Nog steeds zorgen over dochter
Vorig jaar heb ik al eens gepost over mijn dochter (7, groep 4) die op school last heeft van emotionele buien (bijv. hard gillen, verstoppen). Ook had ze weinig aansluiting in de klas. Op verzoek van de school hebben we een breed onderzoek laten doen bij de orthopedagoog. Daar is niet echt een duidelijke conclusie uit gekomen. De orthopedagoog gaf aan dat ze op basis van het onderzoek geen diagnose kan stellen maar dat ze hoogbegaafdheid niet wilde uitsluiten. Dat kwam overigens uit de IQ-test niet naar voren.
Na de herfstvakantie is ze begonnen op een nieuwe school. Daar gaat het op sommige punten wel beter; ze heeft veel meer aansluiting in de klas (iedere week meerdere speelafspraakjes) en ze mag meedoen met de plusgroep (1x per week een uur), wat ze erg leuk vindt. Maar de laatste tijd heeft ze weer steeds vaker emotionele buien. De school wil nu extra hulp inschakelen; als ouders lijkt ons dat heel goed en we hebben hier maandag een gesprek over.
Maar... ik merk aan mezelf dat ik het erg moeilijk vind. Ik had echt gehoopt dat we de weg naar boven hadden gevonden en dat het nu weer minder goed gaat vind ik een enorme tegenvaller. Wat ik ook lastig vind is dat ik geen duidelijke oorzaak zie voor het gedrag. Thuis laat ze dit gedrag niet zien en in andere situaties (bij familie, muziekles, zwemles) gaat het ook goed. Daarom frustreert het me ook enorm dat het op school niet goed gaat en ik voel me dan boos en gefrustreerd. Ik schaam me ook dat mijn kind op deze manier de les verstoort voor anderen. Ik ben echt op zoek naar wat ik zou kunnen doen om haar hierin te helpen. Heeft iemand advies voor mij?
Wat kwam er uit de IQ-test? Misschien heeft ze een disharmonisch profiel, waarbij ze erg overvraagd of juist ondervraagd wordt. Het is daarbij van belang dat je per onderdeel weet wat de score was en niet alleen puntscore. Ze heeft wel vriendinnetjes begrijp ik. En op andere plekken reageert ze niet zo. Dan lijkt het probleem zich alleen voor te doen in de klas. Dus wat is daar aan de hand dat ze zo reageert? Daar moet je achter zien te komen.
Dit waren de uitkomsten van de IQ test (WISC-V): TIQ 111-121, VBI 104-119, VRI 112-127, FRI 115-128, WGI 77-91, VSI 96-109
Het eerste wat opvalt is dat ze bovengemiddelde tot begaafde capaciteiten heeft, maar dat haar werkgeheugen benedengemiddeld is. (Relatief zwak ten opzichte van haar andere capaciteiten).
Dit kan zich uiten in frustratie. Het lijkt erop dat ze al vlot weet hoe iets werkt of gedaan moet worden, maar daarna het lukt het haar in de uitvoering niet zoals het in haar hoofd zou moeten. Ik zou dit in ieder geval verder uitzoeken.
(Ik ben geen orthopedagoog trouwens. Maar ik lees voor mijn werk wel veel capaciteitenonderzoeken van kinderen en bespreek deze regelmatig met ortho’s.)
Ik herken dit van mezelf op die leeftijd. Ik kon het toen niet uitleggen of duiden en het had mij en mijn omgeving gigantisch geholpen als ik dat destijds wel had gekund, maar als ik er nu op terugkijk was het centrale probleem 'paniek door overzicht verliezen'.
Als je mij veel informatie of opdrachten tegelijk geeft, raak ik het overzicht kwijt. Mijn hoofd werkt een beetje als een trechter; er kan veel zand doorheen, maar als je er te veel in één keer in gooit valt de helft ernaast en raakt hij verstopt en dan loopt de boel vast. Inmiddels weet ik dat van mezelf en kan ik dat redelijk goed aangeven.
Toen ik 7/8/9 jaar oud was niet. Op school uitte zich dat in huilen (uit paniek) wat ik vertaalde als 'niet snappen', terwijl het eigenlijk 'niet overzien' was.
School heeft destijds echt wel geprobeerd mij te helpen, maar terugkijkend was dat vooral gericht op 'niet huilen' en niet op 'overzicht creëren'. Nu ja, die mensen deden vast ook hun best en ik zit nu eenmaal een beetje ingewikkeld in elkaar.
Lizzyliz schreef op 21-03-2024 om 14:28:
Het eerste wat opvalt is dat ze bovengemiddelde tot begaafde capaciteiten heeft, maar dat haar werkgeheugen benedengemiddeld is. (Relatief zwak ten opzichte van haar andere capaciteiten).
Dit kan zich uiten in frustratie. Het lijkt erop dat ze al vlot weet hoe iets werkt of gedaan moet worden, maar daarna het lukt het haar in de uitvoering niet zoals het in haar hoofd zou moeten. Ik zou dit in ieder geval verder uitzoeken.
(Ik ben geen orthopedagoog trouwens. Maar ik lees voor mijn werk wel veel capaciteitenonderzoeken van kinderen en bespreek deze regelmatig met ortho’s.)
Ik ben wel orthopedagoog en mij valt dit ook als eerste op. Daar kan zeker een stuk frustratie uit voortkomen. Hebben ze vanuit het onderzoek geen tips en aanbevelingen gegeven voor thuis en op school? Bijvoorbeeld. Duidelijke opdrachten geven, niet te complex. Opdracht laten herhalen zodat ze zelf onder woorden kunnen brengen wat de opdracht is (check voor leerkracht en ouder of de opdracht begrepen is). Trainen van het werkgeheugen door spelletjes (auditieve geheugenspelletjes als ik ga op reis en ik neem mee, visuele als memory, sudoku's, breinspelletjes, bordspellen). Vragen wat kind gaat doen (ipv of ze snapt wat ze moet doen). Auditieve/ visuele ondersteuning bieden (werkschema, opdracht op papier erbij, zodat ze daarop kan teruggrijpen). Extra aandacht hebben voor t leren van de strategie (mn strategieën die gericht zijn op het verwerken van informatie ipv onthouden).
Wat mamaE schrijft is vaak ook herkenbaar bij deze leerlingen,niet hebben van overzicht zorgt voor paniek, het niet kunnen wegzetten of er woorden aan kunnen geven en dan dus huilen/ boze buien. Voorstructureren, maar ook benoemen wat je ziet (ik zie dat je heel boos wordt/ verdrietig wordt, zullen we samen naar de opdracht kijken wat er niet lukt). Weer overzicht creëren, kind zien onder de frustratie, en woorden helpen geven, kunnen heel helpend zijn. Ze moeten dat ook echt nog leren, zeker als t niet vanzelf gaat.
Succes!
Marit
MamaE schreef op 21-03-2024 om 14:32:
Ik herken dit van mezelf op die leeftijd. Ik kon het toen niet uitleggen of duiden en het had mij en mijn omgeving gigantisch geholpen als ik dat destijds wel had gekund, maar als ik er nu op terugkijk was het centrale probleem 'paniek door overzicht verliezen'.
Als je mij veel informatie of opdrachten tegelijk geeft, raak ik het overzicht kwijt. Mijn hoofd werkt een beetje als een trechter; er kan veel zand doorheen, maar als je er te veel in één keer in gooit valt de helft ernaast en raakt hij verstopt en dan loopt de boel vast. Inmiddels weet ik dat van mezelf en kan ik dat redelijk goed aangeven.
Toen ik 7/8/9 jaar oud was niet. Op school uitte zich dat in huilen (uit paniek) wat ik vertaalde als 'niet snappen', terwijl het eigenlijk 'niet overzien' was.
School heeft destijds echt wel geprobeerd mij te helpen, maar terugkijkend was dat vooral gericht op 'niet huilen' en niet op 'overzicht creëren'. Nu ja, die mensen deden vast ook hun best en ik zit nu eenmaal een beetje ingewikkeld in elkaar.
Dank voor je reactie MamaE. Wat zou er naar jouw idee wel geholpen hebben voor jou? En heb je later wel geleerd om hiermee om te gaan?
Marit! schreef op 21-03-2024 om 15:11:
[..]
Ik ben wel orthopedagoog en mij valt dit ook als eerste op. Daar kan zeker een stuk frustratie uit voortkomen. Hebben ze vanuit het onderzoek geen tips en aanbevelingen gegeven voor thuis en op school? Bijvoorbeeld. Duidelijke opdrachten geven, niet te complex. Opdracht laten herhalen zodat ze zelf onder woorden kunnen brengen wat de opdracht is (check voor leerkracht en ouder of de opdracht begrepen is). Trainen van het werkgeheugen door spelletjes (auditieve geheugenspelletjes als ik ga op reis en ik neem mee, visuele als memory, sudoku's, breinspelletjes, bordspellen). Vragen wat kind gaat doen (ipv of ze snapt wat ze moet doen). Auditieve/ visuele ondersteuning bieden (werkschema, opdracht op papier erbij, zodat ze daarop kan teruggrijpen). Extra aandacht hebben voor t leren van de strategie (mn strategieën die gericht zijn op het verwerken van informatie ipv onthouden).
Wat mamaE schrijft is vaak ook herkenbaar bij deze leerlingen,niet hebben van overzicht zorgt voor paniek, het niet kunnen wegzetten of er woorden aan kunnen geven en dan dus huilen/ boze buien. Voorstructureren, maar ook benoemen wat je ziet (ik zie dat je heel boos wordt/ verdrietig wordt, zullen we samen naar de opdracht kijken wat er niet lukt). Weer overzicht creëren, kind zien onder de frustratie, en woorden helpen geven, kunnen heel helpend zijn. Ze moeten dat ook echt nog leren, zeker als t niet vanzelf gaat.
Succes!
Marit
Veel dank, dit klinkt heel logisch. Nee vanuit het onderzoek hebben we niet deze adviezen gehad. Het advies richting school was om meer uitdaging te bieden, en meer ondersteuning bij sociale interacties. Trainen van het werkgeheugen hebben we geen advies over ontvangen. Dat is zeker iets wat we thuis op kunnen gaan pakken. Ik zal die andere dingen ook richting school meegeven.
In elk geval fijn dat school wil meedenken en helpen en dt jullie in gesprek gaan. Belangrijk om de oorzaak van haar gedrag te achterhalen. Wellicht inderdaad een overlopende trechter of moeite met eea verwerken, zoals anderen schrijven?
Gun je dochter en jezelf de tijd om erachter te komen. En wellicht groeit ze er ook overheen.
Wat betreft je gevoel van boosheid en frustratie: kan ik me voorstellen. En die gevoelens mag je hebben. Het is gewoon best lastig om uit te vinden wat je kind nodig heeft. Soms is het twee stappen vooruit en eentje terug.
En je schamen voor gedrag is herkenbaar (mijn zoon kan de boel ook verstoren en ophouden en ik heb me daar ook voor geschaamd). Maar probeer los te laten wat anderen ervan zouden kunnen denken en bedenk: wat heeft jouw dochter nodig en wat werkt voor jullie als gezin? En ga daarvanuit, en mensen die dat niet snappen: lekker laten!
En bedenk dat je dochter vast niet expres als stoorzender optreedt - ik denk dat ze op zo'n moment niet anders kan.
Daarnaast goed om in tijden dat je denkt " pfff daar gaan we weer!" te denken aan alles wat wel goed gaat:
* een school die meedenkt
* dat ze leuke sociale contacten heeft opgedaan
* dat ze meedoet aan de plusklas.
....dat is al zoveel samen!
Bosanemoon schreef op 21-03-2024 om 16:33:
[..]
Dank voor je reactie MamaE. Wat zou er naar jouw idee wel geholpen hebben voor jou? En heb je later wel geleerd om hiermee om te gaan?
Lastige vraag, omdat je natuurlijk niet terug in de tijd kan en kijken wat andere oplossingen voor resultaat zouden hebben. Ik denk wel dat het geholpen zou hebben als het daadwerkelijke onderliggende probleem was herkend.
Vanaf halverwege groep 5 ging het beter. Ik had toen een hele goede leerkracht waardoor mijn zelfvertrouwen ook groeide.
Het blijft een zwakke plek; ik kan nog steeds blokkeren als ik overzicht verlies. Ik heb nu een lieve man die dat heel goed herkent en dan naast me komt staan, overzicht creëert en me op weg helpt. Het lukt me vaak ook zelf als ik even pas op de plaats maak.
Laten we het erop houden dat ik blijf leren en groeien en dat dat na mijn veertigste nog steeds niet klaar is.
Over schamen; daar schieten zowel jij als je dochter niks mee op. Ik zou dat ook zéker niet tegen haar zeggen. Ze doet het niet expres. Mijn ouders hebben mij ooit gevraagd of ik het 'voor de aandacht' deed en die vraag heeft veel pijn gedaan en ik denk, onbewust, ook wel een stukje vertrouwen beschadigt. Ik schaamde me er zelf ook wel voor, het was niet iets waar ik graag over praatte, want ik wist dondersgoed dat het 'niet normaal' was. Het was niet iets waar ik voor koos, maar iets dat mij overkwam.
Bosanemoon schreef op 21-03-2024 om 16:35:
[..]
Veel dank, dit klinkt heel logisch. Nee vanuit het onderzoek hebben we niet deze adviezen gehad. Het advies richting school was om meer uitdaging te bieden, en meer ondersteuning bij sociale interacties. Trainen van het werkgeheugen hebben we geen advies over ontvangen. Dat is zeker iets wat we thuis op kunnen gaan pakken. Ik zal die andere dingen ook richting school meegeven.
En dat zijn ook hele waardevolle adviezen. Fijn dat school ook daarin met jullie mee wil denken.
En dat trainen...het zal waarschijnlijk een 'zwakke' plek blijven maar juist jullie 1 op 1 aandacht, met spelletjes doen (er zijn allerhande geheugenspelletjes) kan heel fijn zijn. Zowel voor t werkgeheugen als ook voor het onderliggende contact. Er gaan heel veel dingen goed, beter dan op de vorige school. Dat is heel waardevol.
Groetjes, Marit
Naast de adviezen die er al gegeven zijn: als de bovenstaande adviezen van Marit onvoldoende aanslaan zou je nog (samen met een orthopedagoog) kunnen onderzoeken of een Cogmed training passend zou kunnen zijn. Dit is een training die gericht is op het verbeteren van aandacht en werkgeheugen. Het vraagt wel best een flinke tijdsinvestering, dus je moet wel goed afwegen of het niet meer kost dan dat het brengt.
MamaE schreef op 21-03-2024 om 17:22:
[..]
Lastige vraag, omdat je natuurlijk niet terug in de tijd kan en kijken wat andere oplossingen voor resultaat zouden hebben. Ik denk wel dat het geholpen zou hebben als het daadwerkelijke onderliggende probleem was herkend.
Vanaf halverwege groep 5 ging het beter. Ik had toen een hele goede leerkracht waardoor mijn zelfvertrouwen ook groeide.
Het blijft een zwakke plek; ik kan nog steeds blokkeren als ik overzicht verlies. Ik heb nu een lieve man die dat heel goed herkent en dan naast me komt staan, overzicht creëert en me op weg helpt. Het lukt me vaak ook zelf als ik even pas op de plaats maak.
Laten we het erop houden dat ik blijf leren en groeien en dat dat na mijn veertigste nog steeds niet klaar is.Over schamen; daar schieten zowel jij als je dochter niks mee op. Ik zou dat ook zéker niet tegen haar zeggen. Ze doet het niet expres. Mijn ouders hebben mij ooit gevraagd of ik het 'voor de aandacht' deed en die vraag heeft veel pijn gedaan en ik denk, onbewust, ook wel een stukje vertrouwen beschadigt. Ik schaamde me er zelf ook wel voor, het was niet iets waar ik graag over praatte, want ik wist dondersgoed dat het 'niet normaal' was. Het was niet iets waar ik voor koos, maar iets dat mij overkwam.
Dank voor je mooie reactie, daar heb ik echt iets aan. Ik moet mezelf er aan blijven herinneren dat ze dit niet expres doet. Het voelt voor mij soms ook echt als een manier van aandacht vragen maar dat is het natuurlijk niet. Mijn dochter praat er ook liever niet over, ze schaamt zich er voor. Het is echt iets wat haar overkomt.
Ik hoop echt dat dit iets is waar ze overheen gaat groeien (met hulp van ons en school) want het heeft wel een grote impact op haar leven. Daarom maak ik me ook vaak zorgen over de toekomst.
Dank voor alle reacties, fijn dat jullie meedenken.
Gisteren gesprek gehad met de IB'er. Ze willen graag een psycholoog inschakelen voor begeleiding op school. Eerst naar de huisarts voor verwijzing dus het zal niet zo 1 2 3 geregeld zijn maar wel fijn dat ze dit willen proberen. Ik heb gevraagd of we de resultaten van het IQ-onderzoek dan mee kunnen nemen, IB'er gaf aan dat dat natuurlijk kon.
Ik vind het erg moeilijk om de zorgen los te laten...slaap er slecht van en heb er constant een rotgevoel over. Ik zou willen dat iemand aan me kon vertellen dat het goedkomt maar dat kan natuurlijk niet.
Dat je dochter eerst een opleving had en daarna toch weer terugviel is heel logisch. Ze is begonnen in een nieuwe omgeving, waar ze zich nog wilde bewijzen, op haar tenen liep en zich niet veilig genoeg voelde om zichzelf te laten zien. Nu is ze 'thuis' en kan ze weer zichzelf zijn.
Ik herken dat van mijn zoon (met ASS) die was blijven zitten. Het eerste kwartaal was hij de bink van de klas. Daarna zakte dat heel snel in. Hij was destijds al wat ouder dan jouw dochter nu, en hij heeft een goed zelfinzicht. Daarom konden we dat met hem bespreken. Hij bleek het eerste kwartaal in sociaal opzicht een rol te hebben gespeeld. Hij wist natuurlijk veel, want hij had de stof al een keer gehad. Dus hij was de stoere gast die alles al wist. Maar uiteindelijk hield hij het niet vol om die rol te spelen. Ook al omdat hij op een bepaald moment niet meer voorliep op zijn klasgenoten. Toen kwam 'de man met de hamer' en ging hij hard onderuit. Heel verklaarbaar dus eigenlijk. Ik denk dat dit ook speelt bij je dochter.
Ik heb zelf nooit getwijfeld aan dat het (linksom of rechtsom) goed zou komen met onze zoon. Terwijl we toch best diepe dalen hebben gehad. Dat vertrouwen in hem probeer ik altijd actief uit te stralen. Niet dat ik hem overlaad met complimenten of zo, maar ik benader het altijd positief. Volgens mij helpt dat. Het overgrote deel van de kinderen, ook die waar 'wat mee is' komt toch uiteindelijk best op zijn of haar pootjes terecht. En zo niet, dan zoeken we wel een passende oplossing.
Het helpt in ieder geval niets om je druk te maken over de toekomst. Bij mijn opa en oma hing een mooie spreuk aan de muur: De mens lijdt dikwijls het meest Door het lijden dat hij vreest Doch dat nooit op komt dagen. Zo heeft hij meer te dragen Dan God te dragen geeft. Het leed dat is, drukt niet zo zwaar Als vrees voor allerlei gevaar. Doch komt het eens in huis, Dan helpt God altijd weer En geeft hij kracht naar kruis.
Natuurlijk met een zeer religieus tintje, maar het werkt natuurlijk wel echt zo.
Ook voor je dochter is het echt beter als jij uit kunt stralen naar haar dat het goed komt, dat ze goed is zoals ze is. En dat ze nu tegen dingen aanloopt waar hulp voor mogelijk is. Dat er eerst goed uitgezocht moet worden wat er precies mis gaat, maar dat er echt hulp is en dat het goed gaat komen. Zij heeft een uitdaging op dit vlak (overzicht? beginnen met een taak?), een ander ziet slecht of loopt moeilijk of heeft tics. Iedereen heeft wel wat. Dat maakt het niet minder vervelend, maar ze is ook niet zieliger dan een ander kind.
Probeer er echt wat positiever in te staan. Daarmee help je jezelf en je dochter. Zoek voor jezelf afleiding, ga sporten, mediteren en leuke dingen doen en zorg dat je voldoende slaapt. Want als jij als een zombie door het huis loopt door slaapgebrek maak je de zaak alleen maar erger. Desnoods vraag je eens een gesprek aan met de POH. Die kan je misschien ook helpen dingen een beetje in perspectief plaatsen.
Bosanemoon schreef op 26-03-2024 om 13:47:
[..]
Dank voor je mooie reactie, daar heb ik echt iets aan. Ik moet mezelf er aan blijven herinneren dat ze dit niet expres doet. Het voelt voor mij soms ook echt als een manier van aandacht vragen maar dat is het natuurlijk niet. Mijn dochter praat er ook liever niet over, ze schaamt zich er voor. Het is echt iets wat haar overkomt.
Ik hoop echt dat dit iets is waar ze overheen gaat groeien (met hulp van ons en school) want het heeft wel een grote impact op haar leven. Daarom maak ik me ook vaak zorgen over de toekomst.
In mijn geval was het met name in groep 4 en 5 een probleem, daarna werd het minder. Mocht dat hoop geven. Maar wees eerlijk; hoeveel volwassenen ken je die nog dergelijke buien of uitbarstingen hebben in het openbaar? Waarschijnlijk geen tot heel weinig.
Zorgen maken deden mijn ouders ook en ze hebben ook wel slapeloze nachten gehad. Het helpt niemand verder, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik net na de diagnose van dochter ook eens midden in de nacht wanhopig en in tranen op dit forum zat te schrijven en dat het gevoel dat het linksom of rechtsom meestal best heel aardig goed komt met de meeste mensen toen ook ver te zoeken was.
Straal naar haar toe vertrouwen uit. Ze mag er zijn zoals ze is. En als bepaalde dingen lastig zijn voor haar, is het niet erg om daarbij geholpen te worden. Net als dat sommige andere kinderen extra instructie krijgen voor spelling of rekenen of naar de fysio of logopedie of weet ik het moeten.