Gevoelig kind
Hoi,
even van me afschrijven hoor.. Ik heb een tweeling van 5 jaar. Dochter vindt alles leuk, gaat overal spelen, naar feestjes, is enthousiast. Mijn zoontje is heel lief, enthousiast maar ook heel gevoelig. Hij vindt nieuwe dingen spannend zoals kinderfeestjes of ergens voor het eerst spelen. Vanochtend mochten alle ouders mee de klas in omdat ze een project afgerond hadden.. Kind huilen in de klas omdat hij het spannend vindt en druk..(en ik voel me dan opgelaten omdat mijn kind altijd als enige huilt bij zulke dingen, ik weet dat ik hier zelf aan moet werken) Ik snap dat hij pas 5 is (en een drukke periode nu) maar dit heeft hij altijd ook in rustige periodes. Vooral het stukje afscheid nemen van mij. Als hij eenmaal op het feestje is dan is het helemaal leuk. Pfoe ik vind het heel heftig en ik voel me er de hele ochtend rot door als ik hem vanochtend verdrietig achterlaat en als hij al aangeeft dat hij het ook spannend vind om vanmiddag gelijk uit school mee te gaan naar het kinderfeestje.. Het onwetende maakt mij ZO onzeker. (Staat er zometeen een huilend kind als ik z’n zus ophaal op school die het feestje spannend vindt of een enthousiast kind die toch wel zin heeft) Ik weet nooit hoe hij gaat reageren met iets zoals eerste keer zwemles etc. Hij mag 100% zijn zoals hij is maar ik vind het zo zwaar soms.. Nouja even van me afschrijven helpt soms. En misschien zijn er nog ouders in een soortgelijke situatie 
Je bent geen slechte moeder als je kind als enige huilt. Je hebt stress over hoe anderen over je zouden kunnen denken.
Volg je kind en stimuleer hem in zijn ontwikkeling door de uitdagingen wel aan te gaan met oog voor zijn emoties en welzijn.
En wellicht heb je gewoon een heel introvert kind dat in deze op extraverten gerichte wereld het gewoon heel overweldigend vind en daar NOOIT overheen gaat komen.
Ik huil nu niet meer, maar vind groepen groter dan 4 personen nog steeds een drama. Dat kost zo veel energie. Hoe leuk de activiteiten ook zijn, maar vanuit de rust de drukte in, zoals bij zo'n verjaardag vergt energie, en die moet je later bij tanken.
Huilen is een vorm van prikkelverwerking, helaas in deze maatschappij niet zo geaccepteerd. Zeker na zo'n drukke ochtend, die anders is dan anders zijn er meer prikkels, en waarschijnlijk in de ochtend ook minder ruimte geweest om prikkels te verwerken en dan loopt het letterlijk over en ga je huilen. Als je 50+ bent zoals ik dan zoek je dan eerst voor 20 minuten een toilet op om in alle rust te huilen, de prikkels te verwerken en dan weer een masker op te zetten alsof je het allemaal prima trekt en weer de drukte in.
Ik herken het helemaal. Mijn dochter is 6 en heeft hetzelfde. Ze zit in groep 3, maar afscheid nemen op school is soms nog steeds moeilijk. Ze zit al een jaar op zwemles, maar ik moet haar echt fysiek aan de juf meegeven, want ze klampt zich anders aan me vast. Ze wil na zwemles ook niet op een andere sport, zegt ze. Ergens spelen durft ze eigenlijk niet, dat is nu 2x met moeite gelukt. Ze had pas een feestje waarbij ik haar letterlijk over de drempel heb moeten duwen. Toen we voor de deur stonden zei ze: "Ik wil niet naar dit feestje en ik ga volgende keer zelf X niet uitnodigen want dan nodigt ze tenminste mij ook niet meer uit."
Ik vind het soms moeilijk balanceren in haar serieus nemen, zichzelf laten zijn en niet teveel pushen enerzijds en haar stimuleren en over de streep trekken anderzijds. Ik weet dat als ze een minuut in de klas, op het feestje of bij de zwemles is het dan vrijwel altijd prima gaat en ze meestal ook plezier heeft. Dus dan is het gewoon even gaan met die banaan, voor haar en voor mijzelf. Tegelijk denk ik: ze hoeft niet extravert te zijn, ze mag dingen moeilijk vinden, ze mag lekker thuis in haar eentje spelen als zij dat prettig vindt en ze mag dingen op haar eigen tijd ontdekken. Dat blijft vaak wel zoeken naar de juiste balans en wat helpend is en wat juist niet.
Vind jij het extra lastig omdat zijn zus hierin wel makkelijk is? Kan hij zich soms aan haar optrekken, of dat het minder spannend is als zij erbij is en de kastanjes uit het vuur haalt? Of is het soms ook juist lastig voor hem omdat hij minder zelf kan oefenen als zij het voortouw wel neemt en hij ervaart dat hij qua durf niet aan haar kan tippen?
ik heb ook een gevoelig kind. Niet in de zin van huilen, dat viel wel mee. Maar wel nieuwe dingen heel spannend vinden. Als 2 jarige lag hij regelmatig onder de bank als er visite kwam, zelfs als dat opa en oma waren die hij regelmatig zag. Eerst acclimatiseren vanuit een veilige plek. Op zijn eigen verjaardag heb ik hem regelmatig naar boven gestuurd om te ontprikkelen (hij werd dan bv heel druk, met later huilen als gevolg), tot hij t zelf ging aangeven. Hij is nu 14. En houdt niet van grote groepen, hoewel hij gek genoeg zich nu wel in een iets grotere vriendengroep begeeft. Maar dat kost wel veel energie, hij is een echte introvert wat dat betreft. En weet je, dat is net zo oké als wanneer het anders was. Maar kan het zijn dat je dochter mss wat meer op jou lijkt? En dat je als het ware iets harder moet werken om te snappen hoe hij in elkaar zit, simpelweg omdat je dochter wat meer in jouw comfortzone zit? Ook dat is niet erg hè. En idd, wat een ander ook van het huilen van je kind denkt...dat maakt niet uit!
Succes, het blijft soms gewoon zoeken naar de beste aanpak, we zijn maar gewoon een mens.
Je bent al zo'n superlieve moeder dat je al zoveel van je zoon snapt en hier een topic opent! Mijn jongste met (achteraf) autisme en licht verstandelijke beperking was al volledig in paniek als ik rechtsom het plein voor ons huis liep ipv linksom. Twee, drie jaar toen. Uiteindelijk SO en nu een leuke jong volwassene die zijn mbo-entree probeert te halen. En ondanks dat ik autisme heb bij hoogbegaafdheid herken ik jou verhaal en dat van mijn kind. Je kind (kan ook prima zonder diagnoses) is ws steeds compleet overweldigd. En begrip helpt dan veel meer dan afwijzing.
Wat ik van de verhalen van mijn dochter, inmiddels groep 7, weet is dat er eigenlijk best veel kinderen huilen op school. En ook in de onderbouw middelbare school gebeurt het nog wel regelmatig.
Dus wees niet ongerust, jouw kind is niet de enige.
Misschien dat, voor jezelf, wat ademhalingsoefeningen kunnen werken. Dagelijks even gaan zitten, 5 of 10 minuutjes en puur even focussen op je ademhaling. Met inademing voelt hoe de adem door je neus gaat en met de uitademing voorstellen dat al je zorgen en spanningen eruit gaan en weg vloeien.
Zoontje zal opmerken en voelen dat jij ontspannender bent en kans is dat hij daar goed op reageert
Veel kleintjes hebben dit nog hoor. Voor een vijfjarige is dit echt niet heel gek. Sommigen zijn gewoon wat introverter of verlegener dan anderen. En alle kinderen huilen regelmatig, vooral als ze moe, overprikkeld of wat angstig zijn. Ik heb zelf een 5 jarige en zie zowel haar als haar vriendjes met grote regelmaat janken. Niets ergs aan, hoort er gewoon bij. Ze heeft een vriendinnetje die hier niet durft te spelen, een die de eerste 5 minuten huilt en een die eerder is opgehaald van haar feestje omdat ze het echt niet durfde en alleen maar zat te bibberen in een hoekje. En daar vind ik dus niets van. Dus laat je kind zijn wie hij is en trek je er niets van aan.
Toen mijn zoon zijn 5e verjaardag vierde, belde de moeder van 1 klasgenootje: "Ze komt toch niet. Ze had er veel zin in maar ineens durft ze niet meer en ik forceer dat niet want dat werkt niet goed bij haar. Misschien een volgende keer."
Ik vond dat alleen maar lief en tof van die moeder, dat ze zo duidelijk was in het volgen van wat haar kind nodig had.
Ik ben zelf met (andere) zoon wel eens mee geweest naar een verjaardagspartijtje (in overleg met de ouders uiteraard, die ik heel goed kende). Om te proberen hem over de drempel te helpen.
Kortom, dit komt veel voor en de meeste mensen vinden daar niks van.
Nicole123 schreef op 15-11-2024 om 12:30:
Ik herken het helemaal. Mijn dochter is 6 en heeft hetzelfde. Ze zit in groep 3, maar afscheid nemen op school is soms nog steeds moeilijk. Ze zit al een jaar op zwemles, maar ik moet haar echt fysiek aan de juf meegeven, want ze klampt zich anders aan me vast. Ze wil na zwemles ook niet op een andere sport, zegt ze. Ergens spelen durft ze eigenlijk niet, dat is nu 2x met moeite gelukt. Ze had pas een feestje waarbij ik haar letterlijk over de drempel heb moeten duwen. Toen we voor de deur stonden zei ze: "Ik wil niet naar dit feestje en ik ga volgende keer zelf X niet uitnodigen want dan nodigt ze tenminste mij ook niet meer uit."
Ik vind het soms moeilijk balanceren in haar serieus nemen, zichzelf laten zijn en niet teveel pushen enerzijds en haar stimuleren en over de streep trekken anderzijds. Ik weet dat als ze een minuut in de klas, op het feestje of bij de zwemles is het dan vrijwel altijd prima gaat en ze meestal ook plezier heeft. Dus dan is het gewoon even gaan met die banaan, voor haar en voor mijzelf. Tegelijk denk ik: ze hoeft niet extravert te zijn, ze mag dingen moeilijk vinden, ze mag lekker thuis in haar eentje spelen als zij dat prettig vindt en ze mag dingen op haar eigen tijd ontdekken. Dat blijft vaak wel zoeken naar de juiste balans en wat helpend is en wat juist niet.
Vind jij het extra lastig omdat zijn zus hierin wel makkelijk is? Kan hij zich soms aan haar optrekken, of dat het minder spannend is als zij erbij is en de kastanjes uit het vuur haalt? Of is het soms ook juist lastig voor hem omdat hij minder zelf kan oefenen als zij het voortouw wel neemt en hij ervaart dat hij qua durf niet aan haar kan tippen?
Je omschrijft mijn dochter geheel. Ik balanceer met haar mee waardoor het steeds beter gaat. Dat afscheid nemen, ja daar heb ik om gebaald, want dat was eerst overal zo : op school, bso, vriendinnetjes, zwemles en soms ook bij oma nog, maar dit is een stukje van haar en het is eenmaal zo, klaar. Ik merk echt een groot verschil in hoe jij als ouder hiermee omgaat. Baal jij? Dan voelt hij het aan. Struggel je met emoties/gevoelens dan heeft dat ook impact op hem. En dat is the key, vind ik persoonlijk.
Om arm het. Wees trots hoe hij is. Maak zijn omgeving zo prettig mogelijk door positief dingen te benaderen. Zorg dat hij weet dat hij altijd bij je terecht kan en dat je hem gaat helpen als iets niet gaat. Herhaal het eens en blijf positief. En je gaat het niet geheel overnemen, nee je focus ligt op ondersteunen. Door succes ervaringen zul je zien dat hij gaat groeien. Stap voor stap op zijn eigen tempo.
Zijn karakter zal weinig veranderen maar als ouder geef je hem de tools om hier het beste mee om te kunnen gaan.
Nu, ik op deze manier er mee om ga. Ben ik blij dat ze mij als ouder heeft en ik haar graag hierbij ondersteun. Want ik zie ook dat dit niet vanzelfsprekend is.
