Rouwen kletstopic

Gefeliciteerd met de 1e verjaardag van je kindje! En 
Moeilijke emoties zo dicht bij elkaar!

KillerQueen: nog gefeliciteerd met jullie kleine.

Hier nog een dolende. Mijn vader is in oktober 2023 overleden. Parkinson gecombineerd met dementie, dus ik was hem al langer mentaal kwijt. Heldere dagen had hij nog wel, maar nooit op momenten dat ik er was. Hij heeft onze zoon (mei 2023) nog wel even meegemaakt. Hij was ook super trots op hem (hoorde ik uit de verhalen, want als ik er was, kwam er weinig zinnigs uit). 

Mijn vader overleed in de laatste week van mijn verlof, wat inhoudt dat ik een paar dagen na de uitvaart voor het eerst weer ging werken. Vlak daarna kregen man, zoon en ik corona, waar we drie weken mee zoet zijn geweest. Het was dus hard werken voor ons allemaal, "dom doorgaan". Ik had dus geen mentale ruimte om te rouwen.

Door het jarenlange ziekteproces zijn de verhoudingen met mijn moeder ook veranderd. Zij hoeft nu niet meer zo extreem voor iemand te zorgen en alles te bepalen en voor mij voelt het alsof ze dat nu bij mij probeert te doen. Ik ervaar dat als heel vervelende bemoeienis, verstikkend, vooral omdat zij mij en mijn (onze) behoeftes niet begrijpt. Ze doet dus dingen die mij (ons) niet helpen, eerder tegenwerken. Zo heeft ze ook een flinke mening over onze vele miskramen van de afgelopen jaren, waar ik ook nog steeds mee zit. Sowieso heeft ze een sterke mening die vaak het tegenovergestelde is van hoe wij denken, wat voor de nodige botsingen zorgt. Ik ga over een maand eindelijk starten met therapie om beter met haar om te kunnen gaan, zodat ze me hopelijk geen pijn meer doet met al haar goedbedoelde adviezen. In de tussentijd heb ik al sinds januari geen contact met haar. Ik ben dus eigenlijk aan het rouwen om mijn vader die ik al langer mis dan hij overleden is, om mijn ongekende kinderen, om de relatie met mijn moeder (die mij schaadt) en om het gemis van de moederfiguur die zij niet voor mij kan zijn (de troostende, de veilige haven). 

ik praat graag mee.
4 maanden geleden zeer plots en onverwacht mijn vader verloren.
Hij was in goede gezondheid, dus dit heeft niemand aan zien komen.
De schok is zeer groot. En daar heb ik veel last van. Plus het ongelovelijke verdriet.
Daarnaast zorgen om mijn moeder, dat ze nu alles alleen moet doen.

Zeer goede band met ouders en broer & zus. We kunnen het verdriet met elkaar delen, dus dat is fijn.

De vraag werd al gesteld, maar wie heeft er hulp? Wat voor hulp is dat dan?
Het wordt mij door vrienden aangeraden. Maar ik kan me niet voorstellen wat zou kunnen helpen.

rooiekater schreef op 02-03-2024 om 07:34:

travelglobe welkom
Heftig zo plotseling.

Ik ga nu rouw begeleiding krijgen van poh ondersteuner gewoon van de huisarts. Dat is laag drempelig.

Ik woon niet in Nederland, maar zal eens kijken of hier iets is

Na meet dan 5 jaar kan ik zeggen dat de scherpe randjes er vanaf zijn. Soms overvalt het me. 

 Het zit in de kleine dingen. Mijn moeder (60) overleed onverwacht ondanks dat ze allerlei ziektes had. Ik heb nooit afscheid kunnen nemen. Het laatst was 'tot morgen.  Niemand had dit zien aankomen. 

Rationeel weet ik wel dat ze niet gelukkig is was in een lichaam dat minder, maar toch. Vreugde haalde ze uit familie en samen zijn. Samen dingen ondernemen. Maar hoelang dat nog goed zou zijn gegaan? Geen idee.

De band met mijn vader en broer is alleen maar verbetert. Ik sprak mijn moeder dagelijks en nu spreek ik mijn vader dagelijks.  Soms 5 minuten, soms langer. 

Het zijn allebei geen praters. Het gaat vaak over mooie herinneringen en situaties, maar niet wat er het met ons gedaan heeft.  Maar het heeft ons wel meer bij elkaar gebracht. 

lk denk elke dag wel ergens aan mijn moeder. Vaak schiet ze even door mijn hoofd.Achteraf gezien vond ik Moederdag in het eerste jaar het lastigste. " Wat zou je graag met je moeder willen doen?".  "Alles".
Stom hè, want er zijn 365 dagen dat ik iets zou willen doen  of zeggen of samen zijn.  Maar toen werd ik er extra mee geconfronteerd. Nog steeds, maar nu weet ik dat ik de Kruidvatfolder niet moet openslaan.

Ik heb mooie vriendschappen gevonden. Die waren er wel, maar zijn wel veranderd. Mensen van wie ik het noot had verwacht zijn nog steeds in mijn leven.

Wat ik zelf heb ervaren dat ik me eigenlijk nooit heb gerealiseerd hoe het is om een ouder te missen (op jonge leeftijd)  Ik denk dat je dat pas ervaart hoe het is als het het zelf overkomt. Juist aan de mensen die zelf een ouder miste had ik de meeste steun. Met hen kan ik er makkelijker over praten. 

Voor de rest van de wereld gaat het leven (snel weer) door.  En dan vraag je je wel eens af: was mijn moeder hier nog bij? Is dit voor of na haar overlijden? Bijv als het gaat om een FB herinnering die voorbij komt of een (historische) gebeurtenis.

En dan tik ik dit met tranen die over mijn wangen rollen, want het is toch ook wel confronterend dat ik haar moet missen 

En het voelt wel kwetsbaar om dit zo te schrijven.  
Emoties zijn a bitch.

heftige gebeurtenissen allemaal.

Van mij een ander soort rouw, zonder oveelijden en minder heftig maar ik ervaar het wel als een soort van rouw. Ik heb de conclusie getrokken dat mijn werk niet meer passend is. In theorie vind ik het geweldig. In de uitvoering niet passend. Het is een opluchting, deze beslissing en maakt de weg open voor nieuwe dingen. Het is ook afscheid nemen van mijn toekomstvisie en het is ook best wel lastig om dit alles los te laten. Ook om mijn beeld van mezelf eigenlijk los te laten. 

In 1998 overleed mijn moeder en in 1999 mijn oma en mijn vader. Dat was wel veel om te verwerken. Ik rouwde natuurlijk wel en heb flink gehuild maar verder gaat het leven door en je moet ook wel voor je eigen gezin. Iets meer dan een jaar later waren wij een dagje naar het strand met vrienden. Die man is zo grappig en gek. Toen we weer thuis kwamen begon mijn man ineens te huilen. Ik schrok me rot! Hij zei het zijn tranen van vreugde want ik heb me zo'n zorgen gemaakt. Dit is de eerste keer na een jaar dat ik jou weer echt heb zien lachen. Ik ben me er nooit van bewust geweest dat ik niet meer echt lachte. 

8 jaar geleden is mijn man onverwachts na een kort ziekbed overleden. De wereld van mij en mijn zoon stond ineens op zijn kop. Je hebt dan te maken met je eigen verdriet en ik vond het ook moeilijk om te zien hoe verdrietig mijn zoon was. Gelukkig vonden en vinden we nog steeds steun bij elkaar en we hebben ook lieve mensen om ons heen. Gelukkig gaat het nu weer een stuk beter met ons en zijn de scherpe randjes er wel vanaf. 
Het verschil tussen je ouders of je man verliezen vind ik wel dat als je je ouders verliest blijft thuis alles hetzelfde. Toen ik mijn man verloor was echt alles anders. Als ik de tafel dekte en ik zette automatisch 3 borden op tafel deed dat zo'n pijn. Dat is in het begin best vaak gebeurd.
Sterkte en dikke knuffel voor iedereen die met rouw te maken hebben. 

Brachiosaurus schreef op 02-03-2024 om 10:37:

Mijn moeder is ook heel onverwachts overleden,
Ik heb me wel 2 jaar lang een soort van stuurloos gevoeld, ik had een hele goede band met mijn moeder 
Inmiddels gaat het wat dat betreft wel goed met me, maar er blijven dagen dat ik haar vreselijk mis.
Ik heb geen directe familie geen broers of zussen, geen ooms of tantes. Ondanks mijn gezin, vind ik het best eenzaam soms.
I

Dit had ik kunnen schrijven. 

En inderdaad wat watertoren ook schrijft. Niet echt blij meer kunnen zijn .

voor iedereen hier