Hoe ergens niets van aantrekken?

afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 14:40:

@ moederkareltje Dank je wel voor je reactie. Ik weet wel waardoor het komt: ik vertrouw haar niet meer en elke keer als ik haar zie/spreek bevestigt ze dat gevoel weer door wat ze zegt of door wat ze doet. Ze weet dat ik minder contact wil maar toch blijft ze telkens aan me trekken, bellen met kul-redenen, bemoeien met dingen die haar niet aangaan. Ik zie niet zo goed hoe ik dat moet relativeren.

Als iemand jou steeds maar weer beschadigd met nare opmerkingen en weet dat ze jou er mee kwetst, dan zit daar geen liefde achter. Ik zou dus niet meer proberen bij jezelf te raden te gaan waarom het je zo raakt, maar wat de reden is dat iemand daar mee door blijft gaan. En als je steeds weken daarvan verdrietig bent, dan mag je voor jezelf kiezen

afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 20:03:

[..]

Precies dat. Net aan man verteld dat ik na ons weekendje weg een afspraak bij de huisarts wil maken voor een doorverwijzing. Hij snapt het gelukkig en steunt me ook. Ik was er bang voor dat hij me een aansteller zou vinden, maar geheel onterecht. Hij is goud waard. Hij ziet hoeveel last ik ervan heb en gunt mij beter dan hoe het nu gaat

Bedankt trouwens allemaal en voor degenen voor wie het herkenbaar is een dikke knuffel.

Lief van jou man dat hij je daarin steunt.

en is het bij jou ook zo, als je er wat van zegt dat je dan een " teer zieltje bent wat niet tegen kritiek kan?"

Meesje schreef op 05-01-2024 om 21:58:

Jee, het is dat ik geen zus heb, maar anders was jij het. Zelfs de inhoud van de gesprekken (reiswieg was bij ons ook goed genoeg, anders pak ik haar wel op schoot, ik hou haar toch vast?). Ik heb ook op het punt gestaan om er een topic over te openen. Omdat het me raakt, omdat ik er echt door van slag kan zijn. Terwijl het tegelijk allemaal zo triviaal lijkt; nou én als je moeder iets vindt, je hoeft haar niet te overtuigen. Maar het is wat Miepje zegt: ze geeft je het gevoel dat jij het fout doet, dat je geen goede moeder en vrouw bent. En tegelijk is mijn moeder ook lief, wil komen helpen, oppassen enz. Maar verwacht dan ook wel dankbaarheid. Gek genoeg zie ik pas sinds geboorte van dochter (nu 2,5 jaar) hoe ondermijnend ze is voor mijn zelfvertrouwen. Hoe alles dat ik vertel net een klein beetje anders wordt geïnterpreteerd waardoor ik de rare ben.

Ik zou overigens niet gaan bellen/beeldbellen ipv fysiek contact. Bij fysiek contact heb je het voordeel van de afstand waardoor het niet iedere dag kan. Die keer dat je elkaar ziet ben je meer voorbereid. Dat is bij (beeld)bellen toch anders. Kan op zich iedere dag. En ik kan juist na een onschuldige beeldbelletje van 5 min vertwijfeld achterblijven. "Hee mam, kijk eens, MiniMees kan huppelen" "Ah ja, leuk. Maar kan ze niet beter thuis de schoentjes uit, dat is beter voor de voeten" "Ja, heeft ze normaal ook, maar we zijn net binnen" "Ík deed ze jullie altijd gelijk uit, is toch een kleine moeite" "nou ja, die 5 min maakt toch niet uit, zal ze zo uitdoen, rustig maar" "ik ben rustig, maar snap niet waarom je dat niet meteen zou doen, maar goed, je moet het zelf weten". Dan hang ik op en snap niet wat er nu weer gebeurd is. Terwijl ik tegelijk denk, waar gáát dit over.

Heel lastig, zo’n interactie. Je kunt er nog alle kanten mee op: “wat fijn dat je zo bezorgd bent en wat goed dat je zo super voor mijn voeten hebt gezorgd mam, ik kan er nu heeeel goed op lopen en ik kan zelfs huppelen!!” maar ja, mijn moeder is redelijk ‘normaal’ te noemen dus die zou de ondertoon wel oppakken. En die geeft niet doorlopend commentaar. Als ze dat wel een keer deed, en ik er wat van zei, hield ze daar voortaan rekening mee. Het kwam meestal neer op een variant van ‘dit is mijn keuze en ik verwacht dat je mij daarin ondersteunt’. Maar bij sommige moeders, is er geen beginnen aan. Helaas. Ik had zo’n vader.

Luister eens naar wat afleveringen van de Omdenken podcast terug. Want dit onderwerp met bemoeizuchtige (schoon)moeders komt regelmatig voorbij. 

afrodite05 schreef op 06-01-2024 om 07:38:

[..]

Nouja, eerder als ik zeg dat ik ergens veel last van heb gehad/iets niet leuk vind "jammer dan" of "laat het van je afglijden". Of "ik mag ook niets meer zeggen". En steevast daarna een constructie met wat ik zou MOETEN doen. In elk geval nooit excuses (die verder gaan dan de ongemeende en verwijtende "sorry hoor").

Er is ook wel vaker dan eens tussen de regels door gezegd dat ik een aansteller ben. Of letterlijk dat ik zo gevoelig ben. Tja, dat ga je dan toch geloven he, als je eigen familie dat zo tegen je gebruikt.

En het stomme is: ik heb het een aantal keer proberen uit te leggen, dat ik juist van haar bepaalde opmerkingen niet trek, dat ik niet dingen vertel om een oplossing te willen, maar gewoon om te kunnen vertellen en hoogstens wat inlevingsvermogen in de vorm van "wat vervelend, ik snap dat je daar last van hebt" te ontvangen. Maar nee, dan wordt het weer een discussie en onmogelijke "oplossingen". Resultaat: ik heb niet echt kunnen ventileren en ben gefrustreerd omdat ik niet word begrepen (voel me dus vervelender dan voor ik iets vertelde) en zij is triomfantelijk want heeft alles opgelost, zij weet immers alles het beste.

Punt is, dat ze dingen zeggen waar ze niets mee te maken hebben.

Zo zei mijn ex schoonzus tegen mijn moeder dat ze het stom vond dat mijn moeder niet naar een verjaardag van een neef ging

Maar daar heeft ze helemaal niets mee te maken.

Maar in hun ogen is niets goed wat je doet of zegt.

afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 23:45:

[..]

Nouja dat dus, jouw voorbeeld. Hoewel zoon 7 mnd is en dus nog niet loopt, laat staan huppelt Maar verder heel herkenbaar. Op de een of andere manier kunnen wij niet meer met elkaar praten, we begrijpen elkaar niet meer ofzo. Spreken andere talen. Ik zie ook echt wel dat ze lief probeert te zijn of zelfs is, maar ik vind het inmiddels zo beklemmend allemaal. Ik vertel bijna niets meer, want daarna wordt er steevast naar gevraagd/over gecommuniceerd: een appje met succes of veel plezier, ook even een belletje met dezelfde boodschap, naderhand de vraag hoe het was, via app, bellen en bij elkaar zien weer. En dan kan het om iets sufs gaan als een jaarlijkse controle bij de tandarts ofzo. Dan denk ik echt iets als: mens, krijg een eigen leven, bemoei je niet zo met het mijne. Het is net alsof ze ook een agenda voor mijn afspraken bijhoudt, lijkt zo controlerend. Op die manier heb ik geen zin om zomaar iets te vertellen, want ik krijg het tig keer terug.

Sowieso lijkt het alsof ze over alles in mijn leven en mijn gezin controle wil houden. We gaan bijvoorbeeld morgen een weekend weg, appt ze een of ander evenement "in de buurt" dat leuk zou zijn. Is op 45 min rijden (enkele reis), met activiteiten die voor zoon echt nog niet kunnen (7 mnd, niet 7 jaar...) en daarbij komt dat we zelf al een planning hebben. Zal vast wel weer goedbedoeld zijn, maar als ik eraan denk dat ze dus heeft zitten zoeken naar uitjes in die omgeving, pfff. Bemoei je met je eigen zaken. En dan moet ik dus vriendelijk reageren op haar appje. Wat ik had moeten doen: smiley van duim omhoog en verder niets. Wat ik heb gedaan: bedankt voor het advies, daarna 3 redenen gegeven waarom we dat dus niet gaan doen. En me er dus over opvreten.

Maar dit is iets kleins wat zich in een patroon telkens blijft herhalen. Zo klaar mee. Ik wil leren om alleen met die duim te reageren of zoals mensen hier ook zeiden: "mhm, ja, ok, ik ga nu de was ophangen, doei" en het dan achter me laten wat ze allemaal heeft gezegd. Ik hoop dat ik daar hulp bij kan krijgen. Of dat via emdr is of iets anders, maakt me niet veel uit. Maar die mentale afstand kunnen nemen klinkt heel aantrekkelijk.

Het lastige is dat er meestal veel meer speelt dan het onderwerp van gesprek. Dat is vaak te onnozel om boos over te worden.
Het gaat om de toon, om het ondermijnende, om het gevoel het niet goed genoeg te doen. Maar als dat is wat je uit die vriendelijke raadgeving haalt... dan ben jij niet wijs/ blaas je de boel op.

Het lijkt ook dat hoe meer je je moeder afhoudt, hoe meer ze haar best gaat doen om een betrokken moeder te zijn. Gevolg: ze 'bemoeit' zich met letterlijk alles.

Ik heb in mijn hoofd heel veel gesprekken geoefend met mijn moeder. Door dat oefenen kreeg ik steeds meer in de gaten op welk moment het voor mij onaangenaam werd, wanneer ik me erin gezogen voelde. En dan oefenen om daar voor al een grapje te maken of een opmerking waar ze verder niets mee kan: 'o ja, dank je wel, ik houd het in gedachten'. O ja, zo deden jullie dat vroeger hè.
Als dat eens lukte, gaf me dat voldoening om hiermee verder te oefenen.

Daarnaast is het ook belangrijk om je verdriet te erkennen: ze is niet de moeder die je nodig hebt en die je had moeten hebben. Dat is een verdriet in je leven. Onderschat dat niet. Dat gaat gepaard met rouw.

Als iemand je zoveel energie kost en je kennelijk ook niet ernstig neemt, heb je volgens mij meer dan genoeg redenen om het contact te verbreken; zelfs al is het je moeder.
Zou je met zo iemand blijven omgaan mocht het je moeder niet zijn? 
Het is niet omdat ze je opgevoed hebben dat jij je ouders vervolgens iets verschuldigd bent, het was immers hun keuze om jou op de wereld te zetten.

Zelf heb ik enkele jaren geleden het contact met mijn moeder volledig verbroken. Er speelden bij ons al redelijk wat zaken uit het verleden en toen ik mijn vrouw leerde kennen, merkte zij dadelijk hoe de sfeer compleet omsloeg als mijn moeder op bezoek was en hoeveel energie haar aanwezigheid mij koste. Natuurlijk komen er dan schuldgevoelens boven (zeker omdat ze ook in een psychiatrische instelling verblijft), maar ik merk dat dit minder wordt met de tijd.
Hopelijk vind je gehoor bij je huisarts.

Moradora schreef op 06-01-2024 om 08:29:

[..]

Grappig, dit was precies de druppel waarom ik besloot het contact met mijn ouders en ook broer te verbreken. Ik moest(!) Naar de verjaardag van nichtje (dochtertje van broer) en er werd gigantisch op mij ingepraat, mij willen manipuleren en een schuld gevoel aanpraten zodat ik toch zou komen, want ik had geen reden om niet te komen want wij hadden vakantie.

Ik had genoeg redenen om niet te komen ( baby van 10 maand, 3 grote kinderen, puppy die begon al begon te kotsen als die een auto zag, en 2,5 uur reistijd enkele reis) maar dat waren onzin redenen want nichtje wou ons zien, ze heeft maar 1 tante en we waren al zolang niet geweest. Pure manipulatie

Dit was de druppel waarbij ik merkte dat er niet naar mij geluisterd werd, mijn gevoelens en leven niet belangrijk waren, mijn familie zou zich altijd bemoeien met mijn leven als ze zelfs over een verjaardag zo'n heissa willeb maken. Terwijl ze niks met mijn leven te maken hebben en ik zelf bepaal.

Maar dat kan dus pas sinds ik het contact verbroken heb. En dan nog duurde her een tijd voor ik niet bij alles dacht "wat gaat mijn moeder hiervan vinden"

Familie kan echt zo toxisch zijn. En je kunt ze helaas niet zelf kiezen.

Nou precies! Je gaat allerlei argumenten verzinnen waarom je niet komt, bizar want het is je eigen leven!

Ik heb echt nog jaren inderdaad in mijn hoofd gehoord wat mijn broer en schoonzus wel niet zouden " vinden"

Jammer dat het te herkenbaar wordt maar heb zoveel bizarre voorbeelden!

Ik heb in mijn leven heel wat afgehuild om mensen die ik me nu nog amper (of helemaal niet) kan herinneren. Ik tel dus nu mijn zegeningen, ontspan me en ben blij met alles en iedereen die nog nooit tegengevallen zijn.

Er zijn mensen die niet bij me passen. Ze hebben een persoonlijkheid die niet met de mijne matcht. 

Zodra ik daar een vermoeden van krijg word ik voorzichtiger en ik laat wat deze mensen zeggen en doen bij hén.