Zoveel verdriet
Normaal gesproken ben ik niet van de forums maar ik zit met zoveel verdriet dat ik niet weet hoe verder te gaan nu. Hopelijk is dit ook een overzicht voor mezelf en een heldere blik op hoe nu verder..
Mijn vriend en ik zijn sinds drie maanden uit elkaar en ik ben vreselijk verdrietig. Het liep al langere tijd niet goed tussen ons, dat voelde ik. We hebben 4 maanden geprobeerd een kindje te krijgen maar dat is helaas niet gelukt. Stonden op de lijst voor toegang tot vruchtbaarheidsbehandeling maar deze moet ik afzeggen omdat de relatie net is geklapt.
Ik ben 29 jaar en voel me zo ontzettend eenzaam op het moment. Het leven ziet er plotseling zo anders uit, mijn hele toekomstperspectief is weg en we hebben een huis gekocht, welke nu verkocht moet worden met alle praktische dingen die daarbij komen kijken. Ik heb niet het gevoel dat ik het verdriet kan toelaten en voel eigenlijk alleen maar paniek.
Mijn partner heeft een baan in het bankwezen en was veel weg. We zijn ver weg van de stad verhuisd, i.v.m. toekomstplannen en ik begon me zo ontzettend eenzaam te voelen 4 maanden geleden. Zijn wereld bestond uit alles voor werk; reizen, tripjes, borrels en etentjes met klanten. Mijn leven bestond uit ovulatie- en zwangerschapstesten, mediteren, gezond leven en leuke dingen doen met vriendinnen. Ik voelde me zo eenzaam in de relatie dat ik twijfels kreeg over ons en de weg die we zijn ingeslagen. We groeiden uit elkaar. Ik voelde me onbegrepen en had niet het idee dat hij graag voor het kindje wilde gaan. Ik heb dit benoemd maar er veranderde weinig en drukte de gevoelens verder weg want ik wilde het niet weten.
In het huis kwam veel op mijn schouders terecht; klussen en schoonmaken. En daarnaast was ik heel veel alleen in nieuwe woonplaats, verder weg van vriendinnen etc.
We hebben meerdere gesprekken gehad over hoe dit verbeterd kon worden maar ik zag geen verschil bij hem, we deden steeds minder leuke dingen, hadden meer ruzie en ik had steeds meer het idee op mijn tenen te moeten lopen voor de plannen die we hadden.
Afgelopen week gaf hij aan dat hij het niet meer zag zitten. Mijn wereld stortte in. Ik kon niet meer stoppen met huilen omdat ik al zo lang de druk voelde van de hele situatie.
We hebben erover gepraat en bij hem was de emmer al overgelopen. Hij had het gevoel dat we beide niet gelukkig zijn in de relatie en dat het beter is te stoppen. Ik kon niet anders dat dat erkennen want ook mijn gevoel zei regelmatig dat dit geen goede basis is voor wat wij willen en ik voelde me zo, zo ongelukkig.
Maar nu zijn we in de afwikkeling gekomen en vind ik het vreselijk moeilijk. Vind ik ooit nog een ware liefde? Hoe zal het gaat met de kinderwens die ik heb?
Ik heb intense liefdesverdriet en wil alleen maar op de bank zitten, kan weinig uit handen krijgen deze dagen.
Vriendinnen vinden het vreselijk voor mij en zijn er voor mij. Ergens voelde ik al langere tijd dat het in de relatie niet goed zat, ik miste het samen zijn. Ik was vooral alleen, ook in de wens zwanger te worden. En ik denk dat dit heel erg scheef is gaan lopen. Ik heb nog benadrukt dat we voor mijn gevoel niet alles hebben gedaan aan het verbeteren van de relatie maar hij ziet dit anders en ik wil niet aan een dood paard trekken.
Mijn emoties gaan alle kanten op. De onzekerheid en angsten komen af en toe langs. Ik weet niet hoe ik deze periode door kan komen.
Zijn er mensen op het forum die zich hierin herkennen? Tips en adviezen zijn zo welkom..
Wat rot voor je 
Wat mij helpt in heftige periodes
Doorademen. De dag in stukjes doen .
Per moment bekijken
Per moment voelen
Laat je steunen en troosten.
Inderdaad, heel erg verdrietig. Wat ik in je verhaal lees is dat het grootste verdriet het verlies van je droom om een kind te krijgen is. Niet eens zozeer de relatie, want die relatie had je weinig te bieden.
Misschien kun je dat loskoppelen: eerst maar even de relatie afwikkelen en daarna weer eens gaan nadenken over mogelijkheden om een kindje te krijgen.
Tsjor
Tsjor - dat klopt. Maar nu we hier zijn aangekomen denk ik; was het zo erg? Hebben we hier goed aan gedaan? Ik kan het niet helder zien..
Ik snap jouw verdriet en de teleurstelling maar ik denk dat uit elkaar gaan in dit geval toch beter is. Beter dat jullie er nu achter komen dan dat je al zwanger was geweest. Dan had je nog meer problemen gehad. Ik wens je heel veel sterkte!
Mijn advies hierin: in je verhaal geef je zelf al genoeg signalen af dat het voor jou ook niet goed zat. Wees daarover eerlijk naar jezelf toe. Het is verleidelijk om de schuld bij de ander neer te leggen, kwaad te worden op de ander en jezelf als slachtoffer te zien. Maar eerlijker is om toe te geven dat je jezelf heel erg vergist hebt in de ander en dat jouw verwachtingen van een relatie niet overeen kwamen met wat hij verwachtte. Een mismatch. Jammer, verdrietig, vooral ook vervelend om alle gevolgen die eraan vast zitten, maar dat is het.
Tsjor
Hutspot77 schreef op 03-01-2023 om 11:18:
Tsjor - dat klopt. Maar nu we hier zijn aangekomen denk ik; was het zo erg? Hebben we hier goed aan gedaan? Ik kan het niet helder zien..
Begrijpelijk, want je zit met allerlei emoties. Misschien klinkt het heel zweverig, maar in plaats van uit alle macht proberen om het nu dan wel helder te zien, kan je ook proberen om te accepteren dat het nu eenmaal wat onduidelijk is door alle emoties. Tenminste, ik denk dat dat minder energie kost. Maar misschien past dat helemaal niet bij je. Ik zou zeggen: wees vooral lief voor jezelf, want dat ben je waard . Verder heel erg eens met alles wat Tsjor heeft geschreven.
Beter dat nu de relatie knapt dan wanneer het kind er is.
Uit je verhaal maak ik op dat het een zeer onevenwichtige relatie was. Je ex-partner zijn leven bestond uit werken, tripjes, etentjes, terwijl het jouwe bestond uit zwangerschapstesten en leuke dingen doen met de vriendinnen.
Hoe is het zo scheef kunnen groeien dat hij zich niet meer betrokken voelde bij de zwangerschapstesten? Hoe komt het dat jij je zo eenzaam voelt (of voelde) terwijl je wel leuke dingen doet met vriendinnen, heb je nog een baan of ben je op een andere manier actief?
Ergens krijg ik het gevoel dat je in een gouden kooitje zat en dat dit nu gesneuveld is. Maak je niet direct zorgen over je kinderwens, maar zorg er vooral voor dat jij je beter voelt en sterker staat in het leven.
Ik denk ook dat het beter is zo. Rouw hierom en richt daarna je leven in zoals jij dat wilt.
Waarschijnlijk kun je dan een betere basis creëren voor een kind.
Ik denk ook dat het beter is maar ik wil het nog niet zien. Sinds het begin van de relatie merkte ik een weerstand op tegen kinderen en samenwonen. Uiteindelijk toch hier gekomen maar voelde altijd die afstand ergens.. Nu is het een hele bittere pil geworden want inderdaad een mismatch en dat heb ik anders kunnen inschatten maar had het zo graag samen met hem gewild.
Vriendinnen krijgen kinderen en mijn relatie klapt. Dat is vreselijk. Ik weet niet hoe ik deze periode door kan komen.. voel me zo slecht en mijn emoties gaan alle kanten op. Voel me zelf vooral gefaald in het leven en blijf in cirkels denken of we toch niet door hadden moeten gaan.. Wat niet het geval is want zijn besluit staat vast.
Ik heb een baan maar ben daar niet op mijn plek en heb dit twee jaar volgehouden want misschien zwanger.. ook dat is niet bevorderlijk voor je gemoedstoestand. Maar ik moet door. En ik moet ergens beginnen.
Voor nu eerst het huis verkopen en een eigen plek vinden..
Het klinkt alsof je vooral verdriet hebt over het beeld van de relatie dat je voor jezelf hebt gevormd. Met koophuis, samenwonen, kinderen. Het is heel verdrietig als de waarheid niet strookt met wat je het liefste zou willen maar ik denk ook dat jullie te ver uit elkaar waren gegroeid. Het klinkt alsof je leven vooral nog in het teken stond van zwanger proberen te worden, en alsof hij daar wat minder mee bezig was. Hopelijk gaat de verkoop van het huis spoedig en vind je wat rust de komende tijd.
Ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer eerst te rouwen om het verbreken van je relatie, los van je kinderwens!
Ik lees dat je al heel wat jaren stiekem weet dat de relatie niet was wat het had moeten zijn, maar je kinderwens was sterker en zorgde ervoor dat je alle andere signalen hebt gemist/weggedrukt. Deze kinderwens is zelfs zo sterk dat je ook nu nog denkt dat jullie niet genoeg hebben gedaan om het wél te laten slagen, maar is dat écht zo?
Jouw (ex)vriend beseft het wel en gelukkig heeft hij nu de stekker eruit getrokken, want met een kind was het waarschijnlijk ook niet gelukt samen. Klinkt mss hard, maar ik denk dat het echt beter is zo.
Je bent ‘pas’ 34, nog tijd genoeg om moeder te worden. En je schrijft dat je bang bent nooit meer een ‘ware’ liefde te vinden? Natuurlijk wel, want er is niet maar 1 ware liefde, ook jouw (ex)vriend was dit niet.
Desalniettemin is het gewoon kl*te, deze situatie, maar neem de tijd dit te verwerken, het hoort erbij. Heel veel sterkte gewenst
Dankjewel Kersje.
Hoe verwerk ik deze breuk op een goede manier? Ik vind het zo lastig. Waar te beginnen.
Ben continue onrustig, verdriet voel ik fysiek maar komt er niet uit en ik maak me zorgen over de toekomst.
Zoek een uitlaatklep. Ik adviseer nu naar de sportschool te gaan; alles eruit gooien.
Ik ben het eens met Watertoren en Kersje.
Ik begrijp wel volledig je verdriet, het stroomt nu langs alle kanten over je schoenen....
Wees niet bang voor je kinderwens. Je bent nog jong genoeg en kunt (als je het verlies van je relatie verwerkt hebt) nog nadenken over hoe je deze wens wil vormgeven.
Veel sterkte de komende tijd
zou nu eerst toegeven aan je liefdesverdriet, zorg goed voor jezelf en bekijk t dag bij dag. Verdriet word wel minder en dan komt de rest vanzelf.