geleerd om te gaan met de eigen gevoelens. Dan heeft TO namelijk veel minder de neiging om haar gedrag te verbeteren, dan blijft ze af en toe zo uitvallen tegen haar kind en ik ben ervan overtuigd dat dit schadelijk is.
Het is zo belangrijk dat je het goede voorbeeld kunt geven. Of wil je dat je dochter later haar eigen kinderen ook weer uitscheldt, kleineert en belachelijk maakt? Of nu leert dat het normaal is om zo behandeld te worden en dit gedrag ook (onbewust) zal opzoeken in een toekomstige partner?
Lees eerns even goed julali, voordat je weer onzin verkondigt.
Oh en algemene tip: vermijd worden als: altijd, iedereen, nooit, etc. 👍
Jippox schreef op 15-08-2021 om 17:19:
Lees eerns even goed julali, voordat je weer onzin verkondigt.
Oh en algemene tip: vermijd worden als: altijd, iedereen, nooit, etc. 👍
Het valt mij op dat dit goedpraten veel gebeurt, ook in dit topic weer. Daar gaat het me om.
Ik ken trouwens 1 persoon die nooit boos wordt en altijd even poeslief en zoetsappig doet tegen haar kind.
Engste mens dat ik ooit heb ontmoet. Kind is bovendien een volstrekt onaangepast mormel.
Dit terzijde. Ik vind wat er bij TO is gebeurd over de grens van 'een keertje uitvallen'. Ik denk dat het in dit geval belangrijk is om te onderzoeken wat hier achter zit. Dat kan frustratie over de situatie van het kind zijn, maar ook een eigen neiging om bij grote emotie (zelf)destructief te zijn. Want dat is ook het geval hier: TO beschadigd niet alleen het kind maar ook zichzelf, haar band met haar kind, haar relatie...
Tot slot de reactie van de partner. Zeker goed dat hij er is voor het kind. Maar ik zou ook verwachten dat hij zijn vrouw steunt. Hij kan tegen dochter aangeven dat hij zeker weet dat moeder het niet zo rot bedoelt (i.p.v. zeggen: ik ga daar met je moeder nog over in gesprek!)
Als dergelijke steun ontbreekt werpt dat mogelijk ook weer andere licht op het voorval...
Jippox schreef op 15-08-2021 om 17:28:
Ik ken trouwens 1 persoon die nooit boos wordt en altijd even poeslief en zoetsappig doet tegen haar kind.
Engste mens dat ik ooit heb ontmoet. Kind is bovendien een volstrekt onaangepast mormel.
Dit terzijde. Ik vind wat er bij TO is gebeurd over de grens van 'een keertje uitvallen'. Ik denk dat het in dit geval belangrijk is om te onderzoeken wat hier achter zit. Dat kan frustratie over de situatie van het kind zijn, maar ook een eigen neiging om bij grote emotie (zelf)destructief te zijn. Want dat is ook het geval hier: TO beschadigd niet alleen het kind maar ook zichzelf, haar band met haar kind, haar relatie...
Tot slot de reactie van de partner. Zeker goed dat hij er is voor het kind. Maar ik zou ook verwachten dat hij zijn vrouw steunt. Hij kan tegen dochter aangeven dat hij zeker weet dat moeder het niet zo rot bedoelt (i.p.v. zeggen: ik ga daar met je moeder nog over in gesprek!)
Als dergelijke steun ontbreekt werpt dat mogelijk ook weer andere licht op het voorval...
Waarom is het nodig deze gekunstelde tegenstelling op te werpen?
Streng zijn op z'n tijd en je kind opvoeden door heel duidelijk te zijn, vind ik iets totaal anders, dan wanneer je jezelf niet meer in de hand hebt en je er alles maar uitflapt en je kind zo schade toebrengt.
Dat de partner altijd aan de kant van de ouder moet staan, die zo over de scheef gaat, daar ben ik het ook niet mee eens ik vind dat deze vader het heel goed aanpakt. Hij laat heel duidelijk weten dat dit niet ok is en steunt zijn dochter. Daar heeft ze iets aan.
Voor mij zou dit soort gedrag reden zijn om uiteindelijk van mijn partner te willen scheiden, als hij er niks aan wil doen althans.
Mijn kinderen hebben dus een vader die vaak (?) Zonder reden heel erg boos wordt. Ik ben er niet bij, maar de kinderen snappen dan echt niet waarom hij zo boos wordt.
Als er ook maar iemand zijn stem verheft schieten ze enorm in de stress. Als mensen of kinderen boos worden kunnen ze totaal niet handelen.
Ze gaan dan ook naar hem toe omdat het moet, maar hadden ze zelf de keus zouden ze niet meer gaan.
Kortom, onredelijk boos worden is schadelijk voor kinderen en draagt niet bij aan een vertrouwensrelatie. Kinderen hadden al heel jong door wie ze konden vertrouwen en wie niet!
Hoe erg het is dat iemand uit z'n slof schiet en al of niet kwetsende opmerkingen maakt kun je natuurlijk bespreken met buitenstaanders op een (anoniem) forum zoals dat hier gebeurt. Maar het enige dat er werkelijk toe doet is welke impact de opmerkingen op de ander hebben. Die hoor je hier niet.
Ik vind dat TS het goed aanpakt met haar man en dochtertje.
Julali schreef op 15-08-2021 om 17:36:
[..]
Voor mij zou dit soort gedrag reden zijn om uiteindelijk van mijn partner te willen scheiden, als hij er niks aan wil doen althans.
Zodat partner de helft van de week ongestoord zijn gang kan gaan?
Ik vind dat de man van to zich helemaal niet goed heeft opgesteld. Door zijn boosheid en to afvallen (waar kind bij was?) heeft hij het alleen maar erger gemaakt. Goed dat hij dochter steunt. Maar dat kan ook neutraal en to helpen door ook te zeggen dat ze het echt niet zo bedoeld. Daar ben je toch partners voor? Elkaar helpen en steunen, ook wanneer 1 heel diep zit. En dat wil dan helemaal niet zeggen dat je het hoeft goed te keuren.
Lena55 schreef op 15-08-2021 om 18:01:
[..]
Zodat partner de helft van de week ongestoord zijn gang kan gaan?
Ik vind dat de man van to zich helemaal niet goed heeft opgesteld. Door zijn boosheid en to afvallen (waar kind bij was?) heeft hij het alleen maar erger gemaakt. Goed dat hij dochter steunt. Maar dat kan ook neutraal en to helpen door ook te zeggen dat ze het echt niet zo bedoeld. Daar ben je toch partners voor? Elkaar helpen en steunen, ook wanneer 1 heel diep zit. En dat wil dan helemaal niet zeggen dat je het hoeft goed te keuren.
Ik denk dat het belangrijk is dat een kind ziet en merkt, dat bepaald gedrag echt niet door de beugel kan en dat in zo'n geval de andere ouder zich hier duidelijk over uitspreekt.
Later kun je uiteraard ook in gesprek met elkaar en naar een oplossing zoeken, want dit mag nooit weer gebeuren. Maar eerst moet de nadruk liggen op het troosten en steunen van het kind dat mishandeld is (ik weet het, dat is een heftige term, maar dit valt wel degelijk onder emotionele mishandeling/, huiselijk geweld) .
Ik vind het echt niet normaal dat je een/je kind (Van nog maar 6 of 7 jaar!) zo pakt op haar zwakheden, waar ze zelf waarschijnlijk nog het meest onder lijdt. Jij bent de ouder en hoort haar te beschermen, juist ook tegen dit soort dingen.
De reactie van vader sta ik helemaal achter. Hij beschermt zijn kind gelukkig wel.
Dat je iets zegt over haar oogafwijking is op z'n zachtst gezegd niet netjes, maar je bent ook een mens, en je kan rare dingen zeggen als je boos bent, dat overkomt iedereen, duidelijk aangeven dat het je spijt en niet meer doen.
Muurbloem1985 schreef op 15-08-2021 om 19:10:
Dat je iets zegt over haar oogafwijking is op z'n zachtst gezegd niet netjes, maar je bent ook een mens, en je kan rare dingen zeggen als je boos bent, dat overkomt iedereen, duidelijk aangeven dat het je spijt en niet meer doen.
Nou nee hoor. Boos worden kan iedereen overkomen maar je kind behandelen alsof het je grootste vijand is is volledig over de schreef.
Poezie schreef op 15-08-2021 om 19:15:
[..]
Nou nee hoor. Boos worden kan iedereen overkomen maar je kind behandelen alsof het je grootste vijand is is volledig over de schreef.
Poezie, is het tot je doorgedrongen dat TS dat zelf ook vindt?
ik doe even wat quotes van haar:
-Haar dat verwijten en haar ervan betichten het expres te doen en haar oogafwijking als excuus te gebruiken is echt niet oké en zwaar beneden alle peil.
-verdomme wat heb ik er vandaag een puinhoop van gemaakt qua ouderschap zeg.
-Jullie punten zijn heel terecht.
-Dat is overigens geenszins een excuus voor mijn excessieve uitval naar haar toe.
En dat gaat al een aantal pagina’s zo, TS geeft zichzelf er behoorlijk van langs. Het lijkt alsof jij vindt dat ze dat nog niet ziet. Wat is je doel nu?
Julali schreef op 15-08-2021 om 17:01:
Ik vind het zo vreemd dat mensen die zichzelf niet in de hand hebben en hun kind daarmee pijn doen, er zo vaak bijhalen dat iedere ouder dit doet.
Dat is niet zo. Niet elke ouder heeft moeite de eigen emoties te reguleren en gaat zo tekeer tegen zijn kind. Er zijn heel veel ouders die als ze boosheid of frustratie voelen, dit niet op hun kind afreageren.
Ik vind het heel erg om te doen alsof dit ok is, of zelfs beter dan een ouder die wel heeft geleerd om te gaan met de eigen gevoelens. Dan heeft TO namelijk veel minder de neiging om haar gedrag te verbeteren, dan blijft ze af en toe zo uitvallen tegen haar kind en ik ben ervan overtuigd dat dit schadelijk is.
Het is zo belangrijk dat je het goede voorbeeld kunt geven. Of wil je dat je dochter later haar eigen kinderen ook weer uitscheldt, kleineert en belachelijk maakt? Of nu leert dat het normaal is om zo behandeld te worden en dit gedrag ook (onbewust) zal opzoeken in een toekomstige partner?
Ik vind dat je twee dingen door elkaar haalt. Niemand beweert dat dit gedrag ‘volgens het boekje’ is. TO gaat al in de OP diep door het stof over haar gedrag. Maar veel mensen wijzen er wel op dat het maar weinig mensen lukt zich altijd ‘volgens het boekje’ te gedragen en dat het er, als je dan eenmaal in de fout bent gegaan, op aan komt hoe je jezelf herneemt en de relaties herstelt. Jij doet iets geks met tijd: alsof het niet had hoeven gebeuren. Maar het is gebeurd. Alsof het niet zou moeten gebeuren. Dat mag zo zijn maar het gebeurt. Het is normaal abnormaal gedrag, zeg maar. En ja, dat heeft natuurlijk met falende emotieregulatie te maken. Maar hoe kom jij erbij dat dat niet moeilijk hoeft te zijn, dat dat niet hoeft te mislukken, dat het meer zin heeft om iemand erop te wijzen hoe enorm fout haar gedrag is (wat ze zelf al heeft erkend) en hoe fout het met haar kind gaat aflopen? In plaats van wat compassie te tonen en haar erop te wijzen dat het maar al te menselijk slecht gedrag is wat ze heeft vertoond en dat er dingen zijn die ze kan doen om de schade te herstellen en voor de volgende keer te voorkomen?
Misschien verwacht jij een positief effect van een veroordeling zonder meer? Ik deel die verwachting in ieder geval niet.