Gedrag dochter om kleding
Momenteel zijn de ochtenden hier thuis echt niet gezellig. Er is al veel strijd/ruzie/boosheid en tranen geweest voordat mijn dochter naar school gaat (6 jaar, groep 3).
Tot haar derde kon ik haar alles aantrekken, daarna kreeg ze een eigen smaak/mening. Wat helemaal prima is. Zij legt de kleding een avond van te voren klaar en als ik daar nog iets aan wil veranderen dan doe ik dat. Wordt niet altijd gewaardeerd dus nu laat ik haar vaak twee setjes klaarleggen en dan kies ik daar uit. Klinkt veelbelovend.. Maar wat op maandagavond nog een prima setje lijkt te zijn is op dinsdagochtend drama. Wat zich uit in heel veel woede bij haar, vervolgens trek ik de kleding dan bij haar aan (gaat niet altijd even rustig) met als gevolg dat ze daar nog 20 minuten om kan huilen. Daardoor moet het ontbijt in 2 minuten erin en geef ik haar nu steeds vaker huilend af bij juf.
Ik vind het verschrikkelijk dat het zo gaat en ik merk dat ik zelf steeds minder geduldig ben. Al dat gehuil en geschreeuw iedere ochtend om kleding en schoenen, we trekken het niet meer.
Iemand tips hoe ik de ochtenden toch aangenamer kan maken? En ben ik te streng als ik wil dat ze er netjes en verzorgd uit ziet op school. Want als het aan madame ligt is het iedere dag een (fluttige) legging met een tshirt en cowboylaarzen.
Temet schreef op 16-10-2024 om 13:53:Als je het nog niet deed: gewoon je inkopen doen bij de jongensafdeling.
Ja, dat doe ik al heel lang. Ze heeft ook meer kleding die van haar broer geweest is gedragen dan haar zusje van haar. Als kleuter had ze liefst een dino of tijger op haar trui, prinsessen vond ze verschrikkelijk. Inmiddels zit ze er een beetje tussenin, met een eigen stijl zonder dino's maar ook nog steeds echt geen jurken, ruches of bloemetjes. We kijken nu meestal op de jongens- en meisjesafdeling.
ik heb allang volwassen kinderen, maar ik sta versteld over wat jullie kinderen allemaal zelf bepalen. En dan vooral het zinnetje: “ dat krijg ik haar echt niet aan”. Dat gaat over een 6 jarig kind? Die doet toch gewoon wat mama zegt?
Ik snap heel goed dat kinderen wat vrijheid moeten hebben in kledingkeuze, ( geen roze, wel roze, liever een broek dan een jurk enz.)
Maar geschreeuw en geklier omdat kind niet de kleren draagt die papa of mama bepaalt?
Jij hebt kennelijk kinderen die beter luisteren. Of een hogere pijngrens voor gez***k in de ochtend. Gefeliciteerd.
Of je had makkelijke kinderen of je bent alweer vergeten wat voor een strijd het ook alweer was. Onze kinderen zijn gelukkig niet erg ingewikkeld ermee; daar ben ik blij mee.
Of je sloot onbewust of bewust goed aan bij de smaak.
Mijn kind kiest al sinds ze 1,5 jaar oud was de eigen kleding. En dan niet een keuze uit een paar opties, maar uit al haar kleren. Sinds ze goed kan praten koop ik niks meer voor haar waar ze niet zelf ja op heeft gezegd. Meestal kiest ze haar kleding op de dag zelf. Ze heeft zelf een heel duidelijk idee wat ze aan wil en altijd al gehad, ook welke combinaties ze aantrekt. Ik vind dat juist mooi en bewonderenswaardig. Maar ook al zou ik dat niet vinden, dan nog zou ik echt geen strijd willen om kleren. Wat zonde van je energie.
Koko67 schreef op 16-10-2024 om 14:00:
ik heb allang volwassen kinderen, maar ik sta versteld over wat jullie kinderen allemaal zelf bepalen. En dan vooral het zinnetje: “ dat krijg ik haar echt niet aan”. Dat gaat over een 6 jarig kind? Die doet toch gewoon wat mama zegt?
Ik snap heel goed dat kinderen wat vrijheid moeten hebben in kledingkeuze, ( geen roze, wel roze, liever een broek dan een jurk enz.)
Maar geschreeuw en geklier omdat kind niet de kleren draagt die papa of mama bepaalt?
Mijn dochter is geen robot met een knop erop, dus nee, ze doet niet automatisch zonder huilen en drama wat mama zegt. Als we bij kleding die ze aan moet trekken zeggen 'je doet wat mama zegt' dan krijgen we daarin scènes als beschreven in de OP. Been there, done that. En nog steeds strijd om de winterjas, maar die ga ik wel aan omdat het anders gewoon echt te kous is. Pick your battles, elke ochtend drama hoef ik er echt niet nog bij.
Bij het naar bed gaan en zelfstandig spelen doet ze dan wel weer wel keurig wat wij zeggen. Niet omdat we daarin zo anders of fantastisch opvoeden, maar gewoon omdat wij op dat vlak dan weer mazzel hebben met een makkelijk kind en een ander weer niet.
Ik wordt altijd heel kriegel van die 'ik accepteerde het gewoon niet' ouders. Dat werkte alleen zo goed omdat je blijkbaar meegaande kinderen had op dat vlak.
Hier bijna nooit strijd gehad wat er aangetrokken werd. Ik liet vooral dochter de avond van tevoren kiezen, zij was heel erg strikt met hoe de setjes waren gekocht zo droeg ze ze ook. Ze had een groene ribcord rok met een crème kolletje en een roze gemeleerd vest en zo werd dat ook gedragen. Na een tijdje moest ik vanwege vlekken een ander kolletje kopen, dat was roze, stond net zo goed maar dochter droeg het niet, onder dat vest moest die crème!!!!
Het heeft lang geduurd maar nu ze 22 is kan ze de groene turtleneck dragen bij de bruine en bij de spijkerbroek.
Voor zoon heb ik na een paar nare dagen de kleren als set op een hanger gehangen, compleet met sokken. Hij is heel erg kleurenblind en werd te vaak uitgelachen om zijn wonderlijke combinaties. Als hij dus de longsleeve met de monstertruck aan wilde dan zat daar een matchende broek en sokken bij.
Lubberende leggings of andere niet meer zo nette dingen lagen gewoon niet meer in de kast, dat scheelde discussie.
En heel eerlijk gezegd heb ik een klein gaatje weleens groter gemaakt in de was om het te kunnen afvoeren.
Als we gingen winkelen voor kleding dan keek ik eerst wat er nodig was en dan mochten ze zelf kiezen in de stad binnen mijn kaders. Geen doodshoofden, korte broeken alleen als je billen er niet uithangen, dat soort regels.
Momenteel heeft de 19 jarige zoon hier meer roze in de kast dan de dochter en dat mag.
Ninoea schreef op 16-10-2024 om 12:57:
Ons viertal heeft echt een eigen smaak. Tips die gegeven zijn sluit ik bij aan. Wat bij ons ook hielp was het in de avond als ze gingen slapen al aantrekken. Ze sliepen dan in de schone kleding. Dan hoefden ze in de ochtend zich niet om te kleden en dat scheelde heel veel gedoe. Met name onze jongste zoon heeft dit gedaan. De rest wel een keertje maar niet structureel. In de avond was de besluitvaardigheid groter en als het dan al aan was dan was er ook geen gedoe meer. Het scheelt letterlijk weer een stap in de ochtend.
Sliepen de kinderen dan in hun spijkerbroek en trui?
Nicole123 schreef op 16-10-2024 om 14:07:
[..]
Mijn dochter is geen robot met een knop erop, dus nee, ze doet niet automatisch zonder huilen en drama wat mama zegt. Als we bij kleding die ze aan moet trekken zeggen 'je doet wat mama zegt' dan krijgen we daarin scènes als beschreven in de OP. Been there, done that. En nog steeds strijd om de winterjas, maar die ga ik wel aan omdat het anders gewoon echt te kous is. Pick your battles, elke ochtend drama hoef ik er echt niet nog bij.
Bij het naar bed gaan en zelfstandig spelen doet ze dan wel weer wel keurig wat wij zeggen. Niet omdat we daarin zo anders of fantastisch opvoeden, maar gewoon omdat wij op dat vlak dan weer mazzel hebben met een makkelijk kind en een ander weer niet.
Ik wordt altijd heel kriegel van die 'ik accepteerde het gewoon niet' ouders. Dat kon je alleen omdat je blijkbaar meegaande kinderen had op dat vlak.
Ik snap je , maar je vergeet nu toch de component opvoeding. Toen mijn kinderen klein waren was er bij niemand geschreeuw en gejengel over kleding aantrekken. Echt niet
Ik snap dus best dat kinderen dit 1 keer doen en misschien wel 2 keer, maar daarna is het toch afgelopen.
zo herkenbare verhalen! Toen ik net moeder was dacht ik nog dat ik altijd achter de kledingkeuze van mijn kinderen zou staan, welke stijl ze ook zouden willen....dat bleek de "ik ben een verwaarloosd kind dat nooit iets nieuws krijgt" stijl te zijn. Verschrikkelijk! Regel ingesteld, schoon, heel en wat te klein is gaat weg. Verder kiezen ze zelf, met bij kopen een vetorecht voor mij (maar ze snappen dat altijd prima, dat gaat bv om heel erg dure kleding) Dat was voldoende, nooit meer gedoe.
Een keer op school gegrinnikt, vader brengt dochter, beide met de rode vlekken nog in de nek, eind november in pyjama, met daaroverheen een luchtig zomerjurkje met roesjes...ik kan me die ochtend van hun helemaal voorstellen (kind was zes)
Ook grappig, oudste was dertien, altijd in joggingbroek naar school maar voor de fotograaf dan toch maar een keer in een spijkerbroek...was een meisje langsgewandelt met de casual opmerking, hey, goeie broek!
Kwam thuis binnen al roepende IK HEB SPIJKERBROEKEN NODIG!
Koko67 schreef op 16-10-2024 om 14:00:
ik heb allang volwassen kinderen, maar ik sta versteld over wat jullie kinderen allemaal zelf bepalen. En dan vooral het zinnetje: “ dat krijg ik haar echt niet aan”. Dat gaat over een 6 jarig kind? Die doet toch gewoon wat mama zegt?
Ik snap heel goed dat kinderen wat vrijheid moeten hebben in kledingkeuze, ( geen roze, wel roze, liever een broek dan een jurk enz.)
Maar geschreeuw en geklier omdat kind niet de kleren draagt die papa of mama bepaalt?
Ach nee joh. Of jij had hele meegaande kinderen of je bent de strijd vergeten.
Ik vind het echt helemaal prima dat mijn kind de eigen kleren kiest. Maar los daarvan: ik heb een kind met veel temperament (ze heeft ook twee ouders met veel temperament). Als ik die wil dwingen om iets te doen dat ze niet wil, dan moet er echt héél veel strijd geleverd worden. Die zou sommige kleren zelf écht nooit aantrekken en fysiek ga ik mijn kind niet gedwongen aankleden. Dat vind ik niet gezond. Maar al zou ik het wel doen, dan trok ze het wel weer uit en zou de strijd opnieuw beginnen.
Als het om iets belangrijks gaat, ga ik zeker de strijd aan indien nodig. Maar daar waar vrijheid mogelijk is, geef ik die. En daardoor is strijd bijna nooit nodig, want als er dan een situatie is waarbij ik iets belangrijk vind, geef ik dat gewoon aan en dan regelt ze het zelf. En ja, zelfde leeftijdscategorie, maar dit deden we dus al heel jong zo.
mijn dochter had van kleins afaan al een sterke mening over kleding (geen touwtjes, geen knopen). Dochter mag zelf bepalen wat ze aantrekt binnen een aantal grenzen:
- schoon en heel
- passend bij het weer
- geen blote buiken (ze heeft wel korte shirtless waar dan een hemdje onder gaat)
- kleding met obscene teksten ofzo worden niet gekocht.
Ze heeft haar eigen mening over kleuren en outfits. Helemaal prima, zij is zichzelf. Ook voor de schoolfoto kiest ze zelf haar outfit. Er is dus een school foto met een outfit in neon-kleuren. Die is eigenlijk heel mooi geworden.
Koko67 schreef op 16-10-2024 om 14:12:
[..]
Ik snap je , maar je vergeet nu toch de component opvoeding. Toen mijn kinderen klein waren was er bij niemand geschreeuw en gejengel over kleding aantrekken. Echt niet
Ik snap dus best dat kinderen dit 1 keer doen en misschien wel 2 keer, maar daarna is het toch afgelopen.
Ik denk dat jouw kinderen wat gemakkelijk waren op dat vlak.
Wij voeren hier nu al 2 jaar strijd over “haren doen” ‘s ochtends. Dat houdt in: kammen en iéts erin (gel, mousse, wax, haarspray). Mij boeit het niet zo, maar mijn man wel. Dat is dus al 2 jaar élke ochtend strijd, soms inclusief huilen, wegrennen, achtervolgen… component opvoeden haha. Succes ermee.
Verder smul ik van de verhalen hier. Dat ninja pak: hi-la-risch. En dan ook geen maat groter willen… hier was de brandweermannenjas een hit. Die ging 3/4 jaar elke dag aan. Als het lekker weer was zo, als het koud was over de winterjas heen. En dan op de step het dorp in. Op goede dagen de brandweerhelm erbij. Ik vond het prima hoor. Dat wordt de komende 30 jaar gieren om al die hilarische en schattige foto’s die we hebben 
Mischa83 schreef op 16-10-2024 om 13:38:
[..]
Na een poos begon het pak echt klein te worden. Toch wilde hij het blijven dragen. Ik had hetzelfde pak toen maar een maand groter gekocht en aan hem gegeven. Wilde hij niet aan, het moest dat oude en te kleine pak zijn. Heb 'm maar weer teruggebracht😂
En toen op een dag was hij klaar met het pak en trok hij weer andere kleding aan!
zie het levendig voor me 
Nicole123 schreef op 16-10-2024 om 14:07:
[..]
Mijn dochter is geen robot met een knop erop, dus nee, ze doet niet automatisch zonder huilen en drama wat mama zegt. Als we bij kleding die ze aan moet trekken zeggen 'je doet wat mama zegt' dan krijgen we daarin scènes als beschreven in de OP. Been there, done that. En nog steeds strijd om de winterjas, maar die ga ik wel aan omdat het anders gewoon echt te kous is. Pick your battles, elke ochtend drama hoef ik er echt niet nog bij.
Bij het naar bed gaan en zelfstandig spelen doet ze dan wel weer wel keurig wat wij zeggen. Niet omdat we daarin zo anders of fantastisch opvoeden, maar gewoon omdat wij op dat vlak dan weer mazzel hebben met een makkelijk kind en een ander weer niet.
Ik wordt altijd heel kriegel van die 'ik accepteerde het gewoon niet' ouders. Dat werkte alleen zo goed omdat je blijkbaar meegaande kinderen had op dat vlak.
Ja of je moet echt, dit klinkt een beetje dramatisch, de wilskracht van je kind op dat moment 'breken'. Als in: ik heb dus zelf vrij veel temperament en kind ook. Maar als ouder ben je machtiger. Dus ik weet dat ik linksom of rechtsom, als ik er echt voor ga en het écht belangrijk vind, die strijd wel ga winnen. Want ik ben sterker en uiteindelijk bepaal ik.
Maar ik vind dat niet eerlijk en ook niet gezond om altijd in te zetten, en ik vind het ook niet goed voor onze band. Natuurlijk, bepaalde dingen moeten. Ik heb echt geen prinsesje dat niks hoeft. Maar dingen die niet hoeven, daar mag ze zelf bepalen en daar telt haar stem net zo zwaar of soms zwaarder dan die van ons. Zij moet in die kleren naar school dus zij mag bepalen wat ze draagt.