Problemen met ex / zwanger
Hoi iedereen!
Graag deel ik mijn verhaal hier om jullie mening te horen. Mensen om mij heen delen natuurlijk hun mening maar ik hoor graag hoe iemand van buitenaf erover denkt.
Ongepland bleek ik in december zwanger van mijn ex. Wij hebben een geschiedenis van 6/7 jaar waarin we geen stabiele relatie hadden. Hij heeft me in het verleden vaak aan de kant gezet om onduidelijke redenen. Achteraf kwam hij altijd met vage excuses om zijn keuzes te verantwoorden. Daarnaast gebeurden er regelmatig kleine dingen die twijfels gaven over hoe loyaal hij was. Deze dingen waren nooit heel duidelijk en niet groot genoeg voor mij om weg te gaan.
In 2023 hadden we, na 1,5 jaar geen contact te hebben gehad, elkaar weer opgezocht. Hij leek gegroeid te zijn en we zijn toen weer 8 maand samen geweest. Totdat hij weer opeens besloot er een eind aan te maken, zonder goede reden was hij weer weg. 7 weken later bleek ik zwanger.
Toen ik hem het nieuws bracht was hij gelijk heel duidelijk in zijn antwoord. Hij wilde erg graag als gezinnetje ervoor gaan. We zouden het dus samen gaan doen.
Ik heb hier natuurlijk een tijdje over na moeten denken en ook hierover hebben we veel gesprekken gevoerd. Zelfs mijn moeder heeft met hem gesproken. Hij gaf aan dit echt te willen en eerlijk te zijn.
Ik droomde er al jaren van om moeder te mogen worden en ik had nog steeds veel liefde voor hem. We hebben dus toen besloten samen verder te gaan. Laten we maar zeggen dat liefde blind maakt..
Na een maand heel gelukkig te zijn geweest waarin we al druk plannen aan het maken waren voor de toekomst kwam het volgende nieuws: ik hoorde via iemand anders dat hij al die tijd dat we samen waren een affaire had.
hij heeft de relatie met haar gestopt toen ik zwanger bleek. Als het aan hem lag had hij mij dit nooit verteld.
Hij gaf aan ons allebei leuk te vinden en niet te kunnen kiezen. Nu ik zwanger bleek was de keuze voor hem gemaakt.
Nu zijn er best veel details die ik weg laat om het verhaal niet veel te lang te maken. Het komt erop neer dat ik veel te vaak in zijn mooie praatjes en excuses ben getrapt. Dat hij echter met twee vrouwen tegelijk een relatie zou aangaan had ik niet achter hem gezocht. Laat staan dat hij dit nooit zou opbiechten, ook niet toen ik zwanger bleek en een keuze moest maken voor de toekomst.
Nu heb ik de relatie gelijk beëindigd omdat ik weet dat mijn hoop voor verandering in hem tevergeefs is. Mijn beeld van hem is totaal veranderd.
Sinds ik erachter ben gekomen spreken we elkaar enkel over de zwangerschap en zien we elkaar alleen op de afspraken bij de verloskundige.
Ik heb aangegeven dat ik hem op de hoogte houd van bijzonderheden maar hem verder het liefst zo min mogelijk spreek en zie. Elke keer dat ik hem zie bij de afspraken ben ik daarvan meerdere dagen van slag. Ik uit het niet naar hem maar ik ben natuurlijk hartstikke boos en verdrietig.
Nu heb ik hem gezegd dat ik graag in m’n eentje naar de komende afspraak bij de verloskundige wil. Dit zijn momenteel korte checks waarbij ze naar de hartslag van de baby luisteren en vragen hoe het met mij gaat. Hij wil hier echter perse bij zijn omdat hij van de verloskundige zelf wil horen dat het goed gaat.
Mijn familie geeft aan dat ik dit niet hoef te accepteren en mijn eigen grenzen moet aangeven. Zei zijn natuurlijk ook boos op hem en merken hoeveel last ik ervan heb als ik hem zie op zulke afspraken.
Echter wil ik ook absoluut geen ruzie, bang dat het uiteindelijk in de toekomst een gevecht word over wie het kindje mag zien.
ik heb geen idee of ik nu voor mezelf moet kiezen en mijn eigen grenzen moet bewaken. Of dat ik maar te dealen heb met de situatie, het is immers ook zijn kind.
Graag hoor ik hoe jullie hierover denken..
Groetjes
Daglichtlamp schreef op 29-03-2024 om 13:48:
[..]
Ja haar medische afspraken. De vader is niet zwanger. Als hij dit zo belangrijk vond had hij misschien de moeder van zijn kind niet ontrouw moeten zijn.
Oei, dan is het dus zijn straf? Dat vind ik wel heel wreed, zowel naar vader als naar t ongeboren kindje.
Jonagold schreef op 29-03-2024 om 15:11:
[..]
[..]
Als jouw man de relatie verbreekt (al dan niet omdat hij is vreemgegaan) ontzegt hij jou toch ook voor een deel van de tijd jou je kinderen? Of vind je dat wat anders? En zo ja, wat is er dan anders aan?
Niemand hier schrijft dat ze de vader compleet aan de kant moet schuiven. Maar ze heeft echt wel tijd en ruimte nodig om te bepalen hoe ze verder wil met deze man. En dat hij zich zo opdringt aan haar vind ik nou niet echt getuigen van fijngevoeligheid. Hij heeft haar nogal wat aangedaan zeg, het zou hem sieren als hij daar zijn excuses voor aanbiedt en dan heel rustig probeert de relatie weer op te bouwen.
Er werd al gesproken over hem geen gezag te geven. Is dat normaal omdat je hem dan niet compleet aan de kant schuift maar alleén maar een beetje? Wat heeft vreemd gaan te maken met dat je niet evenveel recht op je kind hebt als de moeder. Als je uit elkaar gaat is het vanzelfsprekend dat je je kinderen deelt, dat is heel wat anders de vader met opzet buiten te sluiten omdat hij vreemd is gegaan. Ik snap dat het voor TO pijnlijk is hem te zien maar ik vind dat ze beter ipv met de verloskundige te praten, met een pyscholoog kan praten over hoe om te gaan met al deze ellende. Of ze kan een aparte afspraak maken bij de verloskundige voor haarzelf zonder dat er naar de baby word gekeken, dan kan vader er idd niks van zeggen want het gaat dan alleen om haar. Maar dan kan je toch beter bij de pgyscholoog zitten?
lijkt me sterk dat hij zal zeggen dat hij mee wilt naar de psygcholoog.
Omega schreef op 29-03-2024 om 15:26:
[..]
Oei, dan is het dus zijn straf? Dat vind ik wel heel wreed, zowel naar vader als naar t ongeboren kindje.
Ja dat vind ik dus ook. 👆🏻
Omega schreef op 29-03-2024 om 15:26:
[..]
Oei, dan is het dus zijn straf? Dat vind ik wel heel wreed, zowel naar vader als naar t ongeboren kindje.
Natuurlijk is het geen straf. Het is een logische consequentie van de vertrouwensbreuk tussen hun.
Daglichtlamp schreef op 29-03-2024 om 17:08:
[..]
Natuurlijk is het geen straf. Het is een logische consequentie van de vertrouwensbreuk tussen hun.
Straf dus. Die vertrouwensbreuk staat los van de zwangerschap. Maar ik begrijp dat het natuurlijk een uiterst effectieve stok is om hem mee te slaan.
en net de openingspost nog eens gelezen, maar wat ontzettend raar van hem dat als jij aangeeft de volgende keer graag alleen te willen gaan, hij dan aangeeft dit niet te accepteren enber per see bij te willen zijn om zelf vanbde verloskunde te horen dat alles goed is?! Echt wtf?
Ik zou echt de verloskundige bellen en haar op de hoogte stellen en de afspraak verzetten en vragen of ze ivm jou privacy dit niet willen delen met hem. Waarom vertrouwd hij jou niet hierin, dat jij hem doorgeeft hoe de afspraak is gegaan?
Waarom is hij van mening dat hij nog in de positie is om dit te eisen?
Iedereen bedankt voor de reacties!
De meningsverschillen die jullie hebben geven goed de chaos weer die ook in mijn eigen hoofd afspeeld.
Ik gun mijn kindje een relatie met zijn/haar vader en ik weet dat hij hier recht op heeft, ik zal hem dit dus ook niet ontnemen. Dat hierin wel beperkingen zijn vind ik de consequnties van zijn eigen gedrag, hij kan bijvorbeeld niet te pas en te onpas langskomen straks.
Wel zit ik enorm in tweestrijd in hoeverre ik daarin mijn eigen grenzen kan duidelijk maken. Ik wil voor mijn eigen gevoelens opkomen maar wil ook zeker geen ruzie krijgen en merk dat dit wel gebeurd (En nu gaat het alleen nog maar over één afspraak bij de verloskundige)
Ruzie maakt de situatie alleen maar moeizamer voor iedereen.
Ik ben zelf opgegroeid met gescheiden ouders die niet normaal met elkaar konden spreken en waarbij altijd enorm veel spanning was als ze in dezelfde ruimte waren. Dit is absoluut niet wat ik voor mijn eigen kind wil.
Daarnaast maak ik het voor mezelf ook alleen maar ondragelijker als ik zoveel wrok naar hem toe vasthoud. Maar toch ontkom ik er niet aan dat er nog enorm veel emoties spelen.
Ik hoop dat hij veranderd nu, echter kan ik daar niet meer mijn hoop op vestigen.
Ik kan op hem niet bouwen en dat risico kan ik niet lopen als er straks een kindje in het spel is. Tevens denk ik dat we nu beter kunnen zorgen voor een stabiele en kalme relatie als ouders die niet samen zijn, dan dat we een relatie nemen die uiteindelijk weer stukloopt (met alle gevolgen van dien)
Ook bedankt voor de tips over erkenning van de vader, dit was ook een punt waar ik op vastliep. Goed om te weten dat er een mogelijkheid is om wel erkenning te geven zonder gezag. Ik zal hier overna moeten denken.
Hij stelt zich nu betrokken op maar ik weet niet of dit met de juiste intenties is eerlijkgezegd. Het vertrouwen is volledig weg en het zal veel tijd nodig hebben om te geloven dat hij nu wel oprecht is en straks een stabiele basis kan zijn voor het kindje.
jammer dat je hem steeds kansen hebt gegeven in het verleden maar nu er echt een nieuw boek aanbreekt ipv weer een nieuw hoofdstuk dat je dan ineens stopt met een kans geven. Terwijl een nieuw boek met gezin echt iets anders is dan weer een nieuw hoofdstuk. Je was zo gelukkig in die maand hiervoor je dit wist en hij al gestopt was met misselijk gedrag. Geef hem 1 kans nog juist voor je kind. Gun die man zijn taak te doen en er te zijn voor zijn vrouw en baby. Praat desnoods met de relatietherapeut om alles op tafel te gooien. Ik vind het doodzonde. Jullie willen in je hart hetzelfde namelijk een gezin zijn.
Liselot123 schreef op 29-03-2024 omHij stelt zich nu betrokken op maar ik weet niet of dit met de juiste intenties is eerlijkgezegd. Het vertrouwen is volledig weg en het zal veel tijd nodig hebben om te geloven dat hij nu wel oprecht is en straks een stabiele basis kan zijn voor het kindje.
Hoe bedoelde je met de juiste intenties?
BritgetJones007 schreef op 29-03-2024 om 13:21:
[..]
Nee, dat bedoelde ik niet. Wel dat dit eerder een probleemsituatie is, waarbij mijn in ziens eerst de rust voor de zwangere vrouw eerste prioriteit is. Geef haar wat ruimte.
En dat van het gezag snap ik wel. Hij komt nou niet heel stabiel over zo. En ook aan normen en waarden lijkt het wat te schorten en ook nog gewetenloos.
Dus niet dat hij geen contact mag hebben, maar wel gezag bij TO en eerst wat ruimte. Stress is zo slecht voor de zwangerschap. Dus dat is stap 1.
Ik ben het met deze post wel eens. Stress is slecht voor de zwangerschap en baby en TO schrijft dat ze elke keer dagen (!) van slag is na zo’n bezoek aan de verloskundige als haar ex erbij is. Dat lijkt mij echt een onwenselijke situatie tijdens een zwangerschap.
In de OP schreef TO dat haar ex graag bij die afspraken bij de verloskundige wil zijn ‘omdat hij van de verloskundige zelf wil horen dat het goed gaat’. Ik zou dan de verloskundige vragen of die zo vriendelijk wil zijn na de afspraak zonder de ex, de ex even te bellen en zelf te vertellen aan hem hoe het gaat. Dan heeft TO haar rust en geen stress (en kan ze prive met de vk praten, lijkt me ook handig) en heeft de ex wat hij wil. Misschien is de verloskundige daartoe bereid. Hoe lang duurt het nou om achteraf even te bellen en te zeggen tegen ex ‘ja het gaat goed’? Mocht de verloskundige het niet willen doen, dan zou ik in dit geval prioriteit geven aan de gezondheid van de ongeboren baby en dus de moeder minder stress gunnen en de ex maar een keer of zelfs vaker de afspraken bij de vk niet laten bijwonen. Mijn man is ook zelden of nooit erbij geweest (alleen bij 1 of 2 echo’s die toen zelden voorkwamen) en heeft dat ook overleefd.
Echt overdrijf het niet dat die ex ‘recht’ heeft om bij de bezoeken aan de vk te zijn. Dan zou ik zeggen: TO heeft recht op stressloze bezoeken aan de vk en een stressloze zwangerschap.
Het is waar dat het goed is voor het kind als er contact is met de vader, dus dat zou ik ook zeker faciliteren en stimuleren als het kind eenmaal geboren is. Ik vermoed dat het ongeboren kind nu nog niet zoveel ervan meekrijgt of de vader er bij is bij de afspraken met de verloskundige, dus dat lijkt mij nu niet van belang. Als de baby geboren is dan maar kijken hoe het gaat en hoe je contact tussen vader en kind kunt opbouwen. Ik hoop dat TO tegen die tijd ook het verdriet en boosheid over hoe het gegaan is wat meer verwerkt heeft. Dat lijkt me wel iets om nu al aan te werken, zodat dat dan niet meer teveel van invloed is op de opbouw van de relatie tussen vader en kind.
BritgetJones007 schreef op 29-03-2024 om 18:39:
en net de openingspost nog eens gelezen, maar wat ontzettend raar van hem dat als jij aangeeft de volgende keer graag alleen te willen gaan, hij dan aangeeft dit niet te accepteren en er per se bij te willen zijn om zelf van de verloskunde te horen dat alles goed is?! Echt wtf?
Ik zou echt de verloskundige bellen en haar op de hoogte stellen en de afspraak verzetten en vragen of ze ivm jou privacy dit niet willen delen met hem. Waarom vertrouwd hij jou niet hierin, dat jij hem doorgeeft hoe de afspraak is gegaan?
Waarom is hij van mening dat hij nog in de positie is om dit te eisen?
Precies wat ik dacht en net schreef.
Iemand die eist en een TO die slecht haar grenzen kan aangeven. TO, zaak om je verdriet en boosheid te verwerken en te gaan oefenen met grenzen stellen. Om te beginnen bij deze afspraak bij de verloskundige. Je moet er toch mee gaan gunnen en het is kul dat hij per se bij elke afspraak bij de verloskundige moet zijn. Nu even kiezen voor je ongeboren kind en minder stress.
Probeer ook in andere situaties met andere mensen meer te gaan oefenen met nee zeggen en grenzen aangeven, want je zult het mogelijk wel vaker nodig hebben bij je ex, denk ik.
Moederkareltje schreef op 29-03-2024 om 20:23:
jammer dat je hem steeds kansen hebt gegeven in het verleden maar nu er echt een nieuw boek aanbreekt ipv weer een nieuw hoofdstuk dat je dan ineens stopt met een kans geven. Terwijl een nieuw boek met gezin echt iets anders is dan weer een nieuw hoofdstuk. Je was zo gelukkig in die maand hiervoor je dit wist en hij al gestopt was met misselijk gedrag. Geef hem 1 kans nog juist voor je kind. Gun die man zijn taak te doen en er te zijn voor zijn vrouw en baby. Praat desnoods met de relatietherapeut om alles op tafel te gooien. Ik vind het doodzonde. Jullie willen in je hart hetzelfde namelijk een gezin zijn.
De vraag is natuurlijk of TO nog wel een gezin wil zijn met haar ex die vreemd ging. Je mag een vreemdganger vergeven, maar dat is natuurlijk geen plicht van TO. En nu ik lees over dat eisende gedrag van ex die er 'per se' bij wil zijn, vraag ik me af of terug in een relatie met ex en een 'leuk gezinnetje' vormen goed voor TO is. TO weet of deze ex vaker eisend gedrag vertoont en haar grenzen niet respecteert.
En de goede te na gesproken, er zijn natuurlijk ook mensen die vaker vreemdgaan. Bovendien kan je ook een keer klaar zijn met een knipperlichtrelatie en iemand die je steeds weer aan de kant zet.
Oftewel, ik vind het wel bijzonder dat je TO adviseert weer terug te gaan in een relatie met haar ex. Ik zou het, als ik TO was, en dit alles lezende, zeker niet doen.
ArianneH schreef op 29-03-2024 om 20:45:
[..]
De vraag is natuurlijk of TO nog wel een gezin wil zijn met haar ex die vreemd ging. Je mag een vreemdganger vergeven, maar dat is natuurlijk geen plicht van TO. En nu ik lees over dat eisende gedrag van ex die er 'per se' bij wil zijn, vraag ik me af of terug in een relatie met ex en een 'leuk gezinnetje' vormen goed voor TO is. TO weet of deze ex vaker eisend gedrag vertoont en haar grenzen niet respecteert.
En de goede te na gesproken, er zijn natuurlijk ook mensen die vaker vreemdgaan. Bovendien kan je ook een keer klaar zijn met een knipperlichtrelatie en iemand die je steeds weer aan de kant zet.
Oftewel, ik vind het wel bijzonder dat je TO adviseert weer terug te gaan in een relatie met haar ex. Ik zou het, als ik TO was, en dit alles lezende, zeker niet doen.
Omdat dit een totaal nieuwe, grote en andere situatie is. Ik ben zelf 180 graden veranderd toen ik moeder werd. Daarom wil ik het TO op het hart drukken dat mensen wel degelijk kunnen veranderen met zo iets groots als ouder worden.
ArianneH schreef op 29-03-2024 om 20:45:
[..]
De vraag is natuurlijk of TO nog wel een gezin wil zijn met haar ex die vreemd ging. Je mag een vreemdganger vergeven, maar dat is natuurlijk geen plicht van TO. En nu ik lees over dat eisende gedrag van ex die er 'per se' bij wil zijn, vraag ik me af of terug in een relatie met ex en een 'leuk gezinnetje' vormen goed voor TO is. TO weet of deze ex vaker eisend gedrag vertoont en haar grenzen niet respecteert.
En de goede te na gesproken, er zijn natuurlijk ook mensen die vaker vreemdgaan. Bovendien kan je ook een keer klaar zijn met een knipperlichtrelatie en iemand die je steeds weer aan de kant zet.
Oftewel, ik vind het wel bijzonder dat je TO adviseert weer terug te gaan in een relatie met haar ex. Ik zou het, als ik TO was, en dit alles lezende, zeker niet doen.
Het kan natuurlijk ook zijn dat hij daar zelf ook geen zin meer in heeft, 0 interessse meer in haar heeft maar dit alleen doet om zijn betrokkenheid te tonen. Blijkbaar is er buiten die afspraken bij de verloskundige geen contact. Beetje lullig om hem dan als eisend neer te zetten terwijl hij juist betrokkenheid laat zien hiermee, ik had het na 1 afspraak wel gezien bij de verloskundige. Als hij geen enkele interesse had getoond was het ook niet goed geweest.
Liselot123 schreef op 29-03-2024 om 20:11:
Iedereen bedankt voor de reacties!
De meningsverschillen die jullie hebben geven goed de chaos weer die ook in mijn eigen hoofd afspeeld.
Ik gun mijn kindje een relatie met zijn/haar vader en ik weet dat hij hier recht op heeft, ik zal hem dit dus ook niet ontnemen. Dat hierin wel beperkingen zijn vind ik de consequnties van zijn eigen gedrag, hij kan bijvorbeeld niet te pas en te onpas langskomen straks.
Wel zit ik enorm in tweestrijd in hoeverre ik daarin mijn eigen grenzen kan duidelijk maken. Ik wil voor mijn eigen gevoelens opkomen maar wil ook zeker geen ruzie krijgen en merk dat dit wel gebeurd (En nu gaat het alleen nog maar over één afspraak bij de verloskundige)
Ruzie maakt de situatie alleen maar moeizamer voor iedereen.
Ik ben zelf opgegroeid met gescheiden ouders die niet normaal met elkaar konden spreken en waarbij altijd enorm veel spanning was als ze in dezelfde ruimte waren. Dit is absoluut niet wat ik voor mijn eigen kind wil.
Daarnaast maak ik het voor mezelf ook alleen maar ondragelijker als ik zoveel wrok naar hem toe vasthoud. Maar toch ontkom ik er niet aan dat er nog enorm veel emoties spelen.
Ik hoop dat hij veranderd nu, echter kan ik daar niet meer mijn hoop op vestigen.
Ik kan op hem niet bouwen en dat risico kan ik niet lopen als er straks een kindje in het spel is. Tevens denk ik dat we nu beter kunnen zorgen voor een stabiele en kalme relatie als ouders die niet samen zijn, dan dat we een relatie nemen die uiteindelijk weer stukloopt (met alle gevolgen van dien)
Ook bedankt voor de tips over erkenning van de vader, dit was ook een punt waar ik op vastliep. Goed om te weten dat er een mogelijkheid is om wel erkenning te geven zonder gezag. Ik zal hier overna moeten denken.Hij stelt zich nu betrokken op maar ik weet niet of dit met de juiste intenties is eerlijkgezegd. Het vertrouwen is volledig weg en het zal veel tijd nodig hebben om te geloven dat hij nu wel oprecht is en straks een stabiele basis kan zijn voor het kindje.
Ik lees, volgens mij vaker, dat je geen ruzie met hem wil. Dat is een gezond uitgangspunt, maar dat mag niet staan boven jouw grenzen. Als jij je grenzen stelt en hij vindt dat reden voor ruzie, dan moet dat maar zo zijn.
Sommige mensen worden toch wel boos, constant op eieren lopen / stressen hoe je de lieve vrede bewaart gaat ook niet gezond zijn.
Wat zou er gebeuren als je je grenzen stelt? Heb je dat al eens eerder meegemaakt? Misschien moet je het juist maar eens uitproberen. Hoe langer je wacht hoe ingewikkelder het wordt.