Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Oh, er is in jouw familie iets teveel tegelijk aan de hand! Dat valt niet mee. Fijn dat het een goed gesprek was en dat je zorgen over je baby zijn weggenomen. Dat scheelt hopelijk iets! Is hulp vragen aan mans familie nog besproken? Dat leek me juist met die kinderopvangervaring een gouden match! Ik hoop dat de begeleiding voor je man ook zoden aan de dijk gaat zetten. En dat er snel wat garen op de klos komt. Want het wordt tijd dat jij wat ontlast wordt! Is thuiszorg ook nog een optie eigenlijk? Ik weet dat wij vroeger wel eens iemand over de vloer hadden die een tijdje insprong als mijn moeder een operatie had gehad. Ik weet dat het een stuk minder is geworden maar ik kan me voorstellen dat er voor een situatie als de jouwe misschien nog wel wat mogelijk is. Zeker als je man een hele week weg moet.
Fijn dat het een goed gesprek was! 
Als dit alles achter de rug is, zou ik toch eens nadenken over je netwerk. Het is vast niet een-twee-drie opgelost, maar het valt me echt op dat je maar weinig mensen hebt om bij nood op terug te vallen. Met (jonge) kinderen is dat juist zo belangrijk! Wie weet kun je toch met een (goede) vriendin, een fijne buurvrouw of wie dan ook de banden wat proberen aan te halen en zo wat minder afhankelijk te zijn van mensen verder weg. Ik gun je zo dat je je wat minder alleen overal voor voelt staan!
Luna, kijk morgen even hoe alles gaat maar mail of bel de verpleegkundige als je denkt eerder dan volgende week hulp nodig het hebben. Voel je daar ook niet schuldig over, jij voelt het beste aan wat je voelt en aankan.
Fijn dat je kleintje het in ieder geval goed doet, dat geeft de burger moed.
-Nienke- schreef op 01-11-2021 om 19:36:
Fijn dat het een goed gesprek was!
Als dit alles achter de rug is, zou ik toch eens nadenken over je netwerk. Het is vast niet een-twee-drie opgelost, maar het valt me echt op dat je maar weinig mensen hebt om bij nood op terug te vallen. Met (jonge) kinderen is dat juist zo belangrijk! Wie weet kun je toch met een (goede) vriendin, een fijne buurvrouw of wie dan ook de banden wat proberen aan te halen en zo wat minder afhankelijk te zijn van mensen verder weg. Ik gun je zo dat je je wat minder alleen overal voor voelt staan!
Ik denk dat we wel een groot netwerk hebben hoor. Als er echt iets aan de hand is dan lukt het altijd om iemand te vinden, maaaaaar ik voel mij in dit geval ontzettend bezwaard om hulp te vragen omdat het nog net lukt allemaal. Mijn man neemt het dus niet zo serieus, dus hij vraagt ook geen hulp. Hij kan in principe ook altijd wel thuisblijven als er echt iets is.
Maar als je man dus thuis is, gaat hij andere op dat moment niet belangrijke dingen doen dus dat helpt niet...
Ik snap je gevoel wat je bezwaard voelen betreft. Ik herken het ook maar uiteindelijk helpt het wel als je echt concreet een hulpvraag stelt. En niet wachten tot je overloopt, nu al.
Ik heb dus heel veel gehad aan buren en een collega die hier in het zelfde dorp woont. Die zagen gewoon dat het niet ging bij ons en boden hulp aan maar dan moest ik wel zelf aangeven waar ik wat aan had.
Buren die dus even de hond mee een blokje om namen, collega die m'n oudste peuter 2uurtjes mee op sleeptouw nam. Kennis en ondertussen vriendin van zwangerschapscursus van de oudste die dus ook peuter af en toe mee nam.
Maar ook schoonmoeder heeft heel veel gedaan, wandelen met de baby, was vouwen.
Schoonzussen die ook vlakbij wonen beloofde ook gouden bergen hulp maar ook bij concrete hulpvraag lieten ze het af weten dus ook dat gevoel herken ik.
Wat fijn dat je kleine man zo goed groeit , blijf dat voor ogen houden, je zorgt super voor hem 
Luna85 schreef op 01-11-2021 om 20:33:
[..]
Ik denk dat we wel een groot netwerk hebben hoor. Als er echt iets aan de hand is dan lukt het altijd om iemand te vinden, maaaaaar ik voel mij in dit geval ontzettend bezwaard om hulp te vragen omdat het nog net lukt allemaal. Mijn man neemt het dus niet zo serieus, dus hij vraagt ook geen hulp. Hij kan in principe ook altijd wel thuisblijven als er echt iets is.
Ik voelde me ook echt bezwaard om mensen "lastig te vallen" met een hulpvraag. Ook schaamde ik me omdat ik het moeilijk vond (en vind) om toe te geven dat het me niet lukte. Ik ben erg perfectionistisch en daardoor ook wel wat faalangstig. Dus ik snap dat gevoel wel.
Wel moet je even goed nadenken. Je zegt dat je het nog net lukt allemaal. Ik zie dat anders. Iemand die het nog net redt, voelt zich wel ok maar is moe en merkt dat het eind in zicht komt van wat ze aan kan. Volgens mij ben jij dat moment allang voorbij, je kan het eigenlijk al een hele tijd niet meer echt aan maar je voelt dat je je staande moet houden voor je kinderen, want wie zorgt er anders voor hen als jij instort. Jij loopt al heel lang op je reservebatterij. En die reservebatterij is voor noodgevallen om kortdurend even gebruik van te maken, maar die moet ook zo snel mogelijk weer opgeladen worden. Maar volgens mij is jouw reservebatterij ook bijna helemaal leeg en wordt bepaald niet opgeladen. En wat gebeurt er als die daadwerkelijk helemaal leeg is. Het is al je reservebatterij. Ik denk dat je nu al in moet grijpen. Wat weerhoudt je om je schoonfamilie om hulp te vragen deze week? Je schreef dat ze veel ervaring hebben met kinderen?
oh, en heel erg fijn dat man ook ondersteuning krijgt. Er zijn veel negatieve dingen over je man geschreven, maar het zal hem ook vast niet in z'n koude kleren gaan zitten. Mijn man heeft best een grote belastbaarheid en kan goed functioneren op weinig slaap. Daar had ik erg geluk mee. Maar ook voor hem was het heel erg moeilijke om te zien hoe ik eraan toe was, hij wist ook eigenlijk niet echt goed wat er aan de hand was, wat er in me omging en hoe hij mij kon helpen. Daarbij ook nog een huilbaby. Ook voor hem is dat heel heftig. En misschien moest hij nu voor flight ipv fight omdat hij het ook niet weet. Geen idee ook hoe zijn betrokkenheid is bij jullie andere kinderen en hoe hij was toen zij baby waren. Zoals ik al eerder schreef hebben wij een paar sessies relatietherapie nodig gehad om elkaar weer een beetje terug te vinden. Dus, dit praat niet goed hoe man zich gedraagt, maar kan het wel verklaren.
Ik snap dat je zusje op dit moment een flink probleem heeft, maar waarom moeten je ouders allebei daar zijn? Er kan toch ook ééntje een paar uurtjes naar jou komen om je te ontlasten?
Goed dat er hulp komt, voor jou en voor je man. Ik vind het wel vreemd dat hij wederom heel de week weg is. En dat hij zich nog steeds niet aan afspraken houdt. Dat vind ik los van de leeftijd van het kind niet kunnen. Je spreekt iets af, dan houd je je daar aan. Mensen rekenen op jou, en zeker je net bevallen vrouw moet op je kunnen rekenen. Ik vind het ook heel naar om te lezen dat je man de artsen en professionals al sinds de zwangerschap niet serieus neemt. Als je een gebroken been zou hebben, zou hij dan ook zeggen 'nee hoor, heb je niet, hup, gewoon lopen'?
Man is vanmorgen vertrokken naar werk zonder afscheid te nemen of even te vragen of hij nog iets kon doen/ik iets nodig had. Misschien verwacht ik gewoon teveel van hem nu meteen al, want hij had wel snel de hond even uitgelaten. Dat is al een hele verbetering ten opzichte van helemaal niks.
Man was vannacht niet wakker te krijgen, dus vannacht is het ook mislukt. Onder luid protest heeft ie wel een luier verschoond, maar gaf baby daarna meteen weer terug.
Hulde aan onze meiden die zelf naar school gingen en de baby slaapt nu ook al behoorlijk poosje. Dus het gaat toch nog oké uiteindelijk. Maar ja, niet dankzij man dus weer.
Maar Luna, had je echt verwacht dat je man ineens anders zou gaan doen? Ik snap dat je het hoopt maar hij laat het al weken afweten. Ook als hij afspraken maakt houdt hij zich er niet aan… wat zou er nu anders zijn dan? Waarom zou hij zich er ineens aan gaan houden, eigenlijk is er voor hem toch niks veranderd? Zijn familie weet nog steeds van niks, hij heeft zelf nog geen gesprekken gehad (wel super fijn dat die er gaan komen!!).
Echt, ik hoop met je mee maar het klinkt ook wat naïef allemaal. Ik hoop dat het je lukt alsnog alle adviezen op te pakken die eerder werden gegeven zoals het concreet hulp vragen aan jouw familie, inlichten van zijn familie, anderen betrekken (omdat je schrijft dat je best een groot netwerk hebt), je ziekmelden op het werk, man in het tuinhuis laten werken, etc.
Och Luna, wat vervelend dat je zo optimistisch was en dat de nacht toch ruk was..
Ben je nu alleen thuis? Ik zou gebruik maken van deze tijd en schoonfamilie laten weten dat je hun hulp nodig hebt. Echt, dat vinden ze niet erg vergeet niet dat jouw kleine hun kleinkind is he. Ik heb heel veel hulp gehad van mijn schoonmoeder. Ik had het niet verwacht, maar zij heeft toen ik er doorheen zat 6 weken bij ons gewoond en alles helemaal op orde gebracht. Toen ze dacht dat het weer beter ging met mij en ons als gezin is ze weer weggegaan. Soms komt hulp uit onverwachte hoeken.
Het voordeel is dat zij je man door en door kennen, weten hoe hij is, wat zijn tekortkomingen zijn en daarop kunnen inspelen. Je hoeft ze waarschijnlijk (bijna) niks uit te leggen, ze weten echt wel hoe jouw man is. Neem echt alle hulp aan die je kan, met of zonder toestemming van je man, want dit doe je nu voor jezelf EN je kinderen. Je man heeft in deze even heel weinig te zeggen, aangezien je er nu alleen voor staat. En ik weet echt hoe vervelend hij kan zijn als de deur dichtgaat als je hulp weg is, ik ken het vanuit mijn eigen ervaringen. Maar lieve Luna, mooi weer spelen houd je echt niet meer vol.
Ik zou je heel graag willen helpen maar ik begrijp dat je een vreemde niet wil laten oppassen. Mocht je toch van gedachten veranderen: ik kom uit regio Amsterdam en zou je graag helpen met de baby, de andere twee kinderen of een huishoudelijk taakje.
Luna85 schreef op 02-11-2021 om 10:01:
Man is vanmorgen vertrokken naar werk zonder afscheid te nemen of even te vragen of hij nog iets kon doen/ik iets nodig had. Misschien verwacht ik gewoon teveel van hem nu meteen al, want hij had wel snel de hond even uitgelaten. Dat is al een hele verbetering ten opzichte van helemaal niks.
Man was vannacht niet wakker te krijgen, dus vannacht is het ook mislukt. Onder luid protest heeft ie wel een luier verschoond, maar gaf baby daarna meteen weer terug.
Hulde aan onze meiden die zelf naar school gingen en de baby slaapt nu ook al behoorlijk poosje. Dus het gaat toch nog oké uiteindelijk. Maar ja, niet dankzij man dus weer.
Je verwacht niet teveel en niet te snel. Hij houdt zich gewoon niet aan de afspraken. Ik denk dat eigenlijk afgesproken moet worden dat als hij zich niet aan een afspraak houdt, jij iemand anders om hulp vraagt. Waarbij ik wel snap dat je niet 's nachts iemand uit bed belt voor een luier. Maar je zou wel kunnen vragen of iemand overdag komt zodat jij wat kan slapen.
Ook al gaat het nu nog net, je put jezelf steeds meer uit. Ik hoop echt dat je dat snel ziet. Als je echt onderuit gaat duurt het zoveel langer om te herstellen.
Luna85 schreef op 02-11-2021 om 10:01:
Man is vanmorgen vertrokken naar werk zonder afscheid te nemen of even te vragen of hij nog iets kon doen/ik iets nodig had. Misschien verwacht ik gewoon teveel van hem nu meteen al, want hij had wel snel de hond even uitgelaten. Dat is al een hele verbetering ten opzichte van helemaal niks.
Man was vannacht niet wakker te krijgen, dus vannacht is het ook mislukt. Onder luid protest heeft ie wel een luier verschoond, maar gaf baby daarna meteen weer terug.
Hulde aan onze meiden die zelf naar school gingen en de baby slaapt nu ook al behoorlijk poosje. Dus het gaat toch nog oké uiteindelijk. Maar ja, niet dankzij man dus weer.
Natuurlijk verwacht je niet te veel. In welke relatie is het te veel gevraagd om even gedag te zeggen voordat je naar het werk gaat? In welke relatie met kinderen is het raar om even te vragen of er nog iets gedaan kan worden?
Daarnaast denk ik wel wat het te snel is om te verwachten dat man er in de nacht meteen uit zichzelf uit bed springt om alles met baby te doen. Hij heeft in ieder geval een luier verschoond. In de huilperiode van onze zoon ging zoon in de nacht ook meteen naar man als ik een luier had verschoond. Heel stom misschien, maar ik kon gewoon echt niet meer het geduld en de rust opbrengen om te proberen baby stil en in slaap te krijgen. Echter, ik probeerde het wel, maar ik raakte zo in de paniek elke keer. Wellicht speelt zoiets ook bij je man, niet weten wat hij in godsnaam moet doen. Daarom is het echt goed dat man ook hulp krijgt. Maar je kan nu gewoon echt niet op hem rekenen, hoe vervelend ook. Daarom blijf ik (en andere forummers met mij) erop hameren dat je echt je verhaal met (schoon)familie moet delen. Je hebt hulp nodig en je man kan dit nu om wat voor een reden ook niet bieden. Maar jij hebt wel hulp nodig. Zet je over je bezwaren heen en ga mensen in je omgeving vertellen wat er speelt en ga hen concreet om hulp vragen.
Ik moest aan je denken TO. Ik hoop dat je morgen een goed gesprek hebt.
ik ben ook benieuwd hoe het gaat. Ik hoop dat er iets veranderd is.