Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Het lijkt misschien zo, maar het is niet zo dat ik vind dat anderen niet goed voor baby zorgen hoor. Bij man vind ik dat ook niet perse, maar ik heb wel wat tegen dat laten huilen en tegen het 100 keer wegleggen als baby net slaapt. Ik vind het ook naar als hij geïrriteerd doet tegen baby en dan doe ik het inderdaad liever zelf. Maar bijvoorbeeld douchen en badderen met baby laat ik man dan wel weer liever doen omdat ik bang ben dat ik hem laat vallen. Aankleden kan hij ook eigenlijk veel beter. Het is dus niet zo dat ik hem helemaal niet af wil geven.
Mijn ouders kwamen elke keer maar een paar uur. Gingen dan stukje wandelen met hem en knuffelen. Als je er maar even bent dan is het (lijkt mij) helemaal niet erg dat hij dan maar steeds een uurtje slaapt en daarna erg moppert. Als je er de hele dag mee zit en het in de nacht ook zo doorgaat, dan is het wel heel lastig omdat je zelf gewoon volledig uitgeput raakt.
Schoonfamilie vragen is eigenlijk geen optie. Die weten ook eigenlijk niet hoe het gaat.
Luna85 schreef op 31-10-2021 om 11:03:
Het lijkt misschien zo, maar het is niet zo dat ik vind dat anderen niet goed voor baby zorgen hoor. Bij man vind ik dat ook niet perse, maar ik heb wel wat tegen dat laten huilen en tegen het 100 keer wegleggen als baby net slaapt. Ik vind het ook naar als hij geïrriteerd doet tegen baby en dan doe ik het inderdaad liever zelf. Maar bijvoorbeeld douchen en badderen met baby laat ik man dan wel weer liever doen omdat ik bang ben dat ik hem laat vallen. Aankleden kan hij ook eigenlijk veel beter. Het is dus niet zo dat ik hem helemaal niet af wil geven.
Mijn ouders kwamen elke keer maar een paar uur. Gingen dan stukje wandelen met hem en knuffelen. Als je er maar even bent dan is het (lijkt mij) helemaal niet erg dat hij dan maar steeds een uurtje slaapt en daarna erg moppert. Als je er de hele dag mee zit en het in de nacht ook zo doorgaat, dan is het wel heel lastig omdat je zelf gewoon volledig uitgeput raakt.
Schoonfamilie vragen is eigenlijk geen optie. Die weten ook eigenlijk niet hoe het gaat.
Dan wordt het tijd dat je ze inlicht en de hulpvraag voorlegt. Natuurlijk is dat moeilijk, maar dit is 1 van de weinige uitwegen die er zijn.
Poezie schreef op 31-10-2021 om 11:07:
[..]
Dan wordt het tijd dat je ze inlicht en de hulpvraag voorlegt. Natuurlijk is dat moeilijk, maar dit is 1 van de weinige uitwegen die er zijn.
Man wil dat niet, maar ik hoop eigenlijk dat ze ook daarop aansturen morgen bij dat gesprek. Zijn familie bestaat uit voornamelijk kinderopvang-mensen en mensen met echt veel kinderen, dus ik denk juist dat zij (zonder oordeel) goed zouden kunnen helpen.
Luna85 schreef op 31-10-2021 om 11:11:
[..]
Man wil dat niet, maar ik hoop eigenlijk dat ze ook daarop aansturen morgen bij dat gesprek. Zijn familie bestaat uit voornamelijk kinderopvang-mensen en mensen met echt veel kinderen, dus ik denk juist dat zij (zonder oordeel) goed zouden kunnen helpen.
Ik zou ze gewoon bellen voor een kletspraatje en als ze je dan vragen hoe het met jou gaat open kaart spelen.
Jouw gezondheid is super belangrijk en als jouw schoonfamilie naar aanleiding van jouw verhaal besluit om te helpen is dat hun beslissing. Dan kan jouw man dat niet willen, maar jullie zijn met zijn tweeën dus het is niet alleen aan hem om die hulp wel of niet te aanvaarden.
Man wil dat niet. Nee, dat snap ik. Ik vermoed dat hij al wel weet dat hij dan de wind van voren én van achteren krijgt!
Des te meer reden volgens mij om die kant van de familie in te schakelen.
Luna85 schreef op 31-10-2021 om 11:11:
[..]
Man wil dat niet, maar ik hoop eigenlijk dat ze ook daarop aansturen morgen bij dat gesprek. Zijn familie bestaat uit voornamelijk kinderopvang-mensen en mensen met echt veel kinderen, dus ik denk juist dat zij (zonder oordeel) goed zouden kunnen helpen.
Je hoeft niet te wachten tot zij daarop aansturen. Jij kunt inbrengen dat je dit wil en zeggen wat je hier zegt. Het klinkt heel kloppend. Als je bang bent dat je man boos wordt als je dit zegt, kun je ook wat verontschuldigend doen: je weet het niet maar … misschien is het een idee… heel luchtig en vrijblijvend. En misschien
kunnen de professionals in het ziekenhuis dan je man meekrijgen.
Jonagold schreef op 31-10-2021 om 11:23:
Man wil dat niet. Nee, dat snap ik. Ik vermoed dat hij al wel weet dat hij dan de wind van voren én van achteren krijgt!
Des te meer reden volgens mij om die kant van de familie in te schakelen.
Nou, hij is het eigenlijk ook niet eens met de diagnose. Hij vindt de stempel veel te zwaar. Volgens hem zijn het triggers waardoor ik mij dan opeens heel slecht voel. Ik denk juist dat ik me het grootste deel van de dag groot hou, maar de emmer dan opeens overloopt. En dat heb ik hem al een miljoen keer verteld, maar hij gelooft het gewoon niet.
Luna85 schreef op 31-10-2021 om 11:32:
[..]
Nou, hij is het eigenlijk ook niet eens met de diagnose. Hij vindt de stempel veel te zwaar. Volgens hem zijn het triggers waardoor ik mij dan opeens heel slecht voel. Ik denk juist dat ik me het grootste deel van de dag groot hou, maar de emmer dan opeens overloopt. En dat heb ik hem al een miljoen keer verteld, maar hij gelooft het gewoon niet.
Met andere woorden sta je er nu helemaal alleen voor. En dat is de reden dat je dringend hulp nodig hebt vanuit een andere hoek. Die gesprekken met professionals lijken alleen maar averechts te werken. Daarom is het denk ik goed om hulp in je nabije omgeving te zoeken.
Luna85 schreef op 31-10-2021 om 11:32:
[..]
Nou, hij is het eigenlijk ook niet eens met de diagnose. Hij vindt de stempel veel te zwaar. Volgens hem zijn het triggers waardoor ik mij dan opeens heel slecht voel. Ik denk juist dat ik me het grootste deel van de dag groot hou, maar de emmer dan opeens overloopt. En dat heb ik hem al een miljoen keer verteld, maar hij gelooft het gewoon niet.
Eigenlijk neemt hij jou dus totaal niet serieus, ik vind dat zeer kwalijk! Was hij altijd al zo dominant?
Vialiva schreef op 31-10-2021 om 11:39:
[..]
Eigenlijk neemt hij jou dus totaal niet serieus, ik vind dat zeer kwalijk! Was hij altijd al zo dominant?
Ik lees eigenlijk vooral dat haar man alles ontkent. Wellicht zitten ze beide in een postnatale depressie en wil hij daar niet aan.
Luna85 schreef op 31-10-2021 om 11:32:
[..]
Nou, hij is het eigenlijk ook niet eens met de diagnose. Hij vindt de stempel veel te zwaar. Volgens hem zijn het triggers waardoor ik mij dan opeens heel slecht voel. Ik denk juist dat ik me het grootste deel van de dag groot hou, maar de emmer dan opeens overloopt. En dat heb ik hem al een miljoen keer verteld, maar hij gelooft het gewoon niet.
De tijd van schone schijn is voorbij. Man kan wel mooi weer willen spelen voor zijn familie en je diagnose niet serieus nemen, maar dat kan niet meer. Je hebt zijn goedkeuring niet nodig, lieve Luna. Jij hebt NU iemand nodig, je man is er niet voor je, dan moet je andere bronnen aanboren. Als jij denkt dat zijn familie kan helpen dan bel je ze. Je hoeft niet te wachten tot man het goed vindt dat jij jezelf als prioriteit ziet. Hij zal er vast boos om worden, maar wiens schuld is dat? Niet de jouwe!!
Poezie schreef op 31-10-2021 om 11:20:
[..]
Ik zou ze gewoon bellen voor een kletspraatje en als ze je dan vragen hoe het met jou gaat open kaart spelen.
Jouw gezondheid is super belangrijk en als jouw schoonfamilie naar aanleiding van jouw verhaal besluit om te helpen is dat hun beslissing. Dan kan jouw man dat niet willen, maar jullie zijn met zijn tweeën dus het is niet alleen aan hem om die hulp wel of niet te aanvaarden.
Ik zou het dus niet zo subtiel doen. Subtiel is wat to de afgelopen tijd heeft gedaan en dat is door weinig mensen opgepakt. (Al blijf ik denken dat op het feest bij schoonfamilie het wel is gezien en daardoor man op zijn dak kreeg)
Subtiel doen levert op dat man denkt dat het meestal wel gaat. Dat moeders denkt dat je het wel redt met een uurtje. Dat zusje haar eigen om de dag baby belangrijker vindt dan de nood is ontzettend hoogbaby bij To. Dat schoonfamilie niet in actie komt.
De tijd van subtiel is echt voorbij. Om te beginnen in het gesprek met de pop-poli. Maar ook naar je (schoon-)familie mag je open kaart spelen. Moet je open kaart spelen. Want pas dan gaan mensen echt naar je kijken en zien dat het meer is dan een vaak huilende baby, maar dat er hier een moeder op instorten staat.
Tsja, Dan worden ze misschien boos op man dat hij je verwaarloost. Dan zien ze inderdaad dat je niet de ontzettend sterke alles fixende moeder bent - maar een gewoon liefhebbend mens die het even niet redt. Als je je been gebroken had, hadden ze het wel gezien. Nu zul je het ze moeten vertellen.
Er bestaan opname afdelingen waar moeders met een PPD en hun baby worden opgenomen. Eerlijk gezegd klinkt dit hele verhaal alsof je daaraan toe zou zijn: rust en aandacht voor jou, rust en structuur voor de baby en daarnaast systemische inzet om het hele stuk tussen jou en kan aan te pakken. Kan me voorstellen dat je het doodeng vindt maar ik zou het serieus in overweging nemen (en ik hoop de pop-poli ook).
Biebel schreef op 31-10-2021 om 12:01:
[..]
Ik zou het dus niet zo subtiel doen. Subtiel is wat to de afgelopen tijd heeft gedaan en dat is door weinig mensen opgepakt. (Al blijf ik denken dat op het feest bij schoonfamilie het wel is gezien en daardoor man op zijn dak kreeg)
Subtiel doen levert op dat man denkt dat het meestal wel gaat. Dat moeders denkt dat je het wel redt met een uurtje. Dat zusje haar eigen om de dag baby belangrijker vindt dan de nood is ontzettend hoogbaby bij To. Dat schoonfamilie niet in actie komt.
De tijd van subtiel is echt voorbij. Om te beginnen in het gesprek met de pop-poli. Maar ook naar je (schoon-)familie mag je open kaart spelen. Moet je open kaart spelen. Want pas dan gaan mensen echt naar je kijken en zien dat het meer is dan een vaak huilende baby, maar dat er hier een moeder op instorten staat.
Tsja, Dan worden ze misschien boos op man dat hij je verwaarloost. Dan zien ze inderdaad dat je niet de ontzettend sterke alles fixende moeder bent - maar een gewoon liefhebbend mens die het even niet redt. Als je je been gebroken had, hadden ze het wel gezien. Nu zul je het ze moeten vertellen.
Nou, als die man ongezond dominant is, zou een directe confrontatie wel eens heel hoog opgespeeld kunnen worden en daardoor zeer vervelende gevolgen kunnen hebben. Bij mij zijn de alarmbellen al even geleden afgegaan en ik pleit voor een behoedzame, strategische aanpak.
Mija schreef op 31-10-2021 om 12:10:
[..]
Nou, als die man ongezond dominant is, zou een directe confrontatie wel eens heel hoog opgespeeld kunnen worden en daardoor zeer vervelende gevolgen kunnen hebben. Bij mij zijn de alarmbellen al even geleden afgegaan en ik pleit voor een behoedzame, strategische aanpak.
Ik snap wat je zegt en welke alarmbellen je ziet. Maar strategisch wil toch niet meteen zeggen dat je het zo subtiel doet dat niemand je hoort? Want dat is wat ik las in het voorstel om het misschien als het eventueel mogelijk is te vertellen. Dat is volgens mij wat TO tot nu toe dacht dat genoeg was, maar blijkbaar door niemand is opgepakt. Of dat nou komt omdat mensen het niet willen zien of er een dominante man naast staat die de boodschap verstoort- dat kan ik van hier af niet inschatten.
Ofwel; bij pop poli open kaart spelen, bij voorkeur als je alleen bent en er echt eerlijk gesproken kan worden. De opname voor moeder met baby lijkt me helemaal niet zo raar, maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat dit voor TO als vijf bruggen te ver voelt.