baby (bijna 9 mnd) gaat steeds staan in bed
… ook als hij moe is. Dat weet ik, omdat hij zijn duim pakt als hij moe is. Hij ligt eventjes als ik hem in bed leg, duim in de mond, maar zodra ik de kamer uit ben, gaat hij staan en brullen. Slapen ho maar!
Bij zijn ouders doet hij dat 's avonds ook.
Hij heeft zolang hij in de wieg paste bij ouders op de kamer geslapen. Een tijd sliep hij prima in zijn eigen bed/eigen kamer, maar nu hij kan staan is het kermis.
Iemand een goeie tip voor deze oppasoma?
Geduld...
Met een trappelzak hebben ze iets minder bewegingsvrijheid. Maar verder was het bij mijn kinderen een fase die ook weer over ging. Ik zocht een beetje een middenweg tussen een paar minuten laten huilen (want uiteindelijk gingen ze echt wel liggen en slapen) en weer terug gaan om ze neer te leggen en te troosten. Niet fijn, maar het ging echt over en het hoort er denk ik een beetje bij.
Wat hier hielp.
Is na een tijdje wel de slaapkamer uit maar met de deur op een kiertje nog wat in de buurt blijven. Wasje ophangen, badkamer wat opruimen, strijken op de overloop. Af en toe babbelden we nog wat. Maar ik probeerde niet terug te gaan naar de slaapkamer. De tijd dat ik nog wat in de buurt moest blijven werd vanzelf steeds korter.
Wel fijn, want een krakende traptrede bracht hem in het begin weer direct in staat van paraatheid. Ik kon niet stiekem wegsluipen.
Neuriën
Ik neuriede overdag toen regelmatig en als ik m dan in bed had gelegd ging ik vlakbij de kamer ( was niet zo moeilijk...we hadden een bouwkeet op dat moment 😉) even was vouwen of zo...neuriënd en wel. Dat scheelde wel. Hij hoorde ons natuurlijk toch wel omdat we gehorig woonden in de keet.
Bij dochter zette ik de stofzuiger aan. Vond ze heerlijk, had schoon huis toen met elke avond even stofzuigen door herl t huis.