Baby keihard van bed gevallen
Goedemiddag mama’s
Mijn dochtertje van 13 maanden. Is dinsdagochtend van onze bed gevallen. Ik ben namelijk die week daarvoor lelijk gevallen op mijn stuitje dus ik dacht toen ze wakker werdt & een poep luier had, verschoon ik haar wel een keer op mijn bed hoef ik niet te bukken. (Wij hebben geen commode meer omdat ik hier dus bang voor ben)
De billendoeken lagen letterlijk achter mij & ik draai me letterlijk 1seconde om & ze duikt gewoon vollop naar beneden. Ik zit al dagen te huilen omdat ik mijn zo’n slechte mama vindt. Ik had direct om 8 uur de huisarts gebeld voor advies. K moest opletten op spugen/sufheid/eetlust. Maar dat niet het geval. Toch hele erge onzekerheid die dag over een hersenbloeding of schade want ze heeft een flinke hematoom op haar voorhoofd. Later die avond toch hele dikke ogen. Toen direct naar de HAP gegaan. En die zeiden direct is niks aan de hand ook omdat ze gewoon goed liep & druk was.
Volgende dag sliep ze eigenlijk de heledag. Dus toch maakte ik me weer zorgen. En belde de volgende dag mijn eigen huisarts voor geruststelling over dat ze ineens zo moe is. Nou naar hele discussie met de assistente aan de telefoon mocht ik toch langskomen. (Ze zei dat alles gewoon goed was) eenmaal bij de huisarts is ze nog een x nagekeken & hij dacht toch aan een lichte hersenschudding vanwege moeheid. & vertelde dus dat ze een hematoon heeft met vocht en bloed op haar voorhoofd. Die gewoon met 2 weken weg moet slinken. Nu zijn we bijna al een week verder & mij ik mij nog steeds erome zorgen. Ook omdat ze sinds die klap geen mama meer zegt & ook niet meer klaar. Ineens zegt ze heledag die die die die die of baby. Ene kant is gedrag toch anders qua praten ofzo. Maar ze speelt wel heel veel en doet nog steeds haar zelfde routines. Dus Toch ergens knaagt het heel erg aan mij of ze schande heeft. Iemand ervaring? Ook met een hematoon? Mijn schuldgevoel is echt zo erg dat ik alleen maar wil huilen. Ik wil namelijk niet alweer de huisarts zo snel bellen, vooral omdat die rare vragen vroeg met wie ik woon etc.
Liefst een bezorgde mama
SuzyQFive schreef op 04-12-2023 om 17:17:
Wat kan je je dan rot voelen hè.
Hier vijf kinderen en allemaal hebben ze wel eens iets gehad.
Weet je, het is pas erg als je je er niets van aan had getrokken. We zijn allemaal mensen en we maken allemaal fouten.
Een hematoom op de schedel is juist wel okay, dan ontstaat de zwelling bovenop het hoofd en niet erin.
Mijn zoon viel eens van de commode toen ik iets opgeraapte dat op de grond viel. Gelukkig wel op mijn rug. Toen ie 14mnd was viel ie van de bank met zijn hoofd op een tafel (hij ging op de bank staan).
Mijn oudste dochter had een velletje tussen haar rits
Mijn middelste gaf ik per ongeluk een kopstoot, ze heeft ook eens een lamp op haar hoofd gehad
Mijn vierde een vinger tussen de deur, deed hem ook nog eens nog een keer dicht omdat ie niet goed dicht ging.
De vijfde glibberde eens uit mijn handen toen ik haar in bad deed. Die ging kopje onder.
Het een sluit het ander niet uit.
Met vallen en opstaan worden ze groot.
Hoe komt het dat je vader je dagelijks hierop wijst? Die ‘steun’ hoef je niet dagelijks te horen lijkt me. Woon je bij hem?
oohh ik ben met drie zoons zó vaak bij de huisartsenpost geweest om allerlei dingen! Ik hoop dat je gelooft dat dit echt iedere ouder weleens overkomt!
Wat betreft vreemde vragen; toen een van mijn zoons van de trap viel werd hij opgehaald met de ambulance om naar het zkh te gaan. De ambulancebroeders vertelden dat medisch personeel soms vragen stelt die raar of beschuldigend lijken, maar dat doen ze om een algemene check te doen of er sprake kan zijn van huiselijk geweld ( in ons geval werd er bijvoorbeeld aan zowel mijn man als mijzelf apart gevraagd wat precies de toedracht van de verwondingen was om te kijken of er een consistent verhaal uit kwam).
Kinderen zijn zo flexibel op die leeftijd, die houden er niet gauw iets aan over. Al kan het wel natuurlijk. Zoon hier is wel 2 keer van een trap gevallen op die leeftijd, 1 keer in huis, had een dikke jas aan en gleed als het ware naar beneden, had niets. Daarna buiten van een stenen trap, daar hield hij wel een bult aan over. Ik was me rot geschrokken en had daarna mijn vinger tussen de auto portier. Daar had ik langer last van dan hij van die val.
Zoon was het tweede kind, met de eerste was ik blijkbaar alerter, of ik ben het vergeten, maar volgens mij niets ernstigs mee gebeurd.
Later met neefje een heftigere gebeurtenis. Ik paste op hem, mijn moeder kwam langs. Zette hete thee op tafel, kreeg hij over hem heen. Hebben we ons echt heel lang schuldig over gevoeld, allebei. Maar is uiteindelijk ook weer goed gekomen.
Echt heel vervelend dat je vader het je zo kwalijk neemt. Was zeker weinig thuis toen je klein was? Ik kan me niet voorstellen dat je zelf zonder vallen en opstaan bent groot geworden.
Pinokkio schreef op 05-12-2023 om 12:31:
Met vallen en opstaan worden ze groot.
Hoe komt het dat je vader je dagelijks hierop wijst? Die ‘steun’ hoef je niet dagelijks te horen lijkt me. Woon je bij hem?
Klopt, ik woon bij mijn vader in. Tot we een eigen plekje hebben alleen is het zo lastig in deze tijd.
BritgetJones007 schreef op 05-12-2023 om 06:39:
Er wordt een beetje overheen gelezen door iedereen, maar onder aan de zin schrijft TO, dat de huisarts rare vragen begon te stellen, over met wie ze woont enz.
Daar heeft TO, dus een vervelend gevoel bij gekregen en durft om die reden, dus niet de huisarts te bellen, want die lijkt toch te insinueren dat er misschien iets anders is voorgevallen, althans zo ervaart deze TO deze vragen, dus dat helpt haar ook niet.
Ze kan gevoelsmatig, dus niet nogmaals om geruststelling van de huisarts vragen hierdoor. Dat maakt het ook nog extra vervelend
Klopt! Ook omdat ze bij de eerste hulp over hematoom hadden. Ik wist niet wat het was.
hij vertelde aan ons dat ik haar de komende dagen goed in de gaten moest houden. En omdat ze ineens zoveel sliep maakte ik me toch best wel zorgen. Vandaar dat ik belde & een discussie had met de assistente omdat die vrij wel laks zijn bij ons en heel chagrijnig. Het voelde gewoon fijn om mijn eigen huisarts te spreken. En inderdaad het voelde alsof het leek dat hij dacht dat ik haar zelf pijn had gedaan. Misschien omdat ik toch best overbezorgd gereageerd. Terwel dat helemaal niet aan de orde is. Dat zou ik nooit doen ik ben echt een heel zacht persoon. Dus dat was enorm kwetsend om te horen.
Doen ze op de eerste hulp ook wel bij volwassenen doorvragen tot vervelens toe hoe het gebeurd is .ik was gevallen met mijn arm op n glazen tafel. Zijkant onder arm lag open ik griezel nog als ik er aan denk .maar steeds moest ik vertellen hoe het kwam of mijn man er bij was.ja die was er bij.op de eerste hulp post ook hij heeft mij er naar toe gereden . En met hem werd ook gepraat .dan doen ze om huiselijk geweld uit te schakelen .
Anoniemrfl283 schreef op 05-12-2023 om 21:57:
[..]
Dat zou ik nooit doen ik ben echt een heel zacht persoon. Dus dat was enorm kwetsend om te horen.
Dat weet jij, dat weet je omgeving maar de huisarts niet tenzij je er dagelijks komt of deze in je prive omgeving zit.
Zij doen gewoon hun werk want er wordt gewoon keihard over gelogen, niemand zegt van zichzelf dat hij/zij iemand mishandeld. Of ze zeggen niks of de ander had het verdiend of vroeg er zelfs om.
Vragen ze niks en doen ze niks en gebeurt er straks wel wat staat het hele land op de achterste benen want het was toch duidelijk en waarom deed de hulpverlening niets.