Ontzettend wennen aan derde baby

Het is ook een enorme verandering in je leven, een kind krijgen. Best begrijpelijk dat je je overweldigd voelt door alle gevolgen, en nu zit je ook nog aan huis gekluisterd voor je gevoel. Waarom bepaalt je partner hoeveel je mag doen op een dag? Is hij bang dat je dan weer een terugval krijgt doordat je te vermoeid raakt? En kun je dat niet invullen door met je baby naar het park te gaan en daar op een bankje te zitten in de natuur ipv jezelf uit te putten?
Ik vond het erg naar om zo beperkt te zijn door mijn lichaam, ergens kan ik me het wel een beetje voorstellen denk ik, dat je je opgesloten voelt. Deels is het niet anders, want je zult je lichaam de tijd moeten geven om te herstellen, en deels kun je misschien toch mogelijkheden zoeken om wel toe te komen aan naar buiten gaan en nieuwe prikkels opdoen. Is een rondje door een museum, desnoods in een rolstoel, geen optie als je moeilijk loopt?
Ja, het is een grote verandering voor iedereen. Maar vul niet voor je middelste in dat het vreselijk is om naar de opvang te gaan, want hoogstwaarschijnlijk ervaart hij de structuur van de opvang juist als prettig nu thuis alles even op zijn kop staat. En gun je oudste haar uitje met haar vader, een andere keer kun jij haar weer meenemen.
Maar zoek ook goed uit wat je nu zelf wil doen binnen wat er mogelijk is en zorg dat je zelf aan leuke dingen toekomt. Toen mijn 2e geboren was, na een wat turbulente zwangerschap met lang ziekenhuisverblijf, ging ik in de buurt huizen kijken die te koop stonden. Kind mee in de kinderwagen of de draagzak. Daardoor zag ik tenminste eens wat nieuws, ik kwam buiten, ik sprak iemand en ik kon weer dromen over nieuwe dingen. En ik zocht geen ander huis, dus er lag ook geen druk op.
Ga je straks weer werken, of ben je een thuismoeder?

Edit: en nog dit: het is een tropentijd met een jong gezin. Je mag het zwaar vinden want dat is het ook. De kunst is om te genieten van de pieken en de dalen niet te zwaar op te nemen. Makkelijk gezegd, maar misschien wel iets om je aandacht op te richten. Kijk niet te ver vooruit, huil gewoon even uit als je alleen achter moet blijven terwijl je man en oudste iets leuks gaan doen, en ga dan zelf aan de slag. Maakt niet uit met wat eigenlijk. Het leven leef je stap voor stap, en steeds naar de hele weg kijken maakt het onnodig vervelend.

Het is goed als je deze gevoelens op korte termijn met een professional bespreekt, gezien je eerdere ervaringen met pn depressie. 

Zorg goed voor jezelf!