Huis gekocht, twijfels en sombere gedachten
Goedemiddag allemaal,
Het zal mijn eerste forum worden wat ik zelf schrijf; bij vriendinnen wil ik niet meer aan kloppen en ben inmiddels een beetje moe van mezelf, de negatieve gedachten en de twijfels. Wie weet lucht het wat op door het op te schrijven en zijn er nog wat wijze vrouwen die met me mee willen denken.
Sinds kort zijn mijn vriend en ik verhuisd naar een koophuis, we wonen er bijna een jaar. Toen we hier binnen kwamen waren we meteen verliefd; een oud huis, vlakbij de grote plaats waar we vandaan komen en prachtig ingericht. Wat een droom, zou je denken. Niet echt, ik merk dat ik continue aan het twijfelen ben of dit wel een goede koop is geweest. Het is een oud grachtenpand en er zijn redelijk wat gebreken naar boven gekomen. Het huis is als je snel kijkt prachtig maar als ik naar de deuren en de afwerking kijk, zakt de moed me in de schoenen. We hebben boven twee slaapkamers waarvan de andere voor de baby zal zijn want we hebben een kinderwens maar er is geen dakkapel. De kamer is klein met weinig ramen waar zonlicht doorheen komt en zit het tegen een ander huis aan dus je kijkt tegen oranje dakpannen aan. Mijn vriend is bezig met het aanvragen van een vergunning maar het lijkt nogal moeilijk te gaan. In de zomer is het boven heet, in de winter ijskoud.
Ik had een droom en dat was een praktisch appartement met een mooie badkamer en twee fijne, ruime kamers en een balkon. Meer dan dit hoefde niet van mij. Ons huis nu is heel ruim opgezet (twee keer zo groot als de appartement ongeveer) maar ik ben net zo gelukkig in een klein huisje. Mijn vriend vond het belangrijk dat het groter was, ook met het idee dat we aan kindjes beginnen. Dat begreep ik destijds heel goed. We komen uit een stad waar de woningen erg duur zijn, we hadden best wat budget voor starters maar het was kiezen of delen - uiteindelijk zijn we hiervoor gegaan. De badkamer is oud en lelijk. De benedenverdieping is wel heel mooi gelukkig. Het geld om in te richten is op en ik zie nog zoveel wat er moet gebeuren. Soms zakt de moed me in de schoenen.
We hebben sinds kort een schoonmaakster omdat ik voor mijn gevoel veel meer deed dan mijn vriend. Ik merk de afgelopen tijd dat ik heel moe ben, geprikkeld, somber en veel moet huilen. Soms ineens. Ik mis het oude, kleine huisje - met mooie badkamer en het was makkelijk schoon te houden. En soms twijfel ik of ik er wel goed aan heb gedaan om dit huis te kopen. We kunnen hier niemand in de buurt en het is toch niet zo makkelijk terug te gaan naar waar wij allebei vandaan komen, daar heb ik me op verkeken.
We zijn sinds drie maanden begonnen om te proberen voor een kindje maar ik merk dat ik gespannen en negatief ben. Heel vaak denk ik na deze gedachten en gevoelens, 'wat zeik je veel, wees gewoon blij'.
Het valt me ook tegen wat mijn vriend wil doen in huis; voor mijn gevoel doet hij bijna niks. Er moet al drie maanden een lampje gehaald worden voor een staande lamp maar ach, het komt er maar niet van. Daar stoor ik me heel erg aan.
Zijn er dingen die ik zou kunnen doen om het wat te verbeteren? Ik ben redelijk perfectionistisch en denk eerlijk gezegd dat ik daar nu heel erg tegenaan loop.
letterkoekje schreef op 01-10-2021 om 16:51:
[..]
En ik weet niet hoeveel discussie er bij jullie al is geweest, maar als een man nooit goed kan doen omdat zijn vrouw teveel verwacht, dan houdt hij op. Ik zeg niet dat dat bij jullie zo is, maar het zou kunnen.
Het is net zo goed zijn huis he? Waarom moet zij hem aansporen iets te doen, terwijl het om zijn eigen huis en dus zijn eigen verantwoordelijkheid gaat?
Ik was een van degene die zegt dat de baby kan wachten. Leverde me nog een flauwe uitleg over leeftijd op.
Het gaat me in die opmerking niet over het huis, de ongeschilderde trap, de niet leuke baan of de vriend die wel of niet iets doet.
Het gaat mij om een to die, op zijn Brabants gezegd, om een scheet jankt. En zich dan rot voelt dat ze én een scheet gelaten heeft én erover huilt. Dat is een rode vlag. Want dat betekent dat to draagkracht mist. Dat ze zo vol zit van alles wat niet goed gaat, of beter kan, dat haar draagkracht laag is. Dat geeft niet, en to zoekt gelukkig al hulp, maar dat heeft wel tijd nodig om te herstellen.
Dát lijkt me geen goed uitgangspunt voor een zwangerschap. Ook niet voor zwanger raken. Als je nauwkeurig weet hoe lang je aan het proberen bent, zal het mij niet verbazen als er obv de kalender seks plaats vindt. Want dan moet de baby nu ook komen. En dat doen baby’s niet.
Zwanger worden is lastig te plannen. Zwanger zijn ook niet. En het eindresultaat van zo’n zwangerschap, een baby, is al helemaal een bron van lekkende hormonen, onverwachte huilbuien en totale chaos en slechts 3 seconden per week ‘instagram perfectie’.
Vandaar mijn advies om die kinderwens even te parkeren. Om voor jezelf te gaan zorgen, met hulp, zodat je weer kunt lachen om een sukkelige actie als het verven met het verkeerde wit, kunt genieten van de ruimte, zelf dat lampje haalt en blij bent met je vriend. Dat is een veel fijnere uitgangspositie om de zwangerschap in te gaan.
Julali schreef op 01-10-2021 om 17:00:
[..]
Het is net zo goed zijn huis he? Waarom moet zij hem aansporen iets te doen, terwijl het om zijn eigen huis en dus zijn eigen verantwoordelijkheid gaat?
Daar ben ik het mee eens Julali, maar - EN STA ME TOE DAT IK NOGMAALS ZEG NIET TE VERWIJZEN NAAR TO WANT IK KEN HAAR NIET - er zijn vrouwen die zien hoe het huis van hun vriendinnen in orde is. Dat die vriendinnen misschien een pak geld van papa en mama hebben gekregen, daar staan die vrouwen niet bij stil. Die zien enkel het afgewerkte huis, het EINDRESULTAAT.
En wat zeggen die vrouwen dan tegen hun man: wat zijt gij voor een looser! Bij die en die vriendin, is alles tot in de puntjes, alles afgewerkt. De man van die vriendin, die doet dat wel. Die heeft tenminste handen aan zijn lijf. En daar bovenop gaan ze ook nog twee keer per jaar op vakantie. En je moet een keer kijken hoe het hier is, niks in orde.
En die man, die best van goede wil was, die zucht ook. Hij doet zijn best en probeert, maar is zoals bovenstaande man-van-vriendin géén doe-het-zelver. En alles vraagt bij hem veel meer tijd. En zijn zin om nog veel te doen in dat huis, begint fel te verminderen na de opmerkingen van zijn vrouw. Tot hij ook zo uitgeblust is, dat hij niks meer doet.
Ik ken zo meerdere vrouwen hoor. En daarom dat ik altijd zeg: als je een huis koopt waar verbouwingen aan moeten gebeuren (en voor alle duidelijkheid: schilderen en behangen noem ik geen verbouwingen, een laminaatje leggen ook niet - dan moet je als vrouw ook bereid zijn in een overall mee te helpen en je handen vuil te maken óf je moet een pak geld hebben om het te laten doen. Want als een man dat met zijn eigen handen allemaal alleen moet doen, dat houdt hij niet vol.
Nogmaals, ik verwijs hier niet naar TO, dit is hoe SOMMIGE vrouwen zijn.
Jillz ik ben het wel met je eens dat TO moet uitzoeken waarom zij zich zo voelt. Ook krijg ik het idee dat er wat aan de relatie schort maar omdat we alleen de kant van TO horen weten we dat niet.
Ik zeg ook bewust dat als ze echt psychische problemen heeft of de relatie echt niet goed is moet wachten met de zwangerschap. Die maand van jou vind ik dan wel weer een goede. Of twee of drie maanden. 
De irritatie die ik voel zit niet zozeer naar TO maar breder. Er ligt zoveel druk op levens zeker bij jongeren. Alles moet maar goed mooi leuk zijn. Een goede baan die je geweldig vindt de beste relatie etc. Maar maken we het niet veel te moeizaam. Dat bedoelde ik ook met mijn post. Je hoeft geen perfect huis, geen perfecte partner. Maar ik lees helemaal niets van TO dat ze haar partner gewoon okay vindt ondanks zijn negatieve kanten die iedereen heeft. Het gaat maar over wat niet goed is, wat haar partner niet goed doet etc. Ze heeft zeker hulp nodig hopelijk kan ze wat loskomen van het gepieker en rondjes draaien in eigen gedachten. ( wat ik ook wel weer enigzins herkenbaar vindt ) wat mij dan wel hielp was een soort dankbaarheidsboekje) maar goed het lijkt erop dat TO iets meer nodig heeft wat betreft hulp.
letterkoekje schreef op 01-10-2021 om 17:18:
[..]
Daar ben ik het mee eens Julali, maar - EN STA ME TOE DAT IK NOGMAALS ZEG NIET TE VERWIJZEN NAAR TO WANT IK KEN HAAR NIET - er zijn vrouwen die zien hoe het huis van hun vriendinnen in orde is. Dat die vriendinnen misschien een pak geld van papa en mama hebben gekregen, daar staan die vrouwen niet bij stil. Die zien enkel het afgewerkte huis, het EINDRESULTAAT.
En wat zeggen die vrouwen dan tegen hun man: wat zijt gij voor een looser! Bij die en die vriendin, is alles tot in de puntjes, alles afgewerkt. De man van die vriendin, die doet dat wel. Die heeft tenminste handen aan zijn lijf. En daar bovenop gaan ze ook nog twee keer per jaar op vakantie. En je moet een keer kijken hoe het hier is, niks in orde.
En die man, die best van goede wil was, die zucht ook. Hij doet zijn best en probeert, maar is zoals bovenstaande man-van-vriendin géén doe-het-zelver. En alles vraagt bij hem veel meer tijd. En zijn zin om nog veel te doen in dat huis, begint fel te verminderen na de opmerkingen van zijn vrouw. Tot hij ook zo uitgeblust is, dat hij niks meer doet.
Ik ken zo meerdere vrouwen hoor. En daarom dat ik altijd zeg: als je een huis koopt waar verbouwingen aan moeten gebeuren (en voor alle duidelijkheid: schilderen en behangen noem ik geen verbouwingen, een laminaatje leggen ook niet - dan moet je als vrouw ook bereid zijn in een overall mee te helpen en je handen vuil te maken óf je moet een pak geld hebben om het te laten doen. Want als een man dat met zijn eigen handen allemaal alleen moet doen, dat houdt hij niet vol.
Nogmaals, ik verwijs hier niet naar TO, dit is hoe SOMMIGE vrouwen zijn.
Of je doet het zelf. Dat gezeur over klussen vind ik van vrouwen inderdaad raar (net als in dat programma help mijn man is klusser), waarom niet zelf de handen uit de mouwen steken als je het zo graag anders wil hebben?
Biebel schreef op 01-10-2021 om 17:17:
Het gaat me in die opmerking niet over het huis, de ongeschilderde trap, de niet leuke baan of de vriend die wel of niet iets doet.
Het gaat mij om een to die, op zijn Brabants gezegd, om een scheet jankt. En zich dan rot voelt dat ze én een scheet gelaten heeft én erover huilt. Dat is een rode vlag. Want dat betekent dat to draagkracht mist. Dat ze zo vol zit van alles wat niet goed gaat, of beter kan, dat haar draagkracht laag is. Dat geeft niet, en to zoekt gelukkig al hulp, maar dat heeft wel tijd nodig om te herstellen.
Dát lijkt me geen goed uitgangspunt voor een zwangerschap. Ook niet voor zwanger raken. Als je nauwkeurig weet hoe lang je aan het proberen bent, zal het mij niet verbazen als er obv de kalender seks plaats vindt. Want dan moet de baby nu ook komen. En dat doen baby’s niet.
Zwanger worden is lastig te plannen. Zwanger zijn ook niet. En het eindresultaat van zo’n zwangerschap, een baby, is al helemaal een bron van lekkende hormonen, onverwachte huilbuien en totale chaos en slechts 3 seconden per week ‘instagram perfectie’.
Vandaar mijn advies om die kinderwens even te parkeren. Om voor jezelf te gaan zorgen, met hulp, zodat je weer kunt lachen om een sukkelige actie als het verven met het verkeerde wit, kunt genieten van de ruimte, zelf dat lampje haalt en blij bent met je vriend. Dat is een veel fijnere uitgangspositie om de zwangerschap in te gaan.
Goed verwoord, dit is ook wat ik bedoel.
Julali schreef op 01-10-2021 om 17:35:
[..]
Of je doet het zelf. Dat gezeur over klussen vind ik van vrouwen inderdaad raar (net als in dat programma help mijn man is klusser), waarom niet zelf de handen uit de mouwen steken als je het zo graag anders wil hebben?
Eens, dat vind ik ook, krijg spontaan uitslag van dit soort vrouwen.
Maar dat is niet wat bij to speelt voor zover ik het kan inschatten. Ze is waarschijnlijk te lang over haar grenzen gegaan en het klagen over alle kleine puntjes is alleen een symptoom
TO zoek een andere baan waar je energie van krijgt. En die dingen die jíj leuk vind
Samen met hulp kom je er wel uit, dan lijkt de wereld weer een stuk rooskleuriger. Vertrouw daar op en maak nu geen grote beslissingen, dat kan nog wel
Julali schreef op 01-10-2021 om 17:35:
[..]
Of je doet het zelf. Dat gezeur over klussen vind ik van vrouwen inderdaad raar (net als in dat programma help mijn man is klusser), waarom niet zelf de handen uit de mouwen steken als je het zo graag anders wil hebben?
Uiteraard maar het gaat er om dat de balans zoek is. Natuurlijk kun je dingen zelf doen maar er moet wel een beetje evenredige verdeling zijn. Anders gaat het natuurlijk schuren.
Ik denk dat een verhuizing, en een verhuizing op je werk, best veel is geweest voor je. Misschien heb je daardoor je draai nog niet gevonden. En dan is ineens wat je had, beter dan wat je nu hebt. Ik heb dit ook gehad en mijn bedrijfsarts noemde dit 'vluchtgedrag' terug naar wat je had, want dat was beter en toen voelde je je ook beter.
Ik wilde niet terug verhuizen naar de oude plek (kon ook niet) maar ben toen op mijn werk wel weer terug gegaan naar de oude afdeling. Het was gewoon teveel geworden.
Misschien is dit geen oplossing voor jou, maar herken je er wel iets in. Samen met je vriend kan je hopelijk zondag een plan maken om wat dingetjes aan te pakken, ik denk dat je dan ook makkelijker en flexibeler wordt (ook de taakverdeling in huis) hier had ik met mijn (nu ex) man ook vaak gedoe over. Ik stelde veel hogere eisen aan het huishouden dan mijn man, ja wie is er dan fout? Niemand toch, dus probeer daarin elkaar een beetje tegemoet te komen, dat hij in ieder geval (bijv. de aller-aller belangrijkste dingetjes doet) en dat jij andersom wat meer laat vieren.
Is me man zo'n type die je tegen komt in Help, mijn man is klusser?
Daarnaast zou ik echt zorgen dat de relatie goed zit, voor je aan kinderen begint.
Als je allebei een job hebt, heb je geen zeeën van vrije tijd om een oud huis op te knappen. Dat is jammer genoeg de realiteit.
Ik zou me in eerste instantie nu focussen op een goede verdeling van de terugkerende huishoudelijke taken zoals koken, boodschappen doen, was, strijk, bedden opmaken en dergelijke. Ga met je man aan tafel zitten en schrijf een eerlijke verdeling neer zodat jullie beiden evenveel vrije tijd hebben. Uiteraard zijn de taken die je man op zich neemt, zijn verantwoordelijkheid en mag hij ze doen op zijn eigen manier.
Op momenten dat je eens wat meer vrije tijd hebt én voldoende energie, plan je enkele uren waar je samen iets doet aan de afwerking in je huis. Probeer fier te zijn op elke kleine verbetering en vooruitgang die jullie maken. En probeer te genieten van de mooie delen van je huis en je ogen te sluiten voor wat nog afgewerkt moet worden.
_Anoniem_ schreef op 01-10-2021 om 19:31:
Ik denk dat een verhuizing, en een verhuizing op je werk, best veel is geweest voor je. Misschien heb je daardoor je draai nog niet gevonden. En dan is ineens wat je had, beter dan wat je nu hebt. Ik heb dit ook gehad en mijn bedrijfsarts noemde dit 'vluchtgedrag' terug naar wat je had, want dat was beter en toen voelde je je ook beter.
Ik wilde niet terug verhuizen naar de oude plek (kon ook niet) maar ben toen op mijn werk wel weer terug gegaan naar de oude afdeling. Het was gewoon teveel geworden.
Misschien is dit geen oplossing voor jou, maar herken je er wel iets in. Samen met je vriend kan je hopelijk zondag een plan maken om wat dingetjes aan te pakken, ik denk dat je dan ook makkelijker en flexibeler wordt (ook de taakverdeling in huis) hier had ik met mijn (nu ex) man ook vaak gedoe over. Ik stelde veel hogere eisen aan het huishouden dan mijn man, ja wie is er dan fout? Niemand toch, dus probeer daarin elkaar een beetje tegemoet te komen, dat hij in ieder geval (bijv. de aller-aller belangrijkste dingetjes doet) en dat jij andersom wat meer laat vieren.
Herken me hier wel in. Ben al redelijk wat gewisseld, op zoek naar 'de baan' en heb het idee dat al die wisselingen op een gegeven moment stressvol zijn geworden. Nu inmiddels vier jaar bij deze werkgever maar toch intern weer een wissel en dat viel me zwaar, midden in de Corona tijd tegelijk met de verhuizing. Kreeg stress verschijnselen in mijn lichaam..
Vandaag was een fijne dag, lijstje afgewerkt van taken die ik al weken lang vooruit schoof en vol me nu vrolijk en voldaan. Even geen sociale verplichtingen of borrels maar een weekend voor mezelf.
Vandaag ging vriendlief ijverig bezig met het dingen in het huis, we zijn samen bezig geweest en het ziet er meteen leuker uit. Ook denk ik dat ik het meer tijd moet geven, we wonen hier nog geen jaar - een huis eigen maken en inrichten, vooral als het groot is, duurt wel even en is (denk ik) nooit klaar. Ik wil mijn plannen voor het huis ook kleiner gaan inrichten dus project voor project, stapje voor stapje en dat geeft energie.
Denk dat ik aan de ene kant te snel wil en teveel druk leg op mijn vriend maar dat hij aan de andere kant ook wel wat meer mee mag helpen met het maken van een thuis. Herkende me ook in de reactie van alles mooier, beter en perfecter tegenwoordig. En ik doe er net zo hard aan mee, soms zou het me helpen iets meer te relativeren en wat dankbaarder te zijn voor waar ik al ben.
Meditatie helpt dus dat probeer ik elke dag even te doen. Dank voor het meedenken, ik heb er zeker iets aan gehad merk ik. Fijn weekend!
fijn en leuk om jouw positieve bericht te lezen, TO!
Houd vol!
en geniet van je zondag morgen.
Hobbelster schreef op 02-10-2021 om 21:57:
fijn en leuk om jouw positieve bericht te lezen, TO!
Houd vol!
en geniet van je zondag morgen.
Hobbelster schreef op 02-10-2021 om 21:57:
fijn en leuk om jouw positieve bericht te lezen, TO!
Houd vol!
en geniet van je zondag morgen.
Helemaal eens. Het komt goed TO!
Nova1987 schreef op 02-10-2021 om 18:00:
[..]
...
Vandaag ging vriendlief ijverig bezig met het dingen in het huis, we zijn samen bezig geweest en het ziet er meteen leuker uit. Ook denk ik dat ik het meer tijd moet geven, we wonen hier nog geen jaar - een huis eigen maken en inrichten, vooral als het groot is, duurt wel even en is (denk ik) nooit klaar. Ik wil mijn plannen voor het huis ook kleiner gaan inrichten dus project voor project, stapje voor stapje en dat geeft energie.Denk dat ik aan de ene kant te snel wil en teveel druk leg op mijn vriend maar dat hij aan de andere kant ook wel wat meer mee mag helpen met het maken van een thuis. Herkende me ook in de reactie van alles mooier, beter en perfecter tegenwoordig. En ik doe er net zo hard aan mee, soms zou het me helpen iets meer te relativeren en wat dankbaarder te zijn voor waar ik al ben.
Meditatie helpt dus dat probeer ik elke dag even te doen. Dank voor het meedenken, ik heb er zeker iets aan gehad merk ik. Fijn weekend!
Goed bezig, en als je met één dag werken al zo'n verschil ervaart komt het vast wel goed.