Wat wil ik
Wie kan mij helpen de wipwap hier in balans te krijgen?
We zitten in een periode waarin we in cirkels nadenken en maar geen beslissing kunnen nemen. Ik gooi dit hier open op het forum om hopelijk een denkwijze te vinden waar wij nog niet aan gedacht hebben, ik weet heel goed dat wij zelf deze beslissing moeten maken.
Het is als volgt;
Pittig jaar achter de rug, veel stress gehad. Alles (inkomen en administratief) in rustig vaarwater nu.
Nieuwe huis waar we wonen vraagt om onderhoud; met zelf doen zijn we minstens komende drie jaar zoet met elk jaar een grote klus. En daarvoor ook sparen, geld voor dat alles niet nu op de rekening. Daarom is uitbesteden ook geen optie. Het huis voelt prima, we zijn blij waar we wonen maar een echt thuis durf ik het nog niet te noemen door alles wat nog gedaan moet worden.
Dit zorgt ervoor dat ik nog steeds niet helemaal happy ben elke dag.
Gezond gezin en we zijn in balans. Op dit moment. Want de eierstokken rammelen. Heel erg. Kind (4) vraagt geregeld om een nieuw vriendje (broertje/zusje bedoeld hij dan) en dat raakt me diep in m’n hart. Ik wil het zoooo graag. Man wil het graag. Maar vindt het zo ook wel prima.
Omdat. We weten dat een zwangerschap niet makkelijk gaat worden (we hebben eerder een stilgeboorte gehad), Omdat, we financieel enorm gaan inleveren (jaar 1 geen opvangmogelijkheden, verlof is 50% betaald.) we kunnen rondkomen die tijd maar niet extra sparen voor de klussen. En juist het huis moet extra verbouwd worden voor een extra slaapkamer die er nu niet is. En die we nu dus ook niet missen. Maar dus wel als we er nog een keer voor durven te gaan.
De wipwap gaat dus enorm op en neer;
Wel een kleine erbij betekent naast een heel spannende zwangerschap financieel inleveren en dus veel langer nodig om het huis af te hebben.
Hebben we, heb ik dat er voor over?
We hebben het goed nu, nog een verlies kunnen we allebei niet aan. Man die lief bedoeld zegt dat ik mag kiezen. Maar de keuze voelt onmenselijk zwaar. Wanneer weet je waar je goed aan doet? Is dit gevoel (jaaa) versus verstand (we zetten nogal wat op het spel)
In feite heb je al een keuze gemaakt: dit nieuwe huis. Wetende dat het veel onderhoud en verbouwing vraagt, en dat er geen kamer is voor een tweede kindje. Die beslissing heb je al genomen.
Dan nu de aandrang: het huis voelt nog niet als je thuis, wetende wat er allemaal moet gebeuren; rammelende eierstokken; en een kindje dat zeurt om een broertje of zusje. Dat zeurende kindje kan niet kijken in het leven van volwassenen. Het kan niet overzien wat een moeilijke zwangerschap kost aan tijd en energie; wat een kindje kost aan financiële middelen, minder werk, opvang etc. En hoe het huis anders af moet komen. Dus ik denk dat je een ernstig gesprek moet hebben met je kind: een broertje of zusje is leuk, maar het kan niet zomaar, pappa en mamma moeten daarvoor klaar zijn en wij zeggen wel als het zover is. Even die drang stoppen, want het is geen eerlijke input.
Je hebt nog niet verteld hoe oud je bent. Heeft dat ook te maken met de rammelende eierstokken?
Dan het huis. Het huis is nu prima, zeg je. Maar je kijkt verder naar wat er nog moet gebeuren. Er is een verschil tussen noodzakelijk onderhoud en gewenste opknapbeurt. Is alles noodzakelijk? Zijn er tussenwegen? Bijvoorbeeld: kan een klein kindje wel op de kamer bij je zoontje of op jullie kamer slapen? Kun je leven met een huis, waarin alles nog niet is zoals jij het in gedachte had?
Als al het onderhoud echt noodzakelijk is (lekkend dak, kapotte keuken, lekkende badkamer of geen badkamer, er is echt nergens plek voor een wiegje en kinderbedje), dan vrees ik dat je huis in de huidige staat simpelweg niet geschikt is voor een nieuw kindje.
Tsjor
Zijn die klussen echt noodzakelijk of is het meer om het huis perfect te maken?
Als je echt een tweede kind wil, dan kan je er beter meteen voor gaan. Over een paar jaar zal je weer andere kosten hebben.
Heel goede punten en vragen van Tsjor hierboven. maak eens globaal een overzicht hoe de komende jaren er uit zouden zien als jullie wel voor een kindje zouden gaan en als jullie niet voor een kindje zouden gaan. Welke dingen kunnen wel, welke niet of moeten langer wachten? Wat is daar de impact van? Minder woongenot of onmogelijk om zo te leven? Wat als er een financiële tegenvaller komt, welke impact heeft dat dan?
Heel specifiek vraag ik me nog af of er een reden bekend is voor de stilgeboorte die jullie hebben meegemaakt. Zo ja, betekent dit een hogere kans dat het een volgende keer weer mis kan gaan? Die stress en zorgen zijn al ingewikkeld genoeg als je woonsituatie perfect is. Je zou je volledig op een eventuele zwangerschap moeten kunnen richten.
je dochter die om een broertje/zusje vraagt zal ik loslaten. Dat kan een kind van 4jaar niet overzien.
Maar jullie hebben wel de wens voor een tweede, en zou ik wel serieus onderzoeken.
Waaron kunnen de kinderen niet op 1 kamer?
En de klussen is dat noodzaak of esthetisch?
Hebben jullie na de stilgeboorte kunnen rouwen alleen en samen? Of moet daar nog "iets" gebeuren voordat jullie weer een stap kunnen overwegen?
Hoe lang kan je huis wachten en hoe lang kan een 2e wachten?
Je kan het wel heel verstandig willen plannen, maar je kan niet in de toekomst kijken. Die kan er compleet anders -positief of negatief- uit zien. Dus ga uit van het heden.
Als wij het bij één kind hadden gehouden, had ons huis er stukken moderner bij gestaan. Maar ik heb me al badderend in mijn foeilelijke jaren-70-groene badkamer nog nooit afgevraagd wat me bezielde toen ik koos voor nòg een kind in plaats van een strakke inloopdouche, vloerverwarming en een zwevend toilet 
Maar dat ben ik.
Inmiddels zien we het trouwens ook niet meer, terwijl we wel geld hebben. Wat we belangrijk vinden, is veranderd. Die badkamer doet het prima en we hebben geen zin in een verbouwing.
Wij wonen met onze 3 kinderen in een klein huis.... de wens voor de jongste kwam direct nadat we als gezin van vier een flink trauma hadden te verwerken. Ondanks de kleine behuizing en al het gedoe juist bewust gekozen voor de kleine. Spullen zijn maar spullen en een huis is maar een huis. Ons gezin is het gene wat de grootste rijkdom geeft. (Ook al plak ik ze regelmatig achter het behang, worden we soms gek in de kleine ruimte en dacht ik net klaar te zijn moeten er weer nieuwe schoenen komen). Op sommige fronten was het idd even buffelen. Man beperkter inkomen door Corona kwam er ook nog tegen op. Maar je wordt creatief met de riemen die je hebt en binnenkort verhuizen we eindelijk naar een ruimer huis.
Zo'n keus als dit.... er is geen goed of fout. Wel weet ik dat er als je kijkt naar omstandigheden en geld er altijd wel een reden is om niet aan een kind te beginnen. Geen van mijn drie kwamen onder de 'ideale' omstandigheden en al waren we in de buurt dan gebeurde er wel iets on the way wat voor wat extra uitdaging zorgde. Kortom ik ben blij dat ik mijn kinderwens voor heb laten gaan. En soms is dat ook afstappen van het ideale plaatje.... je schrijft dat je het eerste jaar geen opvang hebt.... is dat zo of wil je het zo? Hoe sta je zelf tegenover je kinderwens?
Spullen zijn ook maar spullen. Wij willen ook nog vanalles doen in dit huis. Beter isoleren, andere badkamer en keuken en kan nog wel even doorgaan. Nu we een kindje hebben telt dat allemaal veel minder. Het komt wel een keertje en heeft geen haast. Ben je echt zoveel gelukkiger in een huis wat helemaal perfect is?
Maar hoezo heb je geen opvangmogelijkheden? Zijn wel kinderdagverblijven en gastouders toch in de buurt neem ik aan?
yette schreef op 25-10-2022 om 08:27:
Hoe lang kan je huis wachten en hoe lang kan een 2e wachten?
Je kan het wel heel verstandig willen plannen, maar je kan niet in de toekomst kijken. Die kan er compleet anders -positief of negatief- uit zien. Dus ga uit van het heden.
Als wij het bij één kind hadden gehouden, had ons huis er stukken moderner bij gestaan. Maar ik heb me al badderend in mijn foeilelijke jaren-70-groene badkamer nog nooit afgevraagd wat me bezielde toen ik koos voor nòg een kind in plaats van een strakke inloopdouche, vloerverwarming en een zwevend toiletMaar dat ben ik.
Inmiddels zien we het trouwens ook niet meer, terwijl we wel geld hebben. Wat we belangrijk vinden, is veranderd. Die badkamer doet het prima en we hebben geen zin in een verbouwing.
Woord voor woord eens. Behalve dan dat onze badkamer blauw is. En ooit, ooit, komt er een nieuwe, maar er zijn altijd andere dingen die we eerst willen doen met de inmiddels tieners. Misschien als ze het huis uit gaan?
Zoals eerder al gezegd. Hoe noodzakelijk zijn die verbouwingen nou echt. Toen onze jongste geboren werd waren we net verhuisd naar een klus huis. Groot gedeelte wel al gedaan maar er moest ook nog een hoop gebeuren. De afgelopen jaren bestond uit sparen en dan weer een klus oppakken. Inmiddels is de jongste alweer bijna 5 en heb ik nog steeds een spuuglelijke en onpraktische badkamer. In januari gaat het eindelijk op de schop. Maar ik had d'r echt niet willen missen in de tussentijd. En als het nodig was zou ik die badkamer zo nog een paar jaar uitstellen. Het wordt natuurlijk een ander verhaal als het puur voor het mooie is maar omdat het lekt oid.
tsja wat daar nog aan toe te voegen. Je kunt nog zoveel voors en tegens afwegen maar ik heb heel vaak gemerkt dat een kind krijgen niet heel goed valt af te wegen.
Een kinderwens kan heel diep zijn en dan moet er wel heel veel gebeuren willen ouders er van af zien.
Ik zou wel heel goed met je man doorspreken dat hij er ook achter staat, om te voorkomen dat hij bij problemen in de toekomst dingen gaat zeggen "jij wilde het immers, van mij had het niet gehoeven' Dus dat zou ik zeker wel peilen.
En verder.. een huis is heel belangrijk maar zolang het geen onbewoonbaar krot dreigt te worden zou ik daar niet over in zitten. En juist de eerste jaren kost een kind nog niet zo heel veel. Bovendien is een kamer extra wel handig als ze in de puberteit komen maar een extra kamer is wel het laatste waar je je nu zorgen over moet maken.
En wat weet je nu over de toekomst, je kan ontslagen worden, je kan ziek worden óf positiever krijgt een beter betaalde baan, of je wint de loterij 
of weet ik het wat. Daar kun je toch niets over zeggen...
Tenzij je huis onbewoonbaar of onbetaalbaar wordt als je er niks aan doet zou ik het wel of niet krijgen van een kindje daar niet van af laten hangen. Het krijgen en hebben van een kind is zo iets moois dat daar geen likje verf, nieuwe badkamer, of hr+ glas tegenop kan.
Een extra slaapkamer heb je niet direct nodig en de eerste jaren is een kindje nog niet zo duur. Daarbij kan je misschien kijken of je toch kan blijven werken en een oplossing kan vinden voor het opvangprobleem?
Wat een fijne reacties zijn dit. Ieder dank daarvoor.
Het bericht van Thor heb ik gisteravond nog gelezen, en de hele nacht spookte die eerste zin door mijn hoofd.
De keus heb je in feite al gemaakt; het huis. Met als vervolg continue, dat heb ik werkelijk onderschat, ik weet niet of me dat nu achteraf waard is. Maar een weg terug hebben we ook niet. Willen we ook allebei niet. Daar zijn we het gelukkig over eens. Het idee om een meerjarenplan uit te schrijven met en zonder vervulde kinderwens is een hele goede. Dat ontbreekt hier sowieso nog wel, dat stappenplan. Natuurlijk is niet alles te plannen en die levensles hebben wij destijds ook echt wel geleerd maar een grote lijn uitzetten is niet verkeerd.
Kijk, we kochten het huis omdat de plek ideaal is. We dachten het huis later wel aan te kunnen passen, de plek niet meer. Wellicht handig om te weten dat het huis niet in NL staat, we zijn dan ook geëmigreerd om hier te komen wonen. We kijken uit over een groot meer en hebben 3 hectare grond waaronder een stuk eigen bos. En ja, daar genieten we echt oprecht elke dag van.
Het huis heeft nu twee pijnpunten die we volgend voorjaar/zomer allebei aan gaan pakken. Geld daarvoor is gereserveerd en geen probleem. Daarna wordt het cosmetisch. Ik moest lachen om het voorbeeld van de groene en blauwe badkamer, want zo’n situatie is het hier ook echt. Leren omarmen en het minder belangrijk vinden, onwijs goede tip. Daar ben ik me vaker bewust van. Mijn man heeft namelijk die instelling al wel. Hij zou blij zijn als we volgend jaar rond hebben, en daarna is het voor hem allemaal minder belangrijk.
Een extra slaapkamer is nu een struikelblok maar wel een oplosbare (kamer splitten, al blijft 1 zonder raam dan) of wij gaan beneden slapen en leveren veel ruimte in. Maar niet onoverkomelijk.
Het buitenlandleven levert dus ook andere situaties op, zoals kinderopvang dat pas begint na de eerste verjaardag. Vandaar dat inkomensverlies. Dat is zeker.
Maar hierin is ook steeds een grens verlegt, eerst na de emigratie zorgen voor meer en stabiel inkomen. Dat is er nu. Willen we dan nu eerst alles verbouwd hebben? Het voelt gewoon nog niet duidelijk terwijl ik toen dacht dat een vast inkomen hetgeen was waar we op wachten.
Het voorbeeld van Saartjepoes dat er altijd wel iets is is ook precies wat mij doet struikelen, ik denk als we naar perfect gaan kijken we hier nooit aan een zwangerschap toe zijn. Fijn dat je dit zo voorspiegelt.
Goede gesprekken met mijn man gaan zeker nog volgen. Het is inderdaad samen of niet. En dat kind het noemt is geen reden om het te doen, maar dat het me zo raakt omdat ik in mijn hart het ook zo graag wil is hetgeen wat ik hiermee wilde zeggen.
Het gaan misschien wat heen en weer in mijn reacties maar zo gaat het ook precies in mijn hoofd. Bedankt voor het meedenken nogmaals, merk dat het toch fijn is om even een spiegel voor te krijgen!
Veel goeds is al gezegd. Je kan niet in de toekomst kijken en nog zo plannen en uitrekenen, je hebt geen enkele zekerheid. Onze kinderen hebben jarenlang in mandjes en tussen de bouwmaterialen geslapen en kamers gedeeld, met ons, ouders, of met broertjes/zusjes.
Weet je wat volgens mij écht, écht 't enige allerbelangrijkste is? Dat je een goed bed en voldoende eten hebt. En dat je kan genieten van het moment.
Oh ja, toen 't huis af was en alle materie perfect, zijn we gescheiden🤷
Tjee, 3 hectare grond met een bos! Wat moet je binnen dan nog?
Ik snap dat het een hele puzzel is. Kun je de twee pijnpunten zo vlug mogelijk wegwerken, zodat je onbezwaard zwanger kunt worden? En wees eerlijk: hoeveel hulp ben jij met een eventuele verbouwing?
Tsjor