Baby lijkt ongelukkig
Mijn nichtje (dochtertje van mijn zusje) is 4 maanden en lijkt zo vaak ongelukkig... Eerst lachten we er nog om: ze is lekker rustig, doet het kalm aan met haar ontwikkeling, alles lekker op haar eigen tempo enzo. Maar nu sprak mijn zusje dus gisterenavond wel haar zorgen uit tegen me. Haar dochtertje lacht zelden en maakt weinig oogcontact. Ze hangt het liefst tegen een van haar ouders aan en kijkt altijd sip een beetje wazig voor zich uit. Echt huilen doet ze niet zo vaak maar vaak wel wat zielig jammeren. Op zich loopt ze qua lichamelijke ontwikkeling niet achter. Ze kan omrollen van haar buik op haar rug en dat is volgens mij prima. Maar mijn eigen dochter was met 4 maanden al zo alert en druk bezig. Ze wilde bijvoorbeeld niet liggen maar alleen maar zitten en was constant bezig met bewegen en speelgoed pakken en weer weggooien en wegrollen enz. Mijn nichtje doet dat helemaal niet. Ze ligt of plakt tegen haar ouders aan en meer niet. En tot nu toe was dat dus niet zorgelijk, ze volgde gewoon haar eigen tempo. Maar nu begint het wel echt op te vallen dat ze helemaal niet zo vaak lacht en vrolijk is als andere baby's en kletsen/brabbelen doet ze al helemaal niet. Maar goed we hebben als "vergelijking" alleen mijn dochter en die ontwikkelde zich razend snel, dus ik heb eigenlijk geen idee wat normale ontwikkeling is met 4 maanden.
Dus vandaar mijn vraag: herkennen jullie dit met 4 maanden, dat hangerige en weinig alert, weinig lachen en weinig kletsen? Is dat iets normaals en moet het allemaal nog komen of toch iets om je zorgen over te gaan maken?
Ja hoor
Wat jij schetst, zo druk en ondernemend, dat herken ik juist niet. Je zus zou haar zorgen kunnen aankaarten bij het cb, maar ik denk dat ze daar vooralsnog niet zoveel mee kunnen. Omrollen met vier maanden is al heel vlot.
huisarts
Het lastige is: elk kind is anders. Omrollen met 4 maanden is idd vlot, maar oogcontact,lachen en interesse voor de omgeving is wel normaal op deze leeftijd. Ik zou wel alert blijven, het zicht laten controleren (oogarts?)en als er zorgen zijn via de huisarts bv naar de kinderarts laten verwijzen.
Ik zou eerder de huisarts consulteren met mijn zorgen dan de cb arts, bovendien kan de huisarts doorverwijzen.
Met 'geen oogcontact maken' denkt men altijd als eerste aan autisme, maar dat hoeft dus niet.
Het probleem is dat eea op zo'n jonge leeftijd nog alle kanten op kan.
Bij mijn zoontje, die alle mijlpalen normaal behaalde (en ook goed oogcontact maakte), was achteraf toch veel eerder sprake van epilepsie, wij dachten dat hij gewoon een rustig kind was. Later bleek het een 'onzichtbare vorm' van epilepsie, nl. 's nachts in zijn slaap. Dit was alleen meetbaar met een E.E.G.
Wij waren al een tijdlang ongerust voordat het cb of de huisarts deze zorgen deelde, tegenwoordig nemen de (hopelijk) de zorgen van de moeder wat meer serieus. Sterkte voor je zus en zwager!
Huisarts
Ik snap wel dat jullie het apart vinden. Dat zou ik ook deon. De meeste baby's die ik ken, waren met vier maanden wel actief. Blij en gelukkig afgewisseld met frustratie bij honger, verschonen, zich alleen voelen en pijn.
Ik zou niet naar het cb gaan. Dat vond ik persoonlijk verloren tijd. Ik zou naar de huisarts gaan. Het zou kunnen dat er lichamelijk iets met haar aan de hand is. Het zou ook kunnen dat ze niet goed ziet of hoort. Dat zou ik willen uitsluiten.
Ook al raadt de huisarts je aan om het aan te kijken, dan kun je na een maand of twee weken weer terugkomen als je je nog zorgen maakt. De huisarts kan in ieder geval even in de oren kijken of er sprake is van een oorontsteking. Bij een van mijn kinderen was dat zo. Het kind was onbestemd niet lekker en bleek een enorm ontstoken oor te hebben.
Kindentaal.logopedie.nl
Misschien is deze website wat voor jullie?
Ik zou het kind in ieder geval gaan onderdompelen in interactie en taal. Liedjes, rijmpjes, geluiden nadoen, praten, veel met je meenemen door de omgeving heen, op je arm.
Hmm
Blijkbaar zien anderen meer redenen tot zorg. Mijn kinderen waren allebei rustige baby's. Jongste heeft nooit gebrabbeld maar was lichamelijk wel heel actief. Oogcontact en lachen deden beide niet veel, in ieder geval niet naar vreemden. Je kunt de ontwikkeling niet zomaar vergelijken met die van baby's in je omgeving. Mijn oudste kon eerder praten dan lopen en jongste ging pas na haar tweede verjaardag praten. Over jongste heb ik de eerste maanden wel vragen gesteld aan het cb omdat ze alleen maar voor zich uit lag te staren en weinig aandacht had voor de omgeving. Toen werd me verteld dat dat de eerste zes maanden niet per se zorgwekkend is.
Als je je echt zorgen maakt kun je ook via de huisarts een verwijzing vragen naar de kinderarts. Die heeft meer verstand van ontwikkelingsstoornissen en ziekten, en kan weer doorverwijzen naar relevante andere specialisten.
Katniss
Er stond dat haar zus haar zorgen uitsprak tegenover draadjesstarter. Eea kan nog komen, maar moeders voelen bepaalde dingen haarfijn aan, is mijn ervaring 
Maar jouw advies is verder ook het mijne
Mijntje (o.t.)
Bij veel moeders zal het moedergevoel waarschijnlijk feilloos werken, maar het mijne heeft het wel verkeerd gehad. Daarom kun je bij zorgen het beste deskundige hulp inroepen. Vier maanden vind ik dan wel heel erg jong, veel baby's van die leeftijd doen nog helemaal 'niets' en dan komt dat vanzelf weer goed.
onderdompelen?
Natuurlijk bied je een kind ontwikkelingsmogelijkheden aan. Toch zou ik er als moeder scherp op zijn of het niet teveel is. Een kind dat een trage ontwikkeling heeft kan niet toe zijn aan een overdosis van onbegrijpelijke prikkels. Is er sprake van autisme dan kun je de ontwikkeling juist vertragen omdat een kind zich op gaat sluiten. Het afstemmen van rust en activiteit, de balans daarin is nu belangrijk, kan alleen gedaan worden door de moeder/vader die scherp blijft observeren wat het doet met een kind. Overprikkeling is niet goed, onderprikkeling ook niet.
Ik denk dat het handig is als zussen samen blijven kijken en aanbieden. Mogelijk dat andere familieleden nog een idee hebben of vriendinnen. Dat kun je dan overwegen en testen of dat klopt.
En inderdaad naar de huisarts. Zorgen uitspreken bij de huisarts lijkt me goed dan kan die er ook vast aan wennen. De eerste keer wordt het toch vaak afwachten en als er al een 'geschiedenis' is kan de huisarts eerder verschil zien en besluiten om al dan niet door te verwijzen.
Huisarts
Goed, ik heb haar in ieder geval aangeraden toch even naar de huisarts te gaan. Het kan normaal zijn maar wie weet ziet ze inderdaad niet goed, aangezien ze dus geen oogcontact maakt en steeds maar wat leeg voor zich uit zit te staren. En ik ben geen arts dus ik weet niet of het kan, maar doordat er hier werd gesproken over mogelijk ziet ze niet goed dacht ik ineens: als een volwassene slecht ziet krijgt hij hoofdpijn. Kan dat bij een baby ook? Want dat zou verklaren waarom ze niet gelukkig lijkt en zo hangerig is. Zou ik ook zijn als ik steeds hoofdpijn zou hebben. Dus dat misschien even aan de huisarts voorleggen en kijken wat die ervan denkt.
mama van s
Ik denk dat iemand hoofdpijn krijgt als die slecht ziet als die constant ergens naar moet kijken, dus dan ga je constant focussen op iets en zijn je ogen dus steeds moeite aan het doen om het wel te zien. Ik kan me voorstellen dat een baby dat niet doet.
Slechte ogen
Het kan natuurlijk zijn dat ze slecht ziet, maar dat verklaart haar hangerigheid niet. Mijn slechtziende zoontje, waar we na een half jaar achter kwamen, was nooit hangerig, maar volgde ons niet en schrok als je naast hem stond en iets zei. Dan had hij ons niet opgemerkt en dan is het natuurlijk schrikken als er iemand tegen je praat.
Ik zou zeggen, naar de huisarts. Niet het cb. Die zeggen, kijk het nog maar een paar maanden aan, de huisarts kan het volgens mij veel beter inschatten.
CB sowieso niet
Zowel mijn zusje als ik zijn geen fan van het CB hier, ik kom er helemaal niet meer en mijn zusje alleen voor wegen en meten 
. Dus sowieso huisarts. Hoop vooral dat er niets ergs is...
mama van S
Ik heb meegelezen.
Weet je inmiddels al iets meer? We zijn een maand verder. Zijn er dingen veranderd, is ze nog naar de huisarts gegaan?
groetjes Geerke
Ja, het gaat goed!
Mijn zusje is met haar naar de huisarts geweest en heeft daar laten zien dat haar dochtertje haar niet met haar ogen volgde en niet reageerde op speelgoed dat voor haar werd gehouden. De huisarts zag dat inderdaad maar gaf aan daar nu nog weinig mee te kunnen en raadde mijn zusje aan opvallende dingen op te schrijven en terug te komen als haar dochtertje 6 maanden was en het nog niet verbeterd was.
Maar dat blijkt niet nodig want inmiddels gaat het goed! Ze lacht, zelfs hardop, ze maakt oogcontact en pakt dingen die binnen haar bereik liggen. Blijkbaar waren de zorgen dus voor niets en deed ze het gewoon allemaal op haar eigen rustige tempo 
.