Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Korte update: de vakantie doet ons allemaal goed. Dochter en ik waren vanmiddag samen pannenkoeken aan het bakken voor de lunch terwijl man een stuk was mountainbiken. Dochter zei op een gegeven moment uit haarzelf dat ze het gezellig vond, veel fijner dan ruzie maken en schreeuwen. En dat ze me nu wel weer lief vindt. De schat. Ik heb haar een hele dikke knuffel gegeven en gezegd dat ik ontzettend gelukkig ben met haar en dat ik het heel knap vind dat ze niet meer boos is.
Met mijn man heb ik de afgelopen avonden goede, zinvolle, verhelderende en reflecterende gesprekken gevoerd over mijn gevoelens omtrent de 'mankementjes' van dochter. Ik had me echt geen fijner gezin kunnen wensen dan dat ik nu heb. Dat is heel veel waard en alles om dankbaar voor te zijn.
Mijn man vindt de huisarts of poh voor nu een stap te ver. Hij denkt dat we het samen wel kunnen en dat het ook niet vaker gaat gebeuren juist omdat ik er zelf zo van schrok. Daarnaast vindt hij zichzelf ook een soort van professional omdat hij theoloog is en in zijn opleiding en stage als dominee ook geleerd heeft over pastoraat etc. en hij is vertrouwenspersoon op de school waar hij werkt.
Daarnaast heeft hij gisteren op een spontaan moment een prachtige foto gemaakt van dochter waarop alles wat ze 'mankeert' zichtbaar is maar toch laat die foto allereerst een prachtig meisje zien. Mooi inzicht voor mij. Meteen ingesteld als achtergrond op mijn telefoon.
wat fijn! Ik wordt blij van dit bericht, dit had je nodig! Heel mooi om die positieve momenten te lezen. Ik ben blij voor jullie!🧡🌸
Je man klinkt als een topvent en wat goed dat je dochter je heeft kunnen vergeven. Het klinkt alsof jullie het goed hebben aangepakt samen 
MamaE wat goed!!! En fijn dat je komt melden. Ik ben blij voor je en lekker genieten van je gezin
Wat fijn! Dit klinkt inderdaad alsof jullie het helemaal aan kunnen samen
Ik ben heel blij voor jullie. Maar merk wel dat ik dus -als ik dit zou weten en op de school van je man zou rondlopen- hem never nooit als vertrouwenspersoon zou benaderen. Ik zou het gevoel hebben dat dit soort gebeurtenissen in zijn ogen zwaar veroordeeld zouden worden. Dus dan zou ik wijzer zijn en mijn mond houden. En dat lijkt me nu juist onwenselijk als vertrouwenspersoon zijnde. Dan wil je het gevoel hebben dat er met een menselijke maat wordt gemeten ipv met een sterk veroordelende blik
Diyer schreef op 19-08-2021 om 13:30:
Ik ben heel blij voor jullie. Maar merk wel dat ik dus -als ik dit zou weten en op de school van je man zou rondlopen- hem never nooit als vertrouwenspersoon zou benaderen. Ik zou het gevoel hebben dat dit soort gebeurtenissen in zijn ogen zwaar veroordeeld zouden worden. Dus dan zou ik wijzer zijn en mijn mond houden. En dat lijkt me nu juist onwenselijk als vertrouwenspersoon zijnde. Dan wil je het gevoel hebben dat er met een menselijke maat wordt gemeten ipv met een sterk veroordelende blik
Ik vind juist dat hij dit goed heeft opgelost. Iemands gedrag afkeuren en degene die pijn heeft troosten is eerst nodig om het in perspectief te plaatsen (zeker omdat het hier een jong kind betreft), maar daarmee keur je niet de persoon af, alleen het gedrag.
Vervolgens zijn ze in gesprek gegaan en zijn er welgemeende excuses aangeboden. Zo heeft ook TO laten zien dat dit gedrag niet ok is en dat het haar spijt.
En nu gaan ze weer verder, als gezin en zal het tijd kosten voordat haar dochter haar weer volledig vertrouwd, maar zo te horen komen ze er wel.
Ik vind dat haar man erg goed heeft gehandeld. Prachtig dat hij door fotografie TO een andere kijk probeert te geven op de oogaandoening. Zo heeft dit voorval nog iets positiefs gebracht.
Dyer, waar lees je de veroordeling? Tsjor
Ik heb het inderdaad enorm getroffen met mijn man. Goud waard.
Hij is helemaal niet van het hard oordelen. Althans, niet alleen oordelen en verder niks. Hij heeft ook oog voor het waarom. Hoe heeft iets kunnen gebeuren? Wat zit erachter? Hoe kunnen we daar aan werken zodat het niet nogmaals gebeurt? En dat zal hij ongetwijfeld bij leerlingen ook doen.
Ik begrijp jouw vergelijking over het zorgen voor iemand met een houten been. Ja, dat is soms lastig en als je je daar eens aan irriteert en dat tegen die persoon uit, kan gebeuren. Maar op het moment dat je die persoon gaat verwijten dat het zijn eigen schuld is en dat hij misbruik maakt van zijn handicap ga je te ver en kun je dat niet af doen met 'kan gebeuren, zand erover, krasjes op de ziel horen erbij'.
Ik vind het ook heel mooi dat je deze gesprekken hebt kunnen voeren met je man. Vooral de foto vind ik ontroerend. Je bent al heel veel stappen verder. Komt goed!
Tsjor
Heb jij jouw kind verweten dat haar handicap haar eigen schuld was? Nee toch? Of heb ik je zo verkeerd gelezen?
Nee, maar wel dat ze haar oogafwijking misbruikte als excuus om te knoeien met eten en onvoorzichtig te zijn. En dan ook nog in een hele tirade van verwijten dat ze niks kan en altijd een puinhoop overal van maakt. Wat ook niet waar is want meestal gaat het gewoon goed. Het is niet zo dat de hagelslag wekelijks zwemles krijgt in een melkplas op de keukentafel.
Dan moet je dat ook niet opschrijven, want dat wekt verwarring en vind ik wel echt een ander soort uitspraak. Nogmaals fijn dat het opgelost is. Maar voor mijzelf sprekende zou ik jouw man zelf dus nooit in vertrouwen nemen. Hij staat voor mij te ver af van de realiteit die in veel huishoudens voorkomt. Maar goed, that's life. Ieder een ander perspectief.
Ben op zich wel nieuwsgierig naar jullie taakverdeling thuis (maar dat is ordinaire nieuwsgierigheid, dus niet relevant verder). Hoeveel werk jij VS zorg en hoe is dat bij jouw man?
Geniet van de vakantie!
'Hij staat voor mij te ver af van de realiteit die in veel huishoudens voorkomt.' Maar hij staat toch heel dicht bij de realiteit in zijn gezin? En daar is hij niet op school en ook niet in jouw gezin.
Heb je wel gezien hoe goed het gegaan is? Alle respect daarvoor, voor alledrie, man, vrouw en kind. Je zou willen dat het dit de realiteit is in 'veel huishoudens'.
Ik begrijp niets van jouw opmerkingen, Diyer, maar je zult het wel nodig hebben.
De vraag naar de werkverdeling is niet ter zake, ongezonde nieuwsgierigheid.
Tsjor
Mijn man en ik werken beide 32 uur en doen ongeveer een gelijk deel van het huishouden. Geen exacte taakverdeling. Soms heeft de een het wat drukker met werk en doet de ander meer thuis en soms omgekeerd. Ik heb sinds corona wel minder te doen op werk en ben veelal thuis aan het werk dus momenteel doe ik iets meer.