Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Wij hadden ook een baby die erg veel huilde , dat kwam inderdaad door een reflux ( middenrifbreukje ) . Dat huilen ging pas over toen ze daar goede medicijnen voor kreeg ( motilium en gaviscon ) .
Nou ja zeg, een huilbaby en dan ook nog boven opgesloten zitten. Ik zou als eerste zorgen dat je man boven gaat werken zodat je met de baby wat meer ruimte hebt. Dat is misschien vervelender werken voor je man maar dat kan nu dus even niet anders. Kom op zeg!
Hier een huilbaby in het kwadraat gehad, mijn man ging een paar keer per week 's avonds na zijn werk nog met baby een eind rijden in de auto. Dan had ik de kans om even te slapen (wat niet meer lukte want ik was compleet opgefokt inmiddels)
Ik zou toch echt die ruimte beneden opeisen, de hele dag achter een computer kan vrijwel in iedere ruimte waar een tafel en een stoel past.
Ja het gaat beter uiteindelijk maar hier heeft het zeker wel een half jaar geduurd. Wel zijn we op een gegeven moment gaan inbakeren, dat scheelde. Heb je daar al aan gedacht? Oh en laat zijn/haar oren checken! Dat heeft hier ook bijgedragen aan het ontroostbare krijsen... Kind kreeg met amper een jaar al buisjes.
Ik ben er uiteindelijk wel enigzins aan onderdoor gegaan, gek genoeg pas toen baby beter ging slapen en niet meer zoveel huilde.
3 van mijn 4 kinderen waren huilbaby. Maar wat bij de ene goed hielp, deed niets bij de andere twee. Eentje reageerde heel goed op inbakeren en een vast en voorspelbaar ritme. De andere twee dus juist helemaal niet. Met die twee heb ik vooral heel veel op de arm gelopen. Ik heb er zelfs een schouderblessure mee opgelopen die nog steeds niet over is (en de kinderen zijn nu 20, 17, 14 en 12!). Mijn 'babyhef-arm', noem ik het altijd.
Het is gewoon ontzettend zwaar, een huilbaby, en dat red je niet in je eentje! Iedereen wordt gek van eindeloos gehuil. Ik heb nog steeds dat als ik een baby hoor huilen ik meteen mijn stressniveau omhoog voel schieten.
Wat echt belangrijk is om elkaar door zo'n periode heen te helpen. Als de een het even niet meer trekt MOET de ander het overnemen. Als je man veel slechter tegen het huilen kan dan jij, kun je daar bij een verdeling van taken best enigszins rekening mee houden, maar hij kan zich er niet helemaal aan onttrekken. Als jij de nachten voor zijn werkdagen voor je rekening neemt, kan hij de nachten in het weekend doen. Bijvoorbeeld. Je hebt tenslotte allebei slaap nodig!
En nog om je een hart onder de riem te steken: het is tijdelijk en het gaat echt, echt weer over deze fase!
Jippox schreef op 12-10-2021 om 10:41:
3 van mijn 4 kinderen waren huilbaby. Maar wat bij de ene goed hielp, deed niets bij de andere twee. Eentje reageerde heel goed op inbakeren en een vast en voorspelbaar ritme. De andere twee dus juist helemaal niet. Met die twee heb ik vooral heel veel op de arm gelopen. Ik heb er zelfs een schouderblessure mee opgelopen die nog steeds niet over is (en de kinderen zijn nu 20, 17, 14 en 12!). Mijn 'babyhef-arm', noem ik het altijd.
Het is gewoon ontzettend zwaar, een huilbaby, en dat red je niet in je eentje! Iedereen wordt gek van eindeloos gehuil. Ik heb nog steeds dat als ik een baby hoor huilen ik meteen mijn stressniveau omhoog voel schieten.
Wat echt belangrijk is om elkaar door zo'n periode heen te helpen. Als de een het even niet meer trekt MOET de ander het overnemen. Als je man veel slechter tegen het huilen kan dan jij, kun je daar bij een verdeling van taken best enigszins rekening mee houden, maar hij kan zich er niet helemaal aan onttrekken. Als jij de nachten voor zijn werkdagen voor je rekening neemt, kan hij de nachten in het weekend doen. Bijvoorbeeld. Je hebt tenslotte allebei slaap nodig!
En nog om je een hart onder de riem te steken: het is tijdelijk en het gaat echt, echt weer over deze fase!
Herkenbaar!
Ik heb ook nog jaren gehad dat ik wakker schrok omdat ik ervan overtuigd was dat ik de baby hoorde huilen.
Een huilbaby is superzwaar! Ik snap eerlijk gezegd niet dat jij je op deze manier laat koeioneren door je man. Stap 1 lijkt me dat hij boven of op kantoor gaat werken. Alleen al het feit dat hij bepaalt dat jij dag in, dag uit met jullie baby op de bovenverdieping doorbrengt vind ik echt te gek voor woorden. Serieus, dat is niet normaal en dat moet je je niet laten opleggen.
Wednesday schreef op 12-10-2021 om 11:08:
Een huilbaby is superzwaar! Ik snap eerlijk gezegd niet dat jij je op deze manier laat koeioneren door je man. Stap 1 lijkt me dat hij boven of op kantoor gaat werken. Alleen al het feit dat hij bepaalt dat jij dag in, dag uit met jullie baby op de bovenverdieping doorbrengt vind ik echt te gek voor woorden. Serieus, dat is niet normaal en dat moet je je niet laten opleggen.
Pure vermoeidheid denk ik. En aangezien partner is uitgecheckt moet iemand toch voor dat hummeltje zorgen.
Luna85 schreef op 12-10-2021 om 09:59:
Even ter verdediging van man; hij heeft elke twee weken een dag ouderschapsverlof en doet dan veel huishoudelijke taken en zorgt dan voor de oudere kinderen. Het was de bedoeling dat ik op die dagen flink kon bijslapen, maar hij kan echt niet tegen het gehuil.
Het is heel gewoon dat je man zijn aandeel levert, één keer in de twee weken is niks. Ik vind het ronduit asociaal dat hij in de woonkamer wil werken en jij dan dus geen kant op kunt.
Het is niet gezond hoor dat je man jou alleen voor de zorg op laat draaien. Dan doet ie maar oordoppen in ofzo maar hij is ook ouder geworden van dit kindje.
Ik zou ook ergens boven een bureau neerzetten voor man of hem buitenshuis ruimte laten huren. Dit is voor jou en baby niet goed.
Praktisch: Onze oudste huilde veel en werd rustig van het geluid van de afzuigkap. Daar ging ik dus regelmatig met hem staan. Ik lees niet of je borstvoeding of flesvoeding geeft maar onze zoon had last van koemelk en oemelkvrij eten bij borstvoeding geven hielp hier.
Zusterclivia schreef op 12-10-2021 om 11:15:
[..]
Pure vermoeidheid denk ik. En aangezien partner is uitgecheckt moet iemand toch voor dat hummeltje zorgen.
Ja, het staat er misschien wat beschuldigend, maar het is niet mijn bedoeling om TO de schuld in de schoenen te schuiven. Het is haar man die zijn houding moet aanpassen.
Brrr ik ga zo weer 23 jaar terug in de tijd door jouw verhaal.
Hier ook een kind dat maar bleef krijsen. Dag en nacht
En een man die er niet tegen kon
Ik liep midden in de nacht met de kinderwagen over straat, dan was hij even stil.
Het heeft hier 11 maanden geduurd. Huisarts en consultatiebureau namen me niet serieus want ik heb jong een herseninfarct gehad en daar chronische pijn aan overgehouden. Dus ik kon volgens hun minder aan dan de normale moeder. Het zou in mij zitten en aan hoe ik erop reageerde.
Na 11 maanden zat ik er zo zwaar doorheen dat ik bovenaan de trap stond en dacht: als ik hem nu naar beneden gooi, is hij stil.
Schrok erg van mezelf, heb kind in bed gelegd en ben naar buiten gelopen met een enorme huilbui.
Daar ving een buurvrouw me op die de huisarts belde.
Toen werd ik wél doorverwezen naar de kinderarts. Toen konden ze me wél opeens serieus nemen.
Na één onderzoek was het duidelijk. Kind had een mega koemelkallergie. Andere voeding en binnen een week sliep hij door...
Vraag dus aan jou: zijn alle medische oorzaken verder uitgesloten?
Heb je goed contact met je huisarts/ consultatiebureau? Vraag om hulp. Ook mensen die even een paar uur kunnen oppassen zodat jij kan bijtanken
En verder eens met de rest: man moet een andere werkplek zoeken en ook meehelpen.
Maar ik weet hoe dat in de praktijk gaat helaas ook al is het bij mij 23 jaar terug
Veel sterkte!
Wednesday schreef op 12-10-2021 om 11:19:
[..]
Ja, het staat er misschien wat beschuldigend, maar het is niet mijn bedoeling om TO de schuld in de schoenen te schuiven. Het is haar man die zijn houding moet aanpassen.
Nee, snap ik. Maar dacht dat TO het misschien wel wat heftig op zou pakken.
Zusterclivia schreef op 12-10-2021 om 11:15:
[..]
Pure vermoeidheid denk ik. En aangezien partner is uitgecheckt moet iemand toch voor dat hummeltje zorgen.
Je slaat de spijker op z’n kop. Alles begon in eerste instantie als ‘goed bedoeld’ en dingen verdelen waar we allebei beter in zijn (hij kan helemaal niet tegen te weinig slaap), een uiteindelijk zijn we nu dus hier beland. Uit praktisch oogpunt ben ik overdag maar boven en in de nacht beneden. Man vindt ook dat ik hem teveel heb verwend, omdat ik hem altijd vrijwel meteen pak. Maar als ik hem eerst laat huilen dan is baby helemaal over z’n toeren en dan duurt het nog langer totdat hij weer rustig is.
Inmiddels heb ik echt de energie niet meer om nieuwe afspraken te maken of te gaan discussiëren. Gewoon accepteren kost echt minder energie.
Geen ervaring met een huilbaby.
Is er geen optie dat je man de baby bij zich neemt na zijn werkuren tot hij gaat slapen, zodat jij op dat moment voldoende slaap kunt krijgen om de nacht en de dag door te komen?
Hoe oud zijn de andere kinderen, zijn ze al een beetje zelfredzaam?
Spijtig voor je man, maar in deze zou hij toch zijn aandeel moeten leveren.
Luna85 schreef op 12-10-2021 om 11:35:
[..]
Je slaat de spijker op z’n kop. Alles begon in eerste instantie als ‘goed bedoeld’ en dingen verdelen waar we allebei beter in zijn (hij kan helemaal niet tegen te weinig slaap), een uiteindelijk zijn we nu dus hier beland. Uit praktisch oogpunt ben ik overdag maar boven en in de nacht beneden. Man vindt ook dat ik hem teveel heb verwend, omdat ik hem altijd vrijwel meteen pak. Maar als ik hem eerst laat huilen dan is baby helemaal over z’n toeren en dan duurt het nog langer totdat hij weer rustig is.
Inmiddels heb ik echt de energie niet meer om nieuwe afspraken te maken of te gaan discussiëren. Gewoon accepteren kost echt minder energie.
Moppie, als zo'n baby huilt heeft hij iets nodig. Dat kan betekenen een vieze luier, honger, warmte of hij wil gewoon bij jou (of iemand anders) plakken. Jouw baby oppakken omdat deze zich niet fijn voelt is absoluut GEEN verwennen. Dat is alleen maar goed ouderschap.
Als het wel verwennen is, dan zou je kunnen zeggen dat jouw man de baby verwaarloosd want hij vindt zijn eigen comfort belangrijker dan dat van jullie baby...
Hetvrijewoord schreef op 12-10-2021 om 10:46:
[..]
Herkenbaar!
Ik heb ook nog jaren gehad dat ik wakker schrok omdat ik ervan overtuigd was dat ik de baby hoorde huilen.
Ik loop nog wel eens de ruimte uit als een baby huilt. Mijn kinderen zijn 6...