Collega nieuwe baan, erg verdrietig, voelt egoïstisch
Ik heb zoveel aan dit fijne forum, dat ik dit graag wil delen voor tips.
Van de week heeft mijn lieve collega gedeeld dat ze een nieuwe baan heeft. Ik ben daar heel erg verdrietig door en al dagen van de leg. Wij zijn veel meer dan collega’s. Het ergste vind ik van alles dat ik niet oprecht blij voor haar kan zijn. Het voelt kinderachtig en egoïstisch. Echt onvermogen. Mijn autisme zit me hier gigantisch in de weg. Daar ben ik boos op. Er komt een mega verandering aan. Een stukje veiligheid op de werkvloer valt weg. Iemand die mij en al mijn gebreken ziet, die er voor me is en die me zoveel heeft laten groeien. Het voelt als liefdesverdriet. En eng wat er komen gaat..
Ik heb echt even error in mijn hoofd en al dagen van de leg. Het is nu vakantie, dus weinig afleiding. Alle spanning van afgelopen week komt er nu uit in de vorm van verkouden/keelpijn/rillerig.
We kunnen gelukkig alles tegen elkaar zeggen, dus ook deze gevoelens heb ik gedeeld. Ze verwijt me niets, maar toch voel ik me schuldig dat ik alleen maar met mijzelf bezig ben. Ik probeer het echt, ik snap waarom ze weg gaat, maar verder kom ik nog niet.
Graag wil ik de draad weer oppakken, alleen hoe..?
Je doet het goed. Ik lees eerlijkheid naar jezelf en je collega. Wees niet te streng voor jezelf, het gaat wel slijten tzt en hopelijk komt er nieuwe fijne collega. Vastbijten of zwelgen is toch zinloos.
En meerdere gevoelens hebben is menselijk. (je oorspronkelijke gevoel, het gevoel wat je zou willen, het gevoel over haar, het gevoel van tekortschieten, het gevoel weer over je gevoelens en je gevoel over de hele situatie). Voelen is niet de kunst. Meebuigen en beheersen wel.
Het afhankelijke gevoel, verdriet en gemis zullen geleidelijk aan minder worden. De dingen van alledag krijgen de overhand en af en toe zul je nog wel denken. "O, ik wou dat zij hier was want zij wist precies wat ik in dit geval moest doen", maar nieuwe dingen gebeuren en langzamerhand wordt ze een herinnering en meer niet.
Als jullie contact houden en jullie blijven goede vriendinnen en een probleem zit je hoog, dan kan je haar misschien toch af en toe iets vertellen? Ik zou dit alleen doen als je er alleen of met je nieuwe vriendinnen er niet meer uitkomt. En als zij daarvoor openstaat. Langzamerhand zal dit ook verdwijnen denk ik, maar misschien put je moed uit het idee dat iemand je toch nog van ver een handje toesteekt die je kan grijpen als het anders niet kan.
Maar meestal is dit niet nodig en wordt de te eten soep langzamerhand minder heet. 
Ik heb dit soort gedachtes ook weleens gehad (in mindere mate) als er een collega weg ging maar mijn ervaring is dat het erg meevalt uiteindelijk. Op werkvlak dan. Dat lost zichzelf allemaal op.
Op persoonlijk vlak is de kans niet zo groot dat je weer zo'n connectie zal hebben.
rionyriony schreef op 28-04-2024 om 11:30:
Het afhankelijke gevoel, verdriet en gemis zullen geleidelijk aan minder worden. De dingen van alledag krijgen de overhand en af en toe zul je nog wel denken. "O, ik wou dat zij hier was want zij wist precies wat ik in dit geval moest doen", maar nieuwe dingen gebeuren en langzamerhand wordt ze een herinnering en meer niet.
Als jullie contact houden en jullie blijven goede vriendinnen en een probleem zit je hoog, dan kan je haar misschien toch af en toe iets vertellen? Ik zou dit alleen doen als je er alleen of met je nieuwe vriendinnen er niet meer uitkomt. En als zij daarvoor openstaat. Langzamerhand zal dit ook verdwijnen denk ik, maar misschien put je moed uit het idee dat iemand je toch nog van ver een handje toesteekt die je kan grijpen als het anders niet kan.
Maar meestal is dit niet nodig en wordt de te eten soep langzamerhand minder heet.
Het idee dat dit kan verwateren vind ik doodeng... Dit is eigenlijk de enige collega wat als vriendschap voelt. En ik heb geen andere vriendinnen. We hebben allebei de intentie uitgesproken dat we dit willen behouden. Zij weet dat ik dit moeilijk vind, maar helpt me ook hierbij. Ik denk juist dat dit een mooie vriendschap kan opleveren.
vrouw92 schreef op 28-04-2024 om 11:39:
[..]
Het idee dat dit kan verwateren vind ik doodeng... Dit is eigenlijk de enige collega wat als vriendschap voelt. En ik heb geen andere vriendinnen. We hebben allebei de intentie uitgesproken dat we dit willen behouden. Zij weet dat ik dit moeilijk vind, maar helpt me ook hierbij. Ik denk juist dat dit een mooie vriendschap kan opleveren.
Op werkvlak geen tips, probeer voor ze weg gaat nog een afspraak te maken om elkaar te zien. En iets gezelligs te gaan doen wat jullie leuk vinden of ergens wat drinken. Dan is de kans misschien iets groter dat je vanaf daar de vriendschap weer verder oppakt. Als je elkaar dan een tijd niet ziet kan het mogelijk verwateren.
Bij een nieuwe baan kun je soms druk zijn met de nieuwe ervaringen opdoen, andere werktijden, afstand, nieuwe dingen leren waardoor een afspraak maken er bij in kan schieten, als deze niet al op voorhand staat.
Aj dat is wel een vervelende situatie. Wel goed dat je inziet waar je op vastloopt en daar eerlijk over kunt zijn (naar haar en naar jezelf toe)
Ik moet zeggen, ik kom eigenlijk van de andere kant. Degene die is weggegaan. Ik heb me wel schuldig gevoeld, maar wij hadden al wel eerder uitgesproken dat we niet voor elkaar moesten blijven. Hoe graag je dat ook zou willen, het is iets wat je niet moet willen. Ik heb wel even wat tijd voor mezelf nodig gehad toen ik wegging. Het ene achter me laten en vooruit kijken op iets nieuws, iets spannends. De eerste weken was ik kapot en ik ben dan iemand die heel erg in zichzelf keert. Na een week of drie had ik de ruimte in mijn hoofd om weer een fatsoenlijke vriendin te zijn.
Toen ik het aankondigde was er enerzijds blijdschap voor mij maar anderzijds ook verdriet/teleurstelling. Niet alleen van haar, ook van andere goede collega's. Daar had ik alle respect en begrip voor.
Dat je haar op het werk niet meer om je heen gaat hebben, daar zul je aan gaan wennen uiteindelijk. Met betrekking tot de vriendschap kan het ook een mooi nieuw hoofdstuk worden.
Cle0 schreef op 28-04-2024 om 14:03:
Aj dat is wel een vervelende situatie. Wel goed dat je inziet waar je op vastloopt en daar eerlijk over kunt zijn (naar haar en naar jezelf toe)
Ik moet zeggen, ik kom eigenlijk van de andere kant. Degene die is weggegaan. Ik heb me wel schuldig gevoeld, maar wij hadden al wel eerder uitgesproken dat we niet voor elkaar moesten blijven. Hoe graag je dat ook zou willen, het is iets wat je niet moet willen. Ik heb wel even wat tijd voor mezelf nodig gehad toen ik wegging. Het ene achter me laten en vooruit kijken op iets nieuws, iets spannends. De eerste weken was ik kapot en ik ben dan iemand die heel erg in zichzelf keert. Na een week of drie had ik de ruimte in mijn hoofd om weer een fatsoenlijke vriendin te zijn.
Toen ik het aankondigde was er enerzijds blijdschap voor mij maar anderzijds ook verdriet/teleurstelling. Niet alleen van haar, ook van andere goede collega's. Daar had ik alle respect en begrip voor.
Dat je haar op het werk niet meer om je heen gaat hebben, daar zul je aan gaan wennen uiteindelijk. Met betrekking tot de vriendschap kan het ook een mooi nieuw hoofdstuk worden.
Ik heb nu pas wat ruimte om hierop te reageren. Wat goed dat jullie dat naar elkaar hebben uitgesproken. Dat hebben wij niet, maar ik heb gelijk gezegd dat ik precies hetzelfde zou doen.
Normaal gesproken hebben we veel contact in de vakantie. Nu bewust gekozen voor wat afstand, want heb echt even wat tijd voor mezelf nodig gehad. Zij waarschijnlijk ook. En dat is prima. Ik hoop inderdaad dat er een mooi nieuw hoofdstuk opent.